Wereldkankerdag: deze vijf lezeressen vieren het leven nu ze genezen zijn van kanker

Er is een leven voor kanker en een leven erna. Pascale, Myriam, Lana, Jessica en Marina vochten met succes tegen de ziekte en leerden de mooiste levenslessen.

Deze vijf lezeressen vieren het leven nu ze genezen zijn van kanker

Na haar behandeling besloot Myriam vooral te kijken naar wat wél nog kan

Myriam (69): “Als mijn ziekteperiode me iets heeft geleerd, dan is het wel dat je je eigen geluk moet maken. Dat je niet achterom moet kijken en moet treuren om wat je kwijt bent, maar juist dankbaar moet zijn voor wat het leven wél nog allemaal in petto heeft.

“Ik was misschien mijn stem wel kwijt, maar zeker niet mijn zangvrienden”

Mijn hele leven lang heb ik de longen uit mijn lijf gezongen in een koor. Niets gaf me een vrijer gevoel dan op een podium te staan, en me te laten meeslepen door de muziek. Maar in januari 2007 kreeg ik een loodzwaar verdict: ik had halskanker. Opereren was niet aan de orde, want de kans dat de kankercellen zich in héél mijn lichaam zouden verspreiden tijdens de ingreep, was te groot. Radiotherapie was de enige optie. Maar daardoor is mijn stem volledig kapot gestraald. Ik moet toegeven: in het begin heb ik veel verdriet gehad. Ik heb gerouwd omdat ik geen enkele noot meer haalde. Tot ik besefte: ik ben misschien mijn stem kwijt, maar zeker niet mijn vrienden. Sinds mijn ziekte, nu al bijna veertien jaar geleden, heb ik geen enkel concert gemist, en was ik op elke kooruitstap van de partij. Het is niet omdat ik niet meer kan zingen, dat ik geen deel meer kan uitmaken van die hechte bende. Het is zeker niet makkelijk om je verleden los te laten. Soms kan ik nog uren aan een stuk huilen om wat me is overkomen. Ik ben ook maar een mens. Maar nadien droog ik mijn tranen en kijk ik weer vooruit. Naar het volgende concert dat ik nog mág horen, naar het etentje dat ik nog mág meemaken, naar elke dag dat ik nog mág leven.”

Borstkanker bracht het gezin van Jessica nóg dichter bij elkaar

Jessica (35): “Mijn ziekte heeft me twee dingen opgeleverd waarvoor ik vandaag nog altijd heel dankbaar ben: een nóg sterkere relatie met mijn man, en een stel prachtige borsten.

“Het is pas als je samen een moeilijk hoofdstuk doormaakt, dat je echt beseft wat je aan elkaar hebt”

Als tiener belandde ik al snel in de puberteit. Terwijl mijn vriendinnen nog maar net borsten begonnen te krijgen, had ik al een flinke boezem. Sommige meisjes zouden trots zijn geweest, maar ik vond het vreselijk. In de zomer zag ik leeftijdsgenoten in kleedjes rondlopen zónder beha, maar omdat de mijne door het gewicht wat hingen, zag dat er bij mij niet uit. Toen ik twee jaar geleden het verdict borstkanker kreeg en na drie maanden zware chemo onder het mes moest, heb ik onmiddellijk tegen de chirurg gezegd dat ik mijn borst niet kwijt wilde. Ik was misschien niet gelukkig met hoe ze eruit zagen, maar ik was wel trots op mijn maat. Omdat de professor niet anders kon dan weefsel wegnemen, en mijn ene borst dus enkele maatjes kleiner kon worden, heb ik hem om een gunst gevraagd. ‘Na drie maanden zware chemo heb ik toch een mooie boezem verdiend?’ (lacht) Gelukkig kreeg ik een tumorectomie, een borstsparende operatie waarbij zo weinig mogelijk borstweefsel werd weggenomen, en een borstlift waardoor ze niet meer op theezakjes leken. Ik werd wakker met een prachtig stel borsten, waar ik sindsdien maar al te graag mee pronk.

En het is misschien een cliché, maar ik denk dat ik mijn relatie vandaag minder naar waarde had geschat als ik geen borstkanker had gehad. Ik wist voor de ziekte al wel dat mijn man eentje uit de duizend was, maar als je achttien jaar samen bent, lijkt alles zo vanzelfsprekend. Het is erg om te zeggen, maar het is pas als je samen een moeilijk hoofdstuk doormaakt, dat je echt beseft wat je aan elkaar hebt. Mijn man en ik zijn allebei ontzettend bang geweest dat we elkaar gingen verliezen, en dat doet je twee keer nadenken. Terwijl ik vroeger nooit mijn kapperszaak durfde te sluiten omdat ik mijn klanten niet in de steek wilde laten, zeg ik nu veel makkelijker dat ik met mijn man en kinderen een weekendje weg ga. En mijn man, die kijkt verliefder dan ooit naar mij. Dat veilige, geborgen gevoel dat hij me geeft, dat koester ik nu eens te meer.”

De ziekte gaf Lana dat laatste duwtje in de rug om haar dromen na te jagen

Lana (35): “Als ik geen kanker had gekregen, dan had ik nu waarschijnlijk nog steeds op een trein gezeten die maar bleef razen, zonder eindbestemming…

“Moest ik niet ziek zijn geworden, dan had ik geen kattencafé geopend en een boek geschreven”

Ik was als negenentwintigjarige journaliste aan de slag in New York, de stad waar het leven aan een hoog tempo aan je voorbij raast. Het perfecte bewijs daarvan was dat ik al een tijdje sukkelde met hevige buikklachten, maar nog niet bij de dokter was geraakt door al de deadlines die elkaar snel opvolgden. Pas weken later, tijdens een bezoek aan familie en vrienden in België, maakte ik tijd om naar de huisarts te gaan. Net op tijd, bleek achteraf. In mijn darmen vonden ze een kwaadaardig gezwel van maar liefst tien centimeter groot. Het was echt kantje boord. Na de operatie besefte ik dat ik maandenlang met een tikkende tijdbom in mijn lijf had rondgelopen, dat mijn leven op elk moment voorbij had kunnen zijn. Dat heeft me doen stilstaan bij wie ik was, en wat ik wilde: rondreizen door Costa Rica, een kattencafé openen en een boek schrijven. Het is jammer om te zeggen, maar moest ik niet ziek zijn geworden, dan was ik die dromen nooit achterna gegaan. Samen met mijn vriend ontdekte ik een prachtig stukje Centraal-Amerika en met mijn beste vriendin Evelyne opende ik het Gentse kattencafé DreamCATchers. En het boek, dat werd er eentje over het parcours dat ik door mijn ziekte aflegde: ‘Reset’, of hoe kanker mijn leven redde.”

Sinds de behandeling zet Marina haar eigen geluk op de eerste plaats

Marina (57): “Je kunt het egoïsme noemen, maar ik beschrijf het liever als kiezen voor mezelf. Waar ik vroeger het iedereen naar z’n zin probeerde te maken en mezelf altijd op de achtergrond plaatste, kijk ik nu veel vaker naar wat mij gelukkig maakt.

“Na de diagnose zag ik heel mijn leven voorbij flitsen en besefte ik dat dat volledig in teken stond van anderen”

Twaalf jaar geleden kreeg ik het harde verdict: huidkanker. Wat op het eerste zicht een klein, onschuldig zwart vlekje leek te zijn, bleek achteraf een melanoom van de ergste soort te zijn. Een vogel voor de kat, noemde de dermatoloog me. Ik had maar vier procent kans om te genezen. Op dat moment zag ik heel mijn leven voorbij flitsen en besefte ik dat dat volledig in teken stond van anderen. Dat mijn dromen ondergeschikt waren aan het geluk van mijn kinderen, mijn ex-man, mijn familie en mijn vrienden. Begrijp me niet verkeerd: ik werd zelf gelukkig als anderen content waren, maar ik vroeg me plots af waarom ik mijn eigen verlangens aan de kant had geschoven, terwijl je die twee perfect kon combineren? Dus besloot ik mijn geluk op de eerste plaats te zetten, als ik de ziekte zou overwinnen. Wil ik een weekendje weg? Dan doe ik dat gewoon. Heb ik zin om een kopje koffie in ’t stad te gaan drinken? Dan ben ik weg. (lacht) Iets wat ik vroeger niet rap zou doen. Het zijn misschien maar kleine dingen, maar meer heb ik niet nodig om tevreden te zijn.

Of ik schrik heb om te sterven? Uiteraard. De laatste jaren hebben ze al meermaals gezwellen weggehaald die -gelukkig maar- niet altijd kwaadaardig waren. Maar toch: bij elk vlekje schiet ik in een kramp. Toch weiger ik te leven in angst. Daar is het leven veel te kort voor.”

Haar strijd tegen kanker was een grote les in loslaten voor Pascale

Pascale (43): “Tussen al chemokuren door heb ik mezelf één ding beloofd: dat ik me nooit nog druk zou maken om futiliteiten. Mijn strijd tegen borstkanker was een harde les in loslaten, maar daar ben ik vandaag heel dankbaar voor.

“Als ik het beeld weer voor me zie van mijn kaal kopje, dan denk ik: nu heb ik tenminste haren”

Vroeger kwam ik nooit buiten zonder een dun laagje make-up, laat staan met een warrige coupe. (lacht) Ik ben altijd fier geweest op mijn gezicht en mijn haren en besteedde er veel aandacht aan ter compensatie van het feit dat mijn figuur niet echt dat van een mannequin is. Mijn grootste angst toen het verdict borstkanker viel, waren dan ook mijn haren. Tijdens de chemokuren heb ik elke keer een ijsmuts gedragen, vijf uur aan een stuk, in de hoop dat ze niet gingen uitvallen. Maar na acht dagen had ik toch een eerste pluk haar in mijn handen. Met de tondeuse heeft de kapper mijn hoofd kaalgeschoren en ben ik met een pruik naar huis gegaan. Op dat moment heb ik mezelf beloofd dat ik me nooit nog druk zou maken om mijn kapsel. Al moet ik toegeven dat het tijdens de lockdown toch even lastig werd. (lacht) Maar zodra ik het beeld weer voor me zag van mijn kaal kopje van twee jaar geleden, dan dacht ik: nu heb ik tenminste haren.

Eigenlijk gaat het veel verder dan mijn kapsel. Zo speelde ik al jaren met het idee om een boek te schrijven. Als leerkracht in het bijzonder onderwijs én gezinscoach werd ik vaak geconfronteerd met verhalen van ouders over kinderen met autisme, over de vooroordelen waar ze tegen moeten opboksen. Voor ik borstkanker kreeg, dacht ik altijd bij mezelf: wie wil dat in hemelsnaam lezen? Ik stelde het uit en uit. Misschien ooit. Maar op het moment van de diagnose leek die ooit niet meer te komen en begon ik gewoon te schrijven. Het resultaat, ‘ASS van dichtbij’, ligt sinds 2 april in de winkel. Had ik geen borstkanker gekregen, had ik waarschijnlijk nooit de stap gezet.”

Uit: Libelle 40/2020 • Tekst: Diny Thomas • Foto’s: Ann De Wulf • Make-up: Paul voor Models Office • Styling: Harald Ligtvoet. Met dank aan Acces, C&A, Esprit, her., Just In Case, Juttu, Liu Jo, Oxfam, Sissy Boy, Tamaris, Zalando en Zara

Meer openhartige verhalen:

• Mannen met borstkanker: “Ik verloor m’n broer door de ziekte en plots zat ik in hetzelfde schuitje”
• Openhartig: Mai kreeg nog 8 maanden met haar longkanker, maar leeft al twintig jaar voorbij haar deadline
• Mijn verhaal: Wendy wacht al sinds de eerste lockdown op borstprotheses

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!