De band met je land, dat is iets speciaals. Maar voor de liefde liet Joanna haar thuisland achter. Ze was nog maar twintig toen ze haar Poolse familie en vrienden achterliet voor haar Oost-Vlaamse liefde, Davy. Het werd een mooie, maar soms moeilijke reis.

Echte liefde overwint alles

Joanna (40): “Emma, mijn dochter, is nog maar tien, maar ik zeg haar nú al dat ze de liefde niet te ver van huis moet zoeken, zoals ik deed. Twintig jaar geleden liet ik alles en iedereen achter in Polen voor mijn grote liefde, Davy. Begrijp me niet verkeerd: ik heb absoluut geen spijt. Maar nu ik zelf moeder ben, besef ik pas hoe moeilijk het geweest moet zijn voor míjn ouders…

Het leven in Polen was niet gemakkelijk. Heel wat gezinnen hadden het moeilijk om rond te komen, dus trokken de mensen de grenzen over om telers te helpen met de pluk. Drie maanden van huis weg, om nadien met een enveloppe vol cash terug te keren. Ik was een van hen. Jarenlang plukte ik witloof en wortelen op een boerderij in Kloosterzande, net over de Nederlandse grens. Het was daar dat ik twintig jaar geleden heel toevallig Davy tegen het lijf liep.

Zijn vriend, die op het veld moest zijn, zat die dag zonder auto, dus was Davy chauffeur van dienst. (lacht) Het moment dat ik hem recht in de ogen keek, vergeet ik nooit meer. Het was alsof er een warme gloed door heel mijn lichaam trok. Dat is de man van mijn leven, dacht ik. Het klinkt melig, maar het was echt zo. En ik denk dat hij op dat moment precies hetzelfde voelde, gelukkig. Wat stamelend vroeg hij me of ik iets wilde gaan drinken met hem. ‘Graag’, zei ik.

Het is niet bij die ene date gebleven. (lacht) Naarmate ik Davy leerde kennen, bleef ik steeds langer plakken in Kloosterzande. In het begin keerde ik telkens voor enkele maanden terug naar Polen, maar zo lang kón en wilde ik hem niet missen. Tot de groenteboer de boeken moest neerleggen… In principe hield niets me nog daar: ik had geen inkomen meer, geen dak boven mijn hoofd. En toch ben ik gebleven, voor de liefde.

Kiezen tussen mijn vertrouwde leven in Polen en het onbekende in Wachtebeke was niet moeilijk. Als je verliefd bent, neemt je hart het over van je brein. En het mijne liep over van liefde. Ik had geen verdriet om mijn familie en vrienden die ik achterliet, waarom ook? Op anderhalf uur vliegen stond ik toch terug in Polen? Het was pas toen die rush van verliefdheid afnam, dat de paniek toesloeg. Ik miste mijn ouders, mijn familie, mijn vrienden. Ik heb heel vaak gedacht: wat heb ik toch gedaan? Het eerste jaar heb ik drie keer op het punt gestaan om terug te gaan naar Polen. Maar telkens was Davy er. ‘Alles komt goed’, fluisterde hij me dan toe.

Het was moeilijk om mijn plek in zíjn leven te vinden, maar hij had gelijk: het kwam goed. Zodra ik weg was met het Nederlands, lukte het om een echte band op te bouwen met zíjn familie en zíjn vrienden, waardoor het ook de mijne werden. En ik vond werk bij de lokale bloemist, waardoor het voelde alsof ik een echt leven had in Wachtebeke.

Of ik het zo opnieuw zou doen? Het laatste jaar heeft me wel aan het denken gezet. Dat anderhalf uurtje vliegen wat in het begin zó makkelijk leek, was gedurende de pandemie haast onmogelijk. Dus zo vanzelfsprekend is het allemaal niet, ver weg zijn van je familie. Maar tegelijk weet ik dat ik in Polen nooit zo gelukkig zou zijn geweest. Dat maakt dat alles het meer dan waard was.”

Meer openhartige verhalen:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!