SOS relatie: “Ja, ik heb stomme dingen gedaan. Maar dat was omdat ik me eenzaam voelde”

Bart (47) en Karin (48) zijn 20 jaar gehuwd. Bart kan de conflicten thuis niet meer aan en woont voorlopig op hun appartement aan zee. Relatiedeskundige Rika Ponnet geeft advies.

Wat zegt Karin?

“Op het werk ben ik twee keer een affaire begonnen. Niet omdat ik Bart niet graag zag, maar omdat ik van die mannen de aandacht kreeg die hij me niet gaf”

Karin: “Ik leerde Bart kennen toen ik 24 was, zijn beste vriend was bevriend met mijn broer. Ik vond hem vooral fijn gezelschap, we deden veel dingen samen, en dat was altijd tof. Bart adoreerde mij en deed er alles aan om mij gelukkig te maken. Te veel, denk ik nu. Ik werd ondanks al die aandacht verliefd op zijn beste vriend, een passie die me niet losliet, dus verliet ik Bart en trok ik, nogal impulsief, in bij Filip. Daar kreeg ik snel spijt van, Filip was enkel met zichzelf en zijn carrière bezig. Ik miste Bart, vroeg hem om een tweede kans, en kreeg die direct.

Vrij kort daarna zijn we getrouwd en een paar jaar later zijn onze kinderen geboren. Bart was van bij aanvang heel ambitieus. Hij moest en zou me het leven van een prinses bieden, verwende me materieel, maar was er zelf erg weinig. Dat ging na een tijdje doorwegen, ik voelde me eenzaam, alleen met de kinderen.

Op het werk ben ik twee keer een affaire begonnen, niet omdat ik Bart niet graag zag, maar omdat ik van die mannen de aandacht kreeg die Bart me niet gaf. Als ik daarover probeerde te praten met Bart, ging hij dat altijd uit de weg. Bart vertelde ook niet veel over de dingen die hij professioneel ondernam. Maar ik wist dat hij risicovolle investeringen deed en met moeilijke projecten bezig was, en dat joeg me vaak angst aan. Als ik daarover begon, zei hij altijd dat ik vertrouwen moest hebben, hem moest steunen in plaats van kritiek te geven. Ik heb toen beslist om onze bezittingen strikt te scheiden, ook op aanraden van mijn familie, zodat ik niet betrokken zou worden mocht hij failliet gaan.

Maar wonder boven wonder, ik denk dat hij veel geluk heeft gehad, is alles altijd goed afgelopen en werd Bart rijk. Ik heb volgens velen een luxeleven, omdat Bart me veel geld geeft en ook alle rekeningen betaalt, en ik niet hoef te werken. Maar, er is een maar, ik moet het wel altijd allemaal vragen. Hij vindt dat zijn succes alleen van hem is, terwijl ik er altijd was, thuis en voor de kinderen, en dus mee aan de basis lig van zijn huidige welstand.

De laatste jaren hadden we daar vaak ruzie over, maar hij wou geen duimbreed wijken. Ook over de opvoeding van de kinderen verschillen we nogal van mening. Hij is heel streng, ik probeer mijn oorlogen een beetje te kiezen, ben ook veel meer samen met hen. Ik had nooit gedacht dat Bart zijn koffer zou pakken, nooit. Ik vind het erg dat hij mij en de kinderen in de steek laat, begrijp het ook niet na al die tijd. Ik zou het liefst opnieuw proberen samen te leven, vandaar deze stap.”

Wat zegt Bart?

“Ik ben opgegroeid in een gezin met veel ruzie. Als iemand nu begint te roepen, ben ik weg”

Bart: “Toen ik Karin leerde kennen had ik weinig relationele ervaring. Ik kreeg wel veel aandacht van vrouwen omdat ik er goed uitzag, maar zelf kreeg ik pas interesse in relaties toen ik al twintiger was. Dat had alles te maken met wat ik thuis heb gezien. Mijn ouders hadden een heel turbulent huwelijk. Zo had mijn moeder jarenlang een minnaar en ook mijn vader had geregeld affaires. Intense ruzies waren dagelijkse kost en bovendien betrokken ze ons er altijd bij. Het maakte dat ik al vroeg erg op mijn hoede was voor elk conflict, uit schrik weer uren meegesleept te worden in destructieve discussies. Ik kon ook nooit goed doen: als ik de ene steunde, viel de andere me aan en omgekeerd.

Tot op vandaag ben ik daardoor allergisch voor zulke toestanden. Verheft iemand zijn stem, dan ben ik weg. In de eerste twee jaren met Karin maakten we nooit ruzie. Tot ik ontdekte dat ze al een tijdje aanhield met mijn beste vriend. Ze zei dat ik te lief was, dat ze viel voor zijn pittige kant, zijn zakelijke drive ook. Ze vertrok, maar stond een paar maanden later weer voor mijn deur, vol schuldgevoel. Ik was gelukkig, want ik zag haar nog altijd heel graag. We praatten er niet meer over en pikten de draad op waar hij verbroken was geweest. Trouwen, kinderen, een huis, het kwam er allemaal snel.

Ik zette alles op alles om professioneel door te breken. Ik heb vaak risico’s genomen, wat Karin me altijd enorm verweten heeft, maar ik ben er wel geraakt en ben vandaag financieel vrij. Ik heb Karin daar altijd van laten meegenieten, al stond ze nooit achter mij. Zo heeft ze een persoonlijk maandelijks budget van 5000 euro. Toch is het voor haar nooit genoeg. Als ik haar eisen niet direct inwillig, zwijgt ze soms dagen na elkaar of doet ze alsof ik er niet ben. Ze is dan poeslief voor iedereen, kookt lekker voor zichzelf en voor de kinderen, maar zet voor mij geen bord. Toen ik onlangs zelf opschepte, pakte ze zwijgend mijn bord en gooide ze het gewoon de vuilnisbak in. Eigenlijk kan ze niet tegen mijn succes. Ze stopte zelf met werken, voelt zich nu klein en betekenisloos, en werkt dat uit op mij.

Ze heeft me de afgelopen jaren ook een aantal keren bedrogen. Ik heb haar dat telkens vergeven, we gingen altijd weer verder, maar leuk is anders. Toen ze een paar weken geleden weer over geld begon en een grote som geld vroeg waar ze zelf mee kon doen wat ze wilde, en ze de hele tijd ruzie zocht, had ik het ineens helemaal gehad. Ik heb mijn koffer gepakt, heb er de meest essentiële dingen in gestopt en ben naar mijn appartement aan zee gereden. Ik zal heel goed voor haar zorgen, altijd, ze zal nooit iets te kort komen, maar of ik nog verder wil? Ik weet het niet.”

Hoe moet het nu verder?

“Hier spelen allerlei kwesties die nooit zijn uitgesproken. Bij elk dieper gesprek haakt Bart af”

Relatiedeskundige Rika Ponnet: “In de relatie tussen Bart en Karin hebben zich in de loop der jaren veel kleine en grote vertrouwensbreuken opgestapeld, al lijken zij daar licht overheen te gaan. Karin heeft Bart ettelijke keren bedrogen en Bart schijnt haar dat gewoon te vergeven. ‘Wat voor zin heeft het om daarbij stil te staan, je kunt beter vooruitkijken, er is niets meer aan te doen.’ Ook in de lange periodes dat ze Bart negeert, zet hij onverstoorbaar zijn weg verder. Als ik peil bij Bart naar wat dat overspel met hem doet, antwoordt hij: ‘Ik vind het natuurlijk niet leuk, maar het is voor mij wel altijd een motor geweest om hard te werken, mezelf te bewijzen, zeker tegenover mijn vroegere beste vriend.’

Hierdoor wordt het duidelijk dat telkens als bij Bart een slecht gevoel de kop opsteekt, hij het uit de weg gaat door te ‘doen’, waardoor hij niet moet voelen. Hij geeft ook aan dat hij eigenlijk medelijden heeft met Karin. ‘Hoe triestig dat ze dit nodig heeft, ze heeft toch alles?’ Tijdens de gesprekken legt Bart uit hoe extreem conflictvermijdend hij is. ‘Ik wil geen ruzie en ik weiger dus ruzie te maken. Als iets me niet aanstaat, dan ben ik weg.’ Waarop Karin aangeeft dat ze dit verschrikkelijk vindt. ‘Ik voel me dan altijd zo machteloos en niet begrepen, zo gefrustreerd en zelfs agressief.’ ‘Dat is de reden waarom ik geen ruzie wil, al die agressie, ik heb dat thuis gezien en wil dat mijn kinderen nooit aandoen.’ Het ontwrichtende van overspel en van conflicten daarover is voor Bart zo groot, dat hij daar op geen enkele manier op in wil gaan. Ik heb het erover dat een meningsverschil nog geen conflict hoeft te betekenen, en dat het uiten van verschillen of verlangens een belangrijke vorm van intimiteit is in een relatie. Maar zodra we proberen om rond zo’n geschilpunt een dieper gesprek te hebben, haakt Bart af. ‘Kijk, ik ben zoals ik ben, en ik zal niet veranderen. Karin is vrij, ik wil die ruimte ook.’ ‘Eigenlijk maakt het hem niets uit. Er zit een teflonlaag op hem waar alles vanaf loopt, wat ik ook probeer’, reageert Karin.

We komen tot het inzicht dat alles wat Karin doet – het overspel, het zwijgen en negeren, het aanvallen – manieren zijn om Bart alsnog te raken, een emotionele reactie bij hem los te weken die haar het gevoel kan geven dat hij emotioneel in de relatie zit. Tegelijkertijd is de conclusie ook dat wat Bart doet, geworteld is in zijn angst om verstrikt te raken in een relatie waarin aanval en het zoeken van conflict de manier is geworden om dichter bij elkaar te komen. Toch geraken we niet verder dan deze inzichten. Bart geeft aan er niet in te geloven dat Karin kan veranderen, en besluit de scheiding aan te vragen. Karin bericht me een paar maanden later dat ze een regeling getroffen hebben. Alles wat ze gevraagd heeft, heeft ze gekregen. ‘Weer heeft hij het laatste woord’, zegt ze en daar voelt ze zich opnieuw slecht bij. ‘Misschien had ik meer moeten vragen’, besluit ze.”

Uit: Libelle 18/2018 – Tekst: Rika Ponnet

Lees ook:

• SOS relatie: “Net nu trekt hij er de stekker uit. Nu heb ik pas echt het gevoel dat hij mij en de kinderen in de steek laat”
• SOS relatie: “Toen hij iemand anders bleek te hebben, was ik gekwetst, maar scheiden wilde hij niet”
• SOS relatie: “We vrijen twee keer per jaar. Het voelt nooit goed aan, maar we kunnen er niet over praten”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!