Vrienden voor het leven: Babs heeft een langeafstandsvriendschap met Celesta
Een unieke vriendschap delen, dat levert hartverwarmende getuigenissen op. Over het diepste vertrouwen, samen lachen en huilen, en een zielsverwantschap die grenzen overstijgt.
Elkaar niet meer losgelaten
Babs (43): “Toen Celesta bijna twintig jaar geleden vertelde dat ze naar Friesland ging verhuizen, zo’n dikke driehonderd kilometer bij mij vandaan, heb ik wekenlang met een krop in de keel rondgelopen. Ik kon niet eten, moest voor het minste huilen, het leek wel liefdesverdriet. Ik had een vriend, een job, nog andere vriendinnen, maar Celesta… zij maakte zo’n groot deel uit van mijn leven, ik zag gewoon niet hoe het moest zonder haar.
Celesta en ik leerden elkaar kennen tijdens onze studies Toerisme. We belandden het allereerste lesuur naast elkaar, en hebben elkaar niet meer losgelaten. Op donderdag bleef Celesta altijd op mijn kot slapen. Dan gingen we uit, en op vrijdag gingen we samen naar de lessen. Of niet. (lacht)
We deelden elk klein detail uit ons leven, ook al hadden allebei een partner
Toen we afstudeerden en ik in Hasselt bleef en zij terug naar huis ging, misten we elkaar zo erg dat ze opnieuw elke donderdagavond bij mij kwam slapen. Wij deelden elk klein detail uit ons leven. Ik kende al haar collega’s bij naam, ook al had ik hen nog nooit ontmoet. Ik had al een aantal jaren een vriend, Celesta bleef de hele tijd vrijgezel, tot zij via haar werk een man leerde kennen, een Fries. Ik herinner mij nog dat ik lachend zei: ‘Een gewone Limburger zou te gemakkelijk geweest zijn, zeker?’
Celesta ging vaak een weekend naar Leeuwarden. Dat was slikken, maar onze donderdag-date bleef bestaan. Tot dus die dag dat ze zei dat ze ging verhuizen… Ik had het zien aankomen, maar was er kapot van. Er overviel mij een groot gevoel van eenzaamheid als ik aan een leven dacht zonder haar. Ik heb eerlijk gezegd zelfs aan mijn relatie getwijfeld. Hoe kon het dat mijn vriend, nu man, niet kon invullen wat Celesta voor mij betekende?
Ondertussen weet ik dat het te maken heeft met verschil in temperament. Mijn man is introvert, Celesta en ik zijn een open boek, wij vinden het gewoon fijn elke gedachte te delen.
Eigenlijk ben ik blij dat Celesta is verhuisd. Nu trek ik voor de ‘dagelijkse dingetjes’ naar mij man
Mijn angst om Celesta te verliezen, is ongegrond gebleken. We hebben van in het begin rituelen afgesproken. Drie weekends per jaar zijn alleen voor ons: het weekend na haar verjaardag, na de mijne en Pinksteren. Die liggen al negentien jaar vast, het enige waarover te discussiëren valt, is wáár we elkaar zien, bij haar of bij mij. Man en kinderen blijven meestal thuis, die weekends zijn écht van ons.
Ons andere ritueel is sms’en. Negentien jaar geleden zijn we daarmee begonnen en we zijn nooit naar Messenger of WhatsApp overgeschakeld. Als ik het biepje van de sms hoor, weet ik dat het maar één iemand kan zijn, en daar word ik dan heel blij van. Ik ben heel dankbaar voor een vriendin als Celesta. En ergens ook voor haar verhuis. Het heeft onze vriendschap niet geschaad, en het heeft ervoor gezorgd dat ik met mijn dagelijkse ‘dingetjes’ meer naar mijn man trek. Als Celesta hier was gebleven, had hij toch iets meer buitenspel gestaan. En die weekends me-time in het prachtige Friesland, die zou ik ook niet meer willen missen.”
Meer openhartige verhalen
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!