Mijn verhaal: Hannah was negen maanden lang ongemerkt zwanger

Hannah (26): “Ik leerde Maxim kennen in de jeugdbeweging, toen we allebei vijf jaar oud waren. Het klikte meteen. Jaren later kwamen we ook nog eens op dezelfde middelbare school terecht. Het maakte onze band alleen maar sterker. Zo sterk zelfs dat zowel familie als vrienden ervan overtuigd waren dat we uiteindelijk ook verliefd op elkaar zouden worden. En ze kregen gelijk. In het vierde middelbaar kusten we elkaar voor het eerst, het begin van onze relatie.

Maxim en ik droomden weleens over de toekomst. Ook op dat vlak hadden we dezelfde ambitie: eerst studeren, een goede baan vinden, wat carrière maken en dan pas aan kinderen beginnen. Dat was het plan. Maar soms kun je het leven niet zelf regisseren…
Het was op een zaterdagavond, Maxim en ik woonden net samen. We stonden op het punt om naar het verjaardagsfeest van een vriendin te vertrekken toen ik plots buikkrampen kreeg. Ik voelde de drang om naar het toilet te gaan en had ook wat steken in mijn rug. We besloten meteen om thuis te blijven. Ik ging naar bed, in de hoop dat de pijn zou wegtrekken, maar het werd alleen maar erger. Tot de druk in mijn buik onhoudbaar werd. Maxim vertrouwde het niet. ‘We gaan nú naar het ziekenhuis’, zei hij. Even later zaten we samen in de auto. Ik voelde dat ik mijn lichaam niet meer onder controle had en was helemaal in paniek. Eenmaal op spoed dacht de verpleging meteen aan nierstenen. Maar na inwendig onderzoek van de arts bleek het om iets totaal anders te gaan: ik had al zeven centimeter ontsluiting en was aan het bevallen!

“Toen we op spoed aankwamen, dacht de verpleging aan nierstenen. En toen zagen ze dat ik zeven centimeter ontsluiting had”

Een halfuur later lag er een pracht van een jongetje op mijn borst. Ik was in shock. En ook Maxim stond er maar wat beduusd bij. Ons kindje was volgroeid. Negen maanden lang was ik zwanger geweest en we wisten helemaal van niets. Ook al had ik al enkele weken het gevoel dat ik wat bijgekomen was, toch stelde ik me geen vragen. Ik was omwille van een blessure gestopt met sporten. Logisch toch dat je dan wat dikker wordt? Bovendien nam ik de pil – ik moet blijkbaar slordig geweest zijn en ze eens vergeten zijn – en ik bleef ook negen maanden lang ongesteld worden. En ik heb de baby nooit voelen bewegen. ‘Dat kan,’ vertelde de arts me later, ‘omdat de placenta voor de baby zat, die tegen mijn rug aan lag.’ Daardoor hield ons zoontje zich erg rustig. Daar lag ik dan. Net als de meisjes in dat Amerikaanse programma waar ik weleens naar kijk, die liggen te bevallen na een ‘verdoken’ zwangerschap. Hoe vaak heb ik niet gedacht: ‘Hoe kun je zo naïef zijn?’ En plots overkwam het me zelf. We hadden niet eens een naam voor ons kindje. ‘Hoe heet het jongetje dat vlak voor ons zoontje hier geboren werd?’, vroeg Maxim plots. ‘Milan’, zei de vroedvrouw. Maxim en ik keken naar elkaar en we knikten. De keuze was gemaakt.

Na de bevalling belden we als eerste onze ouders op. Ook zij waren volledig van de kaart. In sneltempo reden ze naar het ziekenhuis om even later hun onverwachte kleinzoon in de armen te nemen. Ook op het werk schrokken ze. Ik was net begonnen als accountant bij een marketingbedrijf, maar gelukkig reageerde mijn baas positief. Dat ik even out zou zijn, zouden ze intern wel oplossen. Vrienden en kennissen lieten we dan weer via Facebook met Milan kennismaken. Sommigen dachten dat het om een grap ging, anderen boden meteen hulp aan. Want we hadden helemaal niets. Geen kleertjes, geen bedje, niets. In geen tijd stond ons appartementje vol en had Milan een outfit voor de komende maanden. Zo hartverwarmend.

Enkele dagen later mochten we naar huis. Met ons kleine wonder. Het begin van een nieuw leven, een leven waar we helemaal niet op voorbereid waren. Maxim en ik hebben die eerste maanden echt op de tanden moeten bijten. Slapeloze nachten, krampjes, pijnlijke borstvoeding, geen oog en tijd meer voor elkaar… Het was echt zwaar. Maar gelukkig waren we nuchter genoeg om te beseffen dat we geen keuze hadden. Hier moesten we doorheen. ‘Samen overleven we dit wel’, stelde Maxim me af en toe gerust. Bovendien waren we gek op ons mannetje. We voelden alleen maar liefde voor hem. En dat was genoeg om er helemaal voor te gaan.

Intussen ben ik weer aan het werk. Milan gaat drie dagen per week naar de crèche. De twee andere dagen wordt hij door de oma’s en opa’s opgevangen. Het gaat goed met ons. Heel goed zelfs. Soms denk ik zelfs dat Milan onze relatie nog sterker heeft gemaakt. We zijn een trio door dik en dun, ons gezinnetje komt voor alles en iedereen. Zo blij zijn we met onze zoon. Of ik het anders had gewild? Eigenlijk niet. Ik vind het alleen jammer dat ik de zwangerschap niet bewust heb meegemaakt. Die spanning. Dat uitkijken naar. De eerste echo. En samen zorgvuldig de babykamer inrichten. Maar wie weet krijgen we wel een herkansing. Want ons nest is warm genoeg om voor een broertje of zusje voor Milan te gaan. En ook ons hart zegt volmondig ‘ja’!”

(Tekst: Barbara Claeys)

Lees meer:

• Mijn verhaal: Veerles zoon Victor (10) was liever nooit geboren
• Mijn verhaal: het dochtertje van Stefanie lijdt aan hevige epilepsie
• Mijn verhaal: Martine heeft dystonie, een zeldzame hersenaandoening