“ ‘Ik weet niet wát je aan het doen bent met Jonas, maar je moet ermee stoppen.’ Mijn vriendin Femke zei het milder dan ik het me de afgelopen maanden in mijn nachtmerries had ingebeeld, maar wel kordaat. Ze had het over mijn verboden relatie met de man van mijn zus, die ook nog eens de beste vriend van mijn man is.
Heel wat te verliezen
Fouter kan een affaire niet zijn. Femke had het geraden door de manier waarop Jonas en ik met elkaar omgaan in onze vriendengroep. ‘Twintig mensen die elkaar al heel hun leven kennen en jullie lijken alleen maar oog te hebben voor elkaar. Ik begrijp niet hoe je dit Nathalie kunt aandoen, maar als het uitkomt, maak je alles en iedereen kapot. Dat besef je toch?’
Het is één ding om je bedrog onder ogen te zien in de spiegel, maar iets heel anders om de afkeuring in de ogen van de mensen om je heen te zien
En ja, natuurlijk besef ik dat. De afgelopen maanden is het mijn dagelijkse mantra geworden: ‘Denk aan wat je allemaal kapot maakt.’ Ik weet heel goed wat ik te verliezen heb: mijn man Thibault en zus Nathalie, die zo’n laf bedrog op geen enkele manier verdienen. Maar ook mijn familie: hoe zal ik ooit nog mijn moeder onder ogen durven te komen? Mijn kinderen en mijn thuis, de vriendengroep waar we allemaal toe behoren. Mijn waardigheid, want het is één ding om je bedrog onder ogen te zien in de spiegel, maar iets heel anders om de afkeuring in de ogen van de mensen om je heen te zien.
En Jonas. Jonas zou ik ook verliezen als alles uitkomt. En hoe erg het ook is om dat toe te geven: ik vrees dat ik dat nog het ergste zou vinden. Want van alle pijlers waar mijn leven vandaag op is gebouwd, is hij jammer genoeg de belangrijkste. En dat is de enige verklaring die ik kan bedenken waarom hij en ik iets hebben gedaan dat in zoveel opzichten verkeerd is. Iets waarvan ik nooit had gedacht dat ik het zou doen en waarvan we weten: op een dag komt dit uit en dan ontploft alles.”
Nooit iets gevoeld
“Ons verhaal begint vele jaren geleden. Nathalie en ik waren samen bij de scouts en kregen daar een uitgebreide vriendengroep. Dat was en is nog altijd geweldig: we zijn met twintig vrienden samen opgegroeid, hebben samen domme dingen uitgehaald, kennen elkaars littekens en lachen met foute lieven uit het verleden. We zijn zo’n vriendengroep waar je als nieuweling niet zo makkelijk aansluiting bij zult vinden, net omdat onze band zo sterk is. In die vriendengroep vond ik Thibault en vond Nathalie Jonas.
Je kunt je wel voorstellen dat onze familiefeesten dikke pret zijn, zozeer zelfs, dat mijn moeder ons tot op vandaag, nu we veertigers zijn, op grote feesten per koppel aan een andere kant van de tafel zet, omdat we anders enkel onder ons vieren praten. Ik wens het ook echt iedereen toe: een zus als beste vriendin. Tot voor kort was er niets dat zij niet van mij wist. Ze staat als favoriet in mijn telefoon, is de meter van mijn jongste dochter en heeft me al in alle mogelijke toestanden gezien.
De plagerijtjes tussen Jonas en mij waren altijd vriendschappelijk en vertrouwd, niet meer dan dat
Ze is drie jaar jonger dan ik, maar op alle vlakken mijn meerdere: Nathalie werd dokter, is een geweldige moeder en vriendin en zou wat ik haar vandaag aandoe, zelf nooit, maar dan ook nooit doen. Nathalie, Thibault, de vriendengroep en mijn familie: het zijn de mensen die mij het dierbaarst zijn en ik zou onze band nooit op het spel willen zetten. Net daarom is het zo absurd dat ik doe wat ik doe.
Jonas en ik kunnen al jaren goed met elkaar opschieten. Ik kan hem goed plagen met mijn zus, en hij mij met Thibault, zijn beste vriend. We kennen de kleine kantjes van elkaars partner en dollen vaak liefdevol en vriendschappelijk over hun specifieke karakters. Dat zij rommelig is, of dat ze altijd huilt bij bevallingsseries, bijvoorbeeld. Of dat Thibault zo graag klust, dat hij op bezoek bij vrienden altijd met een boor of hamer in de hand eindigt. Die plagerijtjes waren altijd vriendschappelijk en vertrouwd, niet meer dan dat.
Terwijl mijn zus vlakbij was, waren haar man en ik fysiek verbonden met elkaar
Tot we drie jaar geleden op vriendenweekend waren met iedereen. Tien koppels, twintig kinderen, de zon en heel wat wijn. Eén van die avonden lagen de kinderen net in bed en was iedereen aan het uitpuffen aan tafel. Wat er gebeurde, was heel subtiel, niemand die het merkte: onze benen raakten elkaar onder tafel. Ik voelde de haartjes op Jonas’ kuit en in plaats van mijn been te verplaatsen, liet ik het staan. Terwijl we met al onze vrienden zaten te praten en mijn zus vlakbij was, waren wij fysiek verbonden zonder dat iemand het zag.
Voor dat gebeurde, voelde ik me helemaal niet tot hem aangetrokken. Ik had hem zelfs nog nooit op die manier bekeken. Maar toen voelde ik hem, sterk en standvastig, en die avond communiceerden we zonder woorden. Meer is er toen niet gebeurd, maar het was het begin van alles. Ik kroop in bed en probeerde me er niet te veel vragen bij te stellen. Oké, onze benen hadden elkaar geraakt, maar dat was toch niet erg? Hij is toch één van onze beste vrienden, we kennen elkaar door en door? En hij is de man van mijn zus: ik kon toch echt niet méér voor hem voelen. Het weekend verliep voor de rest normaal en ik nam me voor om gewoon wat meer afstand te houden. Maar toen kwam corona.”
Samen in een bubbel
“Jonas en Thibault besloten na de strengste lockdown dat wij samen een bubbel konden vormen: we zijn familie, het klikt tussen de kinderen en op die manier hoefden we de grootouders niet te belasten. Thibault is verpleger en hij en Nathalie moesten dus hard werken, Jonas en ik hielden het coronagezin draaiende: vaak trokken we er met de vijf kinderen op uit en we zorgden samen voor onze partners. Ik kookte voor ons negen, Jonas deed de boodschappen, we organiseerden filmavonden: het leek wel alsof we één groot gezin waren.
De kinderen vonden het geweldig, Thibault en mijn zus werd alle zorg thuis uit handen genomen en waren zelfs dankbaar dat Jonas en ik het zo goed deden. En Jonas en ik… wij groeiden onvermijdelijk nog meer naar elkaar toe. Alles stapelde zich op, tot die noodlottige nacht die alles in één klap heeft veranderd en ons beiden de ogen heeft geopend.
Jonas en ik hadden elkaar de hele avond subtiel aangeraakt
Het was vrijdagavond en we hadden net met ons negen een filmavond gehouden. Thibault was tegelijk met de kinderen gaan slapen, mijn zus was naar huis met die van haar. Ze hadden allebei een vroege shift de dag erop, en hadden hun slaap nodig. Jonas en ik hadden elkaar weer de hele avond subtiel aangeraakt, iets wat was blijven gebeuren, ook al had ik me voorgenomen om afstand te nemen. Onze benen onder tafel, zijn hand op mijn rug als we in de koelkast naar iets zochten, mijn hoofd op zijn schouder als we samen een nieuwe fles wijn uit de kelder haalden.
De intimiteit was niet meer te verbergen en we zinderden naar elkaar toe. Toen we samen aan de vaatwasser stonden, konden we het voor onszelf niet langer ontkennen. ‘Wat zijn we eigenlijk aan het doen?’ zuchtte hij. ‘Ik weet het niet,’ was mijn antwoord, ‘maar ik kan er niet mee stoppen.’
De eerste kus
In één gulp kwam alles eruit: dat hij de eerste was waar ik ’s morgens aan dacht, hoe ik verliefd op hem was geworden, hoe ik het lang voor mezelf had ontkend, want vrienden zien elkaar toch ook graag? Maar dat de aanrakingen en de intimiteit die we hadden opgebouwd, onze vriendschap overstegen. Dat ik het écht, écht, écht niet wilde, want dat ik het mijn zus en mijn man niet kon aandoen, dat ik niet die persoon wilde zijn, een bedrieger.
En dan toch, in plaats van met mijn verstand te denken, kuste ik hem. En hij kuste terug. Die eerste kus was het begin, maar ook het einde van alles. Het begin van onze affaire, maar het einde van het leven zoals ik het kende. Die nacht kroop ik naast Thibault in bed en ik nam me voor om de volgende dag alles op te biechten. We hadden een fout gemaakt, maar konden nu nog stoppen. Mijn zus en Thibault zouden het misschien zelfs begrijpen.
Die eerste kus was het begin, maar ook het einde van alles
Maar dan dacht ik aan de pijn die we zouden veroorzaken. Ik dacht aan de blik in de ogen van mijn zus, aan hoe alles zou ontploffen. De volgende dag werd ik wakker met het grootste schuldgevoel ooit, maar ik gaf Thibault gewoon een kus en wuifde hem uit toen hij naar het ziekenhuis vertrok. Uit lafheid zweeg ik. Een halfuur later kreeg ik telefoon en zag de naam van Jonas op het schermpje verschijnen. Mijn hart klopte in mijn keel. ‘Ik kon het niet vertellen’, zei hij.
We namen ons voor om afstand te nemen. Echt, deze keer. We hielden van onze partners en dit mocht niet, dit kon niet. Dus zou het niet meer gebeuren. Maar we zijn vandaag twee jaar verder sinds die eerste kus en we doen ons best, maar ik weet nu ook: als je één keer over een grens bent gegaan, gebeurt het opnieuw. Ik heb Jonas nog een paar keer gekust, altijd met schuldgevoel de dag erop, maar elke keer minder.
Ondertussen zijn we op vriendenreis geweest, hebben we talrijke uitstappen gemaakt en elke zondag eten we met z’n allen bij mijn moeder. Alsof er geen vuiltje aan de lucht is. Pas toen onze vriendin Femke me er een paar weken geleden op aansprak, landde ik weer op aarde. Waar ben ik in godsnaam mee bezig?”
Bedrog op zoveel manieren
“Had je me dit verhaal tien jaar geleden verteld, dan had ik je niet geloofd. Dat ik mijn zus zoiets zou aandoen, of mijn man. Dat ik deze mens zou kunnen worden. Zo egoïstisch en harteloos. Was ik verliefd geworden op iemand van het werk, dan had ik het mezelf misschien nog kunnen vergeven. Dan was het gewoon iets wat mij was overkomen, iets wat kan gebeuren in het leven. Maar ik ben verliefd op Jonas.
Soms kijk ik naar mijn zus en wil ik het haar gewoon vertellen. Niet omdat ik haar huwelijk wil kapotmaken en ik verder wil met Jonas, want in dit hele verhaal zie ik Thibault echt nog graag. Maar dan hoefde ik dat vreselijke geheim niet meer te torsen. Dan zou ik weer in de spiegel kunnen kijken en gedwongen worden om echt afstand te nemen. Maar ik zie hoe gelukkig ze is, met mij in haar leven, onze kinderen die zo goed met elkaar kunnen opschieten, haar man. Die bubbel kan ik toch niet uit elkaar laten spatten?
Ik wil me niet meer schamen voor wie ik ben
Sinds de confronterende vragen van Femke hebben Jonas en ik een gesprek gehad. Eén van de vele waarin we ons telkens voornamen om te stoppen, maar deze keer was het anders. Nu zien we in dat we moeten vechten voor ons gezin. En dat we alleen maar écht kunnen vechten door elkaar niet meer te zien. Het is de eerste keer dat ik voel dat er iets is veranderd. Ik wil geen bedrieger meer zijn, al zal ik wat ik heb gedaan, nooit meer van me af kunnen schudden. Maar ik wil me niet meer schamen voor wie ik ben.
Ik bel niet meer dagelijks naar Jonas, maar focus me op mijn gezin. Thibault en ik gaan nu wekelijks op date, want ik moet actief werken aan mijn gevoelens voor hem. Als je al vijftien jaar samen bent, is het normaal dat een relatie niet meer pril en spannend is. Maar ik voel wel weer: wat Thibault en ik hebben, is wat ik wil.
Ik wil het allemaal ahter me laten en hoop dat het me zal lukken
Van mijn zus heb ik ook even afstand genomen. Zij is zo onlosmakelijk verbonden met Jonas, dat ik ook daar ruimte nodig heb. Ze belt me nu vaker, omdat ze voelt dat er iets scheelt, maar ik steek het op de drukte met de kinderen en de stress op het werk. Ik wil de afgelopen twee jaar achter me laten en hoop dat het me zal lukken.
Intussen betrap ik me erop dat ik andere vriendengroepen scan op een gelijkaardig verhaal. Wie zou daar een boontje hebben voor een ander? Ik kijk in restaurants ook altijd naar de benen onder tafel. Alles om te voelen dat ik niet de enige ben die zoiets is overkomen.
Deze zomer gaan we opnieuw op vriendenweekend, naar een huis in Zuid-Frankrijk met z’n allen. Iedereen is dolenthousiast en droomt over lange, rustige avonden en joelende kinderen in het zwembad. En ik, ik ben bang. Jonas ook, dat weet ik. Want het mág niet opnieuw opflakkeren, we willen dat het nu écht voorbij is. Voor mijn zus, voor Thibault, voor onze kinderen. Maar ik wil het vooral voor mezelf. Ik wil weer in de spiegel kunnen kijken.”
Meer openhartige verhalen:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!