SOS familie: “Ik vind het zo moeilijk om mijn zoon bij hen achter te laten”

Ann en Laura en Nick en Thomas hadden elk als koppel een kinderwens. Zij beslisten met hun vieren een kind te verwekken en op te voeden. Maar na de geboorte van zoon Finn komt het tot onderlinge discussies.

Wat zegt Ann?

Ann (35): “Ik was altijd al dol op kinderen. Toen ik Laura ontmoette, was het eerste wat ik van haar wilde weten hoe zij tegenover kinderen stond. Haar enige voorwaarde was dat er een papa in het leven van het kind zou zijn. Zij vond dit een meerwaarde voor de ontwikkeling. Laura stelde mij voor aan een bevriend homokoppel dat ook een kinderwens had.

“Ik kan Finn niet missen en wil hem soms gewoon niet meegeven aan de vaders”

Het klikte en het vooruitzicht om samen een kind groot te brengen, maakte ons euforisch. Ik zou het kind dragen, Nick werd de biologische vader. Na de geboorte van Finn werd al snel duidelijk dat alles compleet anders liep dan dat ik mij had voorgesteld. Ik kan Finn niet missen en wil hem soms gewoon niet meegeven aan de vaders. Bij elk afscheid voel ik zo’n immense pijn. Dit leidt tot zware conflicten. Thomas en Nick dreigen naar de rechter te stappen.”

Wat zegt Laura?

Laura (32): “Ik vind het heel belangrijk dat ons kind een vader heeft. Mijn eigen vader heb ik jaren niet gezien. Mijn moeder maakte van hem de duivel. Toen ik naar hem op zoek ben gegaan, ontdekte ik dat hij helemaal anders was dan het beeld dat mijn moeder van hem had geschetst. Ik ontmoette een warme man die zijn dochter miste, maar die van zijn ex-vrouw geen toelating kreeg om mij te zien. Ik neem mijn moeder dit nog altijd kwalijk.

Ik had het al over mijn kinderwens gehad met Thomas en Nick, een homokoppel uit mijn vriendenkring. Ik ken Nick al van in mijn scoutsperiode en heb veel respect voor hem als mens. Wij delen dezelfde normen en waarden. We hebben het dikwijls over ons ‘gezamenlijk project’ gehad, eerst wat utopisch, maar het werd steeds meer reëel. Ik kon Ann overtuigen van ons plan, we zouden samen een kind opvoeden met heel veel liefde. Na de geboorte bleek echter al snel dat Ann totaal andere verwachtingen had…”

Wat zegt Nick?

Nick (30): “Ik ben zelf opgegroeid in een zalig nest en wist dat ik mijn kind ook zo’n warme thuis wilde geven. Ik wilde zelfs eerst mijn geaardheid niet aanvaarden, want als homo papa worden is niet evident. Toen Laura met het idee kwam om samen en toch apart een kind op te voeden, had ik mijn twijfels. Pendelen tussen twee huizen, steeds een ouder moeten missen als je bij de anderen bent, is dat wel goed voor een kind?

“Ann staat sinds de geboorte als een leeuwin voor Finn. Onze droom lijkt steeds meer op een nachtmerrie”

Nu: als ik met iemand dit project wilde starten, was het met Laura. Ik ken haar door en door. Zij overtuigde mij met het argument dat vier liefdevolle ouders alleen maar een meerwaarde voor een kind konden zijn. We informeerden ons over de juridische kant, maar waar we niet bij stilstonden, zijn de emoties die je hebt na het krijgen van een kind. Ann staat sinds de geboorte als een leeuwin voor Finn. Ik moet toegeven dat ik het ook moeilijk vind om onze zoon achter te laten. Onze droom lijkt steeds meer op een nachtmerrie.”

Wat zegt Thomas?

Thomas (28): “Nick wilde alleen een relatie met mij als er ook plaats was voor kinderen. Voor mij hoefde dit niet meteen en ik had ook niet direct zin in een lange adoptieprocedure. Ik geniet graag van het leven, hou van sporten, reizen en heb een zeer uitdagende job. Ik wilde Nick dat vaderschap wel gunnen, alleen werd het al snel een té aanwezig thema.

Op een avond kwam Nick superenthousiast thuis. Hij was iets gaan drinken met
Laura en zij hadden samen het plan opgevat om met vieren een kind op te voeden. Ik schrok van dat idee, maar zijn enthousiasme prikkelde mij. We haalden er een jurist bij om alles uit te werken en keken uit naar de geboorte. Niemand had echter stilgestaan bij de emotionele kant van een kind krijgen. Hoe moeilijk het is om met je kind te zijn en het dan weer voor een tijdje te moeten loslaten. Ik hoop dat we er via bemiddeling uitkomen.”

Zo ging het verder

Bemiddelaar Monique Van Eyken: “Normaal zie ik iedereen samen voor een eerste gesprek, maar nu wilde elke betrokken persoon eerst afzonderlijk zijn verhaal doen. Na die gesprekken viel het mij op dat de twee koppels vooral uitgegaan waren van hun eigen verwachtingen in dit verhaal, zonder dat ze enige ervaring hebben met het ouderschap.

“De koppels zijn vooral uitgegaan van hun eigen verwachtingen, zonder dat ze enige ervaring hebben met het ouderschap”

Ann voelde haar biologische klok tikken en wilde per se een kind. Omdat Laura erop stond dat het kind ook een vader zou hebben, had ze ingestemd met het plan. Maar de emotionele shock van Finn te moeten delen, had ze zich op voorhand onmogelijk kunnen voorstellen. Zij dacht ook dat iedereen de opgestelde regeling soepel zou toepassen. Ann: ‘Ik heb Finn negen maanden gedragen, ik zou toch meer tijd met hem moeten krijgen. Laura steunt me hier niet in. Maar ja, zij is maar meemama…’

Laura kon zich vinden in het plan dat ze hadden uitgewerkt: zij was net blij dat Finn mee werd opgevoed door een vader. Nick was net als Ann erg ontroerd door de geboorte van zijn zoon, maar ook hij heeft de impact onderschat. Hij vertelt: ‘Het liefste zou ik Finn altijd bij mij hebben. Ik wil hem opvoeden tot een ferme zoon. Als ik hem moet achterlaten bij de moeders, staan de tranen in mijn ogen.’ Het doet hem veel verdriet dat Ann zich het recht toe-eigent meer ouder te zijn. Als biologische vader begrijpt hij als geen ander hoe Ann zich voelt. Als laatste ontmoette ik Thomas. Hij had spijt dat hij mee in dit waanzinnige verhaal was gestapt. Zijn relatie met Nick wordt alsmaar slechter.

Als ik de vier ouders nadien voor de eerste keer samen zie, benadruk ik dat iedereen zich voor 100% heeft geëngageerd in het project, maar dat iedereen andere verwachtingen had. Niemand kon voorzien wat het krijgen van een kind met elk van hen zou doen. Juist dat veroorzaakt nu de conflicten.

In de bemiddeling bespreken we uitvoerig welke rol zij willen spelen in de opvoeding. Zo maken we onder meer concrete afspraken over de wissels en over de manier hoe ze communiceren als Finn niet bij hen is. Tegelijk benoemde ik dat Finn intussen bijna één jaar is en dat de ruzies ook voor zijn ontwikkeling desastreus zijn. Finns welzijn wordt het uitgangspunt voor nog vele sessies. Zo werken we voorlopige verblijfsregelingen uit voor korte periodes. Ze maken ook afspraken over slaaprituelen en kopen elke knuffel dubbel zodat Finn zich in beide omgevingen goed voelt. Door deze duidelijke afspraken verbeteren de onderlinge relaties.

De laatste keer dat we elkaar zien, is Thomas er niet meer bij. Hij en Nick zijn uit elkaar en Thomas wil geen rol meer spelen in het leven van Finn. Met Ann, Laura en Nick komen we nog minstens een keer om de zes maanden samen om voorlopige afspraken te maken op basis van de ontwikkelingsbehoeften van Finn.”

Uit: Libelle 07/2022 – Tekst: Monique Van Eyken

Verder lezen:

• SOS familie: “Toen Sanne me vertelde dat ze meer bij haar papa wilde gaan wonen, stortte mijn wereld in”
• SOS familie: “Ik voelde mij de geldschieter die haar luxeleventje financierde”
• SOS familie: “Ik zou nooit toestaan dat mama naar een home moet”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!