Iedereen houdt wel iéts verborgen voor de buitenwereld, maar sommige geheimen wegen zwaarder dan andere… Zo heeft Jeanne spijt dat ze twintig jaar geleden haar man verliet, maar durft dit niet toe te geven.

De geschikte kandidaat

“Als zestienjarig meisje viel ik als een blok voor een charmante jonge gast uit het dorp. Mark was grappig, intelligent, knap en soms wat weerbarstig. (lacht) Met hem zag ik me, ook al was ik nog zo jong, gelukkig oud worden. Maar mijn ouders, die moesten niks van hem weten. Mama heeft er dan ook alles aan gedaan om die relatie kapot te krijgen. En met succes.

Niet veel later, nog helemaal verscheurd van verdriet, liep ik Guy tegen het lijf, die net als ik gedwongen afscheid had moeten nemen van zijn grote liefde. Hij was verliefd geworden op een protestants meisje, terwijl ze bij zijn thuis sterk katholiek waren. In die tijd was dat een grote schande, dus die relatie had geen schijn van kans.

Ik denk dat dát hetgeen was wat ons toen zo verbond: liefdesverdriet. Wat natuurlijk geen goede fundering is voor een huwelijk, maar dat besefte ik toen nog niet. Voor mijn ouders was hij een geschikte kandidaat, en dat was het belangrijkste.

Hoewel ik van in het prille begin al wist dat mijn huwelijk met Guy niet goed zat, had ik gewoon niet de moed om weg te stappen. Later, dacht ik bij mezelf. Maar dan wordt je mama van drie prachtige kinderen, en krijgt je leven net iets meer glans. Mijn relatie met Guy was toch niet zó slecht? Ik was misschien niet gelukkig, maar zeker ook niet ongelukkig. Bovendien hadden de kinderen een mama én een papa nodig, ze hadden het recht om op te groeien in een warm nest.

Ik hield mezelf al die jaren voor dat als de kinderen oud en wijs genoeg waren, het tijd was om voor mijn eigen geluk te kiezen. Dat deed ik. Op 1 augustus 1999 pakte ik mijn koffers en vertrok, zonder enig besef van wat de scheiding teweeg zou brengen. Voor de kinderen kwam het als een donderslag bij heldere hemel. Ze zagen mijn man en mij als hun grote voorbeeld. Geen moment hebben ze er stil bij gestaan dat ons huwelijk toch niet zo perfect was. Tot ik vertrok, natuurlijk.

Schuldgevoel

Wat voor mij als een bevrijding uit een jarenlange gevangenschap voelde, was voor hen niet te bevatten. Het gezin dat ze jarenlang hadden gekend, bleek plots één grote leugen. En dat was het misschien ook wel. Ik heb nooit écht gehouden van Guy, en omgekeerd ook niet, denk ik. Het huwelijk dat we hadden, was niet meer dan een contract. Maar dat wisten de kinderen natuurlijk niet.

Ook mijn moeder begreep niet waarom ik mijn prachtig gezin zomaar in de steek liet. Ze worstelde al een tijdje met mentale problemen, bij elke tegenslag dreigde ze er een einde aan te maken. Na de scheiding zette ze haar woorden om in daden, omdat ze het affront niet aankon.

Toen pas kwam het besef wat ik had aangericht. Ik voelde me schuldig dat ik mijn kinderen zoveel verdriet had aangedaan, ook al namen ze me niets kwalijk, en dat de scheiding het leven van mijn moeder had gekost. En toch voelde ik me nog steeds bevrijd. Hoe erg het ook klinkt.

Maar nu, een dikke twintig jaar en een tweede huwelijk verder, heb ik soms spijt van de scheiding. Simpelweg omdat ik niet gelukkiger ben dan vroeger. Begrijp me niet verkeerd: de eerste jaren met Rudi, mijn tweede man, waren mooi. Maar sinds enkele jaren sukkelt hij met z’n gezondheid. Omdat hij niet meer goed hoort, trekt hij zich steeds vaker terug. Soms zijn er dagen dat hij geen woord tegen me zegt. Dan voel ik me eenzamer dan ooit en begin ik te malen. Is dit het leven dat ik me had voorgesteld? Was dit het verdriet en de pijn allemaal waard? Heb ik misschien te snel opgegeven?

Vooral tegenover de kinderen voel ik me nog steeds héél schuldig. Misschien zelfs meer dan vroeger. Omdat ik zie wat de scheiding met hen heeft gedaan. Alleen de middelste lijkt alles goed verteerd te hebben. Hij heeft een prachtig gezin en is gelukkiger dan ooit. Maar de andere twee… Mijn oudste zoon is intussen zelf gescheiden. Had ik niet vertrokken, dan had hij misschien harder gevochten voor zijn huwelijk.

En dan had de jongste misschien minder problemen gehad op school. Na de breuk werd hij plots heel agressief en werd hij van de ene school naar de andere gestuurd. Hij vluchtte in de drugs, waar hij na al die jaren nog steeds de gevolgen van draagt. Als ik mijn huwelijk niet zo snel had opgegeven, had het misschien helemaal anders gelopen. Maar wat ben ik nu nog met een misschien?

De laatste tijd verwijt ik mezelf ook meer en meer dat ik van in het begin open kaart had moeten spelen. Dat ik de kinderen had moeten vertellen dat Guy en ik nooit van elkaar gehouden hebben, en dat ik nu, twintig jaar later, spijt heb van wat ik hen heb aangedaan. Maar is het wel de moeite om na al die jaren die wonden terug open te rijten, alleen omdat ík me zo voel? De kinderen verdienen het om gelukkig te zijn, een ongelukkige moeder zal hen daar niet bij helpen. Dus probeer ik het verleden te laten rusten, hoe moeilijk dat ook is.”

Meer lezen:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes! seconden