De band met je land, dat is iets speciaals. Maar voor de liefde liet Gökhan zijn thuisland achter. Hij had twee jaar een langeafstandsrelatie met Veronique, tot hij in 2010 voorgoed naar ons land kwam.
Echte liefde overwint alles
Gökhan (37): “Niemand geloofde dat ‘het sprookje’ – zo noemde iedereen het – tussen mij en Veronique lang ging duren. ‘Een vakantieliefde, dat is gedoemd om te mislukken.’ Maar als je op een dag de liefde van je leven tegenkomt, dan doe je er álles aan om het te doen slagen…
Het was op vrijdag 19 september 2008 dat ik Veronique voor het eerst zag. Ze was nog maar net gearriveerd in Marmaris, de Turkse badplaats waar ik werkte, en haar zus en nicht wilden al meteen een stapje in de wereld zetten. En waar kan dat beter dan in de hipste uitgaansbuurt? Die avond was ik barman van dienst.
Het was alsof de tijd stilstond. Het enige wat ik dacht, was: dat is ze!
Ik herinner me nog goed dat ze daar stond, in een jeans en sneakers. Rechtstreeks van het vliegtuig. Ik werd overvallen door een vreemd gevoel: alsof de tijd stilstond en alleen zij en ik nog in het café waren, alsof al de rest er niet meer toe deed. Het enige wat ik dacht, was: dat is ze! Al was ik misschien niet meteen de man op wie zij zat te wachten. (lacht) Een mager, bleek jongetje in een jogging, met een pet op z’n hoofd. Helemaal niet haar type, bleek later. Maar toch gebeurde er iets magisch die avond. Nog meer toen we aan de praat geraakten. Uren aan een stuk zaten we aan de toog.
Eerlijk? Tot dan geloofde ik niet in liefde op het eerste gezicht, maar wat was ik mis! Na zeven intense avonden, keerde Veronique weer naar huis. Maar niet zonder dat ik had gezegd: ‘Als je me niet belt, dan zie je me nóóit meer.’ Dat het niet gemakkelijk zou worden, wisten we allebei. Slechts twee maanden later moest ik het leger in. Vijftien maanden dienstplicht. Maar ik was vastberaden om te vechten voor haar. De eerste weken, toen mijn lichting werd gedrild voor het échte werk, had ik nauwelijks tijd om Veronique te bellen. Twintig seconden, meer niet. Genoeg om haar te zeggen dat ik haar graag zag.
De korte telefoontjes met Veronique gaven me de moed om mijn zware legerdienst vol te houden
Na de opleiding werd ik overgeplaatst naar een vaste basis in het binnenland. Daar ging ik elke avond in de rij staan om haar te kunnen bellen. We kregen een kwartier, niet langer. Maar nadien schoof ik gewoon weer achter in de rij aan, hopend op nog één telefoontje. Ook al waren het maar korte babbels, het gaf me wel telkens de moed om die zware legerdienst vol te houden. Pas in juli mocht ik voor het eerst een week op verlof. Veronique aarzelde geen moment en boekte meteen een vlucht naar Turkije.
Maar toen ik na die week terugkeerde naar het leger, had ik het plots moeilijk met het strikte regime. Als ‘straf’ werd ik overgeplaatst naar een basis aan de grens met Syrië, waar de terroristen zaten. Het werd zwaar. Wat ik daar heb gezien… Collega’s, vrienden die niet meer terugkeerden. Vreselijk gewoon. Eén geluk had ik: omdat ik op een kleinere basis zat, kreeg ik meer tijd om te bellen. Elke avond hingen we minstens twee uur aan de telefoon. Alleen al Veroniques stem horen, deed me al de miserie om me heen voor even vergeten. Toen wist ik: als mijn dienstplicht erop zit, staat niets of niemand ons geluk nog in de weg. En zie ons nu!
In 2010 kwam ik voor het eerst naar België. Oorspronkelijk voor drie maanden, maar ik ben nooit meer teruggekeerd
Ons ‘sprookje’ duurt inmiddels al veertien jaar. Op 3 december 2010 kwam ik voor het eerst naar België. Oorspronkelijk voor drie maanden, maar ik ben nooit meer teruggekeerd naar Turkije. We hadden genoeg van die langeafstandsrelatie en waren meer dan ooit zeker dat we samen verder wilden. Onze relatie hield al twee jaar stand, over de telefoon. Maar ik denk dat dát net het geheim is van onze sterke relatie. In die twee jaar hebben Veronique en ik méér gepraat dan sommige andere koppels die al jaren samenwoonden.
Dat, en respect hebben voor elkaar. Veronique komt uit een katholieke familie, wat lijnrecht tegenover de islam staat. Maar daar had niemand ooit moeite mee. Als we gingen brunchen bij Veroniques ouders, haalden ze kippenwit en eendenpaté in huis. ‘Want varkensvlees mag niet hé’, zegden ze dan. (lacht) We vinden elkaar altijd in het midden. Zo zijn onze zoontjes Thorben en Théo niet gedoopt, maar ook niet besneden. Zelfs hun namen zijn noch Vlaams, noch Turks. (lacht) Het is een torenhoog cliché, maar zo waar: echte liefde overwint alles.”
Meer openhartige verhalen:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!