Taboe: 5 lezeressen biechten hun grootste geheim op

Soms gebeuren er dingen in je leven die te persoonlijk, te moeilijk of te kwetsbaar zijn om te delen. Vijf lezeressen onthullen hier het geheim dat ze jaren verborgen hielden.

Rita kan haar minnaar van dertig jaar geleden maar niet vergeten

Rita (63): “Het is ondertussen al dertig jaar geleden dat ik een einde maakte aan mijn geheime relatie met Marc. En toch denk ik na al die jaren nog vaak aan hem, aan ons. Hij was de man van mijn leven, zo’n liefde die je maar één keer beleeft. Wat als hij toch voor mij had durven kiezen?

Ik was zevenentwintig toen ik Marc leerde kennen, hij vierenveertig en vader van drie tieners. Mijn toenmalige man en ik waren bevriend met Marc en zijn vrouw Anita. Ik weet nog goed dat ik totaal overdonderd was door zijn présence, die eerste keer dat ik hem zag. Maar iets doen met die gevoelens, daar dacht ik nog niet aan.

Marc ging in de zomer altijd een maand op reis naar Spanje met zijn gezin. Mijn man en ik mochten een keertje met hen mee. Daar, onder de zwoele zomerzon, hebben we onze eerste, stiekeme kus gedeeld. Nadien voelden we ons allebei beschaamd dat we ons zo hadden laten meeslepen. We zwoeren dat het bij die ene kus zou blijven, tot Marc me, weer in België, vroeg om eens met ons tweetjes af te spreken. Vanaf toen werd ik zijn minnares, al heb ik dat woord zelf nooit willen gebruiken.

“Onlangs heb ik zijn oude brieven aan mij nog eens opgediept. Ik lees er veel liefde in, maar ook iets anders…”

Ik zat in een heel slechte relatie, mijn toenmalige echtgenoot mishandelde me fysiek én verbaal. Met Marc kon ik daar voor het eerst in mijn leven over praten. Dankzij hem vond ik zelfs de moed om weg te gaan bij mijn man. Marc bleef wel bij zijn vrouw, dus moesten we in het geniep afspreken, op hotel of in een vakantiehuisje dat hij huurde.

Er was veel dat tussen Marc en mij stond. Niet alleen zijn gezin, maar ook het grote leeftijdsverschil. Toch zei hij al vanaf het begin: ‘Over vijf jaar, als de kinderen het huis uit zijn, verlaat ik Anita voor jou.’ Ik geloofde hem blindelings. Marc was een plichtsbewuste vader, die alles deed voor zijn kinderen. We hadden het ook vaak over hoe ons leven samen er zou uitzien. Waar we zouden wonen, naar waar we op reis zouden gaan… De jaren verstreken en die deadline kwam steeds dichterbij. Maar Marc bleef bij zijn vrouw.

Stilaan begon het me te dagen dat hij Anita nooit zou verlaten voor mij. Ondanks onze liefde, voelde ik me steeds eenzamer. Jarenlang bracht ik alle feestdagen en vakanties alleen door, terwijl hij gezellig bij zijn gezin zat. Na zeven jaar was ik het wachten zo beu dat ik besloot een einde te maken aan onze relatie. Marc protesteerde nog, beloofde dat hij écht zou weggaan bij zijn vrouw. Maar op die manier – met het mes op de keel – hoefde het voor mij niet. Waarom kon hij die beslissing niet zelf maken?”

Met een zonnebril langs zijn huis

“Onze breuk, nu dertig jaar geleden, was meteen ook de laatste keer dat ik Marc heb gesproken. Vorig jaar heb ik nog eens zijn oude liefdesbrieven opgediept, die ik al die tijd heb bewaard. Zijn woorden van toen roepen nu gemengde gevoelens bij me op. Ik lees er veel liefde in, maar ook iets anders. Zo schreef Marc dat hij me graag zag, ‘op zijn manier dan’. Wat bedoelde hij daar precies mee? Was hij echt verliefd, of zag hij me vooral als een sappig jong blaadje? De jaren hebben ervoor gezorgd dat ik anders naar onze relatie kijk, realistischer misschien.

Ik besef nu ook dat ik altijd op de laatste plaats kwam voor hem. Zijn familie, zijn werk, zijn vrienden… Zij kregen altijd voorrang. De kruimels die overbleven, waren voor mij. Ik heb ook niemand ooit verteld over mijn relatie met Marc, omdat ik bang was dat mensen me als echtbreekster zouden bestempelen. Na hem heb ik een nieuwe man leren kennen. Een doodbrave kerel met wie ik meer dan twintig jaar gelukkig getrouwd ben geweest, tot aan zijn dood.

En toch is mijn liefde voor Marc altijd blijven sluimeren. Ik denk nog alle dagen aan hem, zelfs nu nog, na al die jaren. Eén keer ben ik langs het huis gereden waar hij nu woont, zoals in de film: met een grote zonnebril op, zodat hij me niet zou herkennen. Een deel van me wilde gaan aanbellen en horen hoe het nu met hem gaat, tot ik besefte dat zoiets alleen maar oude wonden zou openrijten.

Soms denk ik bij mezelf: wat als ik geduldiger was geweest, zou Marc dan uiteindelijk toch voor mij hebben gekozen? Ik heb nog altijd spijt dat het geëindigd is tussen ons, maar niet van onze relatie zelf. Marc heeft me geholpen om mijn zelfvertrouwen terug te vinden, na een moeilijk en liefdeloos huwelijk. En daar blijf ik hem eeuwig dankbaar voor.”

Veerle kan niet rouwen om de zelfmoord van haar zus

Veerle (54): “Als kind al waren Kristien en ik absolute tegenpolen: ik de flinke student, zij de nonchalante rebel. Ik weet nog dat ze een keertje haar hoofd liet kaalscheren, gewoon om mijn ouders uit te dagen. Ze was toen veertien. Hoe ouder ze werd, hoe meer het de verkeerde kant opging. Op school bakte ze er niets van, ze trok foute vrienden aan en begon ook steeds meer te drinken.

Ook haar liefdesleven was een echt brokkenparcours. Kristien kreeg bij verschillende mannen een kind, maar telkens strandde haar relatie en klopte ze terug bij mij en onze ouders aan. Maar als familie hadden we nauwelijks vat op haar. Ze speelde een voortdurend spel van aantrekken en afstoten met ons. Meer dan eens is ze vertrokken met de boodschap dat we haar en haar kinderen nooit meer zouden zien. Toch bleven we Kristien helpen, hoe hard ze ook op ons hart trapte.

Toen haar relatie weer eens op de klippen liep, zochten we een appartement voor haar en deed ik haar een paar meubels cadeau. Tot het dat ene familieweekend, nu zeven jaar geleden, dan toch tot een breuk kwam. Kristien was weer eens dronken en in een slaande ruzie verwikkeld met haar vriend. Haar kinderen stonden doodsbang toe te kijken hoe hun mama compleet over de rooie ging. Voor mij was de maat toen echt vol. Ik probeerde op Kristien in te praten: ‘Ofwel geef je toe dat je een drankprobleem hebt en zoek je hulp, ofwel laat je ons maar weer eens in de steek.’

“Niets kon het gat in haar hart vullen. Het enige wat ik hoop, is dat ze de rust heeft gevonden waar ze zo naar snakte”

Daarop is ze vertrokken, samen met haar kinderen. Dat abrupte vertrek was voor mijn ouders en mij de druppel. We hadden haar al zo vaak proberen te helpen, zonder resultaat. Vanaf nu moest ze het zelf doen. Ook emotioneel waren we op. Elke keer opnieuw dreigde ze dat we haar kinderen niet meer mochten zien. Die emotionele chantage konden we gewoon niet meer aan.”

Al jaren geen contact

“Na dat weekend hoorde ik jaren niets meer van Kristien. Tot ik op een dag telefoon kreeg van Slachtofferhulp. ‘Mevrouw, we hebben uw zus deze ochtend gevonden, ze heeft zichzelf van het leven beroofd.’ De dagen nadien kreeg ik amper de tijd om stil te staan bij mijn eigen gevoelens rond haar dood. De rest van de familie beschuldigde mijn ouders en mij er openlijk van dat we niet genoeg voor Kristien hadden gedaan, dat ze daarom zelfmoord had gepleegd.

De weken na Kristiens dood bleef ik mijn gevoelens onderdrukken, tot de dam dan toch brak. Sinds een paar maanden word ik overspoeld door verdriet. Niet voor de vrouw die Kristien was. Het klinkt misschien hard, maar voor haar persoonlijk heb ik nog geen traan kunnen laten. Daarvoor heeft ze mij en mijn ouders veel te veel pijn gedaan. Ik rouw vooral om de zus die ik nooit heb gehad, die ik had kunnen hebben. Maar dat rouwproces kan ik totaal niet delen met de buitenwereld.

De meeste mensen begrijpen niet eens dat ik een rouwproces doormaak. ‘Je had toch al jaren geen contact meer met je zus?’ hoor ik dan. Die muur van onbegrip, waar ik elke keer opnieuw tegenaan bots, maakt dat ik me heel eenzaam voel. Het is een extra verdriet, bovenop de ingewikkelde emoties die Kristiens dood bij me hebben losgemaakt.

Sinds kort ga ik langs bij een psycholoog, waar ik wél openlijk over die complexe gevoelens kan praten. Stilaan begin ik te begrijpen dat we Kristiens dood heel moeilijk hadden kunnen vermijden. Mijn zus was een rusteloze ziel, altijd op zoek naar het geluk, zonder succes. Niets kon het grote gat in haar hart vullen. Het enige wat ik kan hopen, is dat ze nu eindelijk de rust heeft gevonden waar ze zo naar snakte. Ondertussen probeer ik er zo goed mogelijk te zijn voor haar kinderen, om haar op die manier toch nog te helpen.”

Nathalie zocht veel te laat hulp voor haar postnatale depressie

Nathalie (32): “Telkens als ik na de geboorte van mijn zoontje liet vallen dat ik het moeilijk had, kreeg ik te horen: ‘Tja, die eerste maanden zijn niet makkelijk, hè?’ Ook aan mezelf wilde ik niet toegeven dat ik aan het verdrinken was, dat mijn roze wolk pijlsnel in een grijze donderwolk aan het veranderen was. Nu weet ik dat de donkere gedachten die ik toen had, helemaal niet normaal waren.

Mijn zwangerschapsverlof was niet makkelijk. Ik was vermoeid door de onderbroken nachten en ook de borstvoeding liep voor geen meter. Na nog geen twee weken thuis met mijn baby, overviel me al het idee: ‘Als ik nu uit het raam spring, zouden al mijn problemen opgelost zijn.’ Maar na zo’n donkere periode pepte ik mezelf ook altijd weer op: ‘Vanaf nu zal het beter gaan.’

“Na nog geen twee weken thuis met mijn baby, overviel het me: ‘Als ik nú uit het raam spring, zijn al mijn problemen opgelost’ ”

Alleen werd het niet beter. Vooral de eindeloze slapeloze nachten hakten er diep in. In het begin liet ik mijn tranen nog stromen, maar zelfs die droogden na een tijdje op. Zo afgevlakt en murw was ik door het slaaptekort. Ondertussen voelde ik mezelf steeds meer ‘uitgegomd’. Als ik bij vrienden of familie op bezoek ging, vroegen die steevast hoe het met de baby ging. Dan wilde ik soms roepen: ‘Ik ben er ook nog, hoor. Niet de ‘mama-Nathalie’, maar de ‘échte Nathalie’. ’ Al wist ik na een tijd zelf niet meer wie dat precies was…

Toch bleef ik koppig verder doen. Tegen mijn vroedvrouw zei ik weleens dat ik me niet zo goed voelde, maar het probleem écht benoemen? Dat durfde ik niet. Want het prille moederschap moest toch één groot feest zijn? Toegeven dat het voor mij niet zo aanvoelde, heb ik veel te lang niet willen doen.”

Plots regende het horrorverhalen

“Pas toen ik echt niet meer functioneerde op mijn werk, in het ziekenhuis, ben ik hulp gaan zoeken. Dankzij een goede psycholoog en de juiste medicatie heb ik mezelf, langzaam maar zeker, teruggevonden in het kluwen van het moederschap. Vanaf toen durfde ik mijn schaamte eindelijk opzij te zetten en over mijn depressie te praten.

Plots regende het verhalen van vriendinnen die het die eerste maanden ook verschrikkelijk moeilijk hadden gehad. Om het taboe rond postnatale depressie verder uit de wereld te helpen, ben ik ook een blog gestart: exitgrijzewolk.com. Hopelijk kunnen andere jonge mama’s een beetje troost vinden in mijn verhaal. Want wat had ik destijds graag geweten dat ik lang niet de enige was…”

Annie verdrong jarenlang seksueel misbruik door haar vader

Annie (70): “Nog altijd heb ik moeite om over mijn vader te praten. Dan komt meteen het gevoel naar boven dat ik had als kind, wanneer hij stiekem mijn kamer binnenkwam en zijn hand in mijn slipje stak. Zondagochtend was voor mij het moeilijkste moment van de week. Dan wist ik dat hij mij zou komen bezoeken terwijl mijn moeder beneden het ontbijt klaarmaakte voor we naar de kerk vertrokken.

In de ogen van de buitenwereld waren wij het perfecte, katholieke gezin. Mijn vader was een boerenzoon die zich had opgewerkt en veel geld verdiende. Hij werd alom gerespecteerd. Mijn moeder was de gehoorzame huisvrouw die ten dienste stond van haar man en kinderen.

Ondanks mijn vreselijke trauma heb ik een mooie kindertijd beleefd. Mijn mama was een heel creatieve vrouw, die haar kinderen stimuleerde om zich te ontplooien. Mijn zussen en ik volgden muziekschool, voordracht en ballet en gingen naar de allerbeste scholen. We hadden alles wat we nodig hadden om op te groeien tot gelukkige volwassenen, maar dat was in mijn geval buiten de handtastelijkheden van mijn vader gerekend.

“Elke zondagochtend kwam hij mijn kamer binnen, deed de deur dicht en gaf een complimentje over mijn slaapkleedje, dat hij vervolgens omhoogtrok”

Wat hij mij heeft aangedaan ligt als een donkere waas over mijn jeugdjaren, en het heeft me mijn hele verdere leven getekend. Als jong meisje wist ik niet beter dan dat iedere papa weleens zijn hand op de billen van zijn dochter legde, en daarbij zijn middenvinger uitstrekte tot aan haar vagina. Telkens wanneer de gelegenheid zich voordeed, verdween zijn hand in mijn broekje. Ik verstijfde dan volledig, maar ging ervan uit dat het iets was dat ik als dochter moest ondergaan. Ik zie nog steeds de gelaatsuitdrukking die hij daarbij kreeg, met zijn blik op oneindig.

Rond mijn twaalfde verhuisden we naar een groter huis, waar alle kinderen een eigen kamer kregen. Naïef als ik was, verheugde ik mij op het idee een plekje helemaal van mezelf te hebben, tot ik besefte dat ook mijn vader de weg vond naar mijn tienerkamer. De ‘zondagsceremonie’, zoals ik zijn bezoekjes was gaan noemen, begon steeds op dezelfde manier. Hij kwam binnen, deed de deur dicht en maakte een complimentje over mijn slaapkleedje, dat hij vervolgens omhoogtrok. Daarna ging ook mijn slipje uit….

Alles gebeurde heel subtiel. Hij heeft me nooit gepenetreerd, maar maakte me medeplichtig aan zijn perverse, psychologische spelletjes. Dan vroeg hij: ‘Je weet toch dat ik je geen kwaad wil doen?’ en schudde ik zwijgend mijn hoofd. Fysiek heeft hij mij inderdaad nooit pijn gedaan, maar mijn hart schreeuwde het uit van wanhoop en verdriet. Ik voelde me niet veilig in mijn eigen huis. Ik was opgelucht als ik ongesteld werd, want dan liet hij mij met rust.

Eén keer heb ik geprobeerd om mijn moeder om hulp te vragen. Maar toen ik haar met de feiten confronteerde, wuifde ze de beschuldigingen weg. ‘Je moet daar niet te zwaar aan tillen’, zei ze. Dat mijn moeder het misbruik oogluikend toeliet, was een slag in mijn gezicht. Ik voelde me alleen op de wereld en aan mijn lot overgelaten.”

Praat erover, hoe moeilijk ook…

“Na mijn zeventiende is mijn vader gestopt, allicht omdat mijn volwassen vrouwenlichaam hem niet meer interesseerde. Jarenlang heb ik zijn gedrag verdrongen, ik trouwde en kreeg kinderen. Tot er seksuele problemen opdoken in mijn huwelijk. Mijn man wist vaag wat er in mijn verleden was gebeurd – als enige – en we zochten hulp bij een therapeut. Die heeft mij geholpen om de gebeurtenissen een plaats te geven. Dat was nodig, want ik worstelde met eetstoornissen en gevoelens van depressie.

Een tijdlang ging het beter met mij, tot ik ontdekte dat mijn vader zich ook tegenover zijn kleinkinderen te vrijpostig gedroeg. Pas toen heb ik, met steun van mijn man, de moed gevonden om hem het huis uit te gooien. Ik besliste de toxische vicieuze cirkel in onze familie te doorbreken en te spreken over wat er in mijn jeugd was gebeurd.

Toch heeft het tot mijn negenenvijftigste geduurd dat ik de juiste woorden vond voor zijn mishandeling. Zo’n verleden verwerk je dan ook niet zonder hulp. Ik wil alle slachtoffers op het hart drukken dat ze op zoek moeten gaan naar ondersteuning. Want geen enkel meisje of vrouw verdient het om dit te moeten meemaken. En mijn vader? Vergeven zal ik hem nooit, maar ik probeer te bedenken dat mijn ouders ook maar het slachtoffer waren van hun opvoeding en de tijdgeest waarin ze leefden.”

Uit: Libelle 30/2021 – Tekst Mieke: Carine Stevens • Tekst Annie: Ans Vroom • Overige teksten: Margot Kennis

VERDER LEZEN:

• Mijn verhaal: Anne-Colette moest haar luxeleven omruilen voor een bescheiden bestaan
• Van jeans naar habijt: Nadines dochter van 24 besloot om non te worden
• Tegen de stroom in: Isabelle en Peggy voelen zich het buitenbeentje van hun familie

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!