Drie verpleegkundigen delen hun meest bijzondere verhalen

Door Herte De Cleyn

gisteren

Voor Evy voelde het aan alsof André een opa was

Evy (39): “Als thuisverpleegkundige ben je bij je patiënten kind aan huis. Je verzorgt hen, luistert naar hun verhalen, kent hen door en door. Vaak vertrouwen ze jou meer toe dan hun eigen familie. Een patiënt die ik om die reden nooit ga vergeten, is André. Was, moet ik zeggen, want hij is op oudejaarsavond overleden. Hij was 98.

André zat vol verhalen. Over de wereldoorlog. Over het hotel dat hij gerund had. Over zijn vrouw, voor wie hij tot het einde gezorgd had, ook al sukkelde hij toen zelf al wat met zijn gezondheid. Verhalen die me telkens naar de keel grepen. Maar André vertelde ook over hoe moeilijk het voor hem was om nog mee te kunnen in de huidige digitale wereld.

Vijf jaar lang stond ik bijna elke ochtend en avond aan zijn deur. Ik hielp hem bij het wassen en kleden, soms bracht ik een krant voor hem mee. Dat behoorde eigenlijk niet tot mijn taken, maar voor André deed ik het met veel plezier. Hij was een warme man, die niet wegstak dat hij me miste als ik met vakantie ging. ‘Het is je gegund,’ zei hij dan, ‘als je maar snel terugkomt.’

Zijn familie zei vaak: ‘Jij haalt de honderd’, maar als ik dan met hem alleen was, vertrouwde hij me toe dat dat voor hem niet hoefde. Hij had zijn leven gehad en had daar vrede mee

Evy

Soms had André het lastig. Omdat hij gevallen was, bijvoorbeeld. Maar ik sleurde hem er telkens weer doorheen: ‘Kom, André,’ zei ik dan, ‘doe je best, dat komt wel weer goed.’ Net wat hij nodig had, vond hij, hij was altijd zo dankbaar. André was ook een trotse man, die het niet makkelijk vond om toe te geven dat hij hulp nodig had bij eenvoudige dingen.

Op het laatst werd hij wat minder vrolijk. Hij hoorde niet meer goed, zijn zicht werd almaar slechter, zijn krantje lezen – wat hij zo graag deed – ging steeds moeilijker. Dat vrat aan hem. Zijn familie zei vaak: ‘Jij haalt de honderd’, maar als ik dan met hem alleen was, vertrouwde hij me toe dat dat voor hem niet hoefde. Hij had zijn leven gehad en had daar vrede mee.

Zijn laatste dagen heeft hij niet meer thuis doorgebracht. Hij was gevallen en is vanuit het ziekenhuis naar een woonzorgcentrum verhuisd. Daar heeft hij maar een paar dagen meer gewoond. Eigenlijk is het precies gegaan zoals ik verwachtte. Een rusthuis, dat was niks voor die fiere André, die zo lang zijn eigen boontjes had gedopt. Toen het bericht kwam dat hij overleden was, voelde dat voor mij alsof er een opa wegviel.

En elke keer als ik nu voorbij zijn huis passeer, zie ik nog dat beeld van André, die met zijn medicamenten voor zich aan de keukentafel zat, wachtend op mij. De speciale band die je met zo iemand hebt, dat kun je niet uitleggen. André heeft mij geleerd hoe je ook met weinig tevreden kunt zijn. En hoe je, wat je ook meemaakt, altijd positief in het leven kunt blijven staan.”

Annemie wordt nog altijd droevig als ze terugdenkt aan het kleutertje dat het niet haalde

Annemie (59): “Ik werkte op de spoedafdeling van een kinderziekenhuis toen op een nacht een kleutertje in nood naar ons werd overgebracht. ‘Mama, mama!’ riep hij en aan de manier waarop hij dat deed, hoorde ik, met mijn twintig jaar ervaring op kinderspoed, hoe erg hij eraan toe was.

Zijn mama was ’s morgens met hem naar de huisarts geweest, omdat hij koorts en uitslag had. Het leek niet ernstig, maar het kindje werd almaar zieker, de ouders almaar ongeruster. De huisarts had hen naar het lokale ziekenhuis gestuurd, maar toen zijn toestand ook daar verslechterde en hij in shock aan het gaan was, werd hij naar ons overgebracht.

We stonden met zes man rond zijn bed: infusen prikken, medicatie geven, de arts helpen, bloedstalen afnemen, de bloeddruk in het oog houden, de ongeruste mama informeren… We hebben toen alles geprobeerd, maar niks hielp

Annemie

Op zo’n moment is het alle hens aan dek. We stonden met zes man rond zijn bed en iedereen deed precies wat van hem verwacht werd. Infusen prikken, medicatie geven, de arts helpen, bloedstalen afnemen, de bloeddruk in het oog houden, de ongeruste mama informeren… We hebben toen alles geprobeerd, maar niks hielp.

Het kindje, dat aan sepsis bleek te lijden als reactie op een hersenvliesontsteking, bleef maar zieker en zieker worden. We zijn tot het laatste moment blijven reanimeren. Maar na drie uur intens met hem bezig te zijn geweest, zagen we hem voor onze ogen vertrekken. Zo snel kan sepsis gaan…

En dan, na alle drukte, stress en paniek, valt alles stil. We hebben nog foto’s genomen en een handafdruk gemaakt. Een laatste herinnering voor de ouders aan hun kindje. We maken vaak hartverscheurende dingen mee op spoed, vreugde en verdriet liggen op onze afdeling in één bed. Het is niet altijd kommer en kwel, maar jammer genoeg hebben we dit ventje niet kunnen redden. En dat vind ik na al die jaren nog even hartverscheurend.”

Martine hielp de Portugese Leonor na de brand in haar appartement

Martine (55): “Vuurwerkslachtoffers, mensen die hete soep of frietolie over zich heen gekregen hebben, slachtoffers van huisbranden… dat zijn de patiënten die bij ons terechtkomen. Ik werk als sociaal verpleegkundige in een van de zes brandwondencentra in België en kom voortdurend in contact met mensen op een heel kwetsbaar moment in hun leven.

Sommige mensen blijven maanden bij ons om fysiek en mentaal weer zo goed mogelijk te herstellen. Een van zulke patiënten was de Portugese Leonor. Er was een brand geweest in haar appartement en ze kwam bij ons binnen met brandwonden over 30 procent van haar lichaam.

Als Portugese stond ze er alleen voor in België. Ik hielp haar tijdens de maanden dat ze bij ons zat, met ups en downs, aan haar herstel werken

Als Portugese in België stond ze er alleen voor. Tijdens de maanden dat zij bij ons – met ups en downs – aan haar herstel werkte, nam ik zoveel mogelijk zorgen van haar over. Een nieuwe betaalbare woning zoeken, een tolk regelen als haar familie vanuit Portugal op bezoek kwam, mee uitzoeken hoe ze het financieel allemaal kon bolwerken, haar samen met onze psychologen aanmoedigen als ze het even niet meer zag zitten…

Ik heb Leonor zien evolueren van een vrouw die alles kwijt was naar iemand die nu weer op eigen benen staat. Ik wens haar uit het diepst van mijn hart een mooie toekomst toe.”