SOS familie: “Zodra het over de verdeling van het huis, de financiële middelen en de BVBA gaat, wordt de sfeer grimmig”

Ellen en Dirk zijn 20 jaar getrouwd en hebben drie zonen. Ellen wil scheiden omdat ze vindt dat Dirk te veel bezig is met zijn zaak. Maar als ze via bemiddeling financiële afspraken willen maken, haakt Dirk af. 

Wat zegt Ellen?

“Ik heb ook bijgedragen aan Dirks zaak door de zorg voor de kinderen voor mijn rekening te nemen. Dankzij mij heeft hij alles kunnen uitbouwen”

Ellen (42): “Op mijn 18de kreeg ik van mijn grootouders een tweedehandsautootje cadeau. Ik studeerde verpleegkunde en het wagentje zou zeker van pas komen tijdens mijn stages in verschillende ziekenhuizen. Al na één van mijn eerste lessen, kreeg ik ‘m niet meer gestart. Ik belde de garage, die zouden direct iemand sturen. Die iemand was Dirk. Toen bleek dat ik gewoon een lege accu had doordat ik mijn lichten had aangelaten, lagen we allebei plat van het lachen. En de vonk sloeg bij mij over. Ik vond hem een superaantrekkelijke man met veel humor. Ik kwam echter te weten dat Dirk een relatie had. Ik zette ‘m snel uit mijn hoofd en focuste mij op mijn studies. Maar even later kruisten onze paden opnieuw. Ik werkte op een spoedafdeling, Dirk kwam langs met een collega die een ongeluk had gehad in de garage. Dirk was intussen single en de vonk sloeg over. Binnen het jaar waren we getrouwd. Als snel kregen we onze drie prachtige zonen: Sander, Ken en Dries. Na Sander begon ik deeltijds te werken omdat de zorg voor de kinderen niet te combineren was met mijn job en de carrière van Dirk.

Dirk had intussen zijn eigen garage en hij was daar meer dan thuis. Het werk slorpte hem helemaal op. We deden niets meer samen. Een vakantie met z’n vijven kon amper en de zorg voor de kinderen kwam helemaal op mijn schouders terecht. Als ik er met hem over sprak, vond hij mij ondankbaar. Hij begreep niet dat ik niet tevreden kon zijn met wat ik had: onze prachtige villa, de kinderen, mooie kleren, … Bovendien: hij werkte daar hard voor. Ik voelde mij steeds slechter en ging in therapie. Ik dacht dat de problemen aan mij lagen, dat ik te veel eisen stelde en nooit tevreden was. Bij de therapeute kwam ik tot de conclusie dat ik zo niet verder wilde. Een relatie moest voor mij meer zijn dan een vogel in een gouden kooi.

Toen ik aan Dirk liet weten dat ik wilde scheiden, was hij furieus. Hij vond mij een verwend nest en zei dat ik er niet aan moest denken met al het geld te gaan lopen. Ik voelde toen al dat wij er samen niet zouden uitraken. Mijn therapeute gaf mij jouw naam door. Dirk stemde in, hij wilde bemiddeling wel een kans geven. En het begon goed: de regeling voor de kinderen was direct rond. Maar nu het over geld gaat, krijg ik het gevoel dat het Dirk alleen daarom te doen is. Zodra het over de verdeling van het huis, de financiële middelen en de BVBA gaat, wordt de sfeer grimmig. Dirk vindt dat ik de gevolgen moet dragen van mijn beslissing: de kinderen kan ik krijgen, maar van zijn zaak moet ik afblijven. Ik schrik hiervan. Ik heb ook bijgedragen aan zijn zakelijke succes door de opvoeding en de zorg voor de kinderen voor mijn rekening te nemen. Dankzij mij heeft Dirk alles kunnen uitbouwen. Ik vind het oneerlijk wat hij voorstelt, maar weet niet waar ik recht op heb en wil geen verdere escalatie van het conflict.”

Wat zegt Dirk?

“Toen Ellen me zei dat ze hoopte dat we alles mooi zouden verdelen, sloegen mijn stoppen door. Denkt ze nu echt dat ze me mijn zaak kan afnemen!”

Dirk (52): “De spontaniteit, jeugdigheid en naïviteit van Ellen vond ik meteen aantrekkelijk. Zij was tien jaar jonger dan ik, maar het klikte meteen. Ondanks haar leeftijd droomde Ellen ook van een gezin, een huis en stabiliteit, allemaal dingen waar ik ook naar snakte. Met onze drie zonen was ons gezin compleet. Ik had alles waarvan ik droomde.

Toen mijn baas mij voorstelde om de garage over te nemen, was dat de kers op de taart. Aanvankelijk was Ellen wat angstig, zij houdt van zekerheid en werken als zelfstandige vond ze toch een groot risico. Maar de zaak werd een succes. Ik kon extra personeel aannemen en de verkoop schoot de hoogte in. We hadden niets te kort: we kochten een prachtig huis met zwembad en Ellen kon met de zonen regelmatig naar ons buitenverblijf in Spanje. Voor mij lag dat iets moeilijker. Ik vond het belangrijk om zelf in mijn zaak aanwezig te zijn. Alleen tijdens het jaarlijks verlof ging ik al eens mee, maar inderdaad: dan was ik nog met mijn zaak bezig. Dat is nu eenmaal zo als zelfstandige. Ellen zeurde wel eens over al het werk dat op haar schouders belandde, dat zij altijd alles voor de kinderen moest doen. Ik begreep het niet zo goed: haar ouders hielpen ook. Als zij moest werken, sprongen zij in. Ik vond het uiteindelijk ook goed dat ze halftijds ging werken. Maar ze bleef zeuren: Ellen vond dat ik te veel afwezig was, dat ik geen vader was voor onze zonen en dat zij altijd alleen zat. Het eindigde altijd in kletterende ruzie waardoor ik mij nog meer focuste op mijn zaak en nog meer wegbleef. Want als ik thuis was, was het zelden plezant. Ik vond Ellen erg ondankbaar. Ik werkte mij te pletter voor ons gezin zodat niemand iets tekort kwam en toch was het niet goed genoeg.

Toen Ellen zei dat ze wilde scheiden, stortte mijn wereld in. Ik was razend, begreep het niet, vond dat ik heel goed voor mijn gezin had gezorgd. Ellen mocht op stap gaan met haar vriendinnen, haar eigen hobby’s hebben, nooit heb ik daar een opmerking over gemaakt. Toen Ellen me zei dat ze hoopte dat we alles mooi zouden verdelen, sloegen mijn stoppen door. Denkt ze nu echt dat ze me mijn zaak kan afnemen! Ik nam contact op met een advocaat die me vertelde dat we via het wettelijk stelsel getrouwd zijn en dat dus alles tot de gemeenschap behoort. Toen kreeg ik het warm en koud tegelijk. De advocaat adviseerde mij via bemiddeling een deal te sluiten waarbij ik de zaak kan behouden en de rest wordt verdeeld. Er is genoeg, in armoede zal Ellen zeker niet eindigen. Daarom zit ik hier, daarom heb ik ingestemd met het voorstel van Ellen om alles via jou te regelen. Ik heb haar niet gezegd dat ik al een advocaat heb geconsulteerd…”

Zo ging het verder

“Als Ellen vraagt aan Dirk hoeveel zijn zaak waard is en wat hij heeft opgebouwd in zijn groepsverzekering, antwoordt Dirk dat hij het daarover niet wil hebben”

Familiaal bemiddelaar Monique Van Eyken: “Ellen en Dirk geven tijdens de eerste sessie aan dat ze voor hun scheiding alles samen willen regelen. Ik geef Dirk en Ellen wat uitleg over het opstellen van een Echtscheiding met Onderlinge Toestemming, oftewel EOT, en vraag waarmee ze willen beginnen. We starten met de regeling rond de kinderen en die verloopt vlot. Ze verblijven hoofdzakelijk bij Ellen en om de twee weken gaan ze een zondag naar hun vader. Wanneer de garage dicht is tijdens de zomer gaan de kinderen met Dirk op vakantie. Dirk zegt dat hij het merendeel van de kosten voor de kinderen wil dragen, hij verdient immers meer. “Exact bepalen wat mijn inkomen is, is moeilijk”, zegt Dirk, want als zelfstandige schommelt dit nogal.

Zodra we beginnen met het verdelen van het onroerend goed, de inboedel en de financiële middelen, zie ik Dirk veranderen. Hij heeft een voorstel: “Ik wil alles verdelen, behalve mijn zaak.” Ellen vraagt mij of dit kan en ik geef aan dat het de bedoeling is om in bemiddeling een akkoord te bereiken waarin ze zich allebei kunnen vinden. Ik voeg toe dat je alleen maar weloverwogen keuzes kunt maken als je de waarde van alles kent wat te verdelen valt. Tenzij Dirk en Ellen akkoord gaan om dit ‘blind’ te doen, zonder waardebepaling, maar dat zou ik niet aanraden. Ellen vraagt aan Dirk hoeveel die zaak waard is en wat hij heeft opgebouwd in zijn groepsverzekering. Ellen zelf zal niet veel pensioen krijgen, aangezien zij deeltijds heeft gewerkt. Dirk zegt dat die waarde niet te bepalen is en dat hij het daarover niet wil hebben. “Alles wat daarin zit, is mijn werk.” Ellen is het daarmee niet eens, zij vindt dat zijn succes mede bepaald wordt door haar inzet voor het huishouden en de kinderen. Dirk herhaalt: “Ik wil alles gelijk verdelen, maar niet de garage! Dan heb je meer dan genoeg.” 

Ik zie Ellen twijfelen en naar mij kijken. Als bemiddelaar moet ik erop toezien dat alle partijen voldoende geïnformeerd zijn en de gevolgen van hun beslissingen kunnen inschatten. Maar ik mag geen advies geven. Voor je het weet heeft iemand het gevoel dat je partij kiest. Ik stel dan ook voor dat ze zich allebei laten informeren door een advocaat en dat we daarna weer samenkomen. Dirk is razend: “Als het zo zit, dan hoeft dit niet voor mij. Dan start ik een procedure! Het was te denken dat je het voor het geld deed. Hoe durf je, mijn levenswerk!” Ellen antwoordt dat ze de zaak niet van hem wil afpakken, dat ze nog niet weet hoe ze alles wil verdelen maar dat ze het recht heeft om te weten wat alles waard is. Tevergeefs, Dirk heeft er geen oren naar en stopt de bemiddeling. Ik vraag nog even of dit echt is wat ze willen? Ze blijven allebei bij hun standpunt: Ellen wil eerst alle info en dan alles verdelen, Dirk niet. Intussen zitten Dirk en Ellen in een lange gerechtelijke procedure die nog steeds niet afgerond is. De regeling over de kinderen bleef behouden.”

Uit: Libelle 52/2020 – Tekst: Monique Van Eycken

Meer familiekwesties:

• SOS familie: “Al twee jaar zien we onze kleinkinderen niet meer. Wij gaan kapot van verdriet”
• SOS familie: “Emilie is bang dat ze op de tweede plaats zal komen, dat de kinderen hun plusmama liever gaan zien”
• SOS familie: “Tuur kwam van bij zijn mama en bij het uitpakken liet hij mij de Rilatine zien. Ik stond perplex”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes! seconden