Toen Laurences man toegang kreeg tot een prestigieuze cardiologieopleiding in Cleveland, trok het hele gezin voor twee jaar naar Amerika. “Ik heb gehuild en ben boos geweest, maar zie nu ook in dat ik in België nooit zoveel bij mijn kinderen had kunnen zijn.”
Laurence: “‘Ik ben bezig met examens om in Amerika te mogen werken’, vertelde Pieter me al toen ik hem net leerde kennen. Als arts was hij toen al gepassioneerd door alles wat met het hart te maken heeft en hoopte hij vurig ooit een opleiding te volgen aan The Cleveland Clinic.
Met die ‘Amerikaanse droom’ van Pieter was ik, tot twee jaar geleden, niet echt bezig. We trouwden en kregen kindjes. Toen hij de kans kreeg om dan toch een subspecialisatie te volgen in The Cleveland Clinic in Cleveland, was het voor hem een prachtige kans. Dit was waar hij al die tijd van gedroomd had en zo hard voor gewerkt had. De keuze was niet moeilijk, ik wist dat we dit als gezin voor hem moesten doen. Maar dat wil niet zeggen dat ik er niet tegenop zag.“
De keuze was gemakkelijk: dit was mijn man zijn grote droom. We moesten dit doen als gezin. Maar dat wil niet zeggen dat ik er niet tegenop zag
Enorm veel heimwee
“Omdat mijn man als arts altijd al veel uren werkte, had ik een heel uitgebreid eigen leven in België. Ik was heel gelukkig, had een mooie vriendenkring opgebouwd en had hard getimmerd aan mijn carrière als food content creator. Ik had bovendien een netwerk dat mij steunde en kon op mijn ‘village’ rekenen als dat nodig was. Ook onze ouders stonden niet te springen om ons te zien vertrekken: ze stonden altijd klaar om hun kleinkinderen op te vangen en zagen ze nu naar de andere kant van de wereld gaan. Toch vond ik het bovenal voor de kinderen spannend: zij zouden ook hun familie een tijdlang niet zien, werden uit hun veilige coconnetje getrokken en moesten plotsklaps aan een andere taal wennen.
Die taal bleek vooral voor Julien een groot struikelbok. Hij heeft een heel zwaar eerste half jaar gehad. Mijn moederhart brak toen ik zag hoe ongelukkig hij was. De meest eenvoudige dingen als ‘ik heb honger’ of ‘mijn buik doet pijn’ kreeg hij niet uitgelegd aan de juf. Hij kwam vaak in tranen de school uit. Die eerste periode was zeker geen ‘walk in the park’: Ik had het zelf heel moeilijk met het verlies van het leven zoals ik het kende, en zat met een ongelukkig kindje. Bovendien was het winter: de eerste vier maanden lag er sneeuw tot aan mijn knieën. Het was altijd koud. Ik had op zijn zachtst gezegd veel heimwee.“
Mijn moederhart brak toen ik zag hoe ongelukkig Julien was. En zelf had ik op zijn zachtst gezegd veel heimwee
“Gelukkig had ik enorm veel steun aan Pieter, mijn warme, empathische man. Ik was boos op hem, heel boos vaak. Hij was de enige op wie ik mijn frustratie kon uitwerken. Toch heeft hij altijd begrip getoond. Ik kon zeggen wat er op mijn lever lag zonder oordeel. Hij drukte me ook op het hart dat we een oplossing zouden zoeken als het na een tijd niet beter zou gaan.
Maar ook zelf wilde ik niet weg. Ik wist hoeveel voordelen dit avontuur mijn kinderen op lange termijn zou opleveren. Ik probeerde het zo gezellig mogelijk te maken. En we oefenden heel hard op taal, na vijf maanden ging Juliens Engels sterk vooruit. Op dat moment werd het ook op school beter. Ondertussen wil hij zelfs niet meer terug.”
Voor mezelf kwam er ook een kentering toen Julien zich beter voelde. Ik dacht in het begin van ons avontuur vaak na over wat ik moest opgeven, en wie ik allemaal moest missen. Maar na een tijdje zag ik ook wat ik wél allemaal had. Een mooi huis, een veilige omgeving en veel tijd met het gezin. Mijn job is dan wel voor een stuk weggevallen, ik heb in deze periode meer tijd met mijn kindjes kunnen spenderen dan ik ooit in België had kunnen doen. En dat in de jaren waarin ze mij het meest nodig hebben. Dat is waarschijnlijk het mooiste cadeau.”
Ik ben boos geweest op Pieter, hij was de enige op wie ik boos kon zijn. Gelukkig reageerde hij altijd lief en empathisch
We zijn een heel hecht gezin geworden, ik ben een heel rustige mama en dat maakt de kindjes duidelijk ook rustiger. Ik heb hier veel mensen leren kennen, maar onze sociale agenda was een pak minder gevuld dan thuis. Ik merk dat ons dat allemaal deugd heeft gedaan. Ergens hoop ik zelfs dat we er in België ook in slagen om wat beter grenzen te stellen en het wat minder druk te maken. Maar ik wil ook realistisch zijn: evident zal het niet zijn, en ik kan niet wachten om al mijn favoriete mensen terug te zien.”
De grote terugkeer
“Die terugkeer duurt niet lang meer. In augustus vertrek ik met de kindjes terug naar België. Pieter vertrekt een maand later. Toen ik kwam, was ik verdrietig, nu heb ik vooral stress. Mijn kinderen hebben ondertussen allebei Engels als dominante taal, dat wordt dus aanpassen. En ik hoop vurig dat ze niet te lang heimwee zullen ondervinden. Voor Lily maak ik me geen grote zorgen, zij start in september in de kleuterklas. Julien zou starten in het laatste kleuterklasje, maar misschien zal hij een jaartje overslaan. Dat is nog even afwachten. Er zijn veel verschillen tussen het Belgische en Amerikaanse onderwijs. Op Juliens school in Amerika werd er heel hard ingezet op differentiatie. Hij is erg pienter en vond rekensommen al snel te gemakkelijk. Daarom werd hij telkens uitgedaagd met meer en moeilijkere oefeningen. Heel goed voor hem, maar ik zou het jammer vinden als hij zich nu snel verveelt in de klas.
Ik ben helemaal klaar om naar België terug te keren en mij te settelen
Zelf ben ik helemaal klaar om naar huis te komen. Pieter en ik zijn 35 en 32 nu, en we zijn al vijf keer verhuisd. Ik ben helemaal klaar voor een vast stekje voor ons gezin. En ook op werkvlak komen er een aantal leuke dingen aan, maar ik voel de spanning: zal ik terug zoveel opdrachten krijgen als vroeger? Ons avontuur was bijzonder, en ik ben blij dat we het hebben gedaan, maar ik kijk ernaar uit om de draad van thuis terug op te pikken, en ons ‘gewone’ Belgische leventje verder te zetten.”
Meer getuigenissen van onze lezeressen:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!