Lezeres Annemie (58) was zestien toen ze trouwde en vijf maanden zwanger was van haar zoon Jeroen (41). Een moment waarop haar leeftijdsgenoten nog volop van hun jeugd genoten.
“Ik herinner me de woorden van mama nog goed. ‘Het ergste wat ons kan overkomen, is dat ons Annemie in verwachting is.’ Ik was zestien en ik was een jaar samen met mijn vriendje, Francois, die zes jaar ouder was.
Mama moet geweten hebben dat we ‘op ontdekking’ waren geweest bij elkaar, maar met mij over seks praten, dat deed ze niet. Nooit. Ik heb mama en papa ook nooit met elkaar zien kussen, en als op zaterdagavond het witte vierkantje op de televisie verscheen – wat wilde zeggen dat het een film voor ‘volwassenen’ was, dan werden we prompt naar bed gestuurd.
Met mij over seks praten, dat deden mijn ouders niet. Nooit
Het stilzwijgen van mijn moeder heeft meer kwaad dan goed gedaan, want ja, ik was zwanger. ‘Annemie, ben je wéér niet ongesteld?’, vroeg mama me heel stilletjes. Ze zag dat het maandverband bleef liggen en wist meteen hoe laat het was. ‘Wat ga je nu doen?’ Francois en ik kwamen alle twee uit een katholieke familie, dus zat er niets anders op dan te trouwen.
Roddel & achterklap
Mijn ouders en schoonouders waren heel begripvol, ondanks het geroddel en de achterklap in het dorp. Niemand begreep waarom ik niet voor een abortus koos, want ‘Francois ging me toch binnen de kortste keren laten zitten’. Ik nam elke dag de bus naar het ministerie, waar ik al stage liep nog voor ik zwanger was. Elke dag kwam ik mijn oud-klasgenoten tegen, die na enkele maanden niet meer naast mijn dikke buik konden kijken. ‘Zie daar, de tienermoeder’, fluisterden ze. Dat was moeilijk, maar ik gaf me nooit gewonnen.
Elke dag kwam ik mijn oud-klasgenoten tegen. ‘Zie daar, de tienermoeder’, fluisterden ze
‘Ja, kijk nog maar eens goed’, riep ik altijd terug, terwijl ik mijn jas open ritste en mijn buik nog wat beter liet zien. Toen Francois en ik trouwden, ik was toen vijf maanden zwanger, liep het kerkplein vol met pottenkijkers. Ik deed alsof het me allemaal niet raakte, maar vanbinnen voelde ik me zo alleen. Ik moest op korte tijd volwassen worden, en dat was niet altijd even gemakkelijk.
Eerst blabla, dan…
Dat ik veel gemist heb als tiener – dan denk ik aan de feestjes en de vrijheid – zal ik nooit vergeten. Geen wonder dat ik als de dood was dat míjn kinderen – na Jeroen kregen we er nog drie – hetzelfde lot moesten ondergaan. Niet dat ik spijt heb, maar ik wilde dat mijn kinderen het beter deden. Dat ze gingen verder studeren en eerst profiteerden van het leven, voor ze zich gingen settelen. Dat is me toch aardig gelukt.
Het hielp wel dat mijn kinderen wat braver waren dan Francois en ik vroeger
Vroeger was seks taboe, maar ik wilde dat mijn kinderen wisten wat het was, en wat de consequenties waren. Die gesprekken waren… moeilijk. Ik was een leek. Om nog maar te zwijgen over de gêne die ik had, en nog steeds heb. Komt er een stomende seksscène op televisie, dan zappen mijn man en ik negen van de tien keer weg. Als we dan toch eens verder kijken, dan is dat altijd met rode oortjes. Maar kijk, het is allemaal goed gekomen. Al hielp het wel dat mijn kinderen wat braver waren dan Francois en ik vroeger.” (lacht)
Uit: Libelle 17/2023
Meer lezen:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!