Iedereen houdt wel iéts verborgen voor de buitenwereld, maar sommige geheimen wegen zwaarder dan andere… Zo heeft Gerda het er erg moeilijk mee dat ze geen kleinkinderen zal krijgen en probeert al jarenlang haar verdriet te verdringen.

Gerda kan moeilijk aanvaarden dat ze geen grootmoeder zal worden

Gerda (75): “Als ik mijn vriendinnen trots zie uitpakken met foto’s van hun kleinkinderen, moet ik altijd even slikken. Op zulke momenten breekt mijn hart, al laat ik dat nooit merken. Ik gun mijn vriendinnen hun grootmoedergeluk volledig. Maar ik zou dat geluk gewoon ook zo graag zelf willen ervaren…

Intussen weet ik wel zeker dat ik nooit het plezier van kleinkinderen zal kennen. Mijn man en ik hebben één zoon van 48, Marc. In het verleden heeft hij wel een paar relaties gehad, maar daar bleef het ook altijd bij. Toch ben ik lang blijven hopen dat het er nog van zou komen. Rond nieuwjaar vroeg ik bijvoorbeeld altijd wat ik Marc mocht wensen ‘voor het nieuwe jaar dat zou komen’.

Zelf doelde ik daarbij natuurlijk vooral op huisje, tuintje, boompje. Maar na een paar jaar heb ik die nieuwjaarswens opgegeven, omdat ik merkte dat Marc daar niet op zat te wachten. Intussen heeft hij zelfs al jaren geen vriendin meer gehad en is hij zo’n typische verstokte vrijgezel geworden: hij werkt lange dagen, reist veel en amuseert zich met zijn vrienden. Zelf lijkt hij perfect tevreden met zijn situatie, dus probeer ik dat ook te zijn, voor hem.

Maar zo simpel is het helaas niet altijd. Mijn verdriet om die kleinkinderen die ik nooit zal kennen, blijft zwaar doorwegen. Ik was gewoon zo graag grootmoeder geworden… Daar heb ik altijd van gedroomd. Ik ging er ook van uit dat die kleinkinderen er sowieso zouden komen ooit. Want dat was toch de normale gang van zaken in het leven? Eerst heb je zelf kinderen en werk je hard, om dan later van je pensioen en je kleinkinderen te kunnen genieten. Maar de voorbije jaren zijn op dat vlak heel anders uitgedraaid…

Pas op, ik heb wel af en toe contact met de kindjes in onze familie, maar dat is toch niet hetzelfde. Die kleintjes zie ik hoogstens een paar keer per jaar, làng niet genoeg om het plezier van eigen kleinkinderen te vervangen. Hoe groot het verdriet om mijn onvervulde kleinkinderwens precies is, daar loop ik liever niet mee te koop. Een paar goede vriendinnen weten er wel van, maar zelf begin ik er bijna nooit over. En mijn zoon en man weten er al helemaal niets van.

Voor mijn zoon is dat onderwerp intussen een afgesloten hoofdstuk en mijn man is op dat vlak totaal anders dan ik: hij verlangt niet naar kleinkinderen, heeft genoeg aan zijn hobby’s en zijn vrienden. Ik heb zelf ook een druk sociaal leven, maar bij mij dient dat eerder om dat andere gemis te verdringen. Om niet te veel stil te staan bij dat ene puzzelstukje dat nog altijd ontbreekt…

Aanvaarding

Aanvaarden dat ik nooit grootmoeder zal worden, heeft jaren geduurd. Het helpt ook niet dat ik echt zot ben van kinderen. Ik heb altijd als leerkracht gewerkt in het lager onderwijs, omdat ik zo graag met kinderen bezig ben. En nu nog altijd: als ik in de buurt ben van kleine kindjes, bloei ik helemaal open. Dus heb ik mezelf lang wijsgemaakt dat het er toch nog van zou komen, op de een of andere manier. Eigen kleinkinderen zaten er misschien niet in…

Maar misschien zou Marc wel een vrouw ontmoeten die al kindjes had? Maar intussen heb ik ook die hoop definitief opgeborgen. Mijn zoon heeft genoeg kansen gehad om een gezin te stichten en het is er nooit van gekomen. Volgens mij interesseert het ‘m gewoon niet. Als we bijvoorbeeld op babybezoek gaan bij iemand in de familie, kijkt hij niet eens om naar dat kleine wonder.

Soms denk ik weleens dat hij daar nog spijt van gaat krijgen. Marc is enig kind, als wij wegvallen heeft hij niemand meer. Ik heb zelf inmiddels ook al mijn zussen en broers verloren en die eenzaamheid valt echt niet te onderschatten. Als je kinderen hebt, heb je ten minste nog iemand die je af en toe komt bezoeken.

Als mijn verborgen verdriet écht te zwaar wordt, probeer ik mezelf te troosten: er zijn ook grootouders die hun kleinkinderen nooit mogen zien, dat is toch veel erger? Of grootouders van wie de kleinkinderen afzien door de vechtscheiding van hun ouders… Dan praat ik mezelf moed in: ik ken misschien niet de vreugde van kleinkinderen, maar ook niet de moeilijke kanten. Al helpen zulke gedachten ook niet altijd…

Vorige week nog was ik onze zolder aan het opruimen, toen ik plots op de oude stripverzameling van mijn zoon stuitte. Heel even heb ik nog gedacht om die te bewaren, mochten er ooit toch nog kleinkinderen komen. Tot ik weer besefte dat dat nooit het geval zou zijn. Uiteindelijk heb ik die strips naar de naschoolse kinderopvang hier in de buurt gedaan.”

Uit: Libelle 33/2020

Meer openhartige verhalen:

• Verborgen verdriet: niemand weet dat Sylvie in haar jeugd misbruikt werd door haar broer
• Openhartig: wat als je kind gaat scheiden?
• SOS familie: “Al twee jaar zien we onze kleinkinderen niet meer. Wij gaan kapot van verdriet”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes! seconden