SOS relatie: “Ik voel mij de geldschieter die het luxeleventje van mijn vrouw financiert”

Pieter en Suzy zetten na twintig jaar huwelijk een punt achter hun relatie. Ze hebben een groot meningsverschil over de kostenregeling voor hun kinderen.

Wat zegt Pieter?

Pieter (46): “Suzy en ik hebben elkaar leren kennen op een aspifuif van de Chiro in ons dorp. Suzy stond aan de kassa en haar guitige lach viel mij direct op. Ik was op slag verliefd en heb die avond veel drankbonnetjes gekocht… Blijkbaar zat zij ook op kot in Gent, en nadat we een paar keer hadden afgesproken, werden we een koppel. We trouwden en al snel werd Suzy zwanger van Nina.

Tijdens de eerste zwangerschap gaf Suzy aan dat ze het niet meer zag zitten om voltijds te blijven werken. Ik had een hoge functie in een marktonderzoeksbureau en moest meerdere keren per maand naar het buitenland. Suzy wilde nog voor 60% werken. Ik had het daar oorspronkelijk moeilijk mee. Enerzijds omdat wij een zware lening hadden om ons huis af te betalen, anderzijds omdat de grootouders de kinderen wilden opvangen buiten de schooluren.

Suzy vond dit echter geen waardig alternatief. Kinderen hebben hun ouders nodig en omdat ik het meest verdiende, vond ze het maar logisch dat zij minder ging werken. Toen de kinderen naar het secundair onderwijs gingen, stelde ik haar de vraag of ze opnieuw voltijds wilde gaan werken. Nina en Ruben waren zelfstandig genoeg om naar school en naar hun hobby’s te gaan, ik zag er de noodzaak niet van in dat Suzy ze overal naartoe bracht. Ik vond het niet normaal dat ik mij te pletter werkte en zij ruim de tijd had om zichzelf in de watten te leggen.

Luxeleven

Want daar wrong voor mij het schoentje. Haar uitgavenpatroon ging alleen maar de hoogte in. Ze kocht constant nieuwe kleding, liet bij de schoonheidsspecialiste de duurste behandelingen uitvoeren en wanneer er een nieuwe iPhone verscheen, was ze de eerste die hem moest hebben. Het kon gewoon niet op. Suzy had geen gat in haar hand, maar een krater! Voor de kinderen was ook alleen het duurste goed genoeg, zo zouden zij toch nooit leren om met geld om te gaan?

Ik heb Suzy er dikwijls over aangesproken, maar elke keer gaf ze mij een schuldgevoel, door te roepen dat ik hen niets gunde, dat ik alleen maar geld op de spaarboek wilde en dat ik rijk wilde sterven. Die discussies hebben ons huwelijk kapotgemaakt. Ik voelde mij de geldschieter die haar luxeleventje financierde. Ik heb dan ook beslist om een punt te zetten achter onze relatie.

Suzy’s reactie bevestigde mijn gevoel nog meer. Het enige waar ze het over had, was de financiële regeling. Door ons huwelijkscontract had ze recht op de helft van ons vermogen en huis, terwijl ik wel bijna alles had gefinancierd. Toen ze mij ook nog wilde pluimen via de kostenregeling voor de kinderen, ben ik woest geworden.”

Wat zegt Suzy?

Suzy (44): “Pieter is een echte workaholic. Hij leeft voor zijn job en het behalen van zijn bonussen en het was ook zijn keuze om buitenlandse opdrachten te aanvaarden. Omdat de zorg voor de kinderen volledig op mijn schouders terechtkwam, leek het mij dan ook logisch dat ik wat minder zou werken. Dat Pieter daar een probleem van maakte, kon ik totaal niet vatten. Kinderen zijn het allerbelangrijkste. Als je daarvoor kiest, dan drop je ze niet constant bij een ander. Voor mij stond dat minder werken dan ook niet ter discussie.

Toen Pieter deze beslissing opnieuw in vraag stelde toen Ruben de overgang maakte naar het middelbaar, voelde ik mij totaal niet erkend in al mijn inspanningen voor de kinderen. Hij zag niet dat pubers best wel zorgen nodig hebben. Ik vond het bijvoorbeeld belangrijk om tijdens de examenperiode in de namiddag thuis te zijn wanneer zij studeerden, om hen te motiveren. Pieter vond dat de kinderen alleen konden studeren en zelfstandig moesten zijn. We geraakten het daar niet over eens.

Zo zijn we elk ons eigen leven gaan leiden. Pieter focuste zich op zijn werk en wanneer hij thuis was, deed hij de leuke dingen met de kinderen. Ik zorgde voor alles: het huis was pico bello, de kinderen werden overal naartoe gebracht, alles was perfect geregeld. Pieter moest zich om niets bekommeren.

Aan de kant geschoven

Het feit dat Pieter zo goed verdiende, was een luxe. We hadden niets tekort, ik kon de kinderen alles geven wat ze wensten. Maar daar had Pieter het dan ook weer moeilijk mee. Hij maakte meermaals opmerkingen over onze uitgaven. Dat begreep ik niet. We hadden geen tekort aan geld en toch was dat voor hem een issue? Pieter vond het belangrijk om spaarzaam om te gaan met geld, wilde een deel beleggen en zelfs al geld opzijzetten voor ons pensioen later. Ik vind dat je in het nu moet leven en genieten van je centen.

Toen Pieter zei dat hij wilde scheiden, dat hij toch niet meetelde en ik gewoon mijn ding deed, schrok ik enorm. Wat een ondankbaarheid! De kinderen waren groot, ik had hen helemaal alleen opgevoed en nu werd ik aan de kant geschoven? Ik voelde mij ook erg angstig. Ik had geen idee hoe ik financieel zou rondkomen en was bang dat ik terug voltijds zou moeten werken en dat de kinderen er alleen voor zouden staan.

Ik kwam gelukkig te weten dat we zijn gehuwd met gemeenschap van goederen en ik dus recht heb op de helft van alles wat we vergaarden tijdens ons huwelijk. Pieter deed daar eerst moeilijk over, maar gaf dan toch toe. Hij wil het huis kopen en de helft aan mij betalen. Daardoor zal het mij wel lukken om een klein appartement te kopen. Maar het bespreken van de kostenregeling van de kinderen, daar geraken we moeilijk uit.”

Zo ging het verder

Bemiddelaar Monique Van Eyken: “Pieter en Suzy komen langs voor het opmaken van een EOT-overeenkomst, Echtscheiding Onderlinge Toestemming. Zij moeten daarvoor afspraken maken over hun huis, de financiële middelen en hun kinderen.

Hoe zit de wet in elkaar?

Bij het bespreken van de kostenregeling voor de kinderen, informeer ik hen over de wet, die zegt dat ouders dienen bij te dragen tot de kosten van hun kinderen volgens hun draagkracht. Pieter wordt meteen boos. Hij zegt dat het niet kan dat er wordt rekening gehouden met de 60% tewerkstelling van Suzy. Zij heeft daar destijds zelf voor gekozen, en nu de kinderen ouder zijn, kan zij gerust weer voltijds gaan werken.

Hij vindt ook dat zijn bonussen niet meetellen voor de bepaling van het inkomen, omdat hij daar keihard voor werkt en hij daar de verdienste mag van plukken, niet Suzy. Ik leg nog even uit dat de kostenregeling gaat over hun bijdrage voor de kosten van de kinderen, niet over de kosten van de ex-partner. Suzy zal er dus geen vruchten van plukken. Maar: het inkomen bepaalt wél mee de hoogte van de kosten voor de kinderen. Ouders die meer verdienen, geven ook meer uit aan hun kinderen.

Daar is Pieter het ook niet mee eens: “Het is niet omdat ouders meer verdienen, dat de kinderen meer moeten krijgen. Zij moeten zuinig leren omgaan met geld en ik ben het niet eens met het uitgavenpatroon van Suzy voor de kinderen. Dit lag te hoog en in de toekomst wens ik hier zicht op. Als Suzy meer wil uitgeven voor de kinderen, zal zij daarvoor moeten betalen.” Suzy zucht: “Het draait bij Pieter altijd om geld. Ik wil dat hij mee betaalt voor de noodzakelijke kosten van de kinderen en de rest betaal ik wel. Ik zal meer gaan werken, anders kom ik toch niet rond.”

De oplossing

Uiteindelijk beslissen ze om te werken met een kindrekening, een aparte rekening op naam van beide ouders, uitsluitend bedoeld om alle kosten van de kinderen te betalen. Op de kindrekening wordt maandelijks € 700 gestort voor beide kinderen. Pieter stort hiervan 70% en kan dit bedrag fiscaal inbrengen. Suzy stort 30% en zij behoudt het fiscaal voordeel van de kinderen ten laste. We bepalen ook de inkomensverdeling en voor de bonussen van Pieter wordt een minimumbedrag afgesproken. Suzy behoudt de groeipremie waarmee ze kosten kan betalen als de kinderen bij haar zijn, omdat zij minder verdient en de kinderen meer bij haar verblijven.

We maken ook een overzicht van het beschikbaar budget per uitgavenpost. Er worden afspraken gemaakt over hoeveel er wordt uitgegeven aan wat, zodat er geen discussie kan ontstaan. Wanneer een ouder extra wil uitgeven, betaalt die dat zelf. Er wordt ook een overzicht gemaakt van alle buitengewone kosten waar eerst een akkoord over moet zijn en waar de 30% en 70%-verdeling wordt toegepast. Deze regeling werkt voor hen. Ze komen één keer per jaar langs om te evalueren.”

Uit: Libelle 32/2021 – Tekst: Monique Van Eyken

Verder lezen:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!