SOS familie: “Emilie is bang dat ze op de tweede plaats zal komen, dat de kinderen hun plusmama liever gaan zien”

In deze rubriek komen moeilijke familieproblemen aan bod waarmee onze lezeressen kampen. Elke betrokkene schetst zijn of haar verhaal, en de bemiddelaar weet raad!

Wat zegt mama Emilie?

“Julie en Jules voelen zich niet meer goed bij hun papa”

Emilie: “Sam was de man van mijn leven. We hebben elkaar leren kennen toen we op kot zaten in Leuven en gingen meteen na onze studies samenwonen. Niet snel daarna was ik zwanger van onze Jules en twee jaar later kwam Julie. We hebben samen beslist dat ik halftijds zou werken. Zo kon ik de kinderen altijd ophalen na school, er voor hen zijn op woensdagnamiddag en hun studies op de voet volgen. Ik merkte immers dat vooral Jules veel begeleiding nodig had bij zijn huiswerk. Sam werkte veel en ging vaak fietsen met zijn vrienden. Als ik hem vroeg om meer gezellig thuis te zijn en samen eens een Scandinavische reeks of zo te bekijken, vond hij dat saai. Sam wilde vooral op stap, maar dat zag ik niet zitten met de kinderen. Twee jaar geleden, vlak na de kerstvakantie, vertelde Sam mij dat hij iemand anders had. Mijn wereld stuikte in elkaar. Ik heb nog om een tweede kans gevraagd, maar hij zei dat ik genoeg kansen had gekregen. Het was op.

We zijn toen naar een bemiddelaar gestapt, de heftigste gesprekken uit mijn leven. Ik viel al helemaal van mijn stoel toen ik hoorde dat Sam voor een week-weekregeling wilde gaan. Hij wilde iets betekenen voor de kinderen, eindelijk zijn vaderrol opnemen. Terwijl ik altijd met de kinderen bezig was! Sam wilde niet van zijn eis afstappen en dreigde naar de rechtbank te gaan. Ik heb uiteindelijk met de week-om-weekregeling ingestemd, op voorwaarde dat de kinderen elke woensdagmiddag bij mij zijn en dat de regeling kan worden herzien als de kinderen of een ouder dat wensen. Dat moment is er nu. Julie en Jules voelen zich niet meer goed bij hun papa. Zij hebben het moeilijk met zijn nieuwe vriendin en willen meer bij mij zijn. Ik begrijp dat volledig. Stefanie denkt hun tweede mama te moeten zijn. Vorige week waren we samen op de voetbal van Jules. Zij zat luidkeels te supporteren voor hem alsof het haar eigen kind was. Dan zwijg ik nog over de foto’s op Facebook van haar en de kinderen wanneer ze samen gaan winkelen of op uitstap gaan. Vreselijk vind ik dat. Wie denkt ze wel dat ze is?”

Wat zegt papa Sam?

“Net nu ik mijn leven weer op de rails heb, wil ze de regeling herzien”

Sam: “Emilie was snel zwanger, onverwacht eigenlijk. Ik wilde nog wat genieten van een onbezonnen tijd samen, maar die was snel voorbij. Emilie ging tweehonderd procent voor het moederschap: de kinderen waren alles voor haar. Zij wou dan ook snel minder gaan werken. Ik hoopte dat er zo ook meer tijd voor ons zou komen, maar dat gebeurde totaal niet. Alleen de kinderen telden, het was alsof ik voor haar niet meer bestond. Een gesprek hierover was niet mogelijk. En ja… ik leerde op het werk iemand kennen die me veel aandacht gaf. Ik voelde me herleven en heb toen de moeilijke beslissing genomen om weg te gaan. Ik besefte maar al te goed dat ik Emilie en de kinderen hiermee veel verdriet zou doen. Bij de bemiddelaar werd er onder meer gesproken over de verblijfsregeling en dat zag ik als een kans om ook als vader een rol te spelen. Naar mijn gevoel had Emilie die rol wat in de weg gestaan. Ik wilde eindelijk papa kunnen zijn. Mijn relatie met die vrouw van het werk heb ik zelfs stopgezet omdat het niet klikte tussen haar en de kinderen.

Een halfjaar geleden leerde ik iemand anders kennen, Stefanie, een juf van op de school van de kinderen. Een fantastische vrouw, met wie de kinderen het ook supergoed kunnen vinden. Ze gaat met Julie winkelen en komt mee naar Jules’ voetbal. Volgende maand verhuizen we samen naar een groter huis met een tuin in de buurt van de school van de kinderen. En nu, net nu ik mijn leven terug wat op de rails heb, wil Emilie opnieuw een gesprek met de bemiddelaar om de regeling te herzien. Ik heb het daar moeilijk mee.”

Wat zeggen de kinderen?

“Misschien moeten we meer bij mama blijven, want zij is alleen”

Julie: “Ik was heel triest toen mama en papa uit elkaar gingen. Ik had het totaal niet zien aankomen. Mama was heel verdrietig en miste ons heel erg. Ik miste mama als we bij papa waren en papa als ik bij mama was. Ik deed toen ook net mijn communie en mama en papa maakten ruzie over mijn feest. Gelukkig liep dat goed af: we gingen met z’n allen naar Disneyland en ik kreeg twee feesten, één bij mama én één bij papa. Papa heeft nu een nieuw liefje. Stefanie doet veel voor ons, ze maakt lekker eten en we gaan soms winkelen. We verhuizen binnenkort ook naar een groter huis dicht bij school, dus moeten we niet zo vroeg opstaan als bij mama. Stefanie kan ons ook brengen en halen aan school. Ik zou het wel fijn vinden dat mama ook een vriendje had, dat zou haar blij maken en dan is ze niet zo alleen als wij er niet zijn. Misschien moeten we nu wat meer bij mama blijven, want zij is alleen en papa heeft nu toch iemand.”

“Mama kwam naar mijn voetbal tijdens papa’s week. Ik was even de kluts kwijt”

Jules: “Ik ben blij dat papa binnenkort een nieuw huis heeft met een grote tuin. We krijgen zelfs een grote voetbalgoal, zodat ik ook met papa veel kan trainen. En we krijgen een hond! We keken al naar Spaanse websites om een hond te adopteren die het daar niet zo goed heeft. Mama vindt een hond maar niks: veel werk en vuil. Als ik er tegen mama iets over zeg, zie ik haar heel raar kijken en zegt ze: ‘Je papa weet niet waar hij aan begint, een hond is dikke ellende… en dan nog van een asiel.’ Dat maakt me wel wat droevig, ik was nu net zo blij. Een paar weken geleden is mama naar mijn voetbalwedstrijd komen kijken tijdens papa’s week. Normaal doet ze dat niet. Ik was even de kluts kwijt. Mama stond aan de ene kant, papa en Stefanie aan de andere. Mama begon mij overdreven te knuffelen, ik was een beetje beschaamd tegenover mijn maten. Ik heb de slechtste match van mijn leven gespeeld. Ik hoorde Stefanie roepen dat ik goed bezig was, maar het lukte niet.”

Zo ging het verder

“Soms gaan kinderen voor hun ouders zorgen. Dat is niet goed voor hun eigen ontwikkeling”

Bemiddelaar Monique Van Eyken: “Ik merk dat Emilie heel gespannen binnenkomt, haar handen trillen. Ze zegt dat de kinderen meer bij haar willen zijn. Sam valt uit de lucht en zegt dat het nu pas goed gaat. Dat Stefanie een fantastische plusmama is en dat ze verhuizen naar een beter huis. Emilie zegt dat de kinderen haar missen en dat Julie expliciet gevraagd heeft meer bij haar te wonen. Wanneer ik vraag of ze weet waarom Julie dit vraagt, heeft zij geen duidelijk antwoord. Sam zegt dat alles komt doordat Emilie het moeilijk mee heeft met zijn nieuwe vriendin. “Onlangs bij de wissel, wou ze de kinderen niet binnenlaten omdat Stefanie de deur opendeed.” Emilie reageert woedend en huilt. Ze roept dat Stefanie denkt dat ze de nieuwe mama is, dat het belachelijk is hoe ze staat te roepen langs de kant van het voetbalveld en dat ze foto’s van haar en de kinderen op Facebook plaatst terwijl het haar kinderen niet zijn.

Ik laat de emoties even zijn en vraag door naar wat dit bij haar teweegbrengt. Emilie zegt dat ze bang is op de tweede plaats te komen. Bang dat de kinderen Stefanie liever gaan zien en dat ze liever naar hun vader zullen gaan door het grote huis en de hond. Ze vertelt ook dat ze het zwaar heeft omdat ze nu voltijds moet werken. Sam stelt Stefanie gerust, ze hoeft helemaal niet bang te zij dat Stefanie haar plaats zal innemen. Hij bevestigt dat Emilie een supermama is en dat zij voor de kinderen altijd op de eerste plaats zal komen. Hij verzekert haar ook dat hij niet wil dat Stefanie een vervangmama wordt, maar dat het voor de kinderen net goed is dat zij ook voor hen zorgt en hen graag ziet.

Als ik het verhaal van de kinderen inbreng en beschrijf dat de kinderen ook bezorgd zijn over hun mama en misschien daarom meer bij haar willen blijven, schrikt Emilie. Ik leg uit dat kinderen zeer zorgend zijn voor hun ouders en heel erg kijken naar het non-verbale. Ze zien dat hun mama triest is als ze vertrekken en horen haar zeggen dat ze hen zal missen. Ze zien ook dat het hun mama raakt als ze iets positiefs vertellen over wat er bij papa gebeurt. Dat zou een reden kunnen zijn voor de kinderen om haar te zeggen meer bij haar te willen zijn. Ik leg hen uit wat ‘parentificatie’ is, namelijk dat kinderen voor een ouder gaan zorgen, waardoor hun eigen noden en ontwikkeling in het gedrang komen. Ouders moeten daar alert voor zijn. Emilie herkent de verhalen van de kinderen en geeft aan dat ze alleen het beste wil voor hen. Ze geeft ook toe dat ze het nog steeds moeilijk heeft met de scheiding en het gemis van de kinderen.

Ik vraag aan beiden wat zij op korte termijn nodig hebben om zich beter te voelen. Voor Sam is het belangrijk dat hij papa kan blijven en de kinderen een week bij hem kunnen zijn. Hij herhaalt nog eens dat Emilie de enige, echte mama van de kinderen blijft. Hij verzekert haar dat hij met Stefanie afspraken zal maken, onder meer over het posten van foto’s op sociale media. Ik zie dat deze erkenning Emilie deugd doet. Zij gaat akkoord dat de regeling blijft en zegt dat ze ook met zichzelf aan de slag gaat. Ze ziet immers in dat het niet oké is dat de kinderen voor haar gaan zorgen.”

Meer lezen:

• SOS familie: “Al twee jaar zien we onze kleinkinderen niet meer. Wij gaan kapot van verdriet”
• De kracht van familie: “Hoe diep hij ook viel, ik zag nooit alleen die drugsverslaafde, maar altijd ook mijn kind”
• Zo ver weg, maar toch dichtbij: twee families over hun lange afstandsrelatie

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!