Sweet sixty: deze (bijna) zestigers rocken, bloggen en sporten de sterren van de hemel

Eén van de troeven van ouder worden, is dat je eindelijk weet wat je leuk vindt in het leven en daar gewoon voor gaat. Zoals Ann, Hélène, Michel en Chris!

Ann en Hélène halen alle clichés over zestigers onderuit op hun duoblog Wifty

“Dat zotte en creatieve beestje zit nog altijd in ons. En het is dát beestje dat je moet terugvinden”

Hélène (59): “Ann en ik passeerden een paar jaar geleden zelf de kaap van vijftig, en over één ding waren we het meteen eens: het beeld dat de media over ‘oudere vrouwen’ ophangt, klopt in de verste verte niet met hoe wij ons voelen. Een vrouw met een korte, grijze coupe, een koppel dat uitgezakt, moe en verhit in de zetel zit, dat waren wij niet.”

Ann (62): “Vijftig worden vond ik absoluut geen probleem. Het overkwam me gewoon. Wat je wel doet, is de balans opmaken van de voorbije jaren. Waar sta ik nu? En misschien nog belangrijker: waar wil ik naartoe?”

Hélène: “Eigenlijk zou iedereen op z’n vijftigste een bezoekje moeten brengen aan de psycholoog. Gewoon om de ballast van de voorbije jaren van je af te gooien, en met een schone lei de volgende vijftig jaren tegemoet te gaan. De ‘Fabulous Aging Reset Therapy’, zoals wij het noemen. Het oprichten van het online magazine ‘Wifty’ was onze therapie.”

Ann: “Je hebt mensen die verbitterd raken als ze ouder worden, door wat ze allemaal hebben meegemaakt. En dat is natuurlijk logisch. Maar je kunt ook een betere versie van jezelf worden, en dat is wat wij proberen te doen. Je moet de troeven van het ouder worden ontdekken. Wij spreken bijvoorbeeld niet van het ‘legenestsyndroom’, maar wel van ‘legenesteuforie’. Het is moeilijk om je kinderen los te laten, maar het is ook oh zo bevrijdend. Zodra ze uit huis zijn, kun je eindelijk weer in je blootje rondlopen. (lacht) Je hebt ook weer meer tijd voor je relatie, je familie en je vrienden. Heerlijk!”

Hélène: “Ouder worden is veel minder erg als je het samen doet. Ann en ik voelen ons jong, én dat zijn we ook. Het is niet zo dat we op het droge staan te spartelen. We blijven ons niet krampachtig vasthouden aan de jeugdjaren. In de jaren 70 en 80 waren we echte ‘new wavers’, al zou je dat nu niet zeggen. We zien er wat ouder uit, maar dat zotte en creatieve beestje dat zit nog altijd in ons. En het is dát beestje dat je moet terugvinden.”

Ann: “Officieel zijn we misschien wel ’senioren’, maar dat is echt zo’n lelijk woord. De vijftigers van vandaag lijken helemaal niet meer op de vijftigers van vroeger. Vijftig is het nieuwe dertig, of toch op z’n minst het nieuwe veertig.” (lacht)

Zodra Michel zijn basgitaar vastneemt, voelt hij zich weer jong

“Het ene moment ben ik een goedgeklede manager, en even later staat er een headbangend podiumbeest klaar”

Michel De Coster, bassist van De Mens (57): “Twee jaar geleden vroeg een jonge gast achter de balie van het zwembad of ik al een seniorenkaart had. Dat was best confronterend. Bijna gênant zelfs. Ik ben dan misschien al ouder dan vijftig, maar zo voel ik me absoluut niet. Al helemaal niet als ik op het podium sta. Daar voel ik me net die jonge gast van bijna dertig jaar geleden, toen het allemaal begon met De Mens. Dan stroomt de adrenaline door mijn lijf, en vergeet ik weer even dat ik misschien wat stijver ben dan toen.

Al kan het er nog stevig aan toe gaan, hoor. Als je het publiek helemaal uit z’n dak ziet gaan, geeft dat een kick. En juist dat houdt me jong, denk ik. Die kick, die adrenaline. Zalig! Het is ook gewoon zo tof om te doen. Het ene moment ben ik een goedgeklede manager die net een lezing aan veertig ingenieurs heeft gegeven, en even later staat er een nonchalant headbangend podiumbeest klaar. Al heb ik daar tegenwoordig wel iets meer tijd voor nodig. Vroeger kleedde ik me snel om in de wagen, maar nu durf ik wel eens te soundchecken in een hemd. Ik haal het dan wel uit mijn broek, om iets stoerder over te komen.

Soms vragen ze me wel eens hoe ik het volhoud, maar het antwoord is simpel: als je iets graag doet, dan geeft je dat alleen maar energie. En dat is wat het podium met mij doet. Kijk maar naar Charlie Watts van The Stones. Die man is 78 en rockt nog steeds als geen ander. Zolang je mensen in vervoering kunt brengen, en je er zelf plezier aan beleeft, waarom niet? Nee, het typische beeld van de senior die thuis zit, samen met zijn bobonne, daar pas ik voor.”

De kick van het waterskiën, dat is wat Chris jong houdt

“De adrenaline stroomt door je lijf, het kriebelt in mijn buik, de stress glijdt meteen van me af”

Chris (61): “Stress is een lelijk beestje. Het put je uit, en het maakt je jaren ouder. Dat gevoel had ik toch na een zware werkweek. De perfecte remedie? Sporten. Voor mij dan toch. Vroeger was handbal dé manier om mijn hoofd leeg te maken, en nu is dat waterskiën. Heel toevallig is dat gebeurd. Een dikke vijftien jaar geleden rolde ik in het waterskimilieu door mijn man, die ondervoorzitter was bij een club. En van het een kwam het ander. Vol bewondering keek ik altijd naar de waterskiërs, en uiteindelijk begon het bij mij zo te kriebelen, dat ik zelf weleens op de latten wilde staan.

Ik was dan misschien al 46, maar je bent toch nooit te oud om iets nieuws te proberen? Ik was meteen verkocht. De kick die ik voelde als ik tegen honderd kilometer per uur over het water scheurde, was geweldig. De adrenaline stroomde door mijn lijf, het kriebelde in mijn buik, de stress gleed onmiddellijk van me af. En dat gevoel is nooit meer weggegaan. Misschien voel ik me daardoor zo jong. Want ja, als ik op de latten sta, dan voel ik me ineens twintig jaar jonger. Zolang mijn lijf en mijn geest het nog aankunnen, blijf ik gaan. Mentaal moet je soms een knop omdraaien, zeker na een blessure. Ik brak al eens mijn enkel, mijn ribben en mijn scheenbeen. Met een bang hartje stond ik terug op de latten, zeker op de plekken waar het gebeurde. Maar zodra ik de klik had gemaakt, was ik vertrokken.

Die mentale uitdaging houdt me jong en fris. Waterskiën is eigenlijk verslavend. Na het seizoen moet ik altijd even afkicken. De afgelopen jaren zei ik altijd dat het genoeg was geweest, dat ik ging stoppen. Maar na vijftien jaar sta ik nog steeds op de latten.”

Uit: Libelle 3/2020

Ook deze lezeressen doen hun verhaal:

• Openhartig: voor deze vrouwen begon het leven pas écht bij 50
• Openhartig: 9 datingavonturen van vrouwen van boven de veertig
• Zes 70-plussers getuigen: “Op pensioen? Geen denken aan!”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!