SOS familie: “Sinds hij me bedrogen heeft, communiceren we alleen nog maar via onze advocaten”

Drie jaar geleden scheidden Fred en Ilse, sindsdien praten ze enkel nog via de rechtbank. Ze maken steeds ruzie over de bezoekregeling van hun zoontje Léon.

Wat zegt Ilse?

Ilse (32): “Het is al drie jaar geleden en toch voelt het nog als gisteren. Ik was zo kwaad op Fred omdat hij mij had bedrogen. Ik was het te weten gekomen via een vriendin die Fred op café had gezien. Eerst ontkende hij alles en dat maakte mij nog bozer. Een echt gesprek is er nooit geweest.

“Eigenlijk gunde ik Fred Léon niet, omdat hij mij zo had gekwetst”

Ik contacteerde onmiddellijk een advocaat die de echtscheidingsprocedure inleidde. Léon was toen twee jaar. De rechtbank van eerste aanleg sprak een regeling uit waarin ik mij niet kon vinden en de volgende procedure voor het Hof van Beroep was al ingeleid. Drie jaar communiceerden Fred en ik alleen maar via onze advocaten. Ik maakte ruzie met Fred over alles wat onze zoon betrof. Eigenlijk gunde ik hem Léon niet, omdat hij mij zo had gekwetst.

Ondertussen heb ik een nieuwe relatie met Rik. Wij wonen samen, hij doet het fantastisch met Léon. Maar de ruzies met Fred leggen ook een smet op onze relatie. Te veel gesprekken gaan over de conflicten met Fred en ik zie aan Rik dat hij dit stilaan beu wordt. Hij heeft al eens gezegd: ‘Jij bent niet gescheiden van die man, die zit nog elke dag in je hoofd en tussen ons.’

Bij de laatste afspraak met mijn advocaat vroeg ze mij of ik ondertussen niet openstond voor bemiddeling. Zij had het mij al eens voorgesteld, maar toen was dat voor mij niet bespreekbaar. Ze keek me aan en zei: ‘Ilse, je kunt nog lang blijven ruziemaken, maar ongetwijfeld zien je zoon en je nieuwe partner hier ook van af en dit bezorgt alleen maar zeer veel stress.’ Zij beloofde dat ik het even kon proberen en mocht stoppen als ik het niet meer zag zitten. Bovendien legde ze uit dat je bij bemiddeling zelf een oplossing kunt bedenken voor je probleem en dat dit echt maatwerk is, niet een standaardregeling zoals de rechters uitspreken.

Voor we naar hier kwamen, heb ik nog gepolst of ik alleen mocht komen. Daar zou ik me beter bij hebben gevoeld, maar dat kon niet. Wat mij uiteindelijk toch over de streep trok, was de belofte dat het zou lukken om allebei naar elkaar te luisteren en we zouden kunnen vertellen waar we mee zaten.”

Wat zegt Fred?

Fred (34): “Het leven met Ilse was niet makkelijk. Ik was eerder introvert, Ilse wilde over alles praten. Bovendien had zij over alles een uitgesproken mening. Als we dan al eens in gesprek gingen, eindigde het dikwijls in een ruzie waarbij zij haar gelijk wilde. Dit maakte dat ik nog meer in mijn schulp kroop en zij steeds kwader werd, omdat ik geen woord zei. Achteraf gezien hadden we misschien beter hulp gezocht bij een relatietherapeut, maar daar heb ik op dat moment niet bij stilgestaan.

Op het werk leerde ik iemand anders kennen. Ze kwam regelmatig inkopen doen bij ons en vroeg al eens waar ze een bepaald product kon vinden. Op een keer vroeg ze om samen iets te gaan drinken en de vonk sloeg over. Ik voelde mij zo op mijn gemak bij haar. Zij was de tegenpool van Ilse: rustig, niet ambitieus, creatief. Tegelijkertijd voelde ik mij zo slecht. Ik was pas vader en wilde Ilse ook niet kwetsen. Ik durfde het alleszins niet tegen Ilse te zeggen, ik was zo bang voor haar reactie.

“Ilse wilde dat ik Léon zo weinig mogelijk zag, terwijl hij net aangaf dat hij even vaak bij zijn papa als bij mama wilde zijn”

En voor ik het had kunnen zeggen, was ze het al te weten gekomen. Woedend was ze. Ze wilde niet meer praten, alles verliep via onze advocaten en de rechtbank. Zij wilde dat ik Léon zo weinig mogelijk zag, terwijl hij net aangaf dat hij graag even vaak bij zijn papa als mama wilde zijn. Toen mijn advocaat zei dat de tegenpartij − want zo heet dat in advocatentaal − bemiddeling wenste, dacht ik dat ik het mis begreep. Ilse wilde terug een gesprek? Ik snapte er niks van. Mijn advocaat overtuigde mij om het een kans te geven, we hadden niks te verliezen. Maar het maakt me doodnerveus.”

Zo ging het verder

Bemiddelaar Monique Van Eyken: “Bij ons eerste gesprek heeft Ilse figuurlijk een strijdbijl vast. Als Fred binnenkomt, draait ze haar hoofd. Fred zegt uit schrik geen woord. Beiden zijn bloednerveus, maar dat is logisch. Na drie jaar niet gesproken te hebben met elkaar, is zo’n bemiddelingsgesprek niet evident. De afspraak is dat ze tijdens de eerste sessie hun gal mogen spuwen en dan zien we verder. Daar gaan ze gretig op in. Ilse vertelt over de pijn, het verdriet en de boosheid rond het vreemdgaan. Fred over zijn angst voor Ilses woede-uitbarstingen.

“Ik wil hen doen kijken als vader en moeder van Léon, met hun zoon in het vizier en niet elkaar”

Ik breng Léon ter sprake, om een brug te slaan van hun ex-partnerschap naar hun relatie als ouders. Ik wil hen doen kijken als vader en moeder van Léon, met hun zoon in het vizier en niet elkaar. En dat werkt. Ik zie ze met enige nieuwsgierigheid luisteren naar wat de ander vertelt. Zowel Ilse als Fred geven aan dat de wissels een hel zijn. Ilse heeft dan het gevoel dat Léon meer bij haar wil zijn, terwijl Fred zegt dat Léon liefst even vaak bij zijn mama als papa wil zijn.

Als ik voorstel Léon alleen te zien voor een speels gesprek, aarzelen ze, maar uiteindelijk stemmen ze in. Léon speelt met zijn dino, en we maken samen de huizen waarin hij woont. Hij speelt hoe hij van het ene naar het andere huisje gaat en hoe zijn mama en papa dan boos naar elkaar kijken. Ze zien eruit als gruwelijke dino’s, zegt hij, en daar krijgt hij buikpijn van. Léon geeft ook aan dat hij mama én papa té lang moet missen. Een week duurt voor hem eeuwen. Als hij bij het buitengaan naar de kerstboom kijkt in mijn praktijk, zegt hij ook terloops dat hij het droevig vindt dat hij niet naar alle kerstfeestjes mag.

Wanneer ik Ilse en Fred feedback wil geven over het gesprek met hun zoon, zitten ze op het puntje van hun stoel. Eerst begin ik over het kerstgebeuren. Ilse vertelt dat haar grootmoeder achtentachtig jaar is en dat ze slechts om het jaar naar haar kerstfeest kunnen door de regeling. Ze bracht dit nooit eerder ter sprake, omdat ze dacht dat er niets aan te veranderen viel. Fred reageert meteen: ‘Vraag zoiets toch gewoon. Natuurlijk mag Léon daar naartoe zolang grootmoe nog leeft.’ En zo wordt de deur geopend naar meer afspraken, waarbij ook rekening wordt gehouden met de noden van Léon.

Er wordt een nieuwe ouderschapsovereenkomst gemaakt, waarbij Ilse en Fred hun zoon even vaak zien. Fred geeft aan dat hij Léon ziet openbloeien naar een blij en vrolijk kind. ‘Ons leven is simpeler en rustiger geworden’, vertelt Ilse nadien. ‘We kwamen hier aan als tegenstanders, maar gingen als ouders uit elkaar.’ Jaren later loop ik Fred tegen het lijf in een winkel. Hij vertelt dat hij samen met Ilse Léon naar school heeft gebracht op de eerste schooldag en dat ze zes jaar later zijn ‘afstuderen’ samen hebben gevierd. Een happy end waar ik blij van word.”

Uit: Libelle 09/2022 – Tekst: Monique Van Eyken

Verder lezen:

• SOS familie: “Ik vind het zo moeilijk om mijn zoon bij hen achter te laten”
• SOS familie: “Toen Sanne me vertelde dat ze meer bij haar papa wilde gaan wonen, stortte mijn wereld in”
• SOS familie: “Ik voelde mij de geldschieter die haar luxeleventje financierde”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!