Mijn verhaal: Basti werd niet betrokken bij de abortus van zijn vriendin

Basti (35): “Twaalf jaar geleden werd mijn toenmalige vriendin zwanger. Ik was 23, had net mijn hogere studies afgerond en wist eigenlijk nog niet wat ik met mijn leven wilde doen. En toen kwam dus dat telefoontje. We waren nog geen jaar samen. Het was gezellig, we hadden het leuk. Maar een serieuze relatie was het niet. Tja, hoe gaat dat als je 23 bent? Zij was net overgestapt op een spiraaltje. Achteraf bleek de arts dat verkeerd te hebben ingebracht. Een kleine vergissing, met behoorlijke gevolgen. Want nu groeide er dus een baby in haar buik. Het nieuws kwam hard aan, bij ons allebei.

We hadden het enkele weken eerder nog gehad over kinderen, waren vastbesloten dat we daar helemaal niet aan toe waren. Hoewel we dus op dezelfde golflengte zaten, was de beslissing om voor abortus te gaan echt niet makkelijk. De realiteit is net even anders dan een theoretisch gesprek, hé. Ik voelde me intriest. Zo herinner ik me nog een zondagavond op de boerderij waar mijn vriendin woonde, waarbij ik plots besefte wat ik zou missen. Wat er niét zou komen. Maar hoe moeilijk onze keuze ook was, we stonden er wel achter. Allebei. We beslisten sámen.

Waarom zou abortus uitsluitend een vrouwenzaak zijn? Ook ik had verdriet, maar voor de dokter bestond ik niet

Maar dat gevoel verdween al snel toen we in de kliniek zaten voor een eerste gesprek. De arts richtte zich resoluut tot mijn vriendin. Enkel haar verhaal deed ertoe. Toen ze emotioneel werd en ik haar wilde aanvullen, onderbrak de arts me. Wat hij precies zei, weet ik niet meer. Maar het kwam erop neer dat mijn mening er eigenlijk niet toe deed. Daar schrok ik enorm van. Thuis was ik een gelijke, voor de zorgverlening bestond ik niet. Maar ook ík had verdriet, ook ik voelde me verbonden met deze zwangerschap. Pas op, ik vind het niet meer dan logisch dat de zorg zich in eerste instantie richt op de vrouw. Baas in eigen buik, absoluut. En er zijn ongetwijfeld ook situaties waarbij de man geen recht van spreken heeft. Maar in ons geval, een gezonde relatie, was het frappant hoe weinig ik er als man toe
deed.

Op geen enkel moment werd gevraagd naar mijn standpunt. Dat heeft achteraf ook het verwerkingsproces beïnvloed, besef ik nu. Mijn vriendin kon haar emoties vrij uiten – het was voor de buitenwereld logisch dat zij verdriet had: zij had de ingreep ondergaan – waardoor ze het rouwproces sneller heeft kunnen afronden. Ik kropte daarentegen mijn gevoelens op – abortus is een vrouwenzaak, waarom zou ik me daar als man slecht om voelen? – en daardoor duurde het verwerken veel langer. Bij mijn vrienden kon ik wel terecht, maar zij konden zich natuurlijk niet voorstellen wat ik doormaakte. Wat wil je, we waren zo jong! Ik heb toen heel veel boeken gelezen, in de hoop antwoorden te vinden. Tevergeefs. Dus besloot ik: als er geen boek bestaat dat aan mijn behoeften voldoet, dan schrijf ik het gewoon zelf. Al lukte dat pas vier jaar later, toen ik alles echt verwerkt had. Ik ben gaan praten met deskundigen én ervaringsdeskundigen. En het viel me vooral op hoe verschillend mannen met abortus omgaan. Sommigen schudden het snel van zich af, anderen kroppen hun emoties op of hebben het er twee jaar nadien nog lastig mee.

Het boek heeft heel wat aandacht gekregen, ik raakte duidelijk een gevoelige snaar. Of er intussen ook echt iets veranderd is? Ik weet het niet. Artsen zien natuurlijk ook de minder fraaie verhalen, van mannen die hun vrouw bijvoorbeeld onder druk zetten. Maar ik ben al blij als ik andere mannen kan helpen door informatie te geven. Mijn boek is er voor als ze, net als ik toen, op zoek zijn naar antwoorden. Mag een abortus wel? Wat gebeurt er dan precies? Mag ik er als man bij zijn? En ook al is het allemaal al zes jaar geleden, ik krijg nog regelmatig de vraag om studenten te helpen bij een eindwerk of mijn verhaal te vertellen, zoals onlangs voor het boek van seksuologe Gertie Driessen. Het onderwerp blijft dus leven, en daar ben ik blij om.

Ik heb geen spijt, sta nog steeds achter onze beslissing van toen. Met die vriendin is het niet blijven duren, maar we zijn nog steeds bevriend. We delen nu eenmaal een bijzondere levensgebeurtenis, dan verlies je elkaar niet zomaar uit het oog. Zij heeft intussen twee kinderen. Ik nog niet, maar ik wil ze zeker wel. Als het juiste moment en de juiste vrouw in mijn leven komen. Of ik dan aan die zwangerschap van toen zal terugdenken? Wellicht, maar ik kan me niet voorstellen dat het me opnieuw verdrietig zal maken. Het is goed zo.”

Meer lezen? ‘Man en abortus’, door Basti Baroncini (uitg. Rainbow, € 8,50). Basti leverde recent een bijdrage aan het boek ‘Abortus, het taboe nog niet voorbij?’ van seksuologe Gertie Driessen (uitg. Kramat, € 22).

Tekst: Sanne De Lee

Lees ook:

• Mijn verhaal: De man van Isabelle is internetverslaafd
• Mijn verhaal: Sonja’s koffiebar ging dit jaar failliet
• Mijn verhaal: Sandra had een kansloze jeugd, maar knokte voor haar droom