SOS relatie: “Ik voel dat hij wegloopt of geen standpunt inneemt als het erop aankomt. Ik ben helemaal opgebrand”

Inge en Raf zijn twee jaar samen en hebben elk kinderen uit een vorig huwelijk. Inge vindt dat de kinderen van Raf geen respect hebben voor haar, hij vindt haar dan weer te streng. Relatiedeskundige Rika Ponnet geeft advies.

Wat zegt Inge?

“Raf is heel lief, aanhankelijk en op het vlak van intimiteit zit het tussen ons heel goed, maar alle andere dingen lopen voor geen meter en dat is zo frustrerend”

Inge (46): “Ik leerde Raf kennen binnen onze brede vriendenkring. We hadden elkaar vroeger al ontmoet, maar waren toen allebei nog getrouwd. Nu belandden we direct in een gesprek over onze scheiding. Na dat feestje trokken we vaak met elkaar op. We delen nogal wat culturele interesses. Toen Raf op een bepaald moment aangaf dat hij op Tinder zat en ik daarop reageerde dat wij toch aan het daten waren, kwam ineens van het een het andere. Ik zie nu dat ‘niet alleen willen zijn’ bij beiden een heel grote rol speelde. Als ik terugkijk, denk ik ook dat ik op dat moment, en zo is het wel vaker in mijn leven, een antwoord was op al zijn noden. Het is pijnlijk om te ervaren dat ik daar zo weinig voor terug krijg.

Als we hier vandaag zitten is het omdat ik niet meer kan. Ik heb de laatste twee jaar zoveel gedaan voor deze relatie en ondertussen ook zoveel op mijn boterham gelegd gekregen. Het moeilijkste is dat zijn kinderen op geen enkele manier aansluiting zoeken of willen met ons, met mij. Ze zijn al wat ouder dan de mijne, zitten op kot, maar weigeren bij ons te overnachten en komen vaker niet dan wel. Ik heb dan voorgesteld om op een vaste avond samen te eten, frietjes met stoverij. Maar hun onverschilligheid is stuitend: ze zitten de hele tijd op hun smartphone, denken er nog niet aan om een handje toe te steken voor de afwas of zo en doen alsof mijn dochters simpelweg lucht zijn. Als ik Raf daarop aanspreek, zegt hij altijd dat ik overdrijf, dat jongvolwassenen nu eenmaal zo zijn en ik ze vooral wat tijd moet gunnen om te wennen aan de nieuwe situatie. Na twee jaar zou dat toch al mogen beginnen komen, bedenk ik dan. Ook zijn ex laat zich regelmatig horen, omdat ze andere financiële afspraken wil, alleen heeft Raf het op dit moment financieel heel moeilijk.

Hij heeft bijna geen opdrachten, maar leeft wel vrolijk verder alsof er niets aan de hand is en laat mij opdraaien voor heel veel onkosten. Hij leeft gratis bij mij. Ik betaalde een tijdje geleden ook zijn sociale bijdragen met zijn belofte dat hij het zou terug betalen, maar daar heeft hij het nu niet meer over. Raf is heel lief, aanhankelijk en op het vlak van intimiteit zit het tussen ons heel goed, maar al die andere dingen lopen voor geen meter en dat is zo frustrerend. Hoe langer hoe meer merk ik dat als het er echt op aankomt, hij wegloopt of geen standpunt inneemt. Ik voel dat ik opbrand. Bovendien merk ik dat ik er te weinig kan zijn voor mijn kinderen, ons contact er onder lijdt, ik niet altijd goed weet waarmee ze bezig zijn. Ik voel me verscheurd en dat kost me misschien nog het meest energie van al. Ik weet niet hoe het verder moet.”

Wat zegt Raf?

“Mijn kinderen kregen best veel te verwerken en hebben tijd nodig om zich veilig te voelen”

Raf (51): “Toen ik Inge leerde kennen was ik pas opnieuw single en eigenlijk nog volop zoekende naar een eigen woonst. Ik was even bij mijn moeder ingetrokken. Op zo’n korte tijd een aantal keren verhuizen gaat toch in je kleren zitten en is ook financieel telkens een aderlating. Ik was niet uit op een relatie, maar met Inge voelde het alsof we elkaar al lang kenden. Ik stapte voorheen altijd vanuit passie in een relatie en dacht dat dit nu misschien wel de juiste manier kon zijn, vanuit vriendschap, een soort van gemeenschappelijkheid die warm aanvoelde. We hebben al heel veel fijne dingen samen gedaan en tussen ons is er veel harmonie.

De problemen beginnen altijd als de kinderen erbij komen. De dochters van Inge zijn brave meisjes die ook nog erg op hun moeder gericht zijn. Mijn kinderen zijn al wat ouder, rebelser ook. Ik kan dat hebben, laat veel dingen passeren omdat ik weet dat het geen grotere betekenis heeft. Maar Inge schiet altijd in een opvoedkramp. Ze heeft het dan over een gebrek aan respect, dat ze alleen goed is om te geven, maar daar niets voor terug mag verwachten. Ik merk inderdaad wel dat mijn kinderen weinig interesse tonen in mijn relatie met Inge, maar ik begrijp dat ook. Ze hebben al veel te verwerken gehad. Hun moeder die van de ene op de andere dag vertrokken is. Ik die direct een andere vriendin had waarmee het een jaar later ook opnieuw fout ging en dan direct Inge. De kinderen voelden zich bovendien heel goed bij Ines, mijn vorige vriendin, ook omdat ze met haar kinderen bevriend zijn. Ik denk dat ze om die reden erg afwachtend zijn en ze zich maar zullen openstellen als ze vertrouwen hebben dat het zal blijven duren. Ik wil dat niet afdwingen, denk dat je de dingen gewoon zijn tijd moet geven. Door zo dwingend te zijn zorgt Inge voor een omgekeerd effect. De kinderen voelen zich niet begrepen en zetten nog harder hun hakken in het zand. Als ik dan probeer te bemiddelen ben ik volgens haar ruggengraatloos.

Ook geld is in onze relatie een moeilijk thema. Ik zit op dit moment wat krap bij kas, doe er alles aan om dat opnieuw te veranderen. Inge springt bij. Ze heeft het heel goed, omwille van grote erfenissen die ze recent deed. Ik ben haar dankbaar, maar wil me niet de hele tijd gekleineerd voelen. Ik zeg daar niets over, maar het zorgt wel voor spanningen. Is het dan vreemd dat mijn kinderen zich niet welkom voelen? Toen Inge recent aangaf dat ze het niet meer trok, heb ik aangegeven dat ik een appartement zou zoeken. Toen was het hek helemaal van de dam. Om die reden zitten we nu ook hier. Ik zie Inge graag, wij tweeën, dat werkt perfect, maar er is nu eenmaal meer dan dat.”

Hoe moet het nu verder?

“Nu ze even apart wonen, zien ze allebei weer de rust in huis terugkeren, en dat doet hen deugd”

Relatiedeskundige Rika Ponnet: “Inge en Raf tonen zich van bij aanvang als rustige, eerder conflictvermijdende mensen. Daardoor leven veel dingen onderhuids, wordt er veel verondersteld. Zo gaat Inge ervan uit dat Raf niet wakker ligt van het geld dat ze hem geleend heeft. ‘Ik heb veel moeite met zijn gebrek aan initiatief. Hij lijkt me een man die makkelijk hulp aantrekt en het als evident beschouwt dat anderen er zijn voor hem.’ Daar gaat Raf gekwetst tegen in. ‘Nu lijkt het alsof ik alleen maar profiteer, niets is minder waar.’ Emotioneel legt hij uit dat hij een paar weken ervoor bij zijn ouders langs geweest is om een deel van zijn erfenis op te vragen. ‘Ik heb een heel moeilijke relatie met hen, en dan hulp vragen, het was heel vernederend. Mijn vader zei voorspelbaar dat hij het altijd gezegd had, dat ik met dat kunstenaarsgedoe nooit geld zou verdienen. Ze hebben neen gezegd, wat me diep kwetste. Ik ben volop aan het solliciteren, wil voor mezelf kunnen zorgen. Van Inge had ik deze reactie nooit verwacht.’

Raf op zijn beurt duidt veel van de reacties van Inge als een superioriteitsgevoel. ‘Zij heeft het geld wel, deelt dat, maar het geeft haar ook een vorm van macht, alsof ze zich beter voelt, en haar kinderen ook ‘anders’ zijn dan de mijne.’ Dit vindt Inge op haar beurt erg pijnlijk. ‘Ik voel me helemaal niet ‘beter’, je zou eens moeten weten. Ik voel me net heel klein, gefaald op alle vlak. Kijk waar ik vandaag sta. Gescheiden, een nieuwe relatie die niet loopt, mijn en zijn kinderen die niet gelukkig zijn. Hoe zou ik me bij dit alles de ‘betere’ kunnen voelen?’ De daaropvolgende sessies hebben we het over de verlieservaringen waarmee beiden de afgelopen jaren geconfronteerd werden, maar die bij geen van beiden verwerkingstijd of -ruimte gekregen hebben. Tijdens een van die sessies meldt Raf dat hij werk gevonden heeft en ook een tijdje in een appartement van een vriend kan gaan wonen. Hij wil op die manier voor alle partijen wat meer ademruimte.

De daaropvolgende weken vertelt Inge hoe moeilijk haar oudste dochter reageert. ‘Ze is opstandig, verwijt me van alles, maar vooral dat ik er de afgelopen jaren niet voor haar geweest ben. Ze houdt zich niet meer aan afspraken, gedraagt zich als de meest uitgesproken puber, onvoorstelbaar.’ Ik suggereer dat ze waarschijnlijk al die tijd het gevoel gehad heeft dat er voor puberen geen ruimte was, zo bezig als ze was met het veilig stellen van haar mama in die moeilijke leefsituatie met Raf en zijn kinderen. Nu er rust is in huis, ze zich zekerder voelt, kan ze zich ook afzetten tegen haar mama, meer uiten wat er werkelijk bij haar leeft. Het zorgt ervoor dat beiden inzien dat het beter is nu even apart te blijven wonen en van daaruit te kijken hoe de dingen voor alle partijen verder kunnen evolueren.”

Uit: Libelle 21/2019 – Tekst: Rika Ponnet

Lees ook:

• Wel een relatie, geen seks: 3 lezeressen openhartig
• Te druk voor elkaar? Met de tips van onze expert maak je toch tijd voor je relatie
• Een nieuwe relatie na een scheiding of overlijden: wanneer ben je er klaar voor?

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!