Acht handen op één buik: vierling Margo, Sarah, Charlotte en Nina (34) zijn beste vriendinnen
1 op de 729.000, zo groot is de kans op een vierling. Deze vier vrolijke zussen zijn dus op z’n zachtst gezegd uniek. “Nu we zelf kinderen hebben, vragen we ons af: hoe heeft mama dat ooit klaargespeeld?!”
Een heel warm nest
Het is meteen gezellig druk wanneer de vier aankomen in onze fotostudio. Ze zijn in de weer met kleren, make-up en haartools. Maar er wordt vooral ook gebabbeld en gelachen. “Het is al veel te lang geleden dat we elkaar hebben gezien”, klinkt het. ‘Te lang’, dat blijken twee weken te zijn. “Een eeuwigheid voor ons. Gelukkig hebben we onze WhatsAppgroep, wij sturen elkaar dagelijks berichtjes. Als we elkaar een dag niet gehoord hebben, zijn we al ongerust!”
Charlotte: “Wij zijn geboren in een heel warm nest, ook al zijn onze ouders gescheiden toen wij twee jaar waren. Maar daar herinneren we ons amper iets van. We hebben niet het gevoel dat we ooit iets gemist hebben. En we waren nooit eenzaam, want we hadden elkaar.”
Margo: “Zeker toen we op ons negende verhuisden van Deurne naar Everberg – een uur verderop – waren we extra blij dat wij zusjes elkaar hadden. Zo’n nieuwe school binnenstappen in je eentje lijkt me heel eng, maar wij konden die stap samen zetten.”
Nina: “We gingen toen bij Remi wonen, de nieuwe vriend van mama. En we kregen er meteen nog een zus bij: zijn dochter, Maxine. Zij was net als wij negen jaar. We werden één hechte kliek. En ook mama en Remi vormden een heel goed team. Dat was ook nodig, want je moet het maar doen, vijf meisjes grootbrengen. We zijn ze allebei ontzettend dankbaar.”
“We konden flink ruziemaken, maar o wee als iemand anders een verkeerd woord tegen een van ons zei: wij namen het altijd voor elkaar op
Politie op de stoep
Charlotte: “We waren zeker geen engeltjes, hoor, we haalden regelmatig wel iets uit. En natuurlijk maakten we graag eens ‘misbruik’ van het feit dat we een vierling waren, zeker Nina en ik, want wij zijn eeneiig. Zo maakte Nina ooit een toets voor mij op school. En we waren echte partners in crime met ons vieren: als we wilden uitgaan en het niet mocht van mama, trokken we onze badjas over onze kleren, gingen we een nachtzoen geven en klommen daarna door het raam naar buiten. Dat is ons verschillende keren gelukt.”
Sarah: “Tot de politie op een keer op de stoep stond. Die vertelde ons dat we in een instelling zouden belanden als we het nog eens zouden doen. Dat was ingefluisterd door onze mama, maar dat beseften we toen niet. Amai, we hadden de schrik goed te pakken.”
Margo: “Eigenlijk waren wij vreselijke pubers. Venijnig zijn, ruziemaken en een grote mond opzetten: het hoorde er allemaal bij. Die ruzies gingen vaak over kleren. We konden echt vechten., stalen de kleren uit elkaars kleerkast. Maar o wee als iemand anders een verkeerd woord tegen een van ons zei: wij namen het altijd voor elkaar op.”
We hebben allemaal dezelfde tatoeage: het Romeinse cijfer vier. Zelfs als we niet bij elkaar zijn, zijn we zo toch altijd een beetje samen
Een eigen weg, een eigen stijl
Charlotte: “Vanaf het middelbaar hebben we wel elk een beetje onze eigen weg gezocht, je wilt dan je eigen identiteit ontwikkelen. Iedereen noemde ons ‘de vierling’, en dat vonden we niet altijd leuk op die leeftijd. Wij wilden onze eigen stijl ontdekken. Tot dan hadden we altijd dezelfde vriendenkliek gehad en vielen we ook nog eens op hetzelfde type jongens. Pijnlijk als je zus iets met de jongen begon waar je zelf een oogje op had.”
Margo: “Dat kon inderdaad een nadeel zijn. Ik weet nog dat Charlotte opeens thuiskwam met het ex-vriendje van Nina. Ik was net zo blij dat het uit was, want ik vond hem maar niks. Maar nu was Charlotte iets met hem begonnen!”
Sarah: “Los van dat nadeel, had ik vooral ook het gevoel dat wij harder moesten vechten voor tijd van onze mama. Je had nooit de onverdeelde aandacht. En nu ik ouder ben, speelt vooral de ongerustheid mij parten. Ik hou zoveel van mijn zussen, dat ik soms echt ongerust ben dat hen iets zou overkomen. Dat was vroeger al zo, maar nu is het nog erger: als ze een verre rit moeten maken of op reis gaan, ben ik nooit helemaal op mijn gemak. En sinds ik negen maanden geleden mama ben geworden, is dat gevoel nóg sterker.”
Sarah en ik waren samen zwanger, dat was zó bijzonder! Dan stuurden we ’s nachts berichtjes: ben jij ook wakker en aan het voeden?
Samen zwanger
Nina: “Sarah en ik waren samen zwanger, dat was echt ongelooflijk bijzonder! Sarah is negen maanden geleden mama geworden van Millie, ikzelf kreeg – je raadt het nooit – een tweeling: Nathan en Jane. En ik had ook al een zoontje uit mijn vorige huwelijk, Mathieu is tien. Toen mijn zus en ik ontdekten dat we samen zwanger waren, sprongen we een gat in de lucht.”
Sarah: “Tijdens onze zwangerschap konden we ventileren over de kwaaltjes en na de bevalling konden we echt steunen op elkaar. We stuurden ’s nachts berichtjes om te polsen of de ander ook wakker was. Zo fijn om te weten dat ik niet alleen aan het voeden was. Maar we deelden net zo goed tips of stuurden elkaar schattige foto’s. Ik heb trouwens echt veel bewondering voor hoe Nina het allemaal doet. Eén kindje is al pittig, maar zij kreeg er twee in één keer. En ik hoor haar nooit klagen!”
Nina: “Het zijn dan ook echt schatjes. En onze mama klaagde toch ook nooit? Sinds de tweeling er is, heb ik trouwens nog meer respect voor haar. Of de baby’s nu samen honger hebben of er eentje is ziek: ik kom altijd handen te kort! Wat moet dat dan met vier kindjes zijn geweest? En mama werkte voltijds. Ze kreeg indertijd wel hulp van de overheid: er was een huishoudhulp en een nanny in huis. Maar toch!”
Charlotte: “Ik kan zelf ook niet wachten om mama te worden, ook al besef ik dat het moederschap best pittig moet zijn. Ik gun mijn zussen alle geluk van de wereld en ben dol op hun kindjes, maar toen ze hun zwangerschap aankondigden, knaagde het toch een beetje. Wat was ik graag samen met hen zwanger geweest! Mijn partner Junior en ik zijn al meer dan tien jaar samen, maar we hebben van kinderen nooit echt een prioriteit gemaakt. Hij heeft verschillende discotheken uitgebaat en we hebben samen keihard gewerkt. Maar nu wil ik er echt voor gaan, ik voel me er klaar voor.”
Margo: “Charlotte zal een fantastische mama zijn. Zij was, net als Nina, altijd al een heel zorgend type. Dat bewijst ook haar nieuwe job. Ze werkt sinds anderhalf jaar in een woonzorgcentrum en de oudjes zijn dol op haar. Ze is zo gepassioneerd. En ik? Ik ben de enige die mijn biologische klok nog niet voelt tikken. Yaan en ik zijn ook al jaren samen, maar aan kinderen denken we nog niet. Lilou is mijn baby, onze labradoodle.”
Ik hou zoveel van mijn zussen: als ze een verre rit maken of op reis gaan, ben ik nooit op mijn gemak. En dat gevoel wordt alleen maar sterker
Familie is alles
Sarah: “Ik wil mijn dochtertje Millie graag de waarden meegeven die we zelf van thuis hebben meegekregen: vriendelijkheid, respect en een goede werkhouding. Maar de belangrijkste is toch wel dat je altijd goed zorg moet dragen voor je familie.”
Charlotte: “Daar draait alles om! Wij vinden niet alleen elkaar en onze ouders heel belangrijk, ook onze grootouders hebben een belangrijke rol in ons leven gespeeld. Op woensdagnamiddag gingen we altijd naar bonnie en bompa. Dan speelden we fijn en kregen we ’s avonds vis met wortelstomp. En ook op oma en opa konden we altijd rekenen. Mooie tijden!”
Margo: “We hebben dan ook veel verdriet gehad toen onze grootouders overleden, ze stierven allemaal op een paar jaar tijd. En toen Nina vijf jaar geleden haar scheiding aankondigde, ben ik daar ook ziek van geweest. Het leek wel alsof ik het erger vond dan zijzelf. Ik was toen zelfs boos op haar. En vooral bezorgd, om haar zoontje Mathieu.”
Nina: “Ik had natuurlijk lang nagedacht over die scheiding. Ik had mijn rouwproces al afgerond toen ik mijn zussen inlichtte.”
Margo: “Dat was misschien nog het moeilijkste. Wij bespreken normaal alles samen, de hele dag door sturen we berichten in ons groepje. We houden elkaar van alles op de hoogte, maar toen, bij dat nieuws van die scheiding, viel ik uit de lucht. En we kenden haar ex-man natuurlijk al lang, hij was deel van de familie.”
Nina: “Gelukkig heeft Margo mijn tweede man nu ook in haar hart gesloten. We zijn tweeënhalf jaar getrouwd, hij is helemaal opgenomen in de familie. En achteraf gezien heb ik na mijn scheiding een van de mooiste periodes uit mijn leven gehad: ik heb een tijdje samengewoond met Sarah.”
Sarah: “Het was fantastisch. We waren samen vrijgezel en gingen uit. Wat een tijd! En als Mathieu er was, speelden we samen spelletjes.”
Charlotte: “Feesten en genieten van het leven, dat kunnen we allemaal heel goed. Het liefst van alles samen. We zijn een hecht team, daarom hebben we ook allemaal dezelfde tatoeage: het Romeinse cijfer vier. Zelfs als we niet bij elkaar zijn, zijn we zo toch altijd een beetje samen.”
Meer verhalen van onze lezeressen:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!