Mama van twee homoseksuele zonen: “Och, jongen, als het dát maar is!’, zei ik, toen de jongste het mij kwam vertellen”

Wat als niet één, maar twee van je zonen op jongens blijken te vallen? Patsy maakte het mee met haar zonen Bram en Daan.

Patsy: “Onlangs zag ik een film, gebaseerd op een waargebeurd verhaal, die me helemaal onderuit haalde. Het ging over een jongen die homo was maar daar thuis totaal niet mee terechtkon. Uiteindelijk werd hij zo radeloos dat hij geen andere uitweg meer zag dan zelfmoord plegen… Tranen met tuiten heb ik zitten huilen.

Aan het einde kon ik alleen maar denken: ‘Hoe kun je je bloedeigen kind nu afkeuren voor zoiets?’ Dat gaat er bij mij niet in. Ik heb zelf drie zonen, van wie er twee al even uit de kast zijn gekomen als homo. Maar geen haar op mijn hoofd dat ooit heeft gedacht om hen daarom minder graag te zien.”

Merk je zoiets echt, als ouder?

“Van mijn oudste zoon Bram heb ik pas vrij laat ontdekt dat hij op jongens viel, rond zijn achttiende. Als tiener gedroeg hij zich niet bepaald opvallend of anders dan andere jongens. Nu ja, hij was wel altijd een pak beleefder en braver dan zijn leeftijdsgenootjes. Als de andere jongens na de voetbaltraining chips en cola namen, koos Bram bijvoorbeeld voor een citroenthee met een koekje. (lacht)

Maar merk je zoiets echt als ouder, voel je intuïtief dat je kind holebi is? Natuurlijk, het waren allebei geen wildebrassen, maar dat zegt ook nog niks. Je hebt toch ook rustige heterojongens? Bram is me ook nooit komen ‘vertellen’ dat hij homo is, omdat hij vond dat je als hetero toch ook geen verantwoording moest afleggen voor je geaardheid. Ik heb het zelf eerder toevallig ontdekt via zijn sociale media.

Bij Daan was het anders, maar hij is ook anders van karakter: extraverter, meer open en modebewust. En ja, hij neigde als kind al meer naar ‘meisjesspeelgoed’, al wil dat ook niet per se altijd iets zeggen. Zelf wou ik als kind ook zo graag een stoere racebaan, maar als meisje moest ik het stellen met een pop. Heel frustrerend, die stereotypen!

“Ik denk dat het voor Daan wel makkelijker was om uit de kast te komen. Zijn broer heeft zo’n beetje het pad voor hem geëffend, hé”

De dag dat Daan officieel uit de kast kwam, was voor mij dus totaal geen verrassing. Ik zat er zelfs een beetje op te wachten. (glimlacht) Ik zie hem daar nog zitten, op zijn zestiende verjaardag, onder zijn dekentje op de zetel. Ik stond naast hem te strijken, toen hij plots nogal zenuwachtig het woord nam: ‘Ik moet je iets vertellen, mama… Ik heb hetzelfde probleem als Bram.’ Waarop ik meteen uitriep: ‘Och Daan, als het dat maar is!’

Ik denk dat het voor Daan wel makkelijker was om uit de kast te komen, doordat zijn broer al openlijk voor zijn geaardheid was uitgekomen. Bram heeft zo’n beetje het pad voor hem geëffend, he. Al is Bram het ‘nieuws’ van zijn geaardheid wel nooit officieel tegen mij komen vertellen. Ik denk niet dat hij daar zelf zo’n behoefte aan had. Toen ik daar later zelf eens over begon, zei hij ook heel droog: ‘Had ik dat dan officieel moeten melden? Je zegt als kind toch ook niet: “Hallo, ik ben hetero?” ’ Al had hij zelf vooral iets meer tijd nodig om zijn geaardheid te doorgronden, denk ik. Pas toen hij naar Gent ging studeren en daar vaker uitging, heeft hij die klik goed en wel gemaakt.”

Hand in hand

“Zelf heb ik nooit problemen gehad met de coming-out van mijn zonen, of met het feit dat Bram en Daan geen typische kwajongens waren. Hun vader, ondertussen mijn ex, had het daar in het begin wel moeilijker mee. Zeker toen Daan nog kleiner was, heeft hij vaak geprobeerd om hem in de richting van jongenshobby’s te sturen, weg van My Little
Pony en K3. Dan mopperde hij weleens: ‘Al die meisjesspullen, dat is toch niets voor echte jongens.’

Maar toen later eerst Bram en daarna Daan uit de kast kwam, heeft hij gelukkig wel meteen positief gereageerd. En vandaag is hij een héél trotse vader, voor alle drie zijn zonen. Daan doet binnenkort mee aan de Mister Gay-verkiezing, en mijn ex is de eerste om daar op Facebook mee uit te pakken: ‘Allemaal stemmen voor mijn zoon!’

Alleen mijn middelste zoon, Thijs, heeft het wel een tijd knap lastig gehad met de geaardheid van zijn broers… Toen Bram hem vertelde dat hij homo was, heeft Thijs daar behoorlijk hard aan moeten wennen, maar die plooien waren gelukkig snel gladgestreken. Nu steunt hij zijn broers volledig. Al zal Thijs er niet bij zijn tijdens de Mister Gay-verkiezing om Daan aan te moedigen. Dat is gewoon zijn ding niet, maar hij hoopt natuurlijk wel dat zijn broer zal winnen.

“Als ik in de krant weer eens iets lees over gay bashing, slaat de schrik me om het hart. Ik ben zo bang dat mijn zonen aangevallen zullen worden, gewoon om wie ze zijn”

Niet toevallig wil Daan met zijn deelname aandacht vragen voor het feit dat het – helaas – nog altijd niet vanzelfsprekend is: als homo of lesbienne helemaal aanvaard worden door je omgeving. Om van de buitenwereld nog maar te zwijgen. Als ik in de krant weer eens iets lees over een gay bashingincident (geweld tegen holebi’s, red.), slaat de schrik me om het hart. Ik ben zo bang dat ik dat ooit over een van mijn zonen zal moeten lezen… Dat ze tijdens het uitgaan in Gent aangevallen zullen worden, gewoon om wie ze zijn.

Als Daan en Bram een relatie hebben, wandelen ze gewoon hand in hand met hun lief op straat. Ik vind het heel moedig dat ze hun geaardheid niet verstoppen, dat moet verdorie ook kunnen. Ik hoop maar gewoon dat ze nooit iemand tegenkomen die daar agressief op reageert.”

Die zachte band

“Volgens mij waren mijn twee jongens al homo vanaf de eerste dag dat ze op de wereld kwamen. Je wordt zo geboren, dat geloof ik echt. Daarom kan ik er ook niet bij dat sommige moeders hun kind afwijzen na hun coming-out. Als je je baby na de bevalling voor het eerst in je armen vasthoudt, ben je als mama toch overgelukkig? Hoe kun je dan zoveel jaren later zeggen: ‘Nu zie je ik niet meer graag, want je bent homo’. Dat klopt toch niet?

Zelf krijg ik af en toe ook wel een vreemde opmerking: ‘Amai, twee homo’s in huis, dat moet niet simpel zijn!’ Dan durf ik weleens scherp te antwoorden: ‘Zou je dan liever hebben dat ze het verborgen houden en doodongelukkig worden? Of dat ze dan maar met een vrouw trouwen, voor de schone schijn?’ Als moeder wil je toch gewoon dat je kind gelukkig is. Ik snap echt niet waarom ouders nog zo moeilijk doen over de geaardheid van hun kind. Misschien denken we nog te graag in hokjes?

“Als je je baby na de bevalling in je armen houdt, ben je als mama toch overgelukkig? Hoe kun je dan zoveel jaren later zeggen: ‘Nu zie je ik niet meer graag, want je bent homo’?”

Zeker bij de oude generatie zie je dat vaak… Al heeft mijn eigen moeder zaliger, de grootmoeder van Bram en Daan, nooit een probleem gemaakt van hun geaardheid. Integendeel, ze was supertrots op haar twee kleinzonen. (glimlacht) ‘Ons Patsy heeft twee homozonen’, zei ze altijd fier tegen haar vriendinnen. Zelf ben ik ook alleen maar heel trots op mijn drie zonen. Ik zeg soms zelfs tegen mensen: ‘Ik zou het elke moeder gunnen, zo’n homozoon.’

Ik méén dat ook, want ik zie mijn twee jongens echt als een geschenk. Mijn band met hen is toch helemaal anders dan met mijn andere zoon Thijs. Bram en Daan zijn veel zachter, veel opener tegenover mij. Pas op, Thijs is ook een schat, maar hij zal zijn gevoelens veel minder snel aan mij tonen. Terwijl Daan soms dingen over zijn liefdesleven aan mij toevertrouwt, dat ik moet zeggen: ‘Genoeg, dat wil ik niet weten!’ (lacht)

Volgens mij hangt Daan door zijn geaardheid harder aan mij dan heterojongens, al hoor je wel vaker dat jongens meer naar hun mama trekken… Onze band is altijd al heel intens, heel close geweest. En dan te bedenken dat ik gehuild heb, toen ik hoorde dat mijn derde kindje wéér een zoon zou worden. Daar kan ik me nu soms nog schuldig over voelen, want vandaag ben ik zo blij met Daan…”

Trotse peters

“Wat de toekomst voor Bram en Daan zal brengen, dat valt nog af te wachten. Ik hoop vooral dat ze allebei gelukkig worden en een fijn lief vinden. Kindjes, daar moeten ze allebei niet van weten. Niets voor hen, zeggen ze. Ach, ik vind dat niet zo erg. Bij mijn middelste zoon zullen er ooit wel kleinkinderen komen. En dan kunnen Bram en Daan trotse peters worden!”

Hoe pak je zo’n coming-out als ouder het best aan?

Patsy reageerde heel positief op de coming-out van haar zonen. Andere ouders zijn hierdoor misschien wat overdonderd. Hoe reageer je het best als je kind vertelt dat hij of zij holebi is? Je leest het in dit artikel met tips voor ouders. 

VERDER LEZEN:

• Hoe reageer je best wanneer je kind ‘uit de kast’ komt?
• Tegen de stroom in: Isabelle en Peggy voelen zich het buitenbeentje van hun familie
• Openhartig: Lotte zag haar transgender zus veranderen in een man

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!