Toen Pieter vijftien jaar geleden vader werd, had hij nooit gedacht dat zijn zoon enkele jaren later 5500 kilometer verder zou gaan wonen. Toch slaagde Pieter erin om een routine te vinden die voor hem, zijn zoon en zijn ex werkt.
Pieter (53): “Dagelijks hebben we afspraak op hetzelfde uur, mijn zoon Tim en ik. Terwijl we praten over ditjes en datjes maakt hij zich klaar voor school en zit ik aan mijn computer. Onze gesprekken verlopen via het scherm, want mijn zoon woont in Rigaud, een klein stadje in Quebec, 5500 kilometer van mijn huis in Wetteren.
Toen ik vijftien jaar geleden papa werd, had ik nooit kunnen vermoeden dat ik ooit in deze situatie zou belanden: ik hier in België, mijn zoon aan de andere kant van de wereld. In het beste geval zie ik hem twee keer per jaar. Maar videobellen doen we al negen jaar lang elke dag.
Eerst Second Life, dan real life
Ik leerde zijn Canadese moeder online kennen. In Second Life, een game die razend populair was in de nillies. Aanvankelijk beperkten onze chats zich tot wat we beleefden in de virtuele wereld, maar algauw werden we steeds persoonlijker. Nog geen half jaar later had ik mijn vlucht naar Canada al geboekt, vol verlangen om Pam in levende lijve te ontmoeten. Toch vlogen we elkaar niet meteen in de armen; het voelde wat onwennig om elkaar in het echt te zien. Pas nadat we die eerste schroom hadden overwonnen, werd het een heerlijke week.
Over het feit dat we niet zo veel gemeen hadden, spraken we niet. Liefde maakt blind, zeggen ze, en in ons geval was dat zeker zo. Maar al te graag wentelden we ons in de droomwereld die we gecreëerd hadden: twee hopeloos verliefden die duizenden kilometers van elkaar woonden. Toen Pam naar Europa kwam, ontving ik haar niet bij mij thuis in het saaie Wetteren maar spraken we af in Parijs, de liefdesstad bij uitstek.
Liefde maakt blind, en in ons geval was dat zeker zo. We hadden niet zo veel gemeen
‘Ik ben zwanger’, vertelde Pam me, toen ik de volgende vakantie bij haar op het punt stond om te vertrekken. Vader worden wilde ik allang, in vorige relaties was dat er nooit van gekomen. We waren dolblij met dit onverwachte nieuws. We trouwden in Canada, Tim werd geboren in België. Aangezien Pam net haar werk kwijt was, was zij degene die emigreerde.
Van samen thuis naar verhuis
Helaas, ondanks haar initiële enthousiasme kon ze in haar nieuwe thuisland moeilijk haar draai vinden. Ze had hier geen vrienden, geen werk en geen familie. Door mijn lange werkuren bracht ze de avonden vaak alleen door met onze baby. Daarbij vond ze Belgen gereserveerd en heel anders dan in het stadje waar zij vandaan kwam – daar helpen en groeten de mensen elkaar. Terugvallen op mijn familie was geen optie. Ik ben enig kind en mijn ouders wonen in de Ardennen. Gelukkig was Tim een makkelijk en vrolijk jongetje.
Door het samenwonen konden we niet langer verstoppen dat onze karakters verschilden. Ik ben een binnenvetter, terwijl Pam gevoelig is, maar erover praten lukte ons niet. Geen wonder dus dat het met onze relatie bergafwaarts ging. Op het laatst was onze zoon nog het enige wat ons verbond. Toen Pam de scheiding aanvroeg, verbaasde me dat allerminst. Haar besluit om mét Tim, die toen zes was, te verhuizen naar Canada, wel.
Dat ze de scheiding aanvroeg, verbaasde me niet. Dat ze wilde verhuizen met Tim naar Canada, wél
Een pijnlijke periode volgde. Ik probeerde haar op andere gedachten te brengen, ik bekeek de opties om Tim bij mij te houden, maar dat was niet haalbaar. En dus vertrokken ze… Ik bracht hen naar de luchthaven en terwijl zij een nieuw leven tegemoet vlogen, kroop ik thuis in bed. Dagenlang niet in staat om iets anders te doen dan huilen.
Ik was verdrietig en boos, maar na verloop van tijd slaagden we erin om een routine te vinden waarin we ons alle drie goed voelden. Dagelijks videobelde ik met Tim. We speelden dan met Lego of bouwden blokkentorens, elk aan onze eigen kant van het scherm. Ondertussen vertelde hij honderduit over school en over zijn vriendjes.
De eerste keer dat we elkaar in levenden lijve terugzagen, was intens. Die avond brachten we dicht tegen elkaar op de bank door. De daaropvolgende dagen maakte Tim me wegwijs in elk facet van zijn nieuwe leven. Dat ik bij hem en zijn moeder verbleef, was niet evident, maar voor onze zoon zetten mijn ex en ik ons daar over.
Naar de zwemles in Canada
Intussen ben ik elf keer in Rigaud geweest. En telkens verblijf ik bij hen, zelfs nu Pam een relatie heeft. Met haar nieuwe partner kom ik prima overeen. Het is een fijne kerel die goed is voor mijn kind. Met Tim doe ik dan alles wat een normale ouder doet; ik ga mee naar de zwemles, we gaan fietsen en we praten veel.
Ondanks onze bijzondere situatie, is onze band sterk. Zijn Nederlands is wel verwaterd, maar dat deert me niet, als we videobellen spreken we Frans tegen elkaar. Een uur is zo om als je veel hebt te vertellen, ik wil niet dat hij tijd verliest met naar de juiste woorden in het Nederlands te zoeken.
Mijn leven is op Tim afgestemd; er is geen plaats voor een vrouw. Laten we eerlijk zijn, welke vrouw zou elke vakantie bij haar voorgangster willen doorbrengen?
Mijn leven is op Tim afgestemd. Werken, sparen, hem bezoeken. Voor een vrouw is er geen plaats. Laten we eerlijk zijn, welke dame heeft er nu zin in om elk verlof door te brengen bij haar voorgangster? Veel meer kijk ik uit naar het moment dat Tim oud genoeg zal zijn om alleen naar België te reizen. Dan kan ik hem op mijn beurt tonen hoe ik leef. Nog een paar jaartjes geduld. Dat lukt me vast nog wel.”
Tekst: Renate Kerkhofs