Mijn verhaal: Rita blijft bij haar vriend omwille van zijn kleinkinderen

Rita (71): “Het was mijn dochter die me aanraadde om me in te schrijven op een datingsite. Ik zag het niet zitten, kon me niet voorstellen dat het zou werken. Bovendien was ik na de dood van mijn man, nu negen jaar geleden, zo gewend aan een leven alleen dat ik weinig behoefte had aan een nieuwe partner. Maar mijn dochter bleef maar herhalen: ‘Je zult het zien: samen is het leuker.’ Met tegenzin maakte ik een profiel aan. Maar tot mijn verbazing vond ik het erg leuk om berichtjes te krijgen. Ik begon te mailen en te chatten. Het was fijn nieuwe mensen te leren kennen.

En toen was daar André. Ik wist niet dat het kon, verliefd worden via woorden alleen, maar ik voelde telkens weer vlinders in mijn buik wanneer ik een bericht van hem kreeg. Van schrijven ging het naar bellen, en een paar weken later zat ik tegenover hem in een lunchcafé. Hij liet me blozen en giechelen als een pubermeisje. En bij het afscheid bleek ik het zoenen nog niet te zijn verleerd. Mijn dochter had gelijk: met twee is plezanter. Vooral het eerste jaar van onze relatie was ik erg gelukkig met André. We hielden elk ons eigen huis, maar zaten vaak bij elkaar. We deden van alles samen: wandelen, fietsen, citytrippen. Zelfs gewoon samen lezen op de zetel, met Franse chansons op de achtergrond, was een groot plezier. En ook het knuffelen, het intiem zijn, bleek ik meer gemist te hebben dan ik dacht.

“Elke minuut die ik met de tweeling doorbreng, stroomt mijn hart over van liefde. Daarvoor neem ik de buien van André er graag bij”

Maar helaas ging onze relatie na verloop van tijd achteruit. André kan enorm innemend en gezellig overkomen, maar hij heeft ook minder aangename kanten. In het begin dacht ik dat wij heel goed konden praten. Tot ik in de gaten kreeg dat hij maar met een half oor luistert als het over mij gaat. Liever heeft hij het over zichzelf. Hij is ook behoorlijk dominant, wil dat de dingen gaan zoals hij het wil en mokt als het anders loopt. En hij commandeert mij geregeld, ook als er anderen bij zijn. Mijn dochter denkt dat ik bij André blijf omdat ik ertegenop zie om weer alleen te zijn, maar dat klopt niet. Het zou ongetwijfeld weer wennen zijn, maar ik red me prima in mijn eentje. Ik ben ook rechtgekrabbeld na de plotse dood van mijn man, van wie ik zielsveel hield. Als ik dát kon, dan kan ik alles.

Maar André heeft een geheim wapen waarmee hij mij aan zich bindt: zijn kleindochters, een tweeling van acht, die bij hem om de hoek wonen. Ze komen twee keer per week naar hem onder de middag en na school, en het werd al snel een gewoonte dat ik er dan ook was. André liet de zorg voor hen graag aan mij over en ik vond het fantastisch. Sterker nog: ik bloeide er helemaal van op. Als jonge vrouw al droomde ik van een hele schare kinderen. Helaas was mij dat niet gegund, voor en na mijn dochter kreeg ik enkel miskramen. Voor mijn dochter was kinderen krijgen ook niet vanzelfsprekend. Vijf ivf-pogingen heeft ze ondergaan, alle vijf zijn ze mislukt. Met een hoop tranen en verdriet hebben zij en haar vriend besloten om het zo te laten. Ik heb haar zo goed mogelijk bijgestaan in die zwarte periode.

Dat ík er ook veel verdriet van had dat ik nooit oma zou worden, heb ik amper laten merken. Dat leek me ongepast, het ging immers niet om mij. Maar het deed pijn. Dat ik nu ‘oma Rita’ ben en elke week word doodgeknuffeld door een enthousiaste tweeling doet meer met me dan ik kan zeggen. Ik geniet er zo van om die twee meisjes te verwennen, naar hun babbeltjes en grapjes te luisteren, of wat dan ook voor hen te doen. Elke minuut die ik met hen doorbreng, voel ik mijn hart overstromen van liefde. Ze maken me zo gelukkig dat ik er de buien van André graag bijneem. Ik moet er niet aan denken dat ze uit mijn leven verdwijnen. Hoeveel dit voor mij betekent, kan ik onmogelijk met mijn dochter delen. Ik ben bang dat zij het als verraad zou zien. Zelf heeft ze haar kinderloosheid inmiddels helemaal geaccepteerd. Ze is nu gelukkig met het leven dat ze met haar man leidt, met veel reizen, hard werken en een kast van een huis.

Daarom heb ik het met haar niet vaak over de tweeling en is zij zich er niet van bewust hoeveel ze voor mij betekenen. Maar ik ben niet van plan mijn rol van oma Rita op te geven. En zo slecht hebben André en ik het niet, hoor. Het is best vol te houden. Zeker als het maandag is en de tweeling zijn huis weer binnendendert.”

(Tekst: Lydia van der Weide)

Nog meer lezen:

• Mijn verhaal: Suzannah moest plots zelfstandig worden na de dood van haar man
• Mijn verhaal: Marjan lijdt aan hyperhidrosis, overmatig zweten
• Mijn verhaal: Sabine ging fulltime voor haar zieke moeder zorgen