SOS relatie: “Hij weet dat ik geen kinderen kan krijgen. Is dit de reden van zijn plotse vertrek?”

Anja: “Toen ik Karel leerde kennen, was ik al een aantal jaren single na een huwelijk van tien jaar. Alles wat ik in mijn huwelijk niet kende, was er wel in de relatie met Karel. Wij konden uren praten, hij was oprecht geïnteresseerd in alles wat ik dacht en voelde, hij vertelde ook makkelijk zelf over wat hem bezighield. Het voelde als een unieke connectie. Ik was eerst, ondanks de sterke klik, een beetje terughoudend, ik ben uiteindelijk wel negen jaar ouder. Maar Karel wuifde dat weg. Leeftijd doet er toch niet toe, vond hij. Het heeft ons alleszins nooit parten gespeeld, al blijkt het onderwerp ‘kinderen’ nu toch wel een belangrijke factor te zijn.

Karel gaf altijd aan dat een kinderwens niet zo sterk leefde bij hem, dat hij even gelukkig kon zijn met als zonder kinderen, maar dat veranderde de laatste tijd, onder andere toen zijn beste vriend recent een zoontje kreeg. Ik zag het in Karels ogen, het deed hem iets. Dat is nu een half jaar geleden en als ik erop terugkijk, is er ook toen iets tussen ons veranderd. Karel weet dat ik geen kinderen kan krijgen en ik begin te denken dat dit de reden van zijn plotse vertrek is. Dat hij me misschien niet wil kwetsen, maar door erover te zwijgen, doet het extra pijn. Ik voel me ook machteloos, uiteindelijk kan ik er niets aan doen of veranderen.

Wij hebben de afgelopen jaren een supertijd gehad, we deden alles samen. Uren lagen we soms in bed en hadden we genoeg aan elkaars gezelschap. Alles wat ik voorstelde en vertelde vond hij ook altijd goed. Niet op een manier die slaafs aanvoelde, maar alsof het ook altijd opnieuw de manier was waarop hij het zag en aanvoelde. De vakanties die we samen doorbrachten, verliepen heel harmonieus. Het leek wel alsof we de hele tijd hetzelfde voelden, naar hetzelfde verlangden, dezelfde dingen mooi en boeiend vonden… Het voelde gewoon allemaal heel erg goed.

Het weekend voor Karel vertrok, waren we samen aan zee. Alles verliep zoals gewoonlijk. We logeerden in een heel leuke B&B die Karel had uitgezocht, we hebben een lange strandwandeling gemaakt, lekker gegeten, uitgebreid ontbeten en ook heerlijk gevreeën. Kun je je voorstellen wat een bom het was toen hij aankondigde dat hij het niet meer zag zitten tussen ons? En vooral dat hij daar al langer mee rondliep. Ik heb de afgelopen dagen heel lang en veel nagedacht, ik kan ook aan niets anders denken, wat er fout is gegaan, wat gemaakt heeft dat hij nu blokkeert. Ik wil er alles aan doen om het weer goed te maken, ik kan gewoon niet geloven dat het hier zou eindigen. En vooral: ik weet in de verste verte niet hoe ik zonder hem verder kan. Het lijkt wel alsof ik een deel van mezelf voorgoed verloren ben.”

Wat zegt Karel?

“Ik snap zelf niet waarop ik vastloop. Anja is zo’n lieve vrouw. En toch maakte onze relatie me onrustig”

Karel: “Ik heb altijd een zwak gehad voor rijpere vrouwen. Ik vind diepgang en maturiteit erg belangrijk. Flirten, onenightstands… dat soort dingen heeft me nooit aangesproken.

Met Anja was er meteen dat diepere gevoel, ik kon met haar over alles praten zonder dat ze dat als bedreigend ervoer, wat ik wel eens heb bij jongere vrouwen. Ik moet in een contact met iemand vooral het gevoel hebben dat het klopt, dat er een mogelijkheid is tot een diepere connectie. Ik had een tijdje een relatie met iemand van mijn leeftijd, een heel gevoelige vrouw, maar zij was niet stabiel. Ze had een aantal opnames in de psychiatrie achter de rug, en leunde heel erg op mij. Ik kon die verantwoordelijkheid niet aan. Het voelde alsof ik stikte.

Ik studeerde eerst rechten omdat mijn ouders dat van mij verwachtten, mijn vader is advocaat. In het derde jaar ben ik gestopt en ben ik sinologie gaan doen, op eigen kosten. Twee jaar later ben ik toch verder gegaan met rechten, maar dit keer omdat ik het zélf wilde, zonder de steun van mijn ouders. Ook in een relatie is dat zo, het moet organisch groeien en natuurlijk aanvoelen. Bij Anja voelde dat aanvankelijk zo: ik voelde wat zij voelde en omgekeerd. Toch kreeg ik mettertijd opnieuw dat verstikkende gevoel. Telkens ik op ons appartement binnenkwam, overviel me een soort van ‘moeten’, iets wat me onrustig maakte, me naar adem deed happen. Ik heb het lang weggeduwd, omdat onze relatie zo goed zat. Ik heb me ook afgevraagd wat de reden zou kunnen zijn, maar eerlijk waar, ik weet het zelf niet.

Anja denkt dat het een verdoken kinderwens is die ik met haar niet kan waarmaken, maar ik weet niet of het dat is. Ik zie graag kinderen, maar ben daar vandaag niet zo mee bezig, al moet ik toegeven dat ik het ook niet afsluit en mezelf op de een of andere manier ook wel als vader zie, ergens in de toekomst. Op dit moment weet ik het allemaal niet zo goed meer. Ik ben opnieuw rustiger nu ik voorlopig bij mijn ouders woon. Misschien is het goed om dat een tijdje zo te houden. Ik mis Anja wel, maar wil niet terug naar de manier waarop we bezig waren. Eigenlijk is Anja een superlieve vrouw, rationeel gezien alles wat iemand zich kan wensen. Ik begrijp zelf niet waarop ik vastloop.”