Kelly vertelt over haar vijftienjarige zoon met ASS die schoolmoe is
Als je kind vijftien is en opstandig wordt omdat het naar school moet, maakt dat je als ouder radeloos. Kelly vertelt over de dagelijkse strijd om haar tienerzoon toch te motiveren om dat diploma te halen.
Kelly (40): “In zijn baby- en peutertijd had ik Marvin elke dag dicht bij mij, in het kinderdagverblijf dat ik runde. Hij was een rustig en tevreden kindje. Maar als kleuter kreeg Marvin het lastiger. Afscheid nemen aan de schoolpoort was onmogelijk, ze moesten hem huilend van me aftrekken. Hij huilde vervolgens niet tien minuten, maar de hele schooldag lang. Ik schakelde zelfs een bevriende mama in die Marvin mee afzette, en dat hielp… een beetje.”
“In de lagere school zat Marvin eerst in het traditionele onderwijs. Maar dat wrong opnieuw: hij kon en wilde niet stilzitten in de klas, wilde niet luisteren in de les en geen oefeningen maken op aangeven van de juf. En dus stoorde hij de les, toonde zich niet geïnteresseerd en lokte confrontaties uit. We besloten hem in te schrijven in het freinetonderwijs, waar hij iets zelfstandiger kon en mocht werken, en dat bleek een goed plan.
Ik zag heel veel onverschilligheid bij mijn zoon en voelde me machteloos. We hadden hem in een systeem geduwd dat hem niet lag, besefte ik
Het derde, vierde, vijfde en zesde leerjaar had Marvin het naar zijn zin op school en zagen we hem openbloeien. Op zijn twaalfde hebben we uitgekeken naar middelbare freinetscholen, maar botsten we op tegen wachtlijsten en afstand. Ook de type 9-richtingen zaten vol. Marvin had een vorm van ASS, die hij goed had leren ‘verbergen’, maar wat hem wellicht wel wat parten speelde.
Marvin belandde dus opnieuw in het klassieke schoolsysteem, en dat was meteen heel erg moeilijk. Van de A-stroom veranderde hij vrij snel naar de B-stroom. De incidenten stapelden zich op, Marvin deed niets voor school, hij ‘vergat’ opdrachten te maken, slechte punten boeiden hem niet. Hij gedroeg zich opstandig, deed foute dingen en daagde leerkrachten uit. ‘Stuur al maar een mail naar mijn ouders’, reageerde hij dan laconiek.
Verbaal was hij zeer sterk. Op de duur had hij zo vaak strafstudie dat de school ze niet meer ingepland kreeg. Hij had op die school ook foute vrienden, die zijn schoolmoeheid alleen maar versterkten. Ik zag heel veel onverschilligheid bij mijn zoon en voelde me machteloos. Het frustreerde me ook dat de hulp op school zo traag op gang kwam. We hadden hem in een systeem geduwd dat hem niet lag, besefte ik, en uiteindelijk werd hij geschorst.”
Doemscenario’s
“Marvins schoolmoeheid had en heeft een grote impact op ons gezin. Krijg maar eens een vijftienjarige, die twee koppen groter is dan jijzelf, met de grootste tegenzin uit bed ’s morgens, elke dag opnieuw. Uiteraard praatten we erover, maar alles gleed van hem af. Het zorgde voor ruzies en spanningen. Er waren momenten dat ik het losliet, maar nooit helemaal, want dan was hij een vogel voor de kat.
Ik dacht alleen in doemscenario’s. Iemand die zich niet aan de regels houdt en apathisch reageert, belandt die niet vroeg of laat in de gevangenis?
Ik heb het me vaak afgevraagd: wat moet er van die jongen worden? Ik hoorde immers alleen maar negatieve dingen. Iemand die zich niet aan de regels houdt en apathisch reageert, belandt die niet vroeg of laat in de gevangenis? Dat je je daar als moeder zorgen moet over maken… Ik dacht alleen in doemscenario’s.”
Op eigen houtje
“In het derde middelbaar kon hij terecht in de richting Metaal op een andere school; ik lichtte hen meteen in over Marvins schoolmoeheid en gebrek aan motivatie. Het CLB schoot hier gelukkig wél meteen in actie, en dat was een verademing. We zochten samen naar oplossingen en via de psychiater die Marvin behandelde én dankzij de bereidheid van de school kregen we het klaar om Marvin een deel van de lessen thuis zelfstandig te laten studeren. En dat bleek een juiste beslissing.
Omdat ik thuis werk, kan ik hem op schooldagen brengen en halen, dat is een geluk. We bevinden ons dus momenteel in rustiger vaarwater, maar we zijn er nog niet
Marvin brengt maar de helft van de tijd op school door, en dat doet hem goed. Hij werkt de opdrachten thuis op eigen houtje af, en zijn punten zijn goed. Omdat ik thuis werk, kan ik hem op schooldagen brengen en halen, dat is een geluk. We bevinden ons dus momenteel in rustiger vaarwater, maar we zijn er nog niet. Ik vrees de dag waarop hij écht weigert om nog naar school te gaan. Want die kans bestaat, alles aan zijn schoolcarrière tot hiertoe was onvoorspelbaar en hijzelf blonk uit in koppigheid. Ik blijf me dus schrap zetten.”
Politieplan
“Gisteren vertelde Marvin dat hij politie-agent wil worden. Dat verraste me, want nooit eerder had hij een mening over zijn toekomst, laat staan een concreet plan. We hadden het over de fysieke testen – ‘Die zouden meevallen, mama!’ – maar ook over het feit dat er een examen bij hoort. En dat was voor hem alweer voldoende om zijn ‘politieplan’ te laten varen. ‘Laat maar’, zei hij. Dat vind ik zo jammer.
Gelukkig is mijn zoon wel een werker. Hij deed al een studentenjob, en regelt dat allemaal zelf. Op die manier verdient hij iets bij
Marvin is getalenteerd, creatief en handig. Maar diezelfde Marvin heeft spijtig genoeg ook een hekel aan school en studeren. Gelukkig is mijn zoon wel een werker. Hij deed al een studentenjob, en regelt dat allemaal zelf. Op die manier verdient hij iets bij. Een sprankeltje motivatie mogen opmerken bij mijn zoon, geeft mij ook hoop. Zou hij toch een toekomst hebben?”
Nog meer lezen?
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!