Soms vertelt je intuïtie je heel duidelijk wat je wel of niet moet doen, of wat er in de toekomst staat te gebeuren. Zoals bij deze lezeressen. En wat is dat eigenlijk, een voorgevoel?

Ann had, de dag vóór ze ging kerstshoppen in Canterbury, een slecht voorgevoel. Ze ging toch, maar onderweg liep het fout

Ann (56): “15 december 1999. Ik had al wéken uitgekeken om met vriendinnen van de hobbyclub te gaan kerstshoppen in Canterbury. Ik zou die avond eerst naar mijn tante in Knokke rijden, om de volgende ochtend in alle vroegte te kunnen vertrekken. Maar zover is het nooit gekomen.

Ik had die dag de vroege shift gehad als verpleegkundige en was kort na de middag thuisgekomen in een leeg huis. Mijn man, ook verpleegkundige, had toevallig de late shift en de kinderen zaten nog op school. Ik herinner me nog dat ik wat aan het opruimen was, en ik overvallen werd door een onbehaaglijk gevoel, een gevoel dat niet veel goeds voorspelde. Niet heel vreemd, want het sneeuwde en ik moest later die avond nog de expresweg nemen naar Knokke. En: de kinderen zouden een halfuurtje alleen zijn, aangezien ik om halfacht zou vertrekken en mijn man tot acht uur moest werken.

Ik bleef de héle tijd rondlopen met een knoop in mijn maag. Als ik er nu aan terugdenk, heb ik vóór ik die avond vertrok naar Knokke allerlei dingen gedaan ‘voor het geval dat’: de kinderen een extra verhaaltje voorgelezen, ze toegefluisterd dat ze zich geen zorgen moesten maken, dat papa snel thuis ging zijn. Ik ben zelfs net voor ik vertrok bij de buren gaan aankloppen met een babyfoon in mijn handen, terwijl de kinderen inmiddels al zeven en negen jaar oud waren. ‘Kunnen jullie een oogje in het zeil houden? De kinderen slapen al, maar je weet maar nooit.’ En dat terwijl ze eerder ook al weleens een halfuurtje alleen thuis bleven…

Nog vreemder was de drang die ik voelde om mijn man en mijn tante die avond nog maar eens op te bellen. ‘Ik vertrek om halftien hé, dus tegen elf uur zou ik in Knokke moeten zijn.’ Ik had het hen al zo vaak gezegd, en toch móést ik nog een keer bellen. Voor het geval dat… Ik wíst dat ik niet in de auto had mogen stappen, en toch deed ik het. Maar op de expresweg in Kaprijke ging het mis. Ik wilde een vrachtwagen inhalen en net op het moment dat ik langs hem reed, week hij uit naar links en botste hij tegen mij.

Ik werd als een pingpongbal heen en weer geslingerd tussen de vrachtwagen en de betonnen vangrails. De chauffeur is meteen uitgestapt en naar me toegerend. ‘Oh, ’t is allemaal niet zo erg hé, mevrouw. Ik zal de takeldienst verwittigen, dan ben je zo thuis.’ En weg was hij. Ik heb, als ik het me goed herinner, uren staan wachten op de pechstrook, maar een takelwagen heb ik nooit gezien. Gelukkig was er een man zo vriendelijk om me helemaal naar Knokke te voeren.

Niet beseffend hoe ernstig het allemaal was, heb ik daar nog geruststellend naar mijn man gebeld. ‘Schat, niet schrikken, maar ik heb een accident gehad. Ik heb gelukkig niks, maar de auto staat wel nog in Kaprijke op de pechstrook.’ Mijn man is meteen in de wagen gesprongen en me in Knokke komen halen. Maar achteraf gezien was ik dus helemaal niet oké.

De volgende ochtend heeft hij me meteen naar de dokter gebracht en vervolgens naar spoed. Daar bleek dat ik een serieuze slag op het hoofd had gehad en mijn hersenen niet genoeg zuurstof kregen, waardoor ik telkens het bewustzijn verloor. Uiteindelijk is met mij alles goed gekomen, maar niet zonder een lange revalidatieperiode. Toen ik terug op mijn positieven was, moest ik alles opnieuw leren: praten, eten, stappen… Ik ben niet meer de Ann van vóór het ongeval, maar ik ben er nog. En als ik één ding heb geleerd van die avond, dan is het dan ik altijd naar mijn gevoel moet luisteren. Altijd!”

Nog voor het eerste bezoek bij de gynaecoloog voorspelde Ann op welke dag ze ging bevallen

Ann (45): “Het was op 30 oktober 2011 dat ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen had. Dat ik zwanger was, was al een wonder op zich. Ik had enkele jaren eerder een hypofyseadenoom gehad (een goedaardige hersentumor in de hypofyseklier, red.) en mijn hormonen waren nog altijd in de war. ‘Geef het een jaar’, had de dokter gezegd toen we voor een kindje wilden gaan. Maar twee maanden later was het al zover. (lacht)

Ik herinner me nog goed dat ik die dag euforisch naar mijn moeder belde. ‘Mama, ik ben zwanger en het zal voor 1 juli zijn’, zei ik. En dat het een meisje was. Ze was laaiend enthousiast, ontroerd zelfs, al hoorde ik ze toch even gniffelen. ‘Ann, je kunt toch nooit negen maanden op voorhand weten wanneer je gaat bevallen?’ En toch wist ik het. Zodra ik die twee streepjes op de test zag, voelde ik dat het zo ging zijn. Het is moeilijk om in woorden te vatten, maar het was haast vanzelfsprekend. Al geloofde niemand mij.

Enkele dagen later kwam ik bij de gynaecoloog en na de eerste echo en bloedonderzoeken bleek dat ik uitgeteld was voor… 11 juli. ‘Neenee,’ zei ik stellig, ‘het zal tien dagen vroeger zijn.’ De dokter moet gedacht hebben dat ik haar verkeerd begrepen had, want ze zei onmiddellijk dat het de elfde was. Ik heb dan maar gezwegen. Wacht maar af, dacht ik bij mezelf. (lacht)

Halverwege de zwangerschap kwam mijn eerste gevoel uit: het was een meisje. ‘Zie je wel, ik had het toch gezegd?’ Maar iedereen zei dat het puur toeval was. Toch bleef ik volhouden dat ik het bij het rechte eind had. Als mensen mijn bolle buik zagen en vroegen voor wanneer het was, zei ik dat ik uitgerekend was voor 11 juli, maar ‘dat het voor de eerste zou zijn’.

En ja hoor, ik had gelijk. Op zaterdag 30 juni had ik mijn eerste weeën, maar uiteindelijk heeft het nog tot zondag 1 juli geduurd vooraleer onze dochter Bo er was. Om 16.46 uur om precies te zijn. Ik besefte niet meteen welke dag het was, maar later op de avond viel mijn frank. ‘Ik had het je nog zo gezegd’, zei ik tegen mijn man. Of het toeval was of niet, ik durf het niet te zeggen. Tot op de dag van vandaag vraag ik me nog altijd af hoe ik dat in godsnaam kon weten.”

Anouk wíst dat zij en Jakob op een dag een koppel zouden zijn, zelfs al waren er geen romantische gevoelens in het spel

Anouk (27): “Jakob was helemaal mijn type niet. Ik zag hem voor het eerst in een café in Mechelen, en wat was hij vervelend. Luidruchtig, te aanwezig. Nee, met zo’n gast wilde ik niks te maken hebben. Maar toen ik hem enkele weken later weer tegenkwam, in datzelfde café, zag ik plots een heel andere man: kalm, beleefd.

Die avond zijn we toevallig aan de praat geraakt en voelde ik me voor het eerst écht begrepen. Nadien zagen we elkaar meer en meer, en werd Jakob een heel goede vriend. Niets meer, maar ook niets minder. En toch moet ik gevoeld hebben dat er meer van kon komen. Ik herinner me nog goed dat ik, toen ik Jakob twee jaar kende, tegen mijn beste vriendin zei: ‘Op een dag ga ik met hem samen zijn, en dan is het voor altijd.’ Niet dat ik verliefd op hem was, of dat ik me aangetrokken tot hem voelde, wel integendeel. Mijn lieven van toen leken in niks op Jakob. (lacht)

Wel hadden we eerder samen een pact gesloten: als we op ons 26ste de ware niet hadden gevonden, dan namen we genoegen met elkaar. Als grap, natuurlijk. Maar zie ons nu! Na vier jaar is de vonk tussen ons dan toch overgeslagen. Misschien omdat we toen net alle twee single waren en er meer voor openstonden?

Al was het niet gemakkelijk om er vol voor te gaan. Jakob was mijn beste vriend, wat als het niet lukte? ‘Als het na één maand raar voelt, dan stoppen we ermee’, hadden we elkaar beloofd. Maar het voelde nooit vreemd. Inmiddels zijn we bijna vijf jaar samen, hebben we een huis gekocht en zijn we de trotse ouders geworden van een… dikke poes. (lacht) Of het voor eeuwig is? Daar ben ik zeker van, net zo zeker als zes jaar geleden.”

Een voorgevoel, hoe kan dat?

De verhalen lijken bijna uit de lucht gegrepen, want hoe kon Ann in godsnaam weten, nog voor ze bij de gynaecoloog was geweest, dat ze op 1 juli 2012 ging bevallen van een meisje?

“Een voorgevoel lijkt inderdaad onverklaarbaar, maar dat is het niet helemaal”, vertelt Jos Pauwels, doctor in de agogische wetenschappen. “Een voorgevoel is een diep instinctief gevoel dat je, op een onbewaakt moment, vertelt wat je wel of niet moet doen, of wat er in de toekomst staat te gebeuren.

Misschien heeft Ann de bevruchting wel gevoeld? Tegelijk wist ze dat het dan 38 weken ging duren tot aan de bevalling. Ze heeft het niet uitgeteld, want volgens de gynaecoloog zou ze pas tien dagen later moeten bevallen zijn, maar ze wíst dat het rond die tijd moest gebeuren. Die kennis staat op zo’n moment meteen paraat, onbewust weliswaar. Dat het een meisje ging zijn… Er zijn vrouwen die dat voelen, die een instant connectie hebben met hun ongeboren kind. Maar uiteindelijk heb je ook één kans op twee om het bij het rechte eind te hebben. (lacht)

Wat misschien ook heeft meegespeeld, is dat Ann haar lichaam als het ware geprogrammeerd heeft om effectief op 1 juli te bevallen. Dat is niet iedereen gegeven, maar het kán. Een voorgevoel is dus een samenspel van voelen, waarnemen, weten en ook wel een beetje (mal)chance.”

Onze intuïtie dus?

“Een voorgevoel is het begin van de intuïtie. Ik noem het ook weleens de ‘domme intuïtie’, omdat het je niet altijd vooruithelpt. Denk maar aan een egel die zich instinctief – wat een voorgevoel óók is – oprolt als die gevaar ‘ruikt’. Maar doet die dat midden op de weg, dan is de kans om overreden te worden een pak groter dan wanneer hij gewoon zou verder kruipen. Een egel met een ‘slimme’ intuïtie zou dus gewoon de straat oversteken. (lacht) Je intuïtie bouwt verder op je voorgevoel, en zorgt ervoor dat je met alles wat je ziet, hoort, voelt én weet de juiste beslissingen neemt.”

Heeft iedereen weleens een voorgevoel?

“Niemand kan leven zónder voorgevoelens, het is eigen aan de mens, wat niet wil zeggen dat iedereen ernaar luistert. Heel rationele mensen censureren hun voorgevoelens. Een ‘goeie’ boer wéét wanneer hij moet oogsten, een ‘slimme’ boer kijkt naar het weerbericht en calculeert dat in, zonder naar zijn gevoel te luisteren. Maar dan kan het weleens misgaan…

Moet je dus altijd luisteren naar je voorgevoel? Je moet het au sérieux nemen, en tegelijk relativeren. Je moet jezelf afvragen vanwaar dat gevoel komt. Als je denkt dat je zaterdag Euromillions gaat winnen, dan is dat eerder een verlangen, want je kunt nooit voorspellen welke balletjes er uit de molen gaan vallen. Verlangen is de grootste saboteur! Dat zie je ook vaak bij singles die maar wat graag de liefde willen vinden. Net op het moment dat je dat verlangen hebt losgelaten, komt de prins op het witte paard aandraven.”

Dus: vertrouw nooit blindelings op je voorgevoel?

“Nee, dan hadden al heel wat mensen zich inmiddels arm gespeeld op de lotto, of hadden de grote winnaars misschien nooit gewonnen? Het lastige met voorgevoelens is dat je niets hebt om je gevoel hard te maken. Zo wilde ik eens gaan wandelen in het bos en kreeg ik plots een onbehaaglijk gevoel: ik kon er beter wegblijven. Enkele dagen later las ik in de krant dat er in dát bos een moord was gepleegd. Het is een bizar fenomeen, die voorgevoelens, want die moord had ik niet kunnen voorspellen – tenzij ik de dader was natuurlijk.” (lacht)

Uit: Libelle 48/2022

Meer openhartige verhalen:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!