Kijk en luister: Toni Coppers schrijft brieven in Libelle

Acht weken lang gaat misdaadauteur Toni Coppers brieven schrijven in Libelle. Aan zijn oud-leerkracht en beschermengel Erna, aan zijn vader, aan zijn ongeboren kleinkind…: stuk voor stuk pareltjes van brieven die je aan het denken en mijmeren zetten. Je leest ze week na week in Libelle en je kunt ze hieronder beluisteren én bekijken, want hoofdredacteur Karen ging langs bij Toni om enkele van zijn brieven te bespreken.

Een brief, geen thriller

Vlaanderens grootste misdaadauteur Toni Coppers neemt deze zomer de pen vast om brieven te schrijven. Waarom geen misdaadverhaal voor Libelle, maar precies dit genre? Toni Coppers vertelt: “Ik ben met Karen aan de praat geraakt op een event van jullie Libelle Leesclub. Ik vertelde haar dat mijn allereerste boek geen thriller was, maar een brievenroman. Het was dertig jaar geleden, mijn oma lag op sterven en mijn eerste dochter zou bijna geboren worden. Ik wilde absoluut dat die twee elkaar zouden leren kennen, maar dat is niet gelukt. Die gevoelens van verdriet en euforie heb ik verwerkt in brieven in ‘de bh van Madonna’. Ik vond het heel fijn om dat genre voor jullie nog eens op te pakken.”

Gedachten op papier

Toni Coppers: “Een brief schrijven verplicht je om na te denken. Stel dat je iemand al heel lang niet meer gesproken hebt en niet weet hoe te beginnen. Of het is te moeilijk om de telefoon te nemen en elkaars stem te horen. Dan kun je proberen om je ideeën op papier te zetten. Het geeft structuur aan je gedachten. Het is – voor mij in ieder geval – een hele goede methode om stil te staan bij bepaalde zaken. Het feit dat ik intussen vijf kinderen heb – twee biologische en drie pluskinderen – dat mijn vrouw Annick in mijn leven is, dat ik na veel hobbels en omwegen een gelukkig schrijver ben geworden, dat ik stilaan klaar ben om een kleinkind in mijn armen te nemen… een brief is een goeie vorm daarover te reflecteren.”

Week 1: Brief aan beschermengel en oud-leerkracht Erna

Toni’s eerste brief is er één aan zijn oud-leerkracht Erna, die Toni zijn beschermengel noemt. Toni’s leven heeft twee keer aan een zijden draadje gehangen na een ziekte en zwaar verkeersongeval. Erna was telkens zijn engel: iemand die je ontmoet op een kruispunt in je leven, iemand die je niet alleen de weg wijst maar ook nog een stukje meeloopt tot je weer sterk genoeg bent om zelf verder te gaan. “Het feit dat ik ben beginnen lezen, dat ik vandaag schrijver ben, dat ik uit mijn rolstoel ben geraakt, daar heeft zij mee te maken. Ze was er om mij te helpen, om een beetje geloof in mezelf te krijgen.”

Bekijk het gesprek tussen Toni en Karen over deze brief

Week 2: Brief aan de man in het park

In 2017 arriveerde Karla, de vijf maand oude labradoodle, ten huize Toni Coppers. Het was de bedoeling dat ze er één jaar zou blijven als deel van haar opleiding tot blindegeleidehond. Karla moest ‘socialiseren’ zoals dat heet: leren omgaan met mensen, de tram nemen, meegaan op restaurant of café. Nadien zou ze weer vertrekken. “Wat er in de weken nadien gebeurde, is moeilijk precies te omschrijven. Ik weet alleen dat ik na enkele dagen met haar over het tapijt rolde en met absolute zekerheid wist dat ik haar nooit, maar dan ook nooit wilde teruggeven. Wat lastig is natuurlijk, want dat moet dus wel”, schrijft Toni in zijn tweede brief aan de man in het park die, net als hij, elke ochtend zijn hond uitlaat. O ja, Karla is trouwens gebleven. Hoe Toni dat heeft klaargespeeld en wat zijn viervoeter betekent voor hem, lees je in zijn tweede brief.

Bekijk het gesprek tussen Toni en Karen bij deze brief

Week 3: Brief aan Liese Meerhout, het hoofdpersonage uit Coppers’ boeken

In 2007 begon Toni Coppers te schrijven aan zijn allereerste thriller met een vrouwelijke commissaris in de hoofdrol. En dat terwijl in het hele thrillerlandschap geen enkel vrouwelijk hoofdpersonage te bespeuren was. Mannen waren er in overvloed, doorgaans oudere, slecht geklede, norse rechercheurs die problemen hadden met vrouwen en met drank. Een vrouw dus, Liese Meerhout was haar naam. In deze brief richt hij zich tot de (denkbeeldige) vrouw die al zeventien jaar aan zijn zijde loopt. “Naast het feit dat je een frisse verschijning was tussen al die knorrige oude mannen, is er nog een andere, heel belangrijke reden waarom je destijds in mijn leven bent gekomen. Een reden die aanvankelijk niet bewust meespeelde, maar die ik achteraf wel heb beseft.”

Bekijk het gesprek tussen Toni en Karen over deze brief

Week 4: Brief aan de vriend die Toni’s liefde voor eten deelt

Toni Coppers eet héél graag. Hij is verzot op lekker eten en alles waar een goede tafel voor staat: gastvrijheid, fijne gesprekken, een goed glas wijn. “Samen eten schept warmte, maakt verbinding”, zegt Toni. “Mijn moeder kon héél erg goed koken. Maar mijn vader, die intussen 91 is, heeft nog nooit in zijn leven smakelijk gegeten. Hij voedt zich alleen maar. Dat had ik ook, tot in Annick leerde kennen. Het heeft lang geduurd vooraleer ik besefte dat eten voor mij vasthangt aan liefde. En dat decor belangrijk is. Een servietje naast je bord, een feestelijk gedekte tafel, pasta in een mooie kom in plaats van in de kookpot: je eet ook met je ogen. Ik word nooit gelukkiger dan wanneer ik met mensen samen aan tafel zit.”

Week 5: Brief aan Toni’s achterneef Eric

Dertig jaar lang zagen schrijver Toni Coppers en zijn achterneef Eric elkaar niet. Ze brachten als kind nochtans vele vakanties samen door in de Ardennen. Het waren gelukzalige maanden aan de Ourthe, maar het volwassen leven leidde hen elk naar een ander pad. Tot die dag waarop Toni zijn schrijvershuis in de Ardennen kocht en besefte dat zijn woning vlak bij Erics huis stond. “Annick zegt dat genegenheid en sympathie, net als de liefde, geen vervaldatum hebben. Dat we allemaal pingpongballetjes zijn, elkaar soms erg lang niet horen, lezen of zien en dat dat oké is. Ik denk dat ze misschien wel gelijk heeft.”

Bekijk het gesprek tussen Toni en Karen

Week 6: Brief aan zijn ongeboren kleinkind

Nee, er is nog geen kleinkind onderweg ten huize Coppers. Maar toch – of beter gezegd net daarom – schrijft Toni Coppers nu alvast een brief aan zijn ongeboren kleinzoon- of dochter.  “Onze dochters waren zes en twaalf toen hun moeder en ik uit elkaar gingen. Ik ben altijd bezorgd geweest hoeveel ruis er blijft hangen van een keuze waar zij niet om gevraagd hadden.”

Inmiddels heeft Toni er ook drie pluskinderen bij, en zijn nest stelt hem gerust. “Met ouder te worden, besefte ik dat het niet per se zware fouten zijn die je maakt. Elke ouder leeft zijn leven en soms gaat dat aan de haal met je. Nu de vijf kinderen min of meer volwassen zijn, denk ik na over wat het zou doen om een kleinkind te krijgen. Annick zegt dat ongeboren kleinkinderen aan sterren hangen. En dat die pas naar beneden vallen als ze weten dat ze goed opgevangen zullen worden. Dat is wat ik eigenlijk met die brief wil zeggen: val maar, het is oké, opa zit klaar.”

Beluister deze brief

Week 7: Brief aan zijn vader

In de negentig is Toni’s vader intussen, als jonge knaap was hij bijna profwielrenner geworden en zijn groene vingers zijn legendarisch. Hij is de man die Toni de kunst van het vertragen heeft leren kennen. “Als ik alle mooie herinneringen in een weckpot zou kunnen stoppen en die voor altijd bewaren, deed ik het meteen. Zoals dat beeld van jou waarbij je in je moestuin met beide onderarmen op je spade geleund naar de vogels in de verte staat te staren”

Beluister deze brief

Meer boekentips:

Vrije tijd

Vrije tijd

Onze Libelle zomerromans zijn er weer!

Vrije tijd

Vrije tijd

Lees: Toni Coppers schrijft een exclusieve brief voor Libelle

Vrije tijd

Vrije tijd

Boekinfluencers tippen hun beste boeken

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!