Naamgenoten Cindy & Cindy leerden elkaar 30 jaar geleden kennen bij het leger
Collega’s én beste vriendinnen: “Wij behoorden tot de eerste grote lichting vrouwen in het leger”
Tijdens een gemiddelde week spenderen we meer uren op het werk dan thuis. Geen wonder dat er ook onder collega’s heel mooie vriendschappen ontstaan! Zoals tussen Cindy en Cindy!
Vrouwen in een mannenbastion
Cindy S. (48): “Dit jaar vieren we ons dertigjarige vriendschapsjubileum! Achttien waren we, toen we bij het leger terechtkwamen. Er waren wel al langer vrouwen bij het leger, maar wij behoorden binnen onze kazerne tot de eerste grote lichting: een groep van twaalf. De dienstplicht gold toen nog. Dat we in een mannenbastion terechtkwamen, is een understatement.” (lacht)
Cindy V.H. (48): “Wij waren echt een attractie. Als we onze zwemproeven deden of in cadans van het ene naar het andere blok liepen, kwamen alle mannen kijken. Al was niet iedereen er klaar voor. Er waren er die zeiden: ‘Ik moet er niet aan denken dat mijn vrouw meer verdient dan ik.’ “
Cindy S.: “Ook fysiek was er geen plaats voor ons. Tijdens onze opleiding sliepen we in het meest aftandse blok op de basis. De toiletten werkten niet en er waren geen douches. Wél twee ligbaden. Omdat er te weinig warm water was, deelden we het badwater in shifts van vier. Ik heb echt nog gestreden voor bepaalde zaken. Kleding, bijvoorbeeld. Bij de mannen was dat allemaal – letterlijk – van kop tot teen geregeld, maar er werd bijvoorbeeld niet aan beha’s gedacht. Ik heb het voor onze groep dan geregeld gekregen dat we ons bonnetje mochten binnenbrengen.”
Cindy V.H.: “Het was een intense periode, maar wél eentje waar je leert om op elkaar te vertrouwen en samen te werken.”
Wij waren een attractie in dat mannenbastion. Dan smeed je sterke banden.
Cindy S.: “Ook met de mannen, hoor. Ik herinner me een keer dat onze kamers geïnspecteerd werden op netheid – heel belangrijk bij het leger. Maar omdat we in zo’n oud blok sliepen, kregen we ze gewoon niet proper. Als straf mochten we toen niet gaan eten. De mannen hebben dan voor ons nog eten uit de refter gesmokkeld.”
Cindy V.H.: “Doordat je één front vormt, smeed je sterke banden. Cindy en ik hebben elkaar daar echt gevonden, we voelden elkaar onmiddellijk goed aan. Ik ben na zes jaar weggegaan uit het leger, maar onze vriendschap is tot op vandaag ijzersterk. Al hebben we eigenlijk heel verschillende karakters.”
Cindy S.: “Jij bent gevoeliger en emotioneler dan ik. Ik ben rationeel en eerder impulsief. Ik kan niet goed verklaren wat het is dat ons zo met elkaar verbindt, maar het wérkt gewoon.”
Altijd een beetje thuiskomen
Cindy V.H.: “We wonen ver van elkaar. Elkaars deur platlopen, kunnen we dus niet. Maar dat hoeft ook niet: zelfs al zit er een paar maanden tussen, telkens als we elkaar zien, voelt dat een beetje als thuiskomen.”
Cindy S.: “Het leger is een bijzondere wereld. Hard en ruw, maar ook warm. Er is een grote samenhorigheid. Het is eigenlijk een familie, en jij bent toen een deeltje van de mijne geworden.”
Meer verhalen van onze lezeressen:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!