SOS familie: “Ik voel me al heel lang alleen in onze relatie en mis verbondenheid, het gevoel dat je ertoe doet”

In deze rubriek komen moeilijke familieproblemen aan bod waarmee onze lezeressen kampen. Elke betrokkene schetst zijn of haar verhaal, en de bemiddelaar weet raad!

Wat zegt Eva?

“Wat ik zo mis in onze relatie, is verbondenheid. Het gevoel dat je ertoe doet, dat je partner oprecht interesse in je heeft”

Eva (41): “Ik voel mij al heel lang alleen in onze relatie. Tim en ik leerden elkaar kennen via vrienden op Rock Werchter. We hadden allebei wat op, op de achtergrond was er die zalige muziek en de zon brandde op ons lijf. Ik viel meteen voor Tims charmes. Hij was diegene die met zijn ogen dicht van de muziek genoot terwijl ik de ziel uit mijn lijf stond te dansen. Ik vond bij hem de rust die ik bij mezelf niet vond. We waren op veel vlakken verschillend, maar zagen dat als een verrijking. En toch werden die verschillen meer en meer splijtzwammen. Als ik ’s avonds na het werk thuiskwam en honderduit vertelde over wat er zoal gebeurde die dag, las Tim gewoon verder in zijn krant. Af en toe kwam er een ‘hhhmmm’ zonder opkijken, maar ik merkte dat hij niet luisterde. En als hij het al deed, dan zei hij dat ik mij niet zo druk moest maken. ‘Relativeer toch een beetje’, was zijn standaardreactie, ‘er zijn toch ergere situaties’. We hebben ook andere hobby’s: ik sport graag, Tim houdt van lezen en series kijken. Het enige wat we samen hadden was muziek. We hielden van hetzelfde genre en gingen naar heel wat concerten. Zodra we kinderen hadden, veranderde ook dat: geen concerten meer. We deden allebei ons eigen ding. Bovendien was onze jongste een huilbaby. Tim werd gek, zei dat hij geen rust meer had, terwijl ik wel diegene was die dag en nacht voor haar zorgde. Ik voelde mij niet gesteund door Tim en we groeiden nog meer uit elkaar.

Tijdens de corona lockdown is de bom gebarsten. Mijn papa is ernstig ziek geworden en overleden aan Covid-19. Ik mocht hem niet meer zien, kon geen afscheid nemen van hem en de begrafenis vond plaats in zeer intieme kring. Toen heb ik pas echt beseft hoe alleen ik me voelde in onze relatie. Tim heeft mij toen met moeite eens vastgepakt. Hij zei wel hoe erg hij het vond, maar ik voelde totaal geen verbinding. Mijn beste vriendin Suzy daarentegen belde mij op, liet mij eindeloos praten over hoe ik mij voelde. Suzy deed mij voelen wat ik zo mis in onze relatie: verbondenheid, het gevoel dat je ertoe doet, iemand die oprecht interesse in je heeft,… Allemaal zaken die ik niet voel in mijn relatie met Tim.

Toen ik Tim vertelde dat ik een einde wilde maken aan onze relatie, zag ik hem bijna letterlijk en figuurlijk van zijn stoel vallen. Voor het eerst legde hij zijn krant opzij. Hij zei dat hij het niet begreep: ‘Wat is er nu mis met onze relatie? Wij maken toch nooit ruzie’, was het enige wat hij uitbracht. ‘We kunnen toch nog proberen? Overdrijf je nu weer niet?’ Dat maakte me nog bozer. Ik heb mijn valiezen gepakt en ben bij mijn beste vriendin ingetrokken. Ik heb hem nageroepen dat hij nog een brief zou krijgen van een advocaat. Mijn vriendin bracht mij wat tot bedaren en zei dat ik beter bij een bemiddelaar kon langsgaan om samen tot een oplossing te komen.”

Wat zegt Tim?

“Ik dacht dat we het goed hadden samen. Wat wij hebben, is toch genoeg? Met de kinderen bezig zijn, naar muziek luisteren…”

Tim (41): “Eva is de vrouw van mijn leven en een fantastische mama voor onze kinderen. Wij verschillen wel wat van elkaar, maar dat is ook onze kracht, denk ik. Ik ben eerder introvert, Eva is een spring-in-’t-veld. Ik zit graag rustig thuis te lezen, Eva heeft mensen nodig rond haar. En daar probeer ik rekening mee te houden. Zij spreekt regelmatig af met vrienden en ik zie dat ze daar energie van krijgt. Ik blijf dan wel thuis met de kinderen. Onze twee dochters zijn voor mij alles. Eva en ik doen dat als ouders ook fantastisch samen. De kinderen zijn gelukkig en als ik dat zie, ben ik het ook.

Ik heb het de laatste jaren moeilijk gehad op mijn werk. Ik ben interim manager en heb heel wat mensen moeten ontslaan bij het saneren van bedrijven. Om mezelf overeind te houden, neem ik daar wat afstand van. Ik val Eva daarmee ook niet lastig. Werk is werk en dat laat je daar. Thuis wil ik mijn hoofd leegmaken en bezig zijn met wat er echt toe doet: mijn gezin. Ik wil dan samen leuke dingen doen en alle miserie achter mij laten. Wanneer Eva problemen heeft, wil ik er wel zijn om haar op te beuren, maar eindeloos erover praten maakt de zaken alleen maar erger. Ik schrok dan ook enorm toen Eva haar koffers pakte. Dit had ik totaal niet zien aankomen. Ze zei soms dat ze zich alleen voelde, maar dat heeft iedereen toch wel eens? Ik dacht dat we het goed hadden samen. Wat wij hebben, is toch genoeg? Met de kinderen bezig zijn, samen naar muziek luisteren, ìk vind het in ieder geval waardevol genoeg.

Corona heeft er volgens mij geen deugd aan gedaan. Wij werkten beiden van thuis uit en onze twee kinderen waren ook thuis. Het was even zoeken hoe we dat het beste organiseerden, maar ik vond die periode gezellig. Samen thuis in onze beperkte bubbel, meer moet dat niet zijn. We speelden met ons viertjes gezelschapsspelletjes en gingen samen wandelen en fietsen. Ik merkte wel dat Eva stiller was dan anders, maar ik weet dat aan het verdriet dat ze had over haar vader.

Ik hoop dat Eva terugkomt. Volgens mij maakt ze de fout van haar leven. We hebben het toch goed samen? Ook voor onze kinderen is dit geen goede zaak. De idee alleen dat ik de kinderen maar halftijds zou zien, maakt me gek. Bovendien voel ik mij gewoon superslecht zonder Eva. Voor mij heeft een leven zonder haar geen zin. Eigenlijk hoeft het dan voor mij niet meer. Eva heeft tegen de kinderen gezegd dat ze tijdelijk bij haar vriendin logeert voor haar werk, maar ik kan dit alles niet langer verstoppen. Ik ga kapot vanbinnen. Ik kan ook niet meer tot Eva doordringen, ze zegt altijd maar dat ze rust nodig heeft, en neemt dan haar telefoon niet meer op. Ik hoop dat we hier eindelijk eens kunnen praten en misschien kan ik haar dan overtuigen van haar ongelijk. Ik wil dat ze zo snel mogelijk terugkomt.”

Zo ging het verder

“Tim is nog niet klaar om de situatie te aanvaarden. Hij vraagt tijd om alles tot zich te laten doordringen en zich voor te bereiden”

Familiaal bemiddelaar Monique Van Eyken: “Wanneer Eva en Tim binnenkomen, is de spanning te snijden. Ze zitten ver uit elkaar en kijken elkaar met moeite aan. Eva steekt van wal zodra ik hen vraag wat hen tot bij mij brengt. Ze zegt dat ze weg wil bij Tim, dat zij zich al jaren alleen voelt in de relatie. Zij wil graag afspraken maken over hoe het nu verder moet. Ik zie Tim wegzakken en wanneer ik vraag wat hem bij mij brengt, begint hij te huilen. Na wat gesnik gaat hij van start: ‘Ik begrijp het allemaal niet, wij hadden het toch goed samen. Eva maakt een grote fout.’ Als ik aan Eva vraag om aan Tim uit te leggen waarom ze die beslissing heeft genomen, doet ze emotioneel haar hele verhaal. ‘Wij hebben geen connectie samen. Ik heb mij altijd alleen gevoeld. Wij kunnen over niets praten. Alleen praktische afspraken rond ons huishouden en de kinderen maken, lukt goed.’ Tim reageert: ‘Ik was er altijd voor haar, beurde haar op wanneer ze het moeilijk had en stak dan soms een tandje bij in het huishouden’. Eva zegt dat ze dat niet nodig had. Door haar op te beuren en haar problemen te relativeren, voelde zij zich niet gehoord. Haar negatieve gevoelens mochten er nooit zijn. Tim wou daar niet naar luisteren. Tim begrijpt het allemaal niet, hij vindt dat hij veel moeite deed en dat Eva dat allemaal door haar zwarte bril niet ziet. Eva herhaalt dat ze bij Tim weg wil. Ze zegt dat de dood van haar vader de druppel was, dat ze die helemaal alleen moest verwerken. Tim geeft aan dat hij de situatie niet aankan, dat hij niet meer slaapt, dat het leven voor hem geen zin meer heeft zonder Eva en de kinderen.

Ik schets dat er zelden partners samen beslissen om te scheiden. Dikwijls is er een ‘eerste’ en een ‘tweede’ beslisser. De eerste beslisser is diegene die de scheiding in gang zet. Deze heeft dikwijls al een periode van twijfel achter zich, heeft veel nagedacht over de gevolgen en voelt zich ook dikwijls schuldig omdat hij/zij de stap zet. Hij of zij wil meestal de partner niet kwetsen en blijft voorzichtig in wat hij of zij zegt. Daardoor blijft de andere hoop koesteren. De tweede beslisser heeft het gevoel voor een voldongen feit te staan. Hij voelt zich een slachtoffer en verwijt de andere dat die het hele gezin opblaast.

Tim antwoordt dat hij zich geen beslisser voelt, want dat hij dit helemaal niet gewild heeft. Dat klopt voor een deel. Hij kan niet verder met een relatie als Eva dat niet wil, maar hij beslist wél hoe hij hier nu mee omgaat. Tim zegt dat hij daar nog niet klaar voor is en vraagt wat tijd om de scheiding te laten doordringen en zich voor te bereiden. Eva zegt dat ze kan wachten om een definitieve regeling op te stellen maar dat ze wel voorlopige afspraken wil maken. Twee weken later komen Eva en Tim weer langs en worden er voorlopige afspraken gemaakt over de woning, de kinderen en de financiën. Zes maanden later komen ze tot een volledige scheidingsovereenkomst.

Uit: Libelle 44/2020 – Tekst: Monique Van Eycken

MEER LEZEN:

• SOS familie: “Tuur kwam van bij zijn mama en bij het uitpakken liet hij mij de Rilatine zien. Ik stond perplex”
• SOS familie: “Emilie is bang dat ze op de tweede plaats zal komen, dat de kinderen hun plusmama liever gaan zien”
• SOS familie: “Al twee jaar zien we onze kleinkinderen niet meer. Wij gaan kapot van verdriet”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!