Opeens miljonair: Tamara won de lotto en was plots tien miljoen euro rijker

De Nederlandse Tamara (39) was er rotsvast van overtuigd dat ze vóór haar vijfendertigste miljonair ging zijn. En gelijk had ze, want ze won tien miljoen euro met de Staatsloterij. Redactrice Diny vroeg haar hoe dat voelt.

Elke zaterdagochtend wandel ik neuriënd met het liedje van Samson & Gert ‘Had je tien miljoen, wat zou jij dan doen?’ in mijn hoofd, de krantenwinkel buiten. En elke keer opnieuw ben ik ervan overtuigd dat hét winnende lottobiljet in mijn handtas zit. Op de terugweg naar mijn piepkleine flat in Leuven mijmer ik over een leven als miljonair.

Over het gezellige huis in Limburg waar ik dan zal wonen – nee, geen grote villa, want ik ben nogal een bangerik. Zeker ’s nachts. Over de wereldreis die ik maak met mijn lief en de citytrips met vriendinnen. Over de stiekeme stortingen op de bankrekeningen van familie en goede doelen. Doet niet iedereen dat af en toe, denken aan wat als?

“Niemand nam de loterij echt serieus. Wat was de kans dat we ‘m zouden winnen? Eén op de tien miljoen?”

De Nederlandse Tamara (39) herkent dit: “Ik heb jaren gefantaseerd over wat ik zou doen als ik plots miljoenen euro’s rijker zou zijn. Mijn moeder kocht op de laatste dag van het jaar altijd voor ieder van ons een oudejaarslotje van de Staatsloterij. We wonnen nooit meer dan vijftig euro, maar het was zo’n leuke traditie om elkaar te vertellen wat onze grootste wensen waren. Natuurlijk nam niemand het echt serieus. Want wat was de kans dat we de lotto zouden winnen? Eén op de tien miljoen?”

Vanavond winnen we de jackpot

Als Tamara’s mama in de zomer van 2017 onverwachts sterft, maakt ze zich een half jaar later op voor een eerste oudejaarsavond zonder haar. “Ik herinner me nog goed dat papa die dag rond een uur of vijf in de namiddag aan mijn deur stond. ‘Tamara, vanavond winnen we de jackpot’, zei hij met een grote grijns op zijn gezicht, terwijl hij vrolijk met drie lotjes in z’n hand stond te wapperen. (lacht) Hij was nog net voor sluitingstijd naar de krantenwinkel gerend, omdat hij per se de traditie van ons mam in ere wilde houden.

Ik moet toegeven dat het een mooie geste was. Zo was ze er toch een beetje bij. Tegelijk nam ik het allemaal niet zo serieus. Toen mijn vader weer naar huis ging om oud op nieuw thuis te vieren, sprong ik onder de douche om wat later naar mijn vriendinnen in de stad te gaan. De lotjes waren compleet uit mijn gedachten.”

Om klokslag twaalf uur klinkt Tamara met haar vriendinnen op het nieuwe jaar. Na het spetterende vuurwerk aan het kanaal in Tilburg, belt ze haar vader op om hem een gelukkig nieuwjaar te wensen.

“Ik antwoordde beduusd dat ik het geld helemaal niet hoefde. Ik wilde enkel ons mam terug”

“Nog voor ik één woord gezegd kreeg, brabbelde hij dat ik de jackpot had gewonnen. Ik rolde eens met mijn ogen en dacht: het zal wel. Aan z’n dubbele tong te horen, had hij al serieus wat gedronken. Bovendien haalde hij wel vaker van die grapjes uit. Nog geen kwartier later, net op het moment dat we de stad in wilden gaan, hing mijn broer huilend aan de lijn. ‘Zus, het is echt waar, je hebt tien miljoen euro gewonnen!’ Veel herinner ik me niet van dat moment, enkel dat ik nogal beduusd zei: ‘Ik hoef het geld helemaal niet, ik wil alleen ons mam terug.’ ”

Een cadeau van mama

“Terwijl mijn schoonzus in de auto was gesprongen om me te komen halen – zo nuchter was ik zelf ook niet meer – vertelde ik huilend tegen mijn vriendinnen dat ik even naar mijn vader moest. ‘Ik denk dat ik de lotto heb gewonnen. Komen jullie mee?’ Het werd de langste autorit van mijn leven, al was het maar enkele minuten rijden. (lacht) Toen ik het lot dan eindelijk in handen had, checkte ik eerst mijn nummers met die van de trekking. Gewoon om zeker te zijn. En jawel, ik had de jackpot van tien miljoen euro gewonnen.”

“Het klinkt misschien absurd, maar ik heb altijd geweten dat ik vóór mijn vijfendertigste miljonair ging zijn”

Als Tamara met trillende handen het lot voor zich houdt, kan ze alleen maar aan haar mama denken. “Als enige bleef zij geloven in mij. Het klinkt misschien absurd, maar ik heb altijd geweten dat ik vóór mijn vijfendertigste miljonair ging zijn. Jaren eerder was ik op mijn slaapkamer aan het mediteren en zag ik plotseling zo’n ouderwetse fruitmachine voor me. Ik trok aan de hendel en ik zag de teller van acht naar negen naar tien gaan. Jackpot! Noem het een visioen, een voorgevoel, wat je maar wilt.

Natuurlijk dacht iedereen die ik het vertelde dat ik gek geworden was, behalve mijn moeder. Ik had haar gezegd dat ik als lifecoach die miljoenen bij elkaar ging rapen. Ik had zelfs al concrete plannen, maar de banken wilden me geen geld lenen. ‘Alsof dat gaat marcheren’, zeiden ze dan. Tot aan haar dood is mama me blijven aanmoedigen. Toen ze stierf had ik nog maar enkele maanden voor ik vijfendertig werd, maar intussen was ik wel alle hoop verloren. Tot oudejaarsnacht, dus. Dat winnende lotje voelde meteen als een geschenk van mama.”

Op naar de Staatsloterij in Den Haag

Als het hele gezelschap bekomen is van de eerste shock, gaat iedereen weer z’n eigen weg. “Bizar. Ik was net miljonair geworden, maar nam gewoon weer de draad van de avond op. Na het bezoek aan mijn vader, trokken we de stad in, waar we de hele nacht hebben gefeest. Ik moet wel toegeven dat die uren als een sneltrein voorbij raasden. Terwijl ik op de dansvloer stond, flitsten er honderd- en-een gedachten door mijn hoofd. Wat ging ik in hemelsnaam met al dat geld doen? Ik heb er alleszins geen dure flessen champagne mee gekocht om het te vieren. (lacht) Eerst dat geld maar eens innen, dacht ik.

Tegen een uur of zeven ’s morgens lag ik in bed, maar nog geen twee uur later stond ik alweer stijf van de adrenaline. Ik bedacht me dat ik eerst mijn baas moest verwittigen – ik werkte als manager in een kledingwinkel. Na tientallen oproepen kreeg ik haar eindelijk aan de lijn. ‘Wat is er zo dringend dat je me op 1 januari, mijn enige vrije dag op een heel jaar, moet bellen? Heb je soms de loterij gewonnen?’ vroeg ze lachend. Ik moest giechelen en huilen tegelijk. ‘Jawel! Maar wees gerust, ik blijf sowieso nog twee maanden, hoor. Daarna wil ik mijn tijd steken in wat voor mij echt belangrijk is: m’n eigen firma, om van de wereld een betere plek te maken.’ ”

Het telefoontje was het enige wat Tamara die dag kon doen: het was wachten tot 2 januari om een afspraak te kunnen maken bij de Staatsloterij in Den Haag. “Een dag kan lang duren, weet ik nu. Gelukkig mocht ik, samen met mijn vader en mijn broer, op woensdag 3 januari al meteen langskomen met het winnende lotje. Dat is misschien wel het spannendste wat ik ooit in mijn leven heb gedaan: met een biljet dat tien miljoen euro waard is van Tilburg naar Den Haag rijden, een rit van zo’n anderhalf uur. Wat als we onderweg overvallen werden? Of als het door het raam zou vliegen! Op zo’n moment denk je alleen maar aan wat er kan misgaan.

Gelukkig kwamen wij met het lot veilig en wel aan op het hoofdkantoor van de loterij. Een notaris stond ons op te wachten met een grote fles champagne en een prachtige bos bloemen. Er werd nog een foto van ons genomen met het winnende lot in onze handen, en daarna moesten we nog enkele papieren ondertekenen. Een uur later stond ik alweer buiten, met het idee dat er snel tien miljoen euro op mijn bankrekening zou staan.”

Eindelijk een eigen bedrijf

Eind februari nam Tamara ontslag in de kledingwinkel en besloot ze om een sabbatical van zeven maanden te nemen. “De eerste vier maanden reisde ik op en af de wereld rond met familie en vrienden. Zo trakteerde ik een vriendin en haar dochter op een weekendje in Disneyland Paris, nam ik mijn meter mee naar Portugal en samen met mijn beste vrienden vertoefde ik enkele weken in Indonesië en Australië.

“Wat mij vooral heeft ontroerd, was dat niemand gaf om het geld en de vakanties die ik hen cadeau deed, maar wel om de herinneringen die we daar samen maakten”

De mooiste trip was ongetwijfeld de cruise in de Caraïben met mijn tante, de zus van mijn moeder. We hadden de as van mama meegenomen en telkens als we aanmeerden op een van de eilanden, strooiden we wat uit. Zo was ze er toch een beetje bij.

Wat mij vooral heeft ontroerd, was dat niemand gaf om het geld en de vakanties die ik hen cadeau deed, maar wel om de herinneringen die we daar samen maakten. Schoon, toch?” Toch zag Tamara ook vrij snel dat rijkdom een keerzijde heeft. “Er zijn vriendschappen kapotgegaan, ja. (stilte) Ik had nochtans gezegd dat die tien miljoen euro niets hoefde te veranderen. ‘Als jullie gewoon doen tegen mij, dan is er niets aan de hand.’ Maar daar hadden sommigen het toch moeilijk mee.

“Er waren zelfs mensen die bleven zeuren over de grote kosten aan hun huis. Ik moest daar toch niet voor opdraaien omdat ik toevallig de lotto had gewonnen?”

Als ik de ene trakteerde op een etentje, verwachtte de andere dat ook. Er waren zelfs mensen die maar bleven zeuren over de grote kosten aan hun huis. Ik moest daar toch niet voor opdraaien omdat ik toevallig de lotto had gewonnen? Als ik iets wilde geven, dan deed ik dat spontaan. En dan wilde ik geen honderd keer dankjewel horen, laat staan bejubeld worden.”

Ondanks de jaloezie, het onbegrip en de afgunst om haar goedgevulde bankrekening, zag Tamara de mogelijkheden van al dat geld. “Enkele jaren eerder zat ik nog bij banken te smeken om een lening, maar nu was ík gewoon mijn eigen bank. (lacht) Zo werd mijn eigen bedrijf Stribe,waarmee ik cursussen geef rond mindset, ondernemen én investeren, dan eindelijk een feit. Maar het werd meer dan enkel lifecoaching. Zo geef ik ook duurzame ondernemers een podium en investeer ik in andere bedrijven die van de wereld een mooiere plek willen maken.

Met de winst steun ik een Keniaans goed doel dat zich inzet voor kansloze kinderen. Liefdadigheid heb ik altijd al belangrijk gevonden. In mijn tienerjaren steunde ik al tal van goede doelen met mijn zakgeld, maar nu kon ik veel meer betekenen. Daarom heb ik onlangs zelf een stichting opgericht, ter nagedachtenis aan ons mam. De bedoeling is om nog meer goede doelen te helpen, en dan vooral stichtingen die kinderen voorop stellen. Mama was gek op kinderen.

Ook ik heb eigenlijk nog maar één wens: mama worden. Afgelopen zomer heb ik een man leren kennen via Tinder. De eerste keer dat we elkaar zagen, was op de sterfdag van mama. Of hij wist dat ik de lotto gewonnen had? Nee, maar hij is er vrij snel achter gekomen. (lacht) Op een dag zag hij een interview over de loterij, waarin ik mijn verhaal deed. ‘Je staat in de krant’, liet hij weten. Verder heeft hij er nooit een woord over gerept, alsof het de normaalste zaak van de wereld is.

Maar dat laat precies zien wie hij is: een warme, oprechte man die heel hard werkt voor z’n geld. Momenteel doen we het nog rustig aan, maar het is wel zeker dat we alle twee graag kinderen willen. Nu de veertig in zicht is, kunnen we niet te lang meer wachten natuurlijk.”

Niet alles in het leven is te koop

“Geld uitgeven aan mezelf vind ik nog steeds moeilijk”

Intussen is het vier jaar geleden dat Tamara in één klap tien miljoen rijker werd en hoewel haar leven er helemaal anders uitziet, zijn er ook dingen die nooit veranderen. “Buitenstaanders denken misschien dat ik het breed laat hangen. Ik heb een mooi huis, een prachtige rashond en een eigen bedrijf. Ik schreef ook het boek ‘Jackpot, de sleutel tot innerlijke rijkdom’ waarin ik vertel over alle mooie en minder mooie momenten uit mijn leven. Maar wat ik nog steeds moeilijk vind, is geld uitgeven aan mezelf.

Vroeger moest ik op het einde van de maand tellen en rekenen, en hoewel ik die financiële stress niet meer heb, denk ik nog altijd goed na over wat ik koop. Mij zie je alleen in de lingeriewinkel als de derde beha gratis is. (lacht) Dat is gewoon wie ik ben, en als ik mijn vrienden mag geloven, is dat niet veranderd omdat ik miljonair ben. Als we op stap gaan, wordt de rekening nog altijd eerlijk gesplitst.”

Raar genoeg doet het verhaal van Tamara me twijfelen of ik zaterdag wel een nieuw lottobiljet moet gaan halen. Ik zou veel met het geld kunnen doen, tegelijk denk ik niet dat ik gelukkiger zou zijn. Wat ik koester, zijn de spelletjesavonden met de familie, de boswandelingen met vriendinnen en de verhalen die mensen me toevertrouwen – als redactrice, maar ook als mens. Dat is toch onbetaalbaar? Ik stel de vraag, de vraag van tien miljoen, aan Tamara. Maakt geld gelukkig?

“Nee, niet alles in het leven is te koop. Ik heb geen evidente jeugd gehad met een vader die een alcoholprobleem had en een moeder die al jong borstkanker kreeg en een psychische stoornis had. Ik heb lang met een depressie geworsteld, maar door aan mezelf te werken heb ik het geluk gevonden. Geld heeft daarin geen enkele rol gespeeld.

Natuurlijk is die financiële vrijheid een hele geruststelling en kan ik alles doen wat ik maar wil, maar het maakt het verleden niet goed. Ik zou tien miljoen géven om te kunnen opgroeien in betere omstandigheden, of om mijn mama terug bij me te hebben.”