Openhartig: vier superfans vertellen heerlijk eerlijk over hun vedette

Ze hebben albums met foto’s, een koffer vol fanshirts en missen nooit een concert of wedstrijd. Maak kennis met de grootste fans van Stan Van Samang, Dries Mertens en Wout van Aert.

Mijn idool en ik

Laura trok naar la bella Napoli om de Dries Mertens-gekte daar zelf te ondervinden

Laura (21): “Voor mijn eenentwintigste verjaardag trakteerden mama en papa me op een reis. De bestemming mocht ik zelf kiezen. Ik had voor het paradijselijke Mexico of het culturele India kunnen kiezen, maar het werd… la bella Napoli, de grote liefde van voetballer Dries Mertens. Ik wilde weten waarom hij er z’n hart verloor.

Ik moet een jaar of vijftien zijn geweest toen Dries Mertens in mijn leven kwam. Net als elke trotse Belg supporterde ik zes jaar geleden voor de Rode Duivels, die toen voor de Europese titel streden. Er was één speler bij die wel héél goed voetbalde: nummer 14, Dries Mertens. Ik was meteen verkocht. Elk artikel dat over hem in de krant of de boekskes verscheen, knipte ik netjes uit en plakte ik in een album. Na zes jaar heb ik er al vier gevuld. Zelfs mijn oma en vriendinnen verzamelen inmiddels artikels voor mij. Gewoon, omdat ze weten hoe belangrijk Dries Mertens voor me is.

“Ik zal hem misschien nooit live kunnen zien, maar gelukkig heb ik nog altijd mijn albums om in te bladeren”

De albums zijn het fundament van mijn collectie, samen met een heleboel foto’s, posters, truitjes en vlaggen. Mijn meest waardevolle stuk? Een limited truitje dat ik liet overkomen uit Italië, en het geboetseerd beeldje van Mertens dat ik meebracht uit Napels. Ik heb een hele dag souvenirwinkels afgeschuimd om het mooiste beeldje te vinden. Het hoogtepunt van mijn reis was zonder twijfel de muurschildering in Largo Maradona. Toen besefte ik waarom Dries zo gek is op de stad: de Napolitanen dragen hem op handen!

Spijtig genoeg heb ik hem alleen nog maar op tv kunnen bewonderen. Napels is wat ver om een match mee te pikken, en de fandag van de Rode Duivels moest ik missen omdat ik examens had. Een warme oproep aan de voetbalbond: graag een nieuwe fandag! (lacht)

Hopelijk kan ik hem nog zien vóór hij met pensioen gaat. Hij is halfweg de dertig, er gingen er al vroeger op rust. Maar zelfs als ik hem nooit live zou zien, heb ik nog altijd mijn albums om in te bladeren. Die blijvende herinnering is een troost.”

Fans Delphine en Niki werden vriendinnen op een concert van hun grote idool Stan Van Samang

Niki (42): “Vanaf zijn eerste noot in het muziekprogramma ‘Steracteur Sterartiest’ in 2006 was ik helemaal gewonnen voor Stan Van Samang. Later mocht ik dan naar een meet-and- greet in Puurs, en toen was ik helemáál verkocht.”

Delphine (40): “Ik zag Stanneman voor het eerst in november 2011, op mijn verjaardag. Marco Borsato gaf een concert in de Koningin Elisabethzaal en Stan mocht het voorprogramma doen. Het liedje ‘Scars’ greep me toen echt naar de keel. Ik had net een miskraam gehad… Stan is een meester in mensen ontroeren met zijn muziek.”

Niki: “En in mensen samenbrengen. Delphine en ik hebben elkaar ontmoet op zijn concert ‘Op De Schoot’, in 2018. Sindsdien gaan we altijd samen naar zijn optredens. Als er een nieuwe theatertour van Stan zit aan te komen, polsen we bij élk cultureel centrum in Vlaanderen of hij daar passeert. Dan weten we ineens wanneer de ticketverkoop begint en zit er een van ons klaar om kaartjes te scoren. Ik moet wel toegeven dat ik niet naar élk optreden kan. Delphine, daarentegen, mist er zelden een.”

“Als er een nieuwe theatertour van Stan aankomt, polsen we bij élke zaal of hij daar zal passeren”

Delphine: “In april was ik bijna elke avond op trot. Of mijn man dat allemaal oké vindt? Absoluut! Op zo’n optreden kan ik even ontsnappen aan de realiteit, even gewoon Delphine zijn en niet mama of echtgenote. Al brengt Stan me altijd wel terug naar de echte wereld. Als hij zingt over hoe graag hij zijn gezin ziet, of over het verdriet om zijn beste vriend die onverwachts stierf, dan denk ik onmiddellijk aan mijn kinderen, of aan de dierbaren die ik al heb moeten afgeven. Zo bijzonder.”

Niki: “Zijn muziek weerspiegelt de man die hij is: warm en oh zo dankbaar. Na elk optreden staat hij klaar om z’n fans te begroeten. ‘Dag dames, was het goed?’ vraagt hij dan. Alsof hij dat nog moet vragen! Hij kent ons ook allemaal bij naam. Een paar jaar geleden moest ik naar het ziekenhuis voor een kankeronderzoek. Stan wist dat en zei toen: ‘Niki, laat me weten of alles oké is, hè.’ ”

Delphine: “Net zoals hij er voor ons is, zijn we er voor hem. Het zijn bewogen jaren geweest voor Stan, maar zijn echte fans staan nog altijd op de eerste rij. Nu, morgen en over twintig jaar nog steeds.”

Chris is de trouwste supporter van wielrenner Wout van Aert

Chris (60): “Wout van Aert zien koersen in de Ronde van Vlaanderen of de Tour de France, dat is thuiskomen. Mijn broer, Daniël Willems, was vroeger profrenner en hij scheerde net als Wout hoge toppen in het wielrennen. Spijtig genoeg overleed hij zes jaar geleden. Daniël was een grote fan van Wout, dus heb ik me samen met mijn man Hedwig bij de Lilse supportersclub gevoegd.

Ik zat thuis weg te kwijnen, ik móést opnieuw naar buiten of ik was blijven hangen in mijn verdriet. Ik durf te zeggen dat Wout en de koers me uit dat dal hebben getrokken. Het eerste jaar heb ik dan ook geen enkele van zijn wedstrijden gemist, behalve die in het buitenland, omdat we niet durven te vliegen.

“Wout in het geel naar Longwy zien rijden, in de rit die mijn broer veertig jaar geleden won, was emotioneel”

Nu nog pikken we zoveel mogelijk ritten mee. Als de Ronde van Vlaanderen wordt gereden, stippelt mijn man een tocht langs het parcours uit, zodat we de renners toch drie of vier keer zien passeren. Natuurlijk supporteren we dan volop voor van Aert, met een groot spandoek en onze Wout-shirts aan. Dat waardeert hij.

Na al die jaren kent hij ons wel. Vroeger kwam ik zelfs bij hem over de vloer. Of toch bij zijn vrouw Sarah, die mijn nagels deed. En er kon altijd een goeiedag vanaf. Dat bewonder ik zo aan hem: hij is nog altijd even sympathiek en helemaal zichzelf gebleven. Dat is nochtans niet evident als je niet buiten kunt komen zónder te worden aangeklampt. Geloof me, ik weet wat het is, als zus van… Daarom laat ik hem liever met rust. Ik wil niet de opdringerige fan zijn, wel de stille supporter die er áltijd is.

Op 7 juli, voor de rit van Binge naar Longwy in de Tour de France, waren we er trouwens ook bij. Het werd een emotionele dag. Niet alleen omdat mijn broer precies veertig jaar geleden die etappe won, maar ook omdat Wout in de gele trui reed. Het summum voor elke wielrenner én zijn fans.”

Ontdek het volledige artikel in Libelle 34/2022.

MEER LEZEN:

• Openhartig: als je man met pensioen gaat
• Mijn verhaal: Tiny heeft zoveel maagpijn dat ze op sondevoeding leeft
• Uit het hart van Hannelore: “Pas wanneer de kinderen content in bed liggen, is er tijd voor het lief en mij”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!