Er zijn zo van die reizen die je leven letterlijk veranderen. Deze vrouwen pakten helemaal alleen hun koffer en kwamen terug als een sterkere versie van zichzelf.
Hettie (60): “Na dertig jaar huwelijk was het op en mijn man en ik besloten er een punt achter te zetten. Hij hield het huis, ik trok tijdelijk in bij een vriendin. Na een intens verwerkingsjaar besefte ik dat ik er nood aan had om mijzelf terug te vinden. Na al die jaren voor mijn gezin te hebben gezorgd, wilde ik ontdekken wie ík echt was, naast Hettie de ex-vrouw en Hettie de moeder. Ik zag een reis als de uitgelezen kans om helemaal los te breken en al mijn zorgen achter mij te laten.
Bovendien had ik nu de mogelijkheid om voor het eerst op mezelf te focussen. Jorijn en Mirthe, mijn kinderen, waren intussen dertig en achtentwintig, zij konden perfect voor zichzelf zorgen. Mijn zoon was vlak voor mijn reis zelfs in Australië gaan wonen. Ik kon dus met een gerust hart vertrekken. Ik had wel al wat reiservaring, alleen was ik er tot dan toe altijd met mijn gezin of vriendinnen op uitgetrokken. Nu zou ik voor het eerst helemaal alleen op pad gaan.
Na al die jaren van ‘zorgen voor’, kwam ik er eindelijk achter wie ik zélf was
Toen de kinderen nog jong waren, kampeerden we regelmatig. Aan die vakanties had ik heel mooie herinneringen overgehouden, dus mijn keuze was snel gemaakt: ik kocht een mobilhome en vertrok. Mijn eigen avontuur, ongelooflijk spannend voelde dat. Een vooropgesteld plan had ik niet, ik zou wel zien waar ik uitkwam. Alleen de eerste bestemming legde ik vast, zo was het toch niet helemaal een sprong in het diepe: ik bezocht een goede vriendin in Frankrijk. Het was heel fijn om haar terug te zien, maar na enkele dagen besloot ik verder te trekken, de wijde wereld in.”
Lachen met de flaters
“Het verliep allemaal heel organisch: zag ik een leuke plaatsnaam op een bord, dan reed ik daar spontaan naartoe. De ene keer bleek het een geweldige bestemming en bleef ik er enkele dagen, de andere keer viel het dik tegen en dan trok ik gewoon verder. Het grote voordeel van die camper was dat ik mijn slaapplek altijd bij me had.
Natuurlijk liep niet alles van een leien dakje en heb ik ook moeilijke momenten gekend. Ik kwam bijvoorbeeld al snel tot het besef dat mijn man altijd de technische zaken voor zijn rekening had genomen en dat ik daar doorheen de jaren ook helemaal op was ingesteld. Alleen al mijn fiets op het rek van de camper krijgen, om maar iets te noemen, bleek minder evident dan gedacht. Ik heb het minstens twintig keer verkeerd gedaan!
Zie mij hier nu sukkelen, heb ik vaak gedacht als er iets fout liep. Maar het lukte me altijd weer!
Om nog maar te zwijgen van de spierkracht die je nodig hebt om die fiets telkens op te heffen. En toen er een lek was in mijn camper, kon ik alles wel netjes opvegen, maar ik had geen idee hoe ik nog maar kon beginnen naar de oorzaak te zoeken. Laat staan dat ik het probleem kon herstellen! Ik kwam steeds meer tot het besef dat ik al die jaren veel afhankelijker was geworden van mijn ex dan ik zelf had gedacht en dat was confronterend.
Gelukkig kon ik ook goed met mijzelf lachen als ik weer eens een flater beging. Soms was het ronduit hilarisch. Zo vertrok ik een keer van een camping, mij afvragend welk geluid ik hoorde. Toen ik een paar kilometer later in mijn achteruitkijkspiegel keek, zag ik het lange elektriciteitssnoer wapperen. Wat bleek? De stekker om elektriciteit te kunnen gebruiken op de camping, stak nog in het stopcontact toen ik vertrok, en bij het wegrijden had ik die er nietsvermoedend uitgerukt. Zie mij hier nu sukkelen, dacht ik dan, maar altijd zocht ik naar een oplossing. En dat lukte, als bij wonder, altijd weer.”
Schrijven als therapie
“Moeilijker had ik het op emotioneel vlak, want op zo’n reis kom je jezelf echt wel tegen. Ik heb op geen enkel moment getwijfeld aan mijn scheiding, maar er waren zeker periodes dat de eenzaamheid me overviel. Vooral op regenachtige dagen zat ik soms in mijn eentje te huilen in mijn camper. Dan vroeg ik mij af waarom ik dit in hemelsnaam deed. Ik had mij toch aan niemand te bewijzen?
Ik schreef veel van me af. Achteraf gezien had ik al jaren met twijfels over mijn huwelijk gezeten, maar was ik gewoon te bang geweest om dat perfecte plaatje achter te laten
Verschillende keren stond ik op het punt om terug naar huis te gaan, maar een nieuwe dag bracht telkens weer nieuwe avonturen én nieuwe kansen, dus bleef ik. Ik was gelukkig ook niet helemaal alleen; op de momenten dat ik het te moeilijk had, belde ik een vriendin, mijn broer of een van mijn kinderen en dat hielp.
Ik schreef ook veel van mij af, daar had ik altijd al van genoten. Ik maakte verhalen over dieren. Wat zij meemaakten, vertoonde veel gelijkenissen met mijn levenspad. Zo schreef ik over een kameleon die zijn kleur aan iedereen aanpaste om zeker vriendelijk gevonden te worden, maar daarbij zichzelf verloor. Op een bepaald moment had hij er genoeg van om steeds flexibel te zijn, en niet meer te weten wat zijn eigen kleur was. Het was alsof ik mijn eigen huwelijk beschreef: achteraf gezien had ik al jaren met twijfels gezeten, maar was ik gewoon te bang geweest om het perfecte plaatje achter te laten. Zo werkte dat schrijven ook therapeutisch.”
Zin in de toekomst
“Gelukkig waren er vooral veel mooie momenten. Ik leerde zoveel levenslessen. Zo ontdekte ik dat ik best sterk ben, fysiek – uiteindelijk raakte die fiets altijd op de fietsdrager! – maar ook mentaal, en dat ik echt veel alleen kon. Tegelijkertijd leerde ik ook dat je niet alles alleen móét kunnen. Ik ondervond aan den lijve dat mensen heel behulpzaam en toegankelijk zijn.
Op de campings kwamen anderen spontaan naar mij toe om de weg te wijzen, samen boodschappen te doen of gezellig iets te eten. Na een tijdje besefte ik heel goed dat ik op mezelf kon vertrouwen, dat ik er wel zou komen en vooral: dat ik mijn eigen weg moest zoeken. Na een achttal weken kwam ik naar huis. Ik voelde dat mijn reis rond was. Ik had intens genoten, maar het voelde ook weer goed om thuis te zijn.
Wat de toekomst brengt, weet ik niet, maar ik kijk ernaar uit. Ik kom er wel, op mijn manier
Die reis heeft veel in gang gezet. Nadat ik een jaar bij die vriendin had gelogeerd, was het tijd om een eigen stek te zoeken. Ik vond een plek waar ik me thuis voelde, en adopteerde een hond. Langzaamaan leerde ik alleen te zijn en me daar echt goed bij te voelen. En mijn verhalen die ik had geschreven op reis? Toen mijn broer ze las, vond hij dat ik er iets mee moest doen. Baat het niet, dan schaadt het niet, dacht ik en ik stuurde het verhaal van mijn kameleon naar verschillende uitgeverijen.
Één daarvan zag er wel iets in en gaf het uit als kinderboek. Een mooie kers op de taart. Of ik nog veel van die reizen op de planning heb? Niet meteen, maar ik ga regelmatig een weekendje met de camper op pad. Alleen of met mijn dochter Mirthe. Wat de toekomst verder brengt, kan ik niet voorspellen, maar ik kijk ernaar uit om het uit te zoeken en het vooral op mijn eigen manier te doen. Dat is misschien wel de belangrijkste les van mijn solo-avontuur.”
Het kinderboek ‘Kameleon zoekt zijn eigen kleur’ van Hettie De Leeuw is te koop bij de boekhandel. Uitg. Paris Books, € 19,95.
Nog meer lezen?
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!