SOS familie: “Tuur kwam van bij zijn mama en bij het uitpakken liet hij mij de Rilatine zien. Ik stond perplex”

In deze rubriek komen moeilijke familieproblemen aan bod waarmee onze lezeressen kampen. Elke betrokkene schetst zijn of haar verhaal, en de bemiddelaar weet raad!

Wat zegt mama Els?

“Tuur is erg druk en vraagt enorm veel aandacht. Hij slorp al mijn energie op en daar lijdt iedereen onder”

Els (37): “Tuur is altijd een drukke jongen geweest en dat wordt alleen maar erger. Hij kan geen vijf minuten stilzitten, vraagt enorm veel aandacht en je moet hem steeds bezighouden. Als hij met iets begint, is hij het meteen beu. Bart, de papa van Tuur, vindt dat ik overdrijf. Tuur is volgens hem gewoon een energieke jongen die sport nodig heeft als uitlaatklep. ‘Wie vindt het op die leeftijd nu niet moeilijk om stil te zitten’, is zijn visie. Bart doet veel activiteiten met hem — zwemmen, fietsen… — en Tuur zit in een voetbalclub, maar Bart vindt dat hij nóg meer aan sport zou moeten doen. Ik zie dat niet zitten, het is al druk genoeg.

Zolang ik alleen was na de scheiding viel alles nog mee. Ik gaf Tuur veel aandacht en zorgde ervoor dat er thuis niet te veel prikkels waren. Zijn schoolresultaten waren oké, maar hij was nog jong natuurlijk. Sinds ik samenwoon met mijn nieuwe vriend Koen is het moeilijke gedrag van Tuur alleen maar toegenomen. Koen heeft drie zonen en ik merk dat zij zich dikwijls storen aan het gedrag van Tuur. Koen maakt ook regelmatig opmerkingen. Hij vindt dat ik veel te veel aandacht besteed aan Tuur en er te veel eieren onder leg. ‘Er is iets grondig mis met die jongen’, zei hij onlangs. Dat raakte mij diep.

Laatst aan de schoolpoort zei de juf dat Tuur het niet gemakkelijk heeft in de klas. Hij is snel afgeleid en zijn resultaten gaan achteruit. Zij maakte zich zorgen en zei dat ze vermoedde dat hij ADHD heeft. Ik schrok van die diagnose en reed wenend naar huis. Koen zei dat hij dit allang vermoedde, maar dat hij me niet wilde kwetsen, dat ik er niet klaar voor was. Hij zei dat Tuur al mijn energie opslorpt en dit voor het hele gezin best heftig is. Koen zei dat ook zijn zonen last hadden van de situatie. Rustig chillen in de zetel kon niet meer door de drukte van Tuur. Zijn kinderen vonden zelfs samen op vakantie gaan niet meer tof omdat alle aandacht dan naar Tuur ging. Dat krenkte mij enorm. Waarom heb ik dit niet gezien terwijl iedereen van mijn gezin er last van had?

Koen kent een psychiater in het ziekenhuis waar hij werkt en maakte een afspraak voor Tuur. Na onderzoek bevestigde de arts het ADHD-verhaal. Hij schreef Rilatine voor zodat Tuur zich beter zou kunnen focussen — wat Tuur zelf prima vond, want hij had het best moeilijk in de klas. Maar op vrijdag ging Tuur voor een week naar z’n papa en op maandagochtend kreeg ik een woedende Bart aan telefoon: ‘Wie denk jij wel dat je bent. Mijn zoon zo’n vergif geven. Ik denk er niet aan!’ Ik was helemaal van mijn melk. Dit was toch het beste voor Tuur? En wat nu? Het heeft natuurlijk geen zin dat ik Tuur wel Rilatine geef en zijn papa niet.”

Wat zegt papa Bart?

“Het is gewoon een actieve jongen, wat is daar mis mee? Zelf ben ik ook zo; ik herken veel van mezelf in hem”

Bart (38): “Toen Els mij verliet, stond ik erop om Tuur zeker evenveel bij mij te hebben. Ik zie die jongen doodgraag, ik wil mijn zoon mee opvoeden, én hem onder de vleugels van Els vandaan halen. Toen Els en ik nog samen waren, hadden we al regelmatig discussies over Tuur. Els vond Tuur veel te druk en wilde hem zo rustig mogelijk houden. Ze beperkte de activiteiten: hij mocht maar één sport beoefenen. Ze zorgde voor een rustige sfeer en haalde zelfs geen cola in huis want dat zou kinderen ook te druk maken. Allemaal overdreven, vond ik. Zelfs over het sporten hadden wij discussie. Ik wilde Tuur laten voetballen, maar ook dat vond ze te druk. Zij wilde hem laten turnen. Gelukkig heb ik voet bij stuk gehouden en is Tuur gaan voetballen, wat hij zelf ook superleuk vindt. En dat werkte. Tuur kon zijn energie kwijt en was rustig op momenten dat het nodig was. Het is gewoon een actieve jongen, wat is daar mis mee? Ik zelf ben ook een bezige bij. Ik fiets naar mijn werk, ga ’s avonds dikwijls nog lopen en kan met tien zaken tegelijk bezig zijn. Ik herken mezelf heel erg in onze Tuur. Misschien heeft Els het daarom zo moeilijk met zijn gedrag, hij lijkt misschien teveel op mij?

Toen Els met haar vriend ging samenwonen, zag ik mijn zoon veranderen. Tuur vindt het daar erg druk met de drie zonen van Koen. Ze zijn ook een stuk ouder: drie pubers die niets anders doen dan gamen en televisie kijken. Tuur zegt ook dat hij zijn mama mist, dat zij het enorm druk heeft om dat grote huishouden te runnen, want Koen is er niet vaak, hij heeft een drukke job als hoofdverpleger in een ziekenhuis. Daardoor kan Els niet meer zoveel met Tuurs school bezig zijn en met hun tweetjes dingen doen, komt er ook niet meer van. Tuur zegt dat hij het gevoel heeft dat Koen hem niet graag ziet. Hij heeft altijd commentaar en doet niks leuks met hem. Onlangs vroeg hij of hij meer bij mij mag blijven, maar dat ziet Els niet zitten.

Het laatste incident was er te veel aan. Tuur kwam van bij zijn mama en bij het uitpakken liet hij mij de Rilatine zien. Ik stond perplex. Ik hoorde dat zij met Tuur naar de psychiater is gegaan zonder dit met mij te overleggen en dat daar werd beslist om Rilatine te proberen. Ik zag aan Tuurs reactie dat hij schrok, hij was zich van geen kwaad bewust. Ik heb altijd een afkeer gehad van Rilatine, het werd mij destijds ook aangeboden door mijn medestudenten die het gebruikten tijdens de examens om zich te focussen. Ik heb daar dan wat over opgezocht en vind het een echte drug, laat staan dat je dit aan kinderen zou geven wiens hersenen nog volop in ontwikkeling zijn. Ik heb dan woedend naar Els gebeld en gezegd dat ik dit bij de bemiddelaar wou bespreken.”

Hoe moet het nu verder?

“Door gebrek aan communicatie hebben beide ouders een ander beeld van hun zoon. Ze beseffen dat meer overleg nodig is”

Familiaal bemiddelaar Monique Van Eyken: “Ik kende Els en Bart van een bemiddeling drie jaar geleden toen ze uit elkaar gingen. Toen ik hen vroeg naar de reden van de afspraak zei Els dat ze het niet begreep; zij had met de beste bedoelingen een psychiater geconsulteerd omdat de juf haar zei dat Tuur aandachtsproblemen had op school en ze ADHD vermoedde. Bart viel uit de lucht. Hij wist niets van de opmerking van de juf. Hij merkte wel een lichte achteruitgang in de schoolresultaten, maar wees dit eerder aan de toenemende moeilijkheidsgraad op school en de verminderde aandacht van mama voor school.

Als ik beide ouders vraag hoe zij hun zoon de laatste tijd zouden beschrijven, krijg ik van elk een heel ander verhaal. Mama beschrijft een blije Tuur die gelukkig is met de gezinsuitbreiding. Ze zegt wel dat Tuur het heel moeilijk heeft met huiswerk en dat er dikwijls conflicten zijn als ze hem achter de veren zit. Mama zegt ook dat ze vindt dat Tuur veel drukker is dan vroeger en dat dit veel discussie geeft met haar nieuwe partner. Toen de juf haar aansprak over een mogelijke ADHD-diagnose wist ze dat Bart daar moeilijk zou over doen. Zij hadden in het verleden al een heel andere visie op Tuurs gedrag. Daarenboven kwam het goed uit dat Koen een psychiater kende waarbij Tuur snel terecht kon. Bart reageert boos: ‘Het is toch niet omdat wij een andere visie hebben dat we het er niet over moeten hebben?’ Hij had hierover graag eerst een gesprek gehad. Els had hem moeten verwittigen over wat de juf had gezegd en ze hadden dan samen moeten bekijken wat de volgende stappen zouden zijn, vindt hij. Els zegt dat ze dit begrijpt, maar dat ze bang was voor zijn reactie. Ik zie aan Bart dat het begrip van Els zijn boosheid doet zakken.

Als ik aan Bart vraag hoe hij Tuur ervaart, komt een ander verhaal. Hij vertelt de verhalen die Tuur meebrengt over het nieuwe gezin waarin hij terechtkwam, over het gemis van zijn één-op-één momentjes met zijn mama, over de moeilijke relatie met zijn stiefbroers en het gebrek aan vriendschap van zijn stiefpapa. Els huilt. Zij vraagt zich af hoe ze zo blind kon zijn voor de gevoelens van Tuur. Ik zeg hen dat het wel vaker gebeurt dat beide ouders een ander verhaal brengen. Kinderen tonen immers wat zij denken dat hun ouders willen zien of horen. Zo wil Tuur mama’s geluk niet kapotmaken door kritiek te geven, maar kan hij dit wel bij papa uiten.

De ouders van Tuur maken volgende afspraken: mama maakt meer ruimte voor haar en haar zoon en heeft een gesprek met de andere gezinsleden. Bart en Els maken een afspraak met de juf om te horen hoe zij Tuur ervaart en indien nodig maken ze een afspraak met een psychiater waar ze beiden achter staan.

Uit: Libelle 41/2020 – Tekst: Monique Van Eyken, familiaal bemiddelaar

Meer lezen:

• SOS familie: “Emilie is bang dat ze op de tweede plaats zal komen, dat de kinderen hun plusmama liever gaan zien”
• SOS familie: “Al twee jaar zien we onze kleinkinderen niet meer. Wij gaan kapot van verdriet”
• De kracht van familie: “Hoe diep hij ook viel, ik zag nooit alleen die drugsverslaafde, maar altijd ook mijn kind”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!