Mijn verhaal: alleenstaande mama Karen voelt zich verlamd door angsten

Karen (32): “Ik twijfelde heel even maar deed het toch: gisteren cancelde ik het geplande weekend met vriendinnen. We zouden met ons vieren richting Parijs trekken. Dat betekent één nacht niet thuis. Een avond in een veel te drukke en bedreigde stad. En Milan die het langer dan enkele uren zonder mij zou moeten zien te redden. Ik liet hen weten dat ik toch liever niet meeging. Ze reageerden niet eens verbaasd, want sinds ik mama ben, zijn ze niet anders gewoon. Tot enkele jaren geleden was elke uitdaging, klein of groot, goed genoeg om meteen ‘ja’ te zeggen. Op mijn bucketlist stond skydiven op nummer één. Ik trok met de rugzak de wijde wereld in, van Paraguay tot Costa Rica. Maar toen ik zwanger werd, veranderde mijn leven compleet.

De vader van Milan verdween nog voor de geboorte met de noorderzon. Hij was niet klaar voor het vaderschap, zei hij, en bovendien had hij plannen in het buitenland. In diezelfde periode overleed mijn moeder plots en was ik van de ene dag op de andere mijn grootste steun en toeverlaat kwijt. Ik had het gevoel dat ik niemand meer had. Ik was enig kind en op mijn tweede verdween ook mijn vader als een dief in de nacht. Vlak na de dood van mijn moeder kreeg ik mijn eerste angstaanval. Ik stond met mijn bolle buik aan de kassa van de supermarkt toen ik naar adem moest happen en onwel werd. Straks beviel ik helemaal alleen van een kind, wat als er mij ooit iets overkomt? Voor het eerst flitste deze gedachte door mijn hoofd. En ze liet me nooit meer los.

“Milan met een vriendje naar de speeltuin laten gaan? Of zelf eens met vriendinnen op weekend? Ik zeg op alles ‘nee’. Er kan zóveel misgaan, en hij heeft alleen mij”

Enkele maanden later beviel ik, helemaal alleen, van Milan. Enkele vriendinnen bezochten me in het ziekenhuis, meer niet. Ik vertrok alleen naar huis. En ik moest er in m’n eentje voor zorgen dat alles goed ging met mijn prachtige kleine kereltje. Dat leverde me meer dan alleen maar wat angstzweet op: ik was echt ongelooflijk bang. Zo moest ik drie maanden na de bevalling opnieuw aan de slag in Brussel. Dat betekende elke dag een klein uurtje in de wagen, heen en terug. Overal zag ik dreiging en gevaar, zo erg dat ik uiteindelijk op zoek ben gegaan naar een nieuwe baan in de buurt. Want stel dat ik verongeluk? Wat dan met Milan? En het ging al snel nog veel verder dan dit. Met het vliegtuig op reis? Liever niet. Na één glas wijn de auto in? Geen denken aan. Voor het werk naar het buitenland? Nee, bedankt. Ik leef sinds de geboorte van Milan ook extreem gezond. Ja, ook de angst om ziek te worden is er. Een vriendin overleed enkele maanden geleden aan kanker. Ze was mama van twee kleintjes. Bikkelhard, maar haar man is er nu voor de meisjes. Hun leven zal uiteindelijk weer zijn gewone gang gaan. Ze hebben dezelfde leefomgeving, dezelfde gewoontes, hetzelfde gemis dat ze samen kunnen delen en hopelijk uiteindelijk een plek kunnen geven. Maar waar moet Milan naartoe als ik er niet meer ben? Ik sprak er laatst met mijn beste vriendin over. ‘Dan komt hij toch gewoon bij ons?’, zei ze meteen. Gemakkelijker gezegd dan gedaan, dacht ik meteen. Ook op dat vlak heb ik geen zekerheid. Vandaar dat ik van plan ben om binnenkort een soort van testament op te maken. Dan kan ik haar officieel als voogd aanduiden.

Milan is nu vier. Nog te klein om te beseffen hoe angstig mama door het leven gaat. Maar ik besef wel hoe mijn angst zijn leven kan beïnvloeden. Een mama die niets durft, wat heb je daaraan? Ik ben een mama die op alles uiteindelijk nee zegt, omdat ze geen enkel risico wil nemen, wat geef ik dan door aan mijn kind? Want mijn controlezucht is ook enorm groot tegenover Milan. Onlangs vroeg een mama van een klasgenootje me of Milan mee naar de speeltuin mocht. Ik verzon een smoes en Milan bleef thuis. Zonder mij naar de speeltuin? Ik mocht er niet aan denken. Ik haal Milan na school ook altijd stipt op tijd op. Omdat ik ervan overtuigd ben dat er in die naschoolse opvang van alles kan gebeuren. Te veel kinderen, te weinig toezicht en controle. Het maakt me zo onrustig en bang. Pas als ik ’s avonds met Milan op de bank zit en we samen naar een filmpje kijken onder ons favoriete deken, voel ik rust. Pas dan ebt mijn angst heel even weg.

Mocht Milan wel een vader hebben, dan zou dat een wereld van verschil zijn. Omdat ik dan zou weten dat mijn zoon een back-up heeft als ik er niet meer ben. Ik zou de verantwoordelijkheid niet meer alleen dragen en dat zou me meer ademruimte en rust geven. Misschien dat een nieuwe man in mijn leven me wel zou helpen. Wie weet. Ik zou me zo graag weer gooien in het leven. En genieten. Maar het lukt me maar niet. Mijn moederliefde is groot, maar tegelijk ook zo ongelooflijk verstikkend, zowel voor Milan als voor mij. En ik besef dat ik daar dringend iets aan moet doen. Daarom heb ik volgende maand een afspraak met een psycholoog. Ik voel dat ik geen andere keuze heb. Voor mezelf, maar vooral voor Milan. Omdat ook hij recht heeft op een onvergetelijke kindertijd en een mama die zorgeloos door het leven stapt.”

(Tekst: Barbara Claeys)