“De geboorte van een kind is het mooiste wat je kan overkomen. Of je nu dertig, veertig of… vijftien bent”
Lezeres Tamara (32) werd op haar vijftiende mama van een dochter, Kyana (17). Ze vertelt eerlijk over haar bijzondere ervaring.
“Ik zie me nog altijd zitten op het toilet in de badkamer. Met één hand hield ik de hand van Boris stevig vast, in de andere had ik… een positieve zwangerschapstest. Ik voelde de grond onder mijn voeten wegzakken. Wat nu? Ik was nog maar veertien. Ging ik ooit een diploma hebben? En waar gingen we wonen?
Boris, die vier jaar ouder is, was een pak nuchterder. ‘Wij kunnen dat.’ De eerste keer dat we intiem waren geweest, hadden we gebabbeld over de wat als… We waren het eens: mocht ik zwanger zijn, dan gingen we het houden. Dat gingen we zo ook vertellen aan onze ouders.
Natuurlijk was iedereen ontgoocheld. Wie wist beter dan onze eigen ouders dat een kind je leven compleet overhoop gooit? Maar eens ze zagen dat het geen overhaaste beslissing was om het kindje te houden, kwam meteen het grootoudergevoel naar boven. ‘Jullie staan er niet alleen voor.’
Eens onze ouders zagen dat het geen overhaaste beslissing was om het kindje te houden, kwam meteen het grootoudergevoel naar boven
Alleen mama bleef het moeilijk hebben. Eerst waren er de verwijten. Dat ik mijn leven vergooide en dat ik, zelf nog een kind, toch niet wist wat het was om mama te zijn. Uiteraard begreep ik haar reactie. Ik was nog een kind, háár kind. Maar ik had zo gehoopt dat ze na een tijd zou inzien dat Boris en ik alles voor dat kleintje overhadden. Niet dus. Ze was zelfs zo kwaad dat ze Boris aanklaagde voor verkrachting. Daar was natuurlijk niks van aan, maar het heeft wel diepe wonden geslagen. Ik ging bij Boris en zijn ouders wonen.
Gedeelde smart is halve smart
Ik denk dat elke mama het met me eens is als ik zeg dat de geboorte van een kind het mooiste is wat je kan overkomen. Of je nu dertig, veertig of… vijftien bent. In het kraambed voelde ik alleen maar liefde. Voor dat kleine wonder, voor mijn vader die blaakte van trots, voor mijn oud-klasgenoten die negen maanden lang hadden meegeleefd. En in het bijzonder voor mijn schoonouders, die Boris en mij in huis namen, want ‘gedeelde smart is halve smart, toch?’.
Makkelijk was het niet. Mijn schoonouders waren nog lang niet met pensioen, en wij hadden geen geld om Kyana elke dag naar de crèche te brengen. Het ‘gewone’ middelbaar was en is nog altijd onmogelijk voor een tienermoeder, dus ging ik naar het deeltijds onderwijs. De dagen dat ik les had, bleef Kyana in de opvang op de school en als ik moest werken, ging ze naar een gewone crèche.
Zonder Boris zijn ouders en mijn vader had ons leven er nu waarschijnlijk een stuk minder rooskleurig uitgezien
Na een jaar ben ik op leercontract gegaan, zodat Boris en ik genoeg geld hadden om een huisje te huren. Boris en ik beseffen maar al te goed dat we ons gelukkig mogen prijzen. Zonder zijn ouders en mijn vader had ons leven er nu waarschijnlijk een stuk minder rooskleurig uitgezien. Dan hadden we onze drie kinderen lang niet alles kunnen geven – acht jaar na Kyana kregen we nog een dochter Elise en twee jaar geleden kwam er nog een zoon Lennaik bij.
Met mijn mama is het goedgekomen. Toen Kyana een jaar oud was, kwam ik haar toevallig tegen op de markt en hebben we langzaam maar zeker de plooien gladgestreken. Ik wilde haar haar kleinkind niet zomaar afpakken en ze was nog altijd mijn moeder. Nu kan ik maar al te goed begrijpen waar dat verdriet jaren geleden vandaan kwam, niets is zo sterk als de liefde van een mama voor haar kind.”
Uit: Libelle 17/2023
Meer lezen:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!