SOS familie: “Toen Sanne me vertelde dat ze meer bij haar papa wilde gaan wonen, stortte mijn wereld in”
Tienerkinderen Sanne (12) en Noah (14) willen de verblijfsregeling aanpassen die hun ouders na de scheiding hebben opgesteld. Vooral mama Karin heeft het daar heel moeilijk mee.
Wat zegt mama Karin?
“Martijn had me al eens laten weten dat Sanne meer bij hem wilde wonen, maar ik wuifde dat weg, het deed te veel pijn”
Karin (39): “Scheiden was geen makkelijke beslissing. De kinderen waren nog jong en ik was bang voor de impact op hen. Maar toen Noah mij op een dag na de zoveelste ruzie vroeg of we gingen scheiden, hakten Martijn en ik de knoop door. We namen ons wel voor om uit elkaar te gaan met zo min mogelijk last voor de kinderen.
We verkozen een regeling waarbij de kinderen evenveel bij ons allebei verbleven: maandag, dinsdag en woensdagvoormiddag bij hun papa; woensdagnamiddag, donderdag en vrijdag bij mij en de weekends afwisselend. Zo moesten de kinderen ons niet te lang missen.
Toen Sanne mij vertelde dat ze meer bij haar papa wilde wonen, stortte mijn wereld in. Wat had ik in godsnaam verkeerd gedaan? Ik was kwaad en riep dat ik daar nooit akkoord zou mee gaan. Sanne is toen met haar fiets vertrokken.
Martijn belde mij achteraf en zei dat we dit niet zomaar konden negeren. Hij had mij al eens laten weten dat Sanne die vraag had gesteld maar ik had dat toen weggewuifd, het deed te veel pijn.”
Wat zegt papa Martijn?
“Ik merkte al aan Sanne dat ze de laatste tijd niet goed in haar vel zat”
Martijn (41): “Dat Sanne en Noah evenveel bij Karin als bij mij waren, vond ik heel belangrijk. Een kind heeft nood aan zijn mama én papa. Wij maakten duidelijke afspraken die goed werkten. Zo waren we nog samen aanwezig op belangrijke momenten zoals verjaardagen, oudercontacten, optredens enz. Je voelde dat de kinderen dat enorm apprecieerden.
Ik merkte wel aan Sanne dat ze de laatste tijd niet goed in haar vel zat. Bij de wissels deed ze wat moeilijk: ze propte al haar spullen op een hoop in haar reistas, ze vergat veel. Haar schoolresultaten gingen achteruit. Maar als ik haar vroeg wat er scheelde, zei ze dat er niks aan de hand was. Tot het er op een dag uitkwam: ze wilde meer bij mij wonen. Ik reageerde dat dat niet kon omwille van mijn werk waarop ze riep dat ze bij niemand welkom was en vertrok.
Achteraf zei ik tegen Sanne dat ze het misschien ook eens met haar moeder moest bespreken. Dat deed ze ook, maar na het gesprek kwam ze wenend aangereden met haar fiets. Ze huilde en zei dat niemand naar haar wilde luisteren, dat ze helemaal alleen stond.”
Wat zeggen de kinderen?
“Drie keer per week moet ik al mijn spullen bij elkaar pakken om van de ene naar de andere te gaan”
Sanne (12): “Om eerlijk te zijn, ik ben heel boos op mama en papa. Drie keer per week moet ik al mijn spullen bij elkaar pakken om van de ene naar de andere te gaan. Ik ben uren bezig met te bedenken wat mee moet en wat niet, ik heb het gevoel dat ik altijd op reis ben. Mama zeurt al als ze voor een vakantie moet inpakken, wat moet dat dan voor mij zijn?
Plus: het is altijd wennen bij de wissel. Mijn ouders zijn zo verschillend. Mama wil dat ik op tijd naar bed ga terwijl ik bij papa meer vrijheid krijg. Ik ben nu twaalf en heb gehoord van een vriendin dat je dan mag kiezen bij welke ouder je wilt wonen. Ik wil op één plek wonen, stoppen met die wissels, maar ik wil ook mijn ouders niet kwetsen. Mijn vriendin zei mij dat ik eens voor mezelf moest opkomen.
Resultaat: mama zegt dat ik moest zwijgen en papa dat hij geen tijd heeft voor mij. Leuk hé, ik sta geen stap verder en iedereen voelt zich slecht. Ik hoop dat er hier eens écht naar mij geluisterd wordt.”
“Ouders beslissen om te scheiden en de kinderen moeten maar volgen”
Noah (14): “In het begin moest ik aan de scheiding wennen, maar na een tijdje werd het een gewoonte. Alleen miste ik mama altijd als ik bij papa was en omgekeerd. Maar ook daar leer je mee leven.
Het werd allemaal moeilijker toen mama verhuisde. Zij woont verder van school waardoor we vroeger moeten opstaan, en welke puber ligt nu niet graag wat langer in zijn bed? Ook met vrienden afspreken, loopt moeilijker: bij papa spring ik gewoon op mijn fiets, bij mama is het een heel geregel.
Maar ik heb hierover gezwegen, ik wilde immers geen ruzie veroorzaken tussen mijn ouders. Mijn zus daarentegen kon haar mond niet houden, waardoor de boel is ontploft. Ergens verwijt ik het haar, maar ergens ook niet. Zij heeft tenminste de moed om het aan te kaarten.
Ouders beslissen om te scheiden en de kinderen moeten maar volgen. Eigenlijk ben ik blij dat ik hier ook eens mijn verhaal mag doen.”
Zo ging het verder
Bemiddelaar Monique Van Eyken: “Tijdens het eerste gesprek met Karin en Martijn alleen, start Karin heel emotioneel met haar verhaal. “Wij hebben zo veel moeite gedaan om het voor de kinderen zo makkelijk mogelijk te maken. En toch is het niet goed genoeg.” Martijn vult aan: “Ik wil wel weten waar de kinderen het moeilijk mee hebben. Ik heb het gevoel dat ze dit moeilijk aan ons kunnen zeggen”.
“Kinderen zijn heel loyaal naar hun ouders, ze zien hen graag en willen hen niet kwetsen”
Karin schrikt. Ze zegt dat ze niet begrijpt waarom de kinderen zaken zouden verzwijgen. Ik schets aan Karin en Martijn dat kinderen heel loyaal zijn naar hun ouders, dat zij hun ouders graag zien en ze niet willen kwetsen. Dat dit niets te maken heeft met hun kwaliteiten als ouders, maar gewoon met hun ouder-zijn. Ik stel voor om een gesprek te hebben met Noah en Sanne. Karin en Martijn stemmen toe.
Het gesprek met Sanne verloopt heel emotioneel. Zij zegt dat zij het heel moeilijk vindt om te kiezen tussen haar ouders, maar ook dat ze niet gelukkig is. Wanneer ik haar zeg dat ze niet moet kiezen, dat ik haar alleen wil vragen wat voor haar belangrijk is, klaart haar gezicht op. ‘Ik dacht dat ik moest kiezen,’ zegt ze, ‘omdat ik twaalf jaar ben.’
Ik geef haar mee dat ouders een verblijfsregeling opstellen tot kinderen achttien jaar zijn, maar dat je vanaf twaalf jaar wel door de rechter uitgenodigd kunt worden voor een gesprek.
Sanne zegt dat het constant verhuizen haar zenuwachtig maakt. Ook vertelt ze dat ze liever bij haar papa is tijdens de examens. Ze kan zich daar beter concentreren en verliest niet zoveel tijd om van en naar school te gaan.
“Het is heel normaal dat pubers andere noden hebben dan de jonge kinderen voor wie de ouders destijds een regeling opmaakten”
Het gesprek met Noah is korter en to the point. Hij wil vooral geen ruzies. Hij vindt dat zijn ouders echt hun best doen en zou het ondankbaar vinden om alleen maar kritiek te geven. Wanneer ik zeg dat ik dit zeker noteer en dat hij ook mag aangeven wat voor hem beter kan, zegt hij dat hij het wel fijner zou vinden om niet meer zo veel te moeten wisselen.
Het volgende gesprek met Karin en Martijn start ik met hen erkenning te geven voor hoe zij zich hebben ingezet als ouders na de scheiding. Ik zeg dat hun kinderen dit ook zien en daar heel dankbaar om zijn. Ik vertel ook dat het heel normaal is dat pubers andere noden hebben dan de jonge kinderen voor wie zij destijds een regeling opmaakten. Dit maakt ruimte om te luisteren naar de noden van hun kinderen en een nieuwe regeling op maat te maken.
Karin en Martijn komen overeen om te starten met een week-weekregeling, zo zijn er minder wissels. Tijdens de examens verblijven de kinderen meer bij Martijn. Na zes maanden is er een evaluatie met iedereen. Alle vier voelen ze zich beter bij deze nieuwe regeling.”
Uit: Libelle 35/2021 – Tekst: Monique Van Eyken
Verder lezen:
- SOS familie: “Ik voelde mij de geldschieter die haar luxeleventje financierde”
- SOS familie: “Ik zou nooit toestaan dat mama naar een home moet”
- SOS familie: “De overgang naar het secundair onderwijs is voor mij hét moment om onze regeling opnieuw te bekijken”
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!