SOS familie: “Ik wil terug naar Portugal en neem onze dochter mee”

Lucia heeft na tien jaar een einde gemaakt aan haar relatie met Kenny en wil nu met hun dochter van negen, Isa, terug naar haar familie in Portugal. Kenny ziet dat niet zitten.

Wat zegt Lucia?

Lucia (32): “Ik leerde Kenny kennen tijdens mijn Erasmusprogramma in België. Ik huurde voor zes maanden een kamer in het huis waar hij op kot zat. Kenny vroeg of ik zin had om mee iets te gaan drinken met een paar van zijn vrienden. Die ene avond sloeg de vonk over: we bleven maar praten, al was het in het Engels, dat hinderde ons niet.

Al snel werden we een koppel en deden we letterlijk alles samen. Maar voor ik het wist, waren de zes maanden voorbij. Op de luchthaven namen we huilend afscheid met de belofte elkaar niet uit het oog te verliezen. Terug thuis stortte ik me op mijn studies. We stuurden nog wel wat berichtjes naar elkaar, maar ik wilde per se slagen en verloor Kenny uit het oog.

“Ik miste Portugal, mijn ouders en mijn Portugese vrienden verschrikkelijk”

Tijdens de zomervakantie liet hij plots weten dat hij op de luchthaven stond en me wilde ontmoeten. Het werd een innig weerzien en hij wilde mij nooit meer loslaten. Ik vond moeilijk werk in Portugal en omdat ik in België meer kans zou maken, besloten we om samen terug naar België te gaan. We werden warm onthaald door zijn ouders, maar ik miste onze privacy en mijn thuis. 

Na een jaar huurden we een appartement en werd ik zwanger van onze dochter Isa. Kenny was echter bijna nooit thuis. Hij werkte als verkoper en presteerde lange uren. Bovendien was hij vaak op stap met zijn vrienden. Ik voelde mij heel eenzaam, maar Kenny vond dat ik zelf een eigen leven moest uitbouwen. Ik miste Portugal, mijn ouders en mijn Portugese vrienden verschrikkelijk.

Ik besloot om met Kenny te breken en terug naar Portugal te gaan. Isa zou ik meenemen, want ik was nu ook de enige die voor haar zorgde. Kenny mocht haar altijd komen opzoeken. Maar opeens vond hij Isa wél belangrijk. En zo kwamen we hier terecht.”

Wat zegt Kenny?

Kenny (36): “Lucia was een gedoofd zonnetje in België. Ik zag haar toevallig op kot en had echt met haar te doen. Ze kende er niemand en was heel verlegen. Nochtans was ze een prachtige vrouw. Ik vroeg haar of ze zin had om mee uit te gaan en daar kwam ze dan wel los. Al snel werden we een koppel.

Het stoorde me wel dat ze zich zo aan mij vastklampte. Ze deed geen enkele moeite meer om anderen te leren kennen. Maar ik was stapelverliefd, de hormonen gierden door mijn lijf. Toen Lucia terug naar Portugal ging, had ik het moeilijk. Maar tegelijkertijd genoot ik wel van mijn vrijheid. Na mijn studententijd miste ik diepgang in mijn leven en voelde ik dat ik Lucia miste. Ik wist dat ze in de buurt van Albufeira woonde en zocht haar op. Het was een innig weerzien en Lucia was snel overtuigd om terug mee naar België te komen.

“Lucia vindt dat ik altijd weg ben en gunt me mijn vrijheid niet. Maar ze moet toch zelf een eigen leven uitbouwen?”

De werkloosheid in Portugal was enorm, waardoor ze weinig kans maakte op de arbeidsmarkt. En ze kon veel skypen met familie en vrienden en regelmatig terugkomen. We trokken in bij mijn ouders en alles ging goed. Tot we allebei een mooie job vonden en een appartement huurden.

Iets later werd onze dochter geboren en begon het gezeur. Lucia vond dat ik niet genoeg in het huishouden deed, niet voor onze dochter zorgde en te veel uit huis was. Het was een herhaling van onze studententijd. Ze gunde mij mijn vrijheid niet, wilde dat we alles samen deden. Maar ze moest toch ook een eigen leven uitbouwen?

Toen ze me zei dat ze terug naar Portugal wilde en Isa zou meenemen, zei ik dat dat niet zomaar kon, dat Isa ook mijn dochter is. Ik stelde haar voor de keuze: of ik stapte naar een advocaat of zij ging met me mee naar een bemiddelaar. Ze koos voor het laatste.”

Wat zegt Isa?

Isa (9): “Mama en ik zijn twee handen op één buik, zoals ze dat zeggen. Het is echt de allerliefste mama van de wereld. Zij brengt mij overal naartoe en helpt me met mijn huiswerk. We doen veel leuke dingen samen en lachen veel. Papa is wat ernstiger en werkt hard. Hij zegt dat ik daardoor kan paardrijden, wat een hele dure hobby is. Soms gaat hij met mij mee naar de manege, maar dan zit hij de hele tijd op zijn gsm.

Mama was al een tijdje verdrietig. Ze dacht dat ik het niet wist, maar ik zag het aan haar. Ze lachte niet veel en zat dikwijls voor zich uit te staren. Toen ze mij zei dat ze terug naar haar familie in Portugal wilde en niet meer bij papa wilde wonen, schrok ik niet echt. Ze deden niets samen. Het eerste wat bij mij opkwam, was: ‘En ik, waar moet ik dan naartoe?’ Ik kan mijn mama niet missen!

“Ik word er droevig van dat er thuis zoveel ruzie is. Ik zou graag in België blijven, maar ik kan niet zonder mama”

Tegelijkertijd ben ik ook graag in België, in mijn school, bij mijn vrienden, bij oma en opa. Ik ken mijn familie in Portugal wel omdat we er regelmatig naartoe gaan, en mama spreekt soms Portugees met mij, maar het blijft toch een vreemd land. Mama wil dat ik meega, want wie zou er hier voor mij zorgen?

Papa vindt echter dat ik in België moet blijven, omdat de scholen hier beter zijn en mijn vriendjes hier wonen. Opa en oma zullen veel voor mij zorgen, zegt hij. Hier was zoveel ruzie over in huis, dat ik steeds vaker naar mijn kamer trok. Ik werd er heel droevig van en ik wist niet wat ik wilde, alleen dat ik mama niet kan missen. Ik zie papa ook graag, maar voel mij beter bij mijn mama.”

Zo ging het verder

Bemiddelaar Monique Van Eyken: “Tijdens het eerste bemiddelingsgesprek stellen Kenny en Lucia zichzelf voor. Ze vertellen hoe ze elkaar leerden kennen en hoe het verder is gegaan. Lucia beschrijft de eenzaamheid die ze ervaarde tijdens haar Erasmusperiode, maar ook daarna, tijdens hun samenwonen. Kenny (h)erkent dit, maar vindt dat Lucia te veel op hem leunt om die eenzaamheid op te vullen, waardoor hij zijn eigen leven niet kan leiden.

Lucia geeft toe dat ze hem nodig heeft omdat ze weinig aansluiting vindt bij de Belgische cultuur. Ze weent hartstochtelijk en zegt dat ze hier echt niet gelukkig is. Ik zie Kenny meelevend kijken en vraag hem wat dit met hem doet. Hij zegt dat hij dit heel erg voor haar vindt, dat hij spijt heeft dat hij haar heeft teruggehaald uit Portugal. “Ik had dit moeten weten, want tijdens haar Erasmusperiode was dat ook al zo”, zegt hij. “Dus ik begrijp volledig dat Lucia terug wil. Maar we hebben wel samen een dochter en die wil ik echt niet kwijt.”

We spreken af dat we dit de volgende sessie zullen bespreken. Lucia vraagt of ik Isa even apart zou willen spreken, want ze wil te weten komen wat voor Isa belangrijk is. Kenny stemt hiermee in. Isa wordt door haar mama gebracht. Ik ga het gesprek met haar aan met behulp van Duplopopjes waarin ze haar gezinnetje en haar familie voorstelt. Ze plaatst haar eigen popje dicht bij dat van mama.

Papa zet ze op dezelfde afstand als de grootouders. Ze benadrukt wel dat ze hem ook wel graag ziet. Dit is typisch voor kinderen. Die zijn loyaal naar beide ouders. Ze willen niemand kwetsen en laten zien dat ze van beide ouders houden. En toch zie je in alles de sterke band met mama. Als ik haar vraag wat ze nodig zou hebben als mama terug naar Portugal zou verhuizen, zet ze mama op nummer 1 en dan pas papa, haar vriendjes, de grootouders en de poes…

“Beide ouders zijn bereid om een regeling uit te werken waarin het geluk van Isa voorop staat”

In het volgende gesprek met de ouders geef ik feedback over wat ik van hun dochter heb gehoord: dat ze het moeilijk heeft met de situatie en dat ze een heel sterke band met haar mama heeft, maar ook haar papa niet kwijt wil. Het doet iets met beide ouders, maar ze herkennen Isa’s verhaal.

Beiden zijn bereid om op zoek te gaan naar een regeling waarin Isa’s noden een plek krijgen. We werken een voorlopige, gedetailleerde ouderschapsregeling uit, waarin ook de wensen van de ouders een plek krijgen. Kenny wil zijn dochter regelmatig zien en horen. Tijdens de schoolperiodes zal Isa met haar mama in Portugal verblijven en tijdens een deel van de gemeenschappelijke vakanties in België bij haar vader en/of grootouders.

Tussendoor zullen ze op vastgelegde tijdstippen skypen. De vader wil ook betrokken blijven bij belangrijke beslissingen over zijn dochter. Er wordt ook afgesproken dat er om het half jaar online een bemiddeling zal plaatsvinden met een apart gesprek met Isa om de toestand te evalueren.”

Uit: Libelle 32/2022 – Tekst: Monique Van Eyken

Verder lezen:

• SOS familie: “Ik moet voortdurend gendarme spelen in huis”
• SOS familie: “Op deze manier gaat Jeroen nooit op eigen benen leren staan”
• SOS familie: “Ik voel me niet klaar voor het vaderschap”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!