Supermama, we willen ze allemaal zo graag zijn. Maar supermama’s bestaan niet en de drang naar perfectie moeten we dus dringend loslaten. Dat stelde eindredactrice Isabelle al in haar nieuwjaarscolumn, maar ook Lisa Quinn, een Amerikaanse TV-ster, mama van 2 en ex-Martha Stewart-aholic schudt die supermama-status van zich af in haar column op Modernmom.com:
“Ik zal eerlijk zijn. In mijn huis zijn de bedden zelden opgemaakt, tenzij iemand op bezoek komt. Soms schreeuw ik tegen mijn kinderen. Mijn kleerkast is een ramp en ik voel me schuldig dat ik te veel werk. Mijn kinderen kijken meer TV dan goed voor ze is. En versbereide maaltijden met biologische ingrediënten en/of veel groenten zijn eerder uitzondering dan regel.
In de koelkast is er zo’n plakkerig schapje, een tijdje al. Ik hoop dat het uit zichzelf gaat verdampen. En vanmorgen ging mijn zoon naar school met een wafel in zijn lunchbox, omdat ik vergeten was om nog even langs de bakker te gaan. Ik ben verre van perfect. Zo, dat is eruit.
Vaarwel supermama
Dat hele supermama-gedoe is een huizenhoog cliché geworden en eerlijk gezegd: ik ben er te oud voor geworden. Het was een fascinerend experiment om het allemaal perfect te willen doen, maar ik kàn het gewoon niet. En jij ook niet. Toon me een vrouw die het allemaal perfect onder controle heeft, en ik toon je eentje die er hulp voor inhuurde. Voor de supermama, als een soort van buitenaardse menselijke soort, heeft het laatste uur geslagen. Het is tijd dat ze deze aardbol verlaat.
Perfectie bestaat niet
En het gaat er allemaal om dat perfectie niet bestaat. Perfectie is een mentale en vooral onnatuurlijke, uiterst vreemde gemoedstoestand. Het maakt dat we met z’n allen sneller oordelen, veroordelen en anderen een slecht gevoel geven. Hoe kan zoiets bestempeld worden als een ‘goede zaak’? We maken onszelf (en onze kinderen) wijs dat alles perfect kan of moet zijn. Maar de waarheid is dat iedereen weleens worstelt met iets in zijn leven. Het is onze taak als moeders om ervoor te zorgen dat onze kinderen dat beseffen, zodat ze de obstakels in hun leven kunnen overwinnen.
Picture perfect
Op een dag bladerde ik door Vogue en aanschouwde de immer prachtige Gwyneth Paltrow. Ze stond haar glamoureuze zelf te wezen in haar smetteloze keuken, terwijl ze een organische, vegan naschoolse snack bereidde voor haar kinderen. Mét lokaal geteelde producten. Uiteraard. Eerlijk? Ik was jaloers. Op haar ‘I woke up like this-look’ in haar 1000 dollar-jurkje van Michael Kors en haar Louboutin-stelten van 18 cm, op haar good hairday en op haar op het eerste zicht vredig huiselijke tafereeltje, met wat nonchalant verspreid kinderspeelgoed op de achtergrond (maar geen kind te bespeuren). Serieus, Gwyneth? Gaan we het echt zo spelen? Ik zag er verdorie nog niet zo glamoureus uit op mijn eigen huwelijk.
Ode aan de imperfecte mama
Ik snap het wel: het is en blijft Vogue. Maar ik zou mijn eigen magazine willen uitbrengen en ik zou het ‘Half-Assed’ noemen. Als een ode aan de imperfecte mama. De mama die gelooft dat zolang iémand de maaltijd bereid heeft, dat het homemade is. Een mama die niet alles perfect onder controle heeft en (soms zonder succes) improviseert wanneer zoonlief morgen een carnavalskostuum nodigt heeft voor de schoolstoet.
Ooit was ik er eentje
Maar ik moet iets bekennen: ooit was ik zo’n Supermama (of ik probeerde toch heel hard om er eentje te zijn). Elk jaar gaf ik zo’n spectaculair Dios de las Muertos-feestje. Eerlijk? Ik leefde er helemaal voor. Zoals je dat doet als atleet voor de Olympische Spelen: voorbereidingen begonnen màànden vooraf, en ik was een wrak. De hele tijd. Het kostte me zelfs een behoorlijk ongeval om me te doen beseffen dat ik mezelf helemaal gek maakte. Op de dag van het feestje liep ik als een kip zonder kop rond, want 185 genodigden zouden in geen tijd voor de deur staan. Zoals gewoonlijk was ik vastberaden om er een perfect plaatje van te maken. Wekenlang had ik gewerkt aan elk detail en eindelijk was het moment suprême er dan. Versgeperst limoensap en munt voor de mojito’s? Check. Authentieke Oaxacaanse maskers in de inkomhal? Check. Homemade hapjes met ingrediënten uit de biowinkel, 50 km verderop? Check.
Dé eye-opener
Toen ik even een blik op mezelf wierp in de spiegel, merkte ik een vuiltje op in het uiterste hoekje van de badkamerspiegel. Ik probeerde het eerst te negeren, want er moesten nog tientallen feestdetails in orde gemaakt worden, maar de Martha Stewart in mezelf kon het niet loslaten. Dus ik kroop op het badkamermeubel (ja, met hoge hakken) en probeerde de vlek te verwijderen. Maar toen ging het mis. Ik gleed uit en in geen tijd lag ik languit op de badkamervloer, met een gebroken teen. Ik huilde tranen met tuiten, keek op en zag dat ik de vlek zelfs nog erger had gemaakt…
De tijd van mijn leven
Mijn teen nam de proporties en kleuren aan van een mini-aubergine, en ik was veroordeeld tot Crocs voor de rest van de avond. Ik kon niet rondrennen om iedereen van spijs en drank te voorzien, of opruimen. Maar weet je wat? Ik had de tijd van mijn leven, want ik kon eindelijk stilzitten en écht samenzijn met familie en vrienden. Doorheen de jaren heb ik geleerd om écht mijn leven te léven, in plaats van aan de zijlijn te staan en te zorgen voor iedereen, behalve voor mezelf.
Tijd voor een nieuwe definitie
Het is dus tijd om de definitie van een goede mama, echtgenote, gastvrouw, werknemer,… voor eens en voor altijd aan te passen. Ik wil niet dat mijn kinderen opgroeien met enkel de herinnering aan hoe spik en span ons huis altijd was. Ik wil dat ze het plezier en de liefde onthouden. Waarom je druk maken in wat anderen denken? Je wilt immers herinneringen maken met degenen die je liefhebt. En dat doe je wellicht ook, maar soms is het ook een boeltje. Maar: omhels die chaos. En laat ze dan los. De dood van de supermama is wellicht nog wat voorbarig, maar ze ligt toch aan de beademing, wat mij betreft. Laten we voorgoed de stekker uittrekken.”
Bron: modernmom.com