Zo trots op jou: 7 lezeressen vertellen hun geliefden hoe trots ze op hen zijn
We denken het vaak genoeg, maar zeggen het te weinig. Deze lezeressen zochten naar de juiste woorden om uit te drukken hoe trots ze zijn op bepaalde personen in hun leven.
Dit wilde ik je even laten weten …
Els bewondert hoe dochter Diede en schoonzoon Nisse omgaan met de leukemie van hun dochtertje
Els (52): “20 november 2019, een dag die mijn man en ik ons helemaal anders hadden voorgesteld. Het was een typische woensdag waarop we met alle kinderen en kleinkinderen gezellig rond de tafel zaten. Alleen was Oone, de oudste van mijn dochter Diede en schoonzoon Nisse, al een tijdje uit haar doen. Het loopfietsje waarop ze úren aan een stuk door het huis croste, bleef in de hoek liggen. ‘Mijn benen doen pijn’, zei ze. Wat ons het meest verontrustte, was haar gezichtje dat helemaal geel kleurde.
Diede en Nisse wilden geen enkel risico nemen en belden meteen de huisarts. Die avond nog hing mijn dochter in tranen aan de telefoon. ‘Oone heeft leukemie.’ Het werd muisstil. Niemand wist hoe het verder moest. Ze werd meteen voor twee weken opgenomen in Leuven. Op het thuisfront werden onmiddellijk de handen ineengeslagen met de ouders van Nisse om de zorgen voor ons Nel, die nog maar twee maanden oud was, op ons te nemen. Zo moesten Diede en Nisse hun aandacht niet verdelen, en konden ze zich volledig focussen op Oone.
Vrolijke vlaggen
Dat Diede en Nisse een sterk team waren, dat wist ik al. Maar het voorbije anderhalf jaar heb ik pas echt gezien hoe sterk de liefde tussen die twee is. Als Oone in het ziekenhuis ligt, blijven ze samen bij haar. Ze slagen erin om vrolijk en goedgemutst te zijn als Oone in de buurt is, en ze maken van elk ziekenhuisbezoek een feest, inclusief vrolijke vlaggenslingers. Natuurlijk wordt er weleens gehuild, maar alleen thuis, als Oone het niet ziet. Zonder elkaar hadden ze het nooit gered.
Met de dag sterker
“De liefde tussen hen en het hele gezin wordt met de dag sterker”
Het is voor onze kleine meid dat Diede en Nisse overeind blijven. De strijd is nog niet gestreden, maar dat houdt hen niet tegen om te profiteren van wat wél kan. Een uurtje naar de speeltuin? Onmiddellijk! Even gaan wandelen? Graag! Genieten? Honderduit!
Ik sta elke dag versteld van hoe ze hun lot zo mooi weten te dragen en hoe de liefde tussen hen en het hele gezin met de dag sterker wordt. En hoe ze rotsvast geloven dat Oone zal genezen.”
Isabelles dochter Julie haalt na een moeilijke tijd toch nog haar diploma
Isabelle (46): “Mijn dochter Julie heeft er een moeilijke tijd op zitten. Ze was net aan het puberen toen haar papa vertrok, en maanden niets van zich liet horen. Omdat de strenge hand van haar vader wegviel en ze zich in de steek gelaten voelde, heeft ze van mijn kwetsbaarheid misbruik gemaakt.
“Een dokter uit de praktijk waar ze stage loopt, vertelde me dat ze het uitstekend doet. Dan glim ik van trots”
Mijn voorbeeldige dochter werd een onuitstaanbare puber die alle regels aan haar laars lapte. Ze spijbelde, experimenteerde met alcohol en drugs. Het vijfde middelbaar heeft ze tot drie keer toe overgedaan. Op den duur zat ik ’s avonds aan de keukentafel haar huiswerk te maken, maar dat diende ze niet eens in. Ik ging aankloppen bij het centrum voor leerlingenbegeleiding, de Opvoedingswinkel en het centrum voor geestelijke gezondheidszorg, maar daar botste ik telkens op een muur. ‘Je dochter is bijna achttien, laat het los.’ Iedereen gaf haar op, maar ik weigerde hetzelfde te doen.
Uiteindelijk zorgde het Gentse project ‘Word Wijs’ voor een keerpunt in Julies leven. Daar voelde ze zich weer gesteund, begrepen, zelfzeker. Momenteel loopt ze stage als medisch administratief bediende in een huisartsenpraktijk, en zie ik hoe ze elke dag weer wat sterker in haar schoenen staat. Onlangs kwam ik een van de dokters tegen die me vertelde dat Julie het uitstekend doet. Dan glim ik van trots.
Julie heeft misschien niet het pad bewandeld dat ik voor ogen had, maar het heeft haar wel gemaakt tot de mondige, zelfzekere, prachtige jongedame die ze vandaag is.”
Lydies schoonzoon is al twee jaar nuchter
Lydie (63): “Als ik mijn schoonzoon Karel om de hoek zie komen, dan glim ik van trots. Niet alleen omdat het zo’n lieve jongen is, maar vooral om de gigantische stappen die hij de voorbije twee jaren heeft gezet. Ik moet toegeven: in het begin had ik serieuze twijfels. Had hij de kracht wel om zijn jarenlange strijd tegen alcohol eindelijk te winnen? Maar hij bewees me het tegendeel. Hij keerde zijn rug naar het verleden, en werd de familieman die hij altijd al had willen zijn.
Het moet nu zo’n vier jaar geleden zijn dat mijn dochter met Karel aan de voordeur stond. Ze was hopeloos verliefd, en ik begreep eerst wel waarom. Maar na een tijdje werd het alsmaar moeilijker voor hem om zijn geheim verborgen te houden. Hij stonk naar de alcohol en liet overal blikjes bier rondslingeren. Blijkbaar vluchtte hij al vanaf zijn zestiende in de drank om zijn woelige kindertijd te verdringen. Als baby werd hij achtergelaten in een tehuis, hij had geen enkele band met zijn familie en werd veel te jong papa.
Ik heb mijn dochter meermaals gewaarschuwd dat Karel verslaafd was, maar zij wilde het niet zien. Eens ze samen een eigen stek hadden, kon ze het probleem niet langer uit de weg gaan. Al het geld ging op aan alcohol, en uiteindelijk ook aan drugs. Op een dag stonden de dealers zelfs aan de deur terwijl zijn zoon thuis was. Dat was meteen ook de doodsteek voor hun relatie.
Eindelijk dat warme nest
Maar dan moest het moeilijkste nog komen. Na de breuk hoorde ik verhalen dat hij op café zat mét zijn kind. Ik had het kunnen laten passeren, zijn relatie met mijn dochter was toch voorbij. Toch belde ik de politie, in de hoop dat iemand zich zou ontfermen over hen, hen zou kunnen helpen. Maar dat gebeurde niet. Erger nog, zijn kind werd bij hem weggehaald. Wilde hij ooit zijn zoon terugzien, moest hij afkicken. En gelukkig deed hij dat.
“Het vergt moed om je fouten toe te geven en je leven helemaal opnieuw in te richten”
Nu, twee jaar later, is Karel opnieuw samen met mijn dochter en spendeert zijn zoontje om de twee weken een dag bij hen. Eindelijk heeft hij het warme nest waar hij zijn hele leven naar snakte. Mij heeft hij intussen vergeven, al heeft dat wat meer tijd gevraagd. Maar op een dag stond hij aan de deur. ‘Het spijt me, Lydie. Ik heb je zó gehaat omdat ik door jou mijn kind kwijt was, maar achteraf gezien heb je mijn leven gered.’
Het vergt moed om je trots opzij te zetten, om je fouten toe te geven en je leven helemaal opnieuw in te richten. Daar kan ik hem alleen maar voor bewonderen.”
Mieke ziet elke dag hoe gezinnen met een beperkt inkomen hun uiterste best doen voor hun kinderen
Mieke (45): “Wat vaak onterecht genegeerd wordt, is de ongelooflijke veerkracht van al die mama’s en papa’s die ondanks de financiële stress werkelijk álles doen om hun kinderen alle kansen te geven. Ik denk dan vooral aan het gezin van Annic, een van de mensen die ik begeleid voor mijn werk bij Samenlevingsopbouw, een vzw die vecht tegen sociale uitsluiting.
“Annic zorgt voor een warm nest waar niets te merken is van de financiële stress”
Met hun bescheiden inkomen moeten ze elke maand rekenen en tellen om rond te komen. Maar elke keer als ik bij hen over de vloer kom om hen te helpen met hun financiën, stap ik een warm nest binnen waar niets te merken is van die financiële stress. Nee, Annic staat dan in de keuken een brood te bakken, ze zit naast haar kinderen om samen huiswerk te maken of ze lezen samen in de zetel een verhaal. Ik zag haar vorig jaar zelfs bellen met de schooldirecteur, waarin ze zonder schaamte vertelde dat haar oudste geen afstandsonderwijs kon volgen omdat ze simpelweg geen tablet hebben.
Als ik op iemand trots ben, is het op Annic en haar wilskracht, en op alle andere mama’s en papa’s die het financieel moeilijk hebben. Die elke cent opzij zetten om hun kind toch maar naar de badmintonclub te kunnen laten gaan, of ze toch op sportkamp te sturen. Zo bewonderenswaardig.”
Sophie is trots op haar metekind Amber, omdat ze de herinneringen aan haar overleden zus levendig houdt
Sophie (53): “Op 2 maart 1994 vierde mijn dochter Florine haar eerste verjaardag. Haar fiere meter, mijn tweelingzus Catherine, maakte toen een prachtige stoffen verjaardagskroon. De eerste van vele. Tot mijn zus in oktober 2007 het slachtoffer werd van een dodehoekongeval, met fatale afloop. Met het verlies van Catherine kwam er plots een einde aan een wondermooie verjaardagskronentraditie.
Het was Catherines dochter Amber, mijn metekind, die daar onlangs verandering in bracht. Samen met haar roommate Melissa stampte ze eind vorig jaar Sow What uit de grond, en nu maken ze zelf stoffen verjaardagskronen, om de herinnering aan Catherine levendig te houden.
“Amber heeft dezelfde immense uitstraling als mijn zus vroeger”
Een mooie ommezwaai na de moeilijke weg die Amber heeft afgelegd, zeker op de schoolbanken. Studeren was nooit makkelijk voor haar. Mijn zus was diegene die erover waakte dat ze niet achterliep op haar klasgenoten, maar na haar overlijden moest Amber het alleen doen. En of ze dat deed! Na een opleiding grafisch ontwerp volgde ze mode aan de Ursulinen in Mechelen, waar ze de smaak te pakken kreeg om stoffen kronen te maken.
Amber, en Melissa natuurlijk, hebben met Sow What een heleboel mensen weten te charmeren. Sommige vriendinnen van Catherine bestelden al een kroon, om zo toch iets van haar in huis te hebben. Er gingen er zelfs al naar Italië, Zwitserland, Hongkong en Australië! Al verbaast me dat niets, want de kronen hebben stuk voor stuk een immense uitstraling, net als mijn zus vroeger. Amber heeft dat zonder het zelf te beseffen ook, waardoor mijn zus nooit ver weg is.”
Benieuwd naar de verjaardagskronen van Amber en Melissa?
Kijk dan snel op sowwhat.be!
Laura’s beste vriendin emigreerde naar Ierland
Laura (28): “Alles achterlaten en elders opnieuw beginnen, je moet het maar durven! Mijn beste vriendin Loredana deed het. Ze was nog maar zes weken in Ierland op stage, of ze belde me al op. ‘Ik heb niet zo’n fijn nieuws. Ik blijf hier, in Dublin.’ Ik wist dat ze verliefd was op Ierland. Elke keer als we samen naar P.S. I Love You keken, planden we een bezoekje aan Wicklow Mountains. (lacht)
“Twee jaar geleden ben ik haar voor het eerst gaan bezoeken, en wat was ik trots!”
Dat we nooit meer samen naar onze favoriete film zouden kijken met een goed glas wijn, viel me zwaar. Maar nu, zes jaar later, is ze nog steeds mijn beste vriendin. Afstand betekent zo weinig als je iemand graag ziet. Twee jaar geleden ben ik haar voor ’t eerst gaan bezoeken, en wat was ik trots. Dat ze haar hart heeft dúrven volgen en in een vreemde stad helemaal opnieuw is begonnen. Chapeau!”
Sofies zus blijft vechten voor haar kinderwens
Sofie (41): “Dat mijn zus een fantastische mama zou zijn, dan weet ik wel zeker. Zeker als ik zie hoe liefdevol ze met mijn kinderen omgaat. Alleen is haar het moedergeluk na zes lange jaren nog altijd niet gegund. Ze heeft al te veel tegenslagen moeten verwerken: een buitenbaarmoederlijke zwangerschap, een ovariëctomie (het weghalen van een eierstok, red.), zes ivf-pogingen. Telkens was er opnieuw de hoop dat het ging lukken, maar daarna kwam elke keer weer de ontgoocheling.
“Ik voel aan alles dat mijn zus een mama uit de duizend zou zijn”
Haar laatste kans is eiceldonatie. Ik ben te oud, een vriendin te close. Ik zou het jaren geleden al hebben opgegeven, maar mijn zus weigert haar kinderwens op te bergen. En gelijk heeft ze, want ik voel aan alles dat ze een mama uit de duizend zou zijn.”
Uit: Libelle 20/2021
Meer hartverwarmende verhalen:
- Blij met mijn nieuwe voornaam: 7 lezeressen vertellen waarom ze hun voornaam lieten veranderen
- Onvoorwaardelijke liefde: Marieke leeft verder met een nier van haar papa en haar zus
- Openhartig: deze 5 lezeressen raakten uit hun depressie
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!