“Het deed pijn om moeke los te laten, maar dit hoeft ze tenminste niet meer mee te maken”

Ook bij onze redactrice Carine maakt de coronacrisis heel wat gevoelens los. Het doet haar op een andere manier kijken naar het verdriet om haar moeder, die vorig jaar overleed. Of hoe raar het is dat je door een collectief lijden de dood van een persoon die je nog elke dag mist, extra snel verwerkt.

In tijden van Corona is angst waarschijnlijk het eerste gevoel dat mensen noemen, als hen gevraagd wordt naar wat het virus bij hen losmaakt. Dat zou vorig jaar bij mij waarschijnlijk niet anders zijn geweest. Maar de persoon voor wie ik dan het meest zou vrezen, is er vandaag niet meer.

Jarenlang heeft mijn moeke gestreden tegen een uiterst slopende longziekte. Ze had maar 50% longcapaciteit meer, wat betekende dat ze altijd en overal ademtekort had. Gewoon nog maar gewassen worden nadat een beroerte haar verlamd achterliet, maakte dat ze minstens een uur lang moest bekomen. En de kleinste verkoudheid kon haar in een longcrisis storten, die steevast eindigde aan de beademing, en dan was het altijd de vraag of (en hoe) ze weer uit de coma zou komen.

Ik heb me nooit goed kunnen voorstellen hoe dat nu zou voelen, zo weinig lucht hebben. Je dénkt dat je het je voor kunt stellen, maar eigenlijk is dat niet echt zo. Dat weet ik pas sinds een maand, toen ik met een beginnende longonsteking bij de huisarts kwam. Het hoestje dat ik na een stevige wandeling tegen de zeewind in, had opgelopen, was overnacht diep in mijn borstkas gekropen. Zodra mijn hoofd mijn kussen raakte, leek ik geen lucht meer te krijgen. En ik kon niet slapen van mijn longen die piepten als een kapotte blaasbalg. Ik had het geluid honderden keer gehoord bij mijn moeder, maar nog nooit bij mezelf. Onrustig dat dat geluid me maakte…

Een antibioticakuur bracht snel beterschap, Corona was meteen ook uitgesloten. Maar ik weet nu hoe het voelt, geen lucht krijgen. Eindelijk weet ik waarover ik al die jaren heb gepraat… En nu kan ik – naast verdriet hebben –  ook oprecht blij zijn dat mijn moeder verleden jaar gestorven is. Ze was op, en het was een kwestie van tijd voor het zou gebeuren. Het deed pijn om haar te moeten loslaten, maar dit hoeft ze tenminste niet meer mee te maken.

Moeke, nu jij je strijd gestreden hebt, zijn er zóveel anderen die hetzelfde meemaken. Mensen die al langer zieke longen hebben, maar ook gezonde mensen die koudweg gepakt zijn door dat vuile virus. Hopelijk komen ook zij er door, en blijft het voor hen bij een akelige herinnering aan hoe het is om geen lucht te hebben.

Ik mis je, moeke, maar ik ben ook blij en opgelucht.  

Lees ook:

• Hoe de dood van je ouders je leven verandert: 4 lezeressen openhartig
• Openhartig: wat als de zorg voor je ouders wel érg zwaar wordt?
• Anne Davis over het coronavirus: “De wereld is klein geworden en wat eerst ver van je bed leek, ligt ineens naast je op je kussen”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!