SOS relatie: “Onze relatie loopt al een tijdje stroef. En nu ben ik ongepland zwanger…”

Stefanie (33) en Claude (37) zijn drie jaar samen, maar hun relatie loopt al een tijdje moeilijk. Nu Stefanie onverwacht zwanger is, weten ze niet hoe het verder moet. Relatiedeskundige Rika Ponnet geeft advies.

Wat zegt Stefanie?

“Claude zit veel in Londen, en áls hij thuis is, wil hij tijd voor zijn vrienden. Ik voel me vaak eenzaam”

Stefanie: “Ik heb Claude leren kennen op een afterwork party. Ik was al een aantal jaren alleen en wilde heel graag een relatie. Ik heb altijd verlangd naar een gezin met kinderen en zag in Claude een goede partner en papa. Claude had niet veel relatie-ervaring, maar was lief en attent en ik voelde me meteen op mijn gemak bij hem. Ik ben iemand die veel nood heeft aan ventileren, het belangrijk vindt dat binnen een relatie alles besproken kan worden en Claude had heel veel geduld en reageerde altijd empathisch.

Claude woonde toen alleen, net als ik. De eerste zes maanden logeerden we bij elkaar, maar omdat mijn huur afliep, heb ik aangestuurd op samenwonen. We waren uiteindelijk geen twintigers meer, waarom nog wachten? Ik voelde dat Claude daar reserves bij had, maar hij is er toch in meegegaan. Op dat moment kreeg Claude ook een aanbieding op het werk om gedurende twee jaar gedeeltelijk van uit Londen te werken. Hij wilde die uitdaging graag aangaan en ik gunde het hem, maar had nooit gedacht dat het zo belastend zou zijn voor onze relatie.

Claude zit minstens de helft van de maand daar en als hij in België is, is hij altijd erg moe, en wil hij graag tijd voor zijn familie, vrienden en hobby’s. Ik heb het gevoel dat onze relatie er helemaal bij inschiet. Ja, we skypen dagelijks, maar dat vervangt toch het echte contact niet. Bovendien lijken die telefoontjes ook alsmaar korter te duren. Ik voel me vaak eenzaam. Als ik dit aankaart bij Claude klapt hij volledig dicht en verandert hij snel van onderwerp, terwijl erover praten voor mij al veel zou betekenen. Nu is het alsof ik alleen een probleem heb en hij er totaal geen last van heeft.

Binnen zes maanden is deze periode voorbij en komt Claude opnieuw naar België, maar ik voel en vermoed dat dit niet zo makkelijk zal zijn. Bovendien is onze situatie nu complexer, omdat ik afgelopen maand ontdekt heb dat ik ongepland zwanger ben. We weten geen van beiden hoe het verder moet, slagen er ook niet in om een gesprek over de toekomst op een goede manier te voeren. We zijn er wel uit dat we geen abortus willen. Ik zou dat sowieso niet zien zitten, maar was ook blij verrast toen Claude zei dat als ik voor het kind wou gaan, hij er zeker ook zo over dacht, en dat hij zijn verantwoordelijkheid zou opnemen. Dat klinkt natuurlijk wel goed, maar op de een of andere manier ook heel koud, alsof hij zijn plichten zal nakomen en er van een emotioneel gezinsverhaal al geen sprake meer is, terwijl ik dat toch nog een kans wil geven. Een kind groeit toch het beste op in een warm gezin bij zijn beide ouders. Zo heb ik het thuis zelf ervaren en zo zou ik het ook graag hebben voor mijn eigen kinderen. Ik hoop dat we via de gesprekken hier terug dichter bij elkaar kunnen komen.”

Wat zegt Claude?

“Stefanie heeft veel meer nood aan praten en samen dingen doen dan ik. Ik vind het vermoeiend”

Claude: “Ik ben in relaties een echte laatbloeier. Ik ben er lang niet mee bezig geweest, ging volledig op in studeren, jeugdbeweging en sporten met vrienden. Ik haalde voldoening uit mijn vriendenkring en vond de relaties die ik in mijn omgeving zag toch vooral gedoe. Eigenlijk is Stefanie mijn eerste vriendin. Ik had daarvoor wel al een aantal keren iets met iemand, maar nooit lang.

De relatie met Stefanie gaf me aanvankelijk zelfvertrouwen. Eindelijk lukte het ook voor mij, kon ik ook zeggen dat ik een lief had. Dat heeft me lang parten gespeeld, het gevoel niet te zijn zoals anderen. Naarmate we langer samen waren, werd ik rustiger, maar ik merkte ook dat dagelijks samenzijn met iemand voor mij toch niet zo gemakkelijk is. Ik vind het vermoeiend, actief interesse opbrengen en ook altijd opnieuw jezelf delen, dingen vertellen. Ik weet dat dit belangrijk is, ik doe dat ook met veel inzet, maar het geeft me geen energie, integendeel.

Ik merk dat Stefanie veel meer nood heeft aan praten en samen dingen doen dan ik. Ik vind het belangrijk mijn leven van voorheen ook deels te kunnen verderzetten: met vrienden afspreken, fietstochten maken met mijn beste vriend, bij mijn ouders langsgaan, maar ook gewoon op mijn eentje muziek uitzoeken en beluisteren. Ik ga ook nog graag eens uit, terwijl voor haar een geslaagde avond samen voor tv zitten is en naar een film kijken, of koken voor ons tweetjes. Ik vind dat wel eens leuk, maar wil al de rest ook blijven doen. De periode nu in Londen heeft mijn gevoel dat wij te verschillend zijn, alleen maar versterkt. Zo was Stefanie vaak overstuur, waren er ook regelmatig discussies, vond ze dat ik onvoldoende betrokkenheid toon, ik er niet ben voor haar, ik te afstandelijk ben, dat ze me als koud en ontoegankelijk ervaart.

Ik heb de laatste maanden vaak getwijfeld aan onze relatie, ook veel nagedacht over hoe het nu verder moet. Maar die denkoefening is volledig naar achter verschoven toen Stefanie me vertelde dat ze zwanger is. We zijn inderdaad niet altijd voorzichtig geweest en ik wist dat Stefanie geen vast voorbehoedsmiddel heeft, maar had toch nooit gedacht dat dit zou gebeuren. Zo vaak doen we het immers niet, sinds ik in Londen zit. Maar hoe ongepland dit ook is, toch wil ik dit kindje zeker verwelkomen. Ik vind abortus iets verschrikkelijks en denk dat ik het daarmee op termijn emotioneel heel moeilijk zou hebben. Ik verbind het een ook niet met het ander: relaties zijn niet voor altijd, maar dat betekent nog niet dat je samen geen kind wilt of kunt opvoeden, al wil ik nu nog zo niet denken. Toen ik dit onlangs aangaf, werd Stefanie bijna hysterisch. Zij ziet een kind als een motivatie om er samen helemaal voor te gaan en er het allerbeste van proberen te maken. Via deze weg hoop ik wat klaarder te zien in de dingen.”

Hoe moet het nu verder?

“Stefanie ziet de zwangerschap als een nieuw begin. Claude is terughoudender en wil enkel doen wat juist is”

Relatiedeskundige Rika Ponnet: “Als Stefanie en Claude bij me langskomen, is Stefanie bijna twee maanden zwanger en heeft Claude een verkorting van zijn buitenlandse opdracht aangevraagd. Op mijn vraag hoe ze zich bij hun huidige situatie voelen, geeft Stefanie aan dat ze blij is met de zwangerschap en er ook in gelooft dat het hun relatie een nieuw elan zal geven. Claude toont zich veel terughoudender en benadrukt sterk dat hij wil doen wat juist is. ‘Ik wil er nu zijn voor Stefanie en de baby.’

Als ik aangeef dat daaruit een soort morele plicht spreekt, maar minder een gevoel, dan erkent hij dit. ‘Ik weet zelf niet wat ik hierbij moet voelen.’ Waarop Stefanie heel emotioneel reageert. ‘Uiteraard is dit allemaal verwarrend, maar maken we het allemaal niet te ingewikkeld? We kunnen nu toch met een schone lei opnieuw beginnen?’, zegt ze op een dwingende toon, waardoor Claude dichtklapt.

Omdat ik veel reserve voel bij beiden, plan ik met hen een afspraak apart. Daaruit blijkt dat Stefanie maar één scenario ziet: samen verder gaan. Hun problemen van voordien ervaart ze als niet langer relevant, terwijl het bij Claude net het omgekeerde is. ‘Ik wil doen wat juist is, maar voel ook dat als er in onze relatie niets verandert, ik volledig opbrand.’

Samen hebben we het verder over de angsten die bij hen leven. Bij Stefanie is dat de schrik om verlaten te worden, waardoor ze elk ander scenario gewoon wegduwt, maar ze maakt het daardoor ook Claude onmogelijk om zijn gevoelens tot uiting te brengen. Hij geeft aan dat net haar starre houding hem dat benepen gevoel geeft. ‘Alsof ik geen adem meer kan halen, ik ergens vast zit en niet meer weg kan.’ Ik heb het er met hen over dat net het weglopen van je angsten zoveel onrust met zich meebrengt en ervoor zorgt dat je je nog meer opgejaagd of onder druk gezet voelt. Maar ik merk evenwel dat door de zwangerschap nu voluit aan de intimiteit in hun relatie werken voor geen van beiden een optie is. Claude wil Stefanie ontzien en vooral doen wat juist is, Stefanie heeft al haar energie nodig om de zwangerschap, die moeilijk verloopt, te dragen.

We proberen wel tot een aantal onderling ondersteunende afspraken te komen en dat lukt. We kijken naar wat de ander in het hier en nu kan doen om de samenleefverhouding te verbeteren. Bij Stefanie gaat dat over het samen inrichten van een kinderkamer, naar de prenatale oefeningen gaan en het voorbestaan van de relatie niet meer ter discussie te stellen. Claude wil, nu hij opnieuw voltijds in België woont, een ruimte voor zichzelf en ook dat er geen druk wordt gezet op zijn activiteiten. Dat lijkt rust te brengen en de maanden erna hoor ik hen niet meer. Zeven maanden later krijg ik een geboortekaartje van hun dochter. Ze schrijven er ook bij dat de manier zoals het nu loopt, voor hen beiden goed is.”

Uit: Libelle 28/2018 – Tekst: Rika Ponnet

Lees ook:

• SOS relatie: “Ja, ik heb stomme dingen gedaan. Maar dat was omdat ik me eenzaam voelde”
• SOS relatie: “Net nu trekt hij er de stekker uit. Nu heb ik pas echt het gevoel dat hij mij en de kinderen in de steek laat”
• SOS relatie: “Toen hij iemand anders bleek te hebben, was ik gekwetst, maar scheiden wilde hij niet”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!