SOS relatie: “Ik heb ons open huwelijk altijd verdragen, maar nu wil ik het echt anders”

Ester (45) en Roy (47) zijn twintig jaar getrouwd en hebben twee dochters. Roy heeft al jaren een relatie met zijn assistente. Ester heeft dat altijd verdragen, tot vandaag.

Wat zegt Ester?

“Ik zie nu pas in hoe verwend hij eigenlijk is. Ik wil dat hij kiest voor zijn gezin, zoals ik al jaren doe”

Ester: “Ik leerde Roy kennen toen ik 23 was. Ik was een heel onschuldig meisje, werd erg streng opgevoed. Toen ik 15 was, werd mijn vader ernstig ziek en invalide. Financieel hadden we het niet breed. Ik was als oudste de steun en toeverlaat van mijn moeder en leidde daardoor al heel jong een volwassen leven. Uitgaan was er niet bij.

Roy was alles wat ik niet was: vlot, sociaal, een bon vivant. Ik werd enorm verliefd, zou hem naar het einde van de wereld gevolgd zijn. Ik besef nu dat ik voor mijn relatie te ver ging, te toegeeflijk was. Al tijdens onze verkering bedroog hij mij een aantal keren, maar toch gaf ik hem telkens een nieuwe kans. Hij kon het altijd perfect uitleggen en ik kon en wilde hem niet loslaten, alsof hij mijn boei in het leven was. Ik blijf er tot op vandaag van overtuigd dat hij mij uiteindelijk het liefste ziet.

Toch voel ik ook dat ik zo niet meer verder kan. Roy heeft altijd vriendinnetjes gehad. De laatste zeven jaar is er de relatie met Mare, met wie ik ook altijd een goede band heb gehad. Mare is gehuwd, maar haar man zit meestal in het buitenland en aanvaardt de situatie. Ik heb dat ook jaren geprobeerd, maar kan dat nu niet meer aan. Niemand weet van deze situatie, voor de buitenwereld is zij gewoon een medewerkster en vriendin. We zijn zelfs al een aantal keren allemaal samen op reis geweest. De kinderen weten van niets, maar maken soms opmerkingen die me enorm kunnen raken. Dat Mare wel een erg goede vriendin is en dat ze, mochten ze niet beter weten, vinden dat pa en Mare wel een koppel lijken.

Het moment dat ik me realiseerde dat het zo niet verder kon, was toen mijn vader stierf, nu een goed jaar geleden. We hadden nooit een goed contact, maar konden wel afscheid
nemen, en de band met mijn ma werd er nog sterker door. Ik heb haar verteld over de situatie met Mare. Ze oordeelde niet, maar vroeg me wel of ik gelukkig was. Ze zei ook dat ze, mocht ze zelf haar leven kunnen overdoen, meer aan zichzelf zou denken en minder aan de anderen. Ik heb die avond in mijn auto tranen met tuiten gehuild, alsof alle spanningen van jaren ineens naar buiten kwamen.

Ik heb toen besloten dat ik zo niet verder wilde, eerlijker naar Roy toe moest verwoorden wat ik wel en niet wil en ook aangeven dat die relatie met Mare moet stoppen. Ik wil dat Roy voor ons als gezin kiest, zoals ik al jaren doe. Hij heeft al ettelijke keren beloofd te breken met Mare, maar blijft het uitstellen. Haar ontslaan vindt hij helemaal geen  optie. Ik begrijp dat dit hem moeilijk valt, maar zie nu voor het eerst hoe verwend hij eigenlijk is en hoe hij altijd zijn zin heeft gedaan zonder rekening te houden met mijn verlangens.”

Wat zegt Roy?

“Ik heb ruimte nodig, wil me niet beperkt voelen. En ik zie Mare graag, ik kan er niet zomaar een punt achter zetten”

Roy: “Ester en ik hebben een lange geschiedenis en geen haar op mijn hoofd dat er ooit aan gedacht heeft om achter ons verhaal een punt te zetten.

Ik heb Ester altijd graag gezien. Ze is een warme, levendige vrouw die er altijd staat, ervoor zorgt dat wij als gezin een goed leven hebben. Ik waardeer haar om heel veel dingen en dat weet ze, maar een exclusieve keuze maken, dat heb ik nooit gedaan. Ik ben opgegroeid in een heel vrije omgeving. Mijn vader is altijd zijn gang gegaan in het leven, wat voor ons ma niet makkelijk was. Maar ze adoreerde hem en zou hem nooit in de steek gelaten hebben. Ook ik heb altijd naar hem opgekeken: zijn eigenzinnige compromisloosheid, zijn verlangen om alles uit het leven te halen wat erin zit… Meer mensen zouden het zo moeten aanpakken, het zou hen gelukkiger maken. Ik heb het alleszins altijd als leidraad in mijn eigen leven gehanteerd.

Al tijdens onze verkering had ik flirts met andere vrouwen, wat Ester aanvaardde. We hadden er zeker discussies over, maar ze wist na verloop van tijd dat ik altijd terug zou komen, dat zij uiteindelijk mijn eerste keuze was en is, de vrouw met wie ik wil samenleven. Ik weet dat mijn levensstijl door velen afgekeurd zou worden, mochten ze ervan weten, maar ik heb daar nooit van wakker gelegen. Het is mijn leven en ik heb die vrijheid nodig. Ik heb ruimte nodig, wil mezelf niet beperkt voelen. Het is nooit zo geweest dat ik bewust op zoek ga naar een andere relatie, maar als er iets op mijn pad komt, dan vecht ik daar niet tegen

Ook met Mare is het zo gelopen. Wij zijn allebei getrouwd, niet van plan om onze partners te verlaten, maar zijn ook graag bij elkaar, op alle vlak. Dat is nog gegroeid door samen te werken. Ik zou met Mare nooit kunnen samenleven, zo werkt die relatie niet, maar zie haar wel graag. Op een andere manier dan Ester, maar toch: ik zou het moeilijk vinden om daar van de ene dag op de andere een punt achter te zetten. Ik kan het ook niet hebben dat ik daarover onder druk word gezet. Ik ben altijd mijn eigen weg gegaan. Als je me in een of ander keurslijf wilt dwingen, dan ga ik lopen. Het is ook de reden waarom ik zelfstandige ben: ik wil mijn eigen koers kunnen bepalen en ofwel gaan anderen daarin mee ofwel niet, maar in het laatste geval stopt het dan ook gewoon.

Ester begrijpt dat, denk ik, ze kent me, en toch wil ze dat nu veranderen. Ik wil uiteraard niet alles zomaar opgeven wat we opgebouwd hebben, maar zomaar meegaan in wat zij nu eist, kan ik zeker ook niet. Mare is daarvoor te waardevol. Hoe kan Ester nu verwachten
dat iets van jaren van de ene op de andere dag anders wordt?”

Hoe moet het nu verder?

“Tijdens onze gesprekken groeit het begrip. Maar als het gaat over concrete acties, blijven ze bij hun ideeën”

Relatiedeskundige Rika Ponnet: “Ester en Roy hebben al van bij aanvang een open huwelijk, al was dit een keuze van Roy, niet van Ester. Zij ging erin mee, maar wil het nu echt anders. ‘Ofwel kiest Roy voor ons gezin, ofwel stopt het. Hij kent er onderhand wel de waarde van.’ Waarom het dan al die jaren goed gegaan is, repliceert Roy. ‘Ik heb altijd ons gezin bij elkaar willen houden en heb om die reden veel geaccepteerd, maar kan dat nu niet meer.’

Roy vindt dat een flauwe analyse: ‘Alsof ze al die jaren tegen haar zin met mij samenleefde. Waar komt dat trouwens ineens vandaan? Ik denk dat Ester zich laat opzetten door haar verbitterde moeder.’ Daarop reageert Ester heel emotioneel. ‘Mijn ma heeft altijd ten dienste van anderen gestaan, ons, pa, iets waarvoor ze sowieso een standbeeld verdient. Het is niet omdat ze spijt heeft van sommige dingen, dat je haar als gefrustreerd moet afschrijven.’

Ik heb het met hen over hoe ze bepaalde waarden van thuis meegenomen hebben naar hun volwassen leven. Bij Roy is dat de absolute drang om zichzelf te mogen zijn, met als voorbeeld zijn vader. Bij Ester is dat het verlangen om van betekenis te zijn voor anderen. We hebben het over het feit dat er onder elk verlangen ook altijd een angst zit die ons gedrag stuurt en onze keuzes bepaalt. Ester beseft dat ze zich altijd enorm aangepast heeft, ook voor er kinderen waren. ‘Mijn verlangen om bij hem te zijn, mijn angst om hem te verliezen, waren zo groot, dat de slechte gevoelens rond die andere relaties gewoon geen kans kregen.’ Ze ziet ook dat haar ma in hun gezin gebleven is voor zichzelf, niet enkel als een vorm van zelfopoffering, ondanks haar ongelukkige huwelijk. Dat haar angst voor verlies ook groter was dan haar verlangen naar een ander leven, en dit heel oké is.

Roy beseft dat zijn pa inderdaad ‘zijn’ pad bewandelde, maar dit zeker ten koste ging van zijn gezin. ‘Eigenlijk was mijn pa er nooit echt voor ons. Als we met vakantie gingen voelde ik dat als kind soms enorm. We hadden dan bijvoorbeeld een fijne namiddag als gezin, maar langer hield hij dat niet vol. Hij moest dan altijd al iets voor zichzelf doen. Ik herken dat ook wel bij mezelf, alsof ik het niet volhou, gelukkig zijn bij dezelfde mensen.’

Vanuit onze gesprekken groeit hun wederzijds begrip, maar zodra het gaat over hun concrete situatie, de relatie met Mare, blijven hun standpunten onveranderd. Geen van beiden kan of wil op dit moment een beslissing nemen. Roy heeft meer tijd nodig. Ester wil vanuit een groter zelfvertrouwen afwachten hoe de dingen evolueren.”

Uit: Libelle 46/2018 – Tekst: Rika Ponnet

Lees ook:

• SOS relatie: “Zijn ex legt almaar meer beslag op hem. Een lekke band? Dan belt ze Cedric, die prompt gaat helpen”
• SOS relatie: “Ik zie haar kinderen graag, maar vind hen ook heel ondankbaar. Soms wrijven ze me onder de neus dat ik hun echte vader niet ben”
• SOS relatie: “Onze relatie loopt al een tijdje stroef. En nu ben ik ongepland zwanger”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!