SOS relatie: “Willen we als koppel slagen, dan moet er sprake zijn van echt engagement. Hij begrijpt dat niet”

Fanny (34) en Mauro (37) hebben sinds een jaar een latrelatie. Mauro wil graag samenwonen, maar Fanny vindt dat hij eerst meer engagement moet tonen.

Wat zegt Fanny?

“Iets vastleggen voor over enkele dagen is voor hem al een opgave. Maar als je iets wilt opbouwen, hoort dat erbij”

Fanny: “Ik ben nu drie jaar gescheiden. Het eerste jaar na de scheiding was moeilijk. Ik had ontdekt dat mijn man een relatie had met zijn medewerkster, een hele klap. We hadden net een huis gekocht, onze kinderen waren twee en drie, en dan dit. Omdat ik voelde dat het hem menens was, heb ik me snel bij de situatie neergelegd en beslist om te scheiden.

In het begin had ik gewoon nergens zin in, maar na een jaartje ging ik weer op stap, meestal met een goede vriendin, die ook single is. We gingen op vrijdagavond altijd naar een danscafé, hier bij ons in het dorp. Het is ook daar dat ik Mauro leerde kennen. Ik had bij hem direct een wow-gevoel. ‘Wow’ hangt voor mij samen met charisma, passie en daadkracht. Mauro heeft dat: hij is ondernemer en leidt een heel actief leven. Hij staat ook altijd open voor nieuwe dingen. Het klikte meteen tussen ons en de daaropvolgende weken hebben we samen heel veel leuke dingen gedaan. Dat voelde na mijn scheiding als een feest, ik herleefde helemaal. Er was fun, afwisseling, spanning ook, het leven had opnieuw glans. Ook seksueel klikte het van bij aanvang heel goed. Mauro is affectief en lichamelijk als hij bij mij is.

Maar er moet natuurlijk meer zijn dan louter plezier maken. Willen we op termijn als koppel en nieuw samengesteld gezin slagen, dan moet er sprake zijn van echt engagement, een bereidheid ook om plannen te maken, wat nu maar moeilijk lukt. Iets vastleggen voor over een paar dagen is al een hele opgave, waardoor ik het gevoel heb dat ik gewoon klaar moet staan als hij er zin in heeft. Ik bespreek dat regelmatig met hem, maar op de een of andere manier begrijpt hij dat niet.

Telkens geeft hij aan dat hij in de flow van het moment keuzes wil kunnen maken, vrij wil zijn. Ik snap dat wel, maar voor een aantal zaken is dat toch onmogelijk. Wij hebben allebei een ex, we voeden op twee adressen onze kinderen op, daarrond moeten er vaak lang op voorhand afspraken gemaakt worden. Zo moeten we dringend voor de volgende zomer bekijken wat onze plannen zijn, maar hij weigert dat, vindt het een verschrikkelijke gedachte dat hij nu al weet wat hij over zes maanden zal doen. Ik snap dat goed, die hang naar ongebondenheid. De kracht die hij heeft om vrij te leven, zich van niets of niemand iets aan te trekken, is wat ik aantrekkelijk vind in hem.

Toch botst dit almaar vaker met de pijnlijke vaststelling dat ík wel de prijs betaal voor die vrijheid, dat mijn behoeftes er nooit toe doen. Ik moet volledig tegemoet komen aan zijn verlangen naar ongebondenheid, leven in het hier en nu. Terwijl hij geen moeite doet om mij een beetje tegemoet te komen in mijn verlangen naar duidelijkere toekomstplannen.”

Wat zegt Mauro?

“Ik wil hard werken, maar ook volop het leven vieren. Al dat vooruitplannen is me veel te dwingend”

Mauro: “Toen ik Fanny leerde kennen, was ik twee jaar gescheiden. Mijn huwelijk en de echtscheiding waren allebei erg moeilijk geweest. Zodra onze kinderen er waren, veranderde mijn vrouw in een ongelofelijke zeur die alleen nog thuis wilde blijven en dat ook van mij verlangde. Ik heb me daaraan een tijdje proberen aan te passen, maar ik kan dat niet. Daarvoor sta ik te veel op mijn eigenheid, wil ik te graag uit het leven halen wat erin zit. Ik wil hard werken, maar ik wil ook genieten, feesten, het leven vieren. En ik wil vooral iemand naast mij die er ook zo over denkt.

Ik dacht dat Fanny die iemand was. Al van bij ons eerste contact werd er de hele tijd gelachen. Ze staat, denk ik, ook licht in het leven, zoals ik, al is er zeker ook een andere kant. Zo is ze de laatste tijd heel vaak bezig over plannen, vooruit kijken, afspraken maken, engagement. Het feit dat ze dit de hele tijd zo dwingend naar voor schuift, maakt mij onrustig en geeft me nu al het gevoel dat het op termijn hetzelfde verhaal zal worden als met mijn ex. Ik vermoed dat ze zekerheid wil, maar die kan ik vandaag nog niet bieden.

Ik vind dat trouwens een belachelijk concept: hoe kan ik vandaag iets beloven voor over zes maanden? Dat is een vierde van de tijd die we nu samen zijn! Ik wil de dingen organisch laten evolueren en afwachten hoe ons contact zich ontwikkelt. Ze zegt altijd dat ze dit begrijpt, maar als we een dag verder zijn, is ze al opnieuw aan het sms’en met dergelijke vragen. Ze verwacht ook altijd direct een antwoord. Ik lees die berichten, uiteraard, maar kan niet altijd meteen antwoorden of heb er ook al eens geen zin in.

Ik denk dat veel van deze problemen te maken hebben met onzekerheid, en dat die mogelijks van de baan zullen zijn, als we zouden samenwonen. Ik vind het dan ook een goed idee om dat een kans te geven en te zien hoe het dan uitdraait, maar zij wil net het omgekeerde. Het moet eerst helemaal lopen zoals zij het voor ogen heeft, ik moet bewijzen dat ik echt geëngageerd ben en pas dan kan voor haar de volgende stap gezet worden.

Ik vind Fanny een heel leuke vrouw, als wij met ons tweeën op stap zijn, is het altijd plezant. Om die reden kom ik ook mee naar hier, omdat ik het echt wel een kans wil geven, maar ik heb geen zin in een verhaal waarin ik me helemaal moet plooien naar de regels en noden van een ander. Ik hoop oprecht dat ze dit ook begrijpt. Liefde en gevoelens, dat moet iets spontaans zijn en zo moet je er ook uiting aan geven, als het gevoel er is. Die gevoelens zijn trouwens veel minder sterk of zelfs helemaal afwezig, als het om ‘moeten’ draait.”

Hoe moet het nu verder?

“Mauro zegt dat hij Fanny begrijpt, maar blijft aangeven dat het moeilijk is voor hem. En dat blijkt een breekpunt”

Relatiedeskundige Rika Ponnet: “Als Fanny en Mauro bij me langskomen, hebben ze die dag net een discussie gehad die exemplarisch is voor wat er moeilijk loopt. Mauro heeft zaterdagavond doorgebracht in het danscafé waar ze elkaar ontmoetten, maar vertelde er Fanny niets over. Hij ziet het probleem niet. ‘Ik ben toch geen verantwoording schuldig aan haar? We hadden toch niet afgesproken, wat doet het er dan toe wat ik doe?’

Fanny ziet dat anders. ‘Waarom kan hij dit niet spontaan vertellen, en moet ik het horen via via? Ik vind het prima dat hij alleen gaat stappen, maar gewoon niets vertellen, ondermijnt het vertrouwen.’ Vanuit deze discussie bekijken we hoe ze vorm willen geven aan hun relatie en wat er nu voor onenigheid zorgt. ‘Ik vind het fijn om uit te kunnen kijken naar weekends waarin we iets leuks gepland hebben. Nu is het altijd afwachten of we iets zullen doen en wat er dan nog kan. Ik moet dan soms last minute op zoek naar een babysit of iemand afbellen waarmee ik zelf afgesproken had.’

Mauro geeft aan dat dit helemaal niet hoeft, dat ze haar leven niet moet inrichten naar het zijne. ‘Tja, dat kan hij nu wel zeggen, maar wanneer krijgen we dan de kans om elkaar beter te leren kennen?’ Dat is net de reden, geeft Mauro aan, dat hij wil gaan samenwonen, dan is er meer gewone tijd samen en kun je elkaar zo beter leren kennen.

De hele discussie frustreert Fanny zichtbaar. Als ik daarop wijs, geeft ze aan dat ze inderdaad wat boos is, maar niet goed weet waarom. ‘Het is alsof ik altijd opnieuw tegen dezelfde muur aanknal.’ Als we erop doorgaan, komt naar voor dat Fanny vooral een gevoel van verbondenheid mist en zich in dat verlangen afgewezen voelt als Mauro weigert om plannen te maken. ‘Durven vooruitkijken naar een toekomst samen, bewijst voor mij engagement. Ik tel dan ook mee in het verhaal.’ Mauro zegt dit te begrijpen. ‘Alleen, in de praktijk betekent dit dan dat alles op voorhand vastligt, terwijl ik net zo hou van al die blanco gaten in mijn agenda. Hoe kun je nu al zeggen waarin je zin zult hebben volgende week? Misschien plan ik een avond cinema, maar wil ik dan toch liever iets gaan eten. Wat is dan het nut van plannen?’

Toch geeft hij aan rekening te willen houden met Fanny. Ik zie het koppel een paar weken niet en krijg dan van Fanny het bericht dat ze uit elkaar zijn. ‘Het lijkt wel alsof wij een andere taal spreken en het ons niet lukt de taal van de ander te begrijpen. Zo werkt het voor mij niet: ik wil een gevoel van echte wederkerigheid en dat lukt met Mauro gewoon niet. Heel erg spijtig, maar ik wil verder met mijn leven.’

Uit: Libelle 3/2019 – Tekst: Rika Ponnet

Lees ook:

• SOS relatie: “Paul zoekt bevestiging in dure auto’s, reizen en mooie vrouwen. Ik wil dat niet meer”
• SOS relatie: “Hij weet dat ik geen kinderen kan krijgen. Is dit de reden van zijn plotse vertrek?”
• SOS relatie: “Ik heb ons open huwelijk altijd verdragen, maar nu wil ik het echt anders”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!