“Mensen veranderen en dus ook vriendschappen”: 5 lezeressen over hun vriendschapsbreuk
Het is fijn om te denken dat vriendschappen eeuwig blijven duren. Maar toch kun je uit elkaar groeien, of zelfs bewust breken met vrienden of vriendinnen. Vijf lezeressen over die pijnlijke ervaring.
Sien (35) gaat niet meer in op de uitnodigingen van vriendin Nele
“Ik leerde Nele kennen bij het sporten, als partner van een sportbuddy van me. Nele was erg sociaal en hartelijk, en dat was prettig. Die eerste jaren van onze vriendschap zagen we elkaar vaak, want ook onze partners waren met elkaar bevriend. Ik werd zelfs meter van haar kindje. Fijn, al had ik het gevoel dat zij mij meer als vriendin beschouwde dan ik haar.
Mettertijd vielen me dingen op: we verschilden weleens van mening en ik merkte dat ze de beslissingen die ik nam of keuzes die ik maakte, vaak afkeurde. Zo had ze bijvoorbeeld opmerkingen over de nieuwbouw die we aan het zetten waren… Afspreken viel me zwaarder, maar we bleven elkaar zien, altijd met de gezinnen samen, nooit zij en ik apart.
Het hoeft niet meer voor me, van mij mag deze vriendschap stoppen. Mensen veranderen en dus ook vriendschappen
Toen uitkwam dat zij een affaire had tijdens haar huwelijk, vond ik het moeilijk om dat zomaar te aanvaarden. Ze had haar man bedrogen en eigenlijk ook haar vrienden. En hoewel fouten maken menselijk is, zorgde dat voor meer afstand tussen ons. Ze bleef me wel uitnodigen en ik bleef er lang op ingaan. Tot onlangs. Toen heb ik haar uitnodiging voor het eerst afgewimpeld.
Het hoeft niet meer voor me, van mij mag deze vriendschap stoppen. In mijn hoofd is het logisch: er zijn dingen gebeurd, mensen veranderen en dus ook vriendschappen. Het is niet dat ik haar iets kwalijk neem of zo. Ik voel me wel een beetje schuldig, en hoop vooral dat ik deze vriendschap zo pijnloos mogelijk kan laten doodbloeden…”
Vera (50) verloor zeven jaar geleden haar soulmate door een samenloop van omstandigheden
“Het is bijna zeven jaar geleden dat het tot een vriendschapsbreuk kwam met mijn soulmate. Ik heb Veerle onverwacht leren kennen, maar het klikte meteen. Al bij onze tweede ontmoeting legde ik mijn ziel op tafel, want zij begreep me als geen ander. Wat later mocht ik zelfs meter worden van haar dochtertje, en ik was in de wolken.
Ik leerde via haar ook de peter van mijn petekind kennen, en dat werd uiteindelijk mijn vriend. Al wrong daar eerst het schoentje: ze vond het raar dat de meter en peter van haar dochtertje een koppel waren, en ze vond ook dat ik er niet genoeg was voor haar en haar kindje. Dat leek me overdreven: ik gaf hen wel aandacht, bezocht hen, belde met mijn vriendin…
Het is zoals een liefdesbreuk, en ik heb véél tijd nodig gehad om ervan te helen
Ik begon voorzichtig te vermoeden dat Veerle het misschien niet leuk vond om mijn aandacht te moeten delen met Jan. En dat zat haar blijkbaar zo dwars dat ze het beter vond om haar zus meter te maken. Dat was een pijnlijke mededeling waardoor er iets brak in onze vriendschap. Ik ben daar heel triest van geweest: ik moest veel huilen, ik had last van een hoge bloeddruk en hartkloppingen, ik sliep slecht… Het is zoals een liefdesbreuk, en ik heb véél tijd nodig gehad om ervan te helen. Ik was niet alleen mijn goede vriendin kwijt, maar ook mijn petekindje.
Mijn vriend bleef wel peter, en op die manier zagen we elkaar nog af en toe. Dat blijft ongemakkelijk: in het begin moest ik voor en na zo’n ontmoeting veel wenen. Ik probeerde het contact nog te verbeteren, maar dat werd te pijnlijk. Als ik haar nu zie, hou ik het bij beleefde gesprekjes. Ik heb er vrede mee en koester vandaag des te meer mijn echte vriendinnen.“
Linda (56) zag haar vriendenkring krimpen door de zorg voor haar zoon
“Ik heb een zoon van 28 die een meervoudige beperking heeft. Veel van mijn tijd en energie gaan naar hem. De jarenlange inzet voor mijn zoon, het verdriet om zijn handicap en de opoffering die dat vroeg, heeft doorheen de tijd een impact gehad op mijn vriendenkring.
Ik heb vandaag zo goed als niemand meer. Ik heb het gevoel dat mijn vrienden het niet meer konden opbrengen om constant op hun woorden te moeten letten om mij niet te kwetsen. Doordat ik niet werk en thuisblijf voor mijn zoon, is mijn wereld erg klein geworden.”
Lieselot (47) liet een vriendschap stukgaan en dat voelt nog steeds ongemakkelijk
“Een tijdlang was ik close met een collega. We leken veel gemeen te hebben, hadden allebei kinderen van dezelfde leeftijd en deelden onze kleine en grote besognes als jonge moeders. Ik vond haar oprecht leuk. We zagen elkaar vaak, en pas toen begon het me steeds meer op te vallen dat we ook bleken te verschillen.
Ik was waarschijnlijk te bescheiden, zij was ambitieus en schepte graag op. Dat begon me te storen en ik heb toen op een onhandige manier afstand proberen te nemen. Ik zette me elders op kantoor, de trein die we altijd samen namen, meed ik… Maar afstand nemen is moeilijk als je collega’s bent.
We beseften allebei dat dit het einde was van wat ooit een fijne vriendschap was
Toen ze van job veranderde, hadden we nog een laatste gesprek met tranen. Zij had in de gaten dat er iets scheelde, ik kreeg het amper uitgelegd. En we beseften allebei dat dit het einde was van wat ooit een fijne vriendschap was. Ik kijk er nog steeds met een ongemakkelijk gevoel op terug: waarom lukte deze vriendschap niet, wat deed ik verkeerd, waar schoot ik tekort? Ik voelde me schuldig en een slechte vriendin.
Anderzijds was het een dodelijk vermoeiende periode in mijn leven met veel onderbroken nachten door mijn tweeling die slecht sliep. Soms denk ik dat het daaraan lag, dat ze me zo makkelijk irriteerde. Aan de andere kant gaf het me ook een inzicht: ik knap snel af op opscheppers, en kies hen dus beter niet als beste vriendin.“
Kathleen (60) had een mooie vriendschap met een collega, tot die niets meer van zich liet horen
“Hilde en ik leerden elkaar kennen via een netwerkevent. De klik was er meteen: we waren geïnteresseerd in dezelfde dingen en allebei zotte mussen. Er groeide een mooie vriendschap en enkele keren per jaar trokken we er samen een dagje op uit.
Tot Hilde aan haar schouder geopereerd moest worden en enkele maanden buiten strijd was. We zagen elkaar niet meer via het werk. Een paar keer heb ik gevraagd of ik haar kon bezoeken, maar telkens wimpelde ze dit af. Intussen besliste ze ook om van job te veranderen.
Tot vandaag weet ik nog steeds niet waarom ze me niet meer wil zien, terwijl ík haar wel mis
In een poging om onze vriendschap nieuw leven in te blazen, stuurde ik haar nog een verjaardagskaartje met de boodschap ‘Uit het oog, maar zeker niet uit mijn hart’ waarop ze beloofde snel nog eens af te spreken, maar ik uiteindelijk niets meer van haar hoorde.
Hoe jammer ik het ook vind en hoe pijnlijk dat besef ook is: ze vond mij minder de moeite dan ik haar. Tot vandaag weet ik nog steeds niet waarom ze me niet meer wil zien, terwijl ík haar wel mis. Maar het leven gaat verder, ook zonder mijn maatje Hilde.”
Dit lees je vast ook graag:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!