SOS relatie: Ginou en Stef zijn een jaar gescheiden. Sinds kort hebben ze een meningsverschil over de hobby van hun zoontje Jules
Stef wil graag dat zoontje Jules een hobby heeft waar hij sterker van wordt, Ginou heeft schrik dat voetbal een macho gaat maken van haar zoon. Het koppel roept een familiaal bemiddelaar in om een oplossing te vinden.
Wat zegt de moeder?
Ginou (32): “Alles ging goed tussen Stef en mij, tot we samen kinderen kregen. Ik dacht dat we dezelfde waarden deelden, maar dat bleek niet zo bij de opvoeding van onze kinderen. Stef wil van onze zoon een macho maken en van zijn dochter een poppetje. Wanneer Jules zich pijn doet, mag hij niet wenen, llke krijgt een knuffel en nog een extra pleister. Stef vond het bijvoorbeeld ook niet oké dat ik een keukentje kocht voor Jules, want ‘dat is toch niet voor jongens!’
Stef wil van onze zoon een macho maken en hem naar het voetbal sturen
De ouders van Stef hanteren dezelfde principes. Voor Ilke kochten ze prinsessenjurkjes, ontelbare poppen en zelfs al kindermake-up, voor Jules speelgoedwapens en games die ik veel te gewelddadig vind. Zij lieten hen ook filmpjes zien die ik niet gepast vind voor hen, ze kregen er allebei nachtmerries van. Als ik hen daarover aansprak, antwoordden ze dat kinderen daar sterk van worden. Stef steunde mij totaal niet en de discussies over de opvoeding van onze kinderen werden steeds heftiger.
Ik besloot van Stef te scheiden, ik wilde mijn kinderen op mijn manier opvoeden, wanneer ze bij mij zijn. De kinderen pasten zich vrij goed aan. Ze moesten na de wissel wel telkens weer wennen aan de verschillende regels bij mama en papa, maar het lukte. Nu is er een discussie met Stef over de hobby van Jules. Stef wil per se dat Jules voetbalt. Waarschijnlijk een droom van hem om er echt een machoman van te maken, want Jules zegt tegen mij dat hij naar de tekenacademie wil. Dat vindt Stef dan weer een hobby voor meisjes.”
Wat zegt de vader?
Stef (30): “Eerlijk, ik was blij dat Ginou de stekker uit onze relatie trok. Ze was niet meer de vrouw op wie ik ooit verliefd werd. Ze keurde alles af wat ik deed. Als ik met Jules speelde, kreeg ik constant de opmerking dat ik niet zo wild moest doen met hem. Ze zei dat hij een gevoelig jongetje was en liever rustig een boekje las. Als ik met mijn zoon wilde voetballen of zotte dingen doen, stond Ginou altijd klaar met dat vermanende vingertje. Ik wil dat Jules een sterke man wordt, iemand die zich kan weren en stevig in zijn schoenen staat, geen zacht ei dat bij het minste wordt omvergeblazen.
Ik wil dat Jules iemand wordt die stevig in zijn schoenen staat
Eenmaal gescheiden kon ik in mijn week gelukkig mijn eigen accenten leggen. De kinderen waren na de wissel altijd erg stil. Het leek alsof ik hen iedere keer weer uit de cocon moest halen waarin Ginou ze stak. Na een dag of twee waren ze ontdooid en was het oké. Ik heb een grote tuin met een speeltuig, een klimmuur en een goal. In mijn vrije tijd voetbal ik met Jules, we genieten daar allebei van.
Ik zie dat hij talent heeft en ik zou hem graag inschrijven in de plaatselijke voetbalclub. Ik heb Jules laten meedoen met de ‘openvriendjesdag’, zo kon hij eens van het voetballen proeven. Toen Jules dat aan zijn mama vertelde, kreeg ik haar woedend aan de telefoon. Ginou vindt voetbal geen gepaste hobby voor Jules en we moesten daar eens ernstig over praten. Alleen lukt ons dat niet zonder te schelden.“
Wat zegt hun zoontje?
Jules (7): “Ik ben een beetje droevig, omdat papa en mama geen vriendjes zijn. Toen we nog in één huis woonden, maakten ze veel ruzie, nu zeggen ze niets tegen elkaar, zelfs geen ‘dag’. En soms roepen ze en loop ik snel naar boven om niets te moeten horen. Ik zie mijn papa en mama heel graag en vind het vreselijk om ze te missen.
Ik mag wel bellen als ik hen mis, maar dat durf ik niet te vragen, omdat ik denk dat de ander dan triest zal zijn. Als ik het wel doe, zie ik ze dikwijls gek kijken. Ik ween dan een beetje in mijn bed en dan gaat het over. Of ik maak een tekening die ik dan later aan mama geef of ik ga wat ravotten in de tuin. Ik wilde dat ze terug samenwoonden, zo zou ik ze allebei altijd zien.
Voetbal vind ik leuk, maar dan doe ik mama verdriet
Bij mama doe ik andere dingen dan bij papa. Mama woont in een appartement en daar spelen we veel gezelschapsspelletjes met ons drieën en knutselen we. Als het mooi weer is, gaan we naar de speeltuin in het park in onze buurt.
Met mama lees ik ook veel: ik zit in het eerste leerjaar en kan al echte boekjes lezen! Bij papa spelen we veel in de tuin. Mijn zus schommelt en speelt met haar poppen, ik voetbal met papa. Hij zegt altijd dat ik een goede voetballer ben en nog beter word als ik veel oefen. Dat vind ik best wel spannend. Ik ben ook eens gaan meedoen bij de voetbalclub. Ik vond het heel leuk, maar toen ik het tegen mama zei, zag ik dat ze heel verdrietig werd. Ze vroeg of ik niet liever teken. Natuurlijk teken ik graag, ik vind het allebei erg leuk.”
Hoe moet het nu verder?
Familiaal bemiddelaar Monique Van Eyken: “Ik zag Ginou en Stef een jaar geleden bij het regelen van hun scheiding. Dat ging vrij vlot, behalve de afspraken over hun kinderen. Allebei wilden ze de kinderen zoveel mogelijk bij zich, maar uiteindelijk strandden we bij een week-weekregeling.
Kortere periodes waren misschien beter geweest voor hun toch nog kleine kinderen, maar ze wilden genoeg tijd om hun eigen accenten in de opvoeding te kunnen leggen. Deze keer gaat het over de hobby van Jules. Ginou wil dat Jules naar de tekenacademie gaat en niet naar het voetbal met alle trainingen en matchen die daarbij horen. Stef wil het omgekeerde.
Daarom gaan we op zoek naar de onderliggende behoeftes van de ouders én de kinderen, om een verbinding te creëren en een oplossing te zoeken die voor iedereen aanvaardbaar is. Ik vraag hen naar wat zij belangrijk vinden bij een hobby. Voor Stef moet een hobby leuk zijn voor een kind, maar ook uitdagend en sociaal. Als ik doorvraag, zegt hij dat hij wil dat zijn kinderen tegen een stootje kunnen en moeten trainen om steeds beter te worden. Hij wil niet dat het ‘luilakken’ worden.
Als ik vraag waar dat vandaan komt, zegt hij dat hij als kind gepest is, omdat hij zich te veel liet doen. Hij wil niet dat zijn kinderen dat ook moeten meemaken. Bovendien werd hij door zijn ouders te weinig uitgedaagd, waardoor hij nog steeds het gevoel heeft dat hij zijn talenten niet echt heeft kunnen ontwikkelen.
Ik zie Ginou schrikken. ‘Dat heb ik nooit geweten’, zegt zij. Ook zij wil dat haar kinderen stevig in hun schoenen staan en voor hun talenten gaan, maar vindt het even belangrijk dat kinderen zich goed voelen in een hobby. Daarom vindt zij de tekenles zo’n goed idee.
Ik stel voor dat ik met Jules ga praten. Wanneer ik Jules heb gezien, geef ik Stef en Ginou mee dat die heel voorzichtig is in wat hij zegt en dat dit misschien komt omdat hij zijn mama en papa altijd wil plezieren. Hij vindt voetbal én tekenen leuk, maar ziet dat zijn ouders hier anders over denken en weet niet hoe hij goed kan doen. Hij is steeds bezig te bedenken wat de ander wil en gedraagt zich als een kameleon.
“De ene ouder die de andere bekritiseert, da’s lastig voor kinderen“
Ginou én Stef geven aan dat ze dat niet willen. Dat ze willen dat hun kinderen hun eigen leven kunnen leiden. Ik zeg dat zij dan zullen moeten veranderen en hun kinderen daarvoor de ruimte moeten geven. Dat kan door elkaars verschillen te aanvaarden en er geen kritiek op te geven waar de kinderen bij zijn.
Want kinderen kunnen wel om met ouders die hen verschillend opvoeden, maar hebben het vooral moeilijk met de kritiek die daar van de ander op komt. Stef en Ginou spreken af om bij de wissel vriendelijker te zijn en eventuele discussies op een ander moment te voeren. Wat de hobby van Jules betreft: hij wordt ingeschreven op het voetbal, met de afspraak dat hij het leuk moet blijven vinden. Stef doet de trainingen, naar de wedstrijden gaan ze allebei. Jules mag ook naar de tekenacademie.”
Dit kan je ook interesseren
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!