Je huisdier verliezen, kan diep in je hart snijden. Toch reageren mensen rondom je er soms nauwelijks op, zo ondervond Katrien zelf.

2,5 jaar geleden nam Katrien afscheid van haar beagle Billie

Katrien (40): “Liefde op het eerste gezicht was het niet met Billie, maar omdat mijn man vaak van huis is voor zijn werk en ik Billie dan bij mij in de zetel nam voor een knuffel, sloot ik die ondeugende puppy al gauw in mijn hart. Toen later bleek dat er geen kinderen zouden komen, werd Billie zelfs een beetje ons vervangkindje.

Toen beagle Fien er nog bij kwam, was ons ‘gezinnetje’ compleet. Ook al wisten we heel goed dat dat maar tijdelijk zou zijn. Billie was een hondje uit de duizend, maar ook een echte beagle. Talloze dingen heeft hij kapotgebeten. En als hij de kans kreeg, trok hij er alleen op uit, zijn blaf herkende ik overal bovenuit. Maar Billie voelde me ook enorm goed aan. Ik ben een tijdje ziek geweest, hij week niet van mijn zijde. Hij lag ook altijd naar mij te kijken, alsof hij een oogje in het zeil hield.

Bij emotionele momenten voelde Billie haarfijn aan hoe moeilijk die voor mij waren, dan brachten we samen uren door op een bankje in de tuin. Dan moest ik mijn arm rond hem leggen en zaten we daar, Billie dicht tegen mij aan. Dat gaf me zoveel troost.

Maar op een dag, nu ruim twee jaar geleden, bleek dat Billie ziek was. Hij was fel vermagerd en de dierenarts zag in één oogopslag: die loopt op zijn laatste pootjes. Hij gaf Billie nog hooguit een paar maanden. Het zijn zes dagen geworden. We waren er nog niet uit of we Billie zouden laten inslapen of de natuur zijn werk zouden laten doen, toen de dierenarts na een moeilijke nacht de beslissing uit onze handen nam.

Het was alsof mijn hart in twee brak, de hele straat heb ik bijeen gebruld. Een jaar lang heb ik mezelf ook verwijten gemaakt: had ik hier wel goed aan gedaan? De dierenarts overtuigde mij dat Billie de volgende dag niet gehaald zou hebben, maar toch: het schuldgevoel en de twijfels maakten mijn verdriet nog wat groter. Ik voelde mij weer een kind van zes dat haar mama nodig had, en gelukkig vond ik bij mijn ouders, die ook dieren gehad hebben, troost.

Maar behalve met hen, mijn zus en mijn schoonfamilie, vond ik het moeilijk mijn gevoelens te delen. Omdat ik uit ervaring weet dat veel mensen zo’n verdriet niet ernstig nemen. En misschien kwam er ook een stuk schaamte bij: wat zit ik hier te wenen om een hond, terwijl er elke dag zoveel mensen sterven? Ik had soms het gevoel dat ik niet echt recht had op dat verdriet of op de grootte ervan. Maar Billie was dertien jaar lang een deel van mijn leven geweest. En misschien kwam samen met het verdriet om hem ook dat over onze kinderloosheid weer naar boven.

Wat medeleven, alstublieft

Precies een week heb ik verdriet mogen hebben, dan moest het voorbij zijn, dat gevoel had ik tenminste. Ik voelde de behoefte om over hem te praten en uit te huilen, maar mensen praatten al snel om of over mijn verdriet heen. ‘Hij was toch maar een hond?’ zeiden ze dan. Of: ‘Koop een nieuwe, de asielen zitten vol.’ Razend werd ik ervan. Ik wilde geen nieuwe hond, ik wilde Billie terug!

Op den duur zweeg ik. Zelfs toen mijn vader maandenlang in het ziekenhuis lag, het verdriet mij boven het hoofd groeide en ik met een therapeut ging praten, zette die het verdriet om Billie op de laatste plaats, ná dat om mijn vader, mijn kinderloosheid en mijn wankele gezondheid. Ik kan mij wel ergens inbeelden dat huisdieren voor mensen met kinderen bijzaak zijn. Ik begrijp ook dat iedereen zijn eigen problemen heeft, maar toch: heb een beetje respect voor het verdriet van een ander.

Liefst had ik een kopje thee, een zakdoek en wat medeleven gehad. Mensen die naar me zouden luisteren als ik wil vertellen wat Billie allemaal uitspookte. Ook nu duikt het verdriet nog steeds op, maar buiten met een bevriend koppel dat net als wij geen kinderen heeft en honden verloren heeft, praat ik er met niemand over. Ik wil vermijden dat ik reacties krijg waar ik nog verdrietiger van word, en doe alsof het verlies een plaats gekregen heeft.

Jammer genoeg staat ons alweer nieuw verdriet te wachten, want onze hond Fien is ook ziek. Als ik dat vertel, krijg ik reacties als: ‘Tja, het is een oude hond, je weet toch dat dat kan gebeuren?’ Wellicht is het troostend bedoeld, maar liever zou ik hebben dat mensen straks zeggen: ‘Fien was echt een leuke hond.’ Maar ik weet: het gaat, net als bij Billie, niet gebeuren.

Dus zal ik afstand houden en mijn verdriet voor mezelf houden, al hoop ik door mijn hart hier op tafel te leggen, mensen meer nadenken over hun oordeel. Dat ze beseffen dat je huisdier verliezen een groot verdriet is.”

Meer openhartige verhalen:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!