SOS relatie: “Het lijkt alsof mijn relatie haar niets kan schelen. Wat betekent ons huwelijk dan voor haar?”

Greet (52) en Luc (51) zijn 26 jaar getrouwd en hebben twee zonen. Het afgelopen jaar is Luc een relatie begonnen met zijn pianolerares. Greet trekt hun huwelijk in twijfel, Luc wil dat ze het nog een kans geeft.

Wat zegt Greet?

“Ik vind het uiteraard pijnlijk dat Luc verliefd is, maar zou alleen omwille daarvan niet alles opblazen”

Greet: “Toen ik Luc leerde kennen, werkte ik twee jaar als lerares. Hij was net begonnen bij een bank en brandde van de ambitie om naar het buitenland te gaan. Omdat zijn ouders uitgesproken katholiek zijn, trouwden we een halfjaar na de start van onze relatie. Van romantiek was weinig sprake. Kort erna verhuisden we naar Zuid-Afrika. Ik gaf mijn werk op en ging mee. We verbleven er twaalf jaar, kregen er onze kinderen. Luc was vaak afwezig, dagen na elkaar. Ik leerde mijn plan trekken. Na die twaalf jaar werd het Canada en toen Bulgarije. Ik bouwde telkens een nieuw leven en een sociaal netwerk uit, zorgde ervoor dat de kinderen hun draai vonden.

Luc vond nergens rust. Hij was ook nooit tevreden, had voortdurend conflicten, veranderde aldoor van werk. Hij was ook veeleisend voor zijn medewerkers, duldde geen tegenspraak. Thuis was het net zo. Ik kreeg vooral te horen wat ik niet goed deed, liep altijd op de toppen van mijn tenen. Dat is nu anders, maar de spanningen tussen ons blijven. Luc kan mij ook nooit erkenning geven voor iets. Als ik iets doe en daarover vertel, is het antwoord altijd ‘dat kan ik ook of dat kan ik beter’.

Ik kom uit een koud nest. Mijn mama was een heel gefrustreerde vrouw die vond dat ze in het leven veel gemist had en niet de waardering kreeg die ze verdiende. Mijn papa paste zich aan, ging uit werken en deed eigenlijk ook het volledige huishouden. Ik zie nu dat ik dat model, hoe hatelijk ik het ook vond, wat overgenomen heb. Ik pas me aan en zorg voor alles, Luc is kritisch en wijst veel af van wat ik doe of minimaliseert het.

Toch ben ik tot nu bij Luc gebleven omdat ik vind dat het huwelijk een belangrijk engagement is. Ik wil mijn kinderen ook een voorbeeld geven. Ze hebben recht op een thuis, die wil ik hen geven. Het afgelopen jaar was moeilijk. We wonen opnieuw in België, Luc zat zonder werk en zocht verstrooiing in hobby’s. Hij nam pianoles, en ja, cliché, hij werd verliefd op de lerares. Ik wist het vrij snel, ben er rustig bij gebleven.

Ik vind het uiteraard pijnlijk, maar zou alleen omwille daarvan niet alles opblazen. Bovendien praten we vandaag meer dan ervoor. Ik ben nooit boos geweest, maar begon wel veel dingen te bevragen en te bespreken. Dingen die ik voorheen nooit op tafel durfde te leggen, komen nu aan bod. Voor het eerst hebben we het ook over onze toekomst, over hoe het verder moet als hij ooit met pensioen gaat. We hebben al veel ruzie gemaakt, wat voorheen nooit gebeurde, maar ook al veel seks gehad. Tegelijk geeft Luc aan dat hij zijn relatie niet wil stopzetten, de verliefdheid is veel te intens. Een duurzame situatie kun je het niet noemen. Bovendien vermoeden de kinderen iets en ik wil niet dat ze in een sfeer van geheimhouding opgroeien, dat lijkt me heel ongezond.”

Wat zegt Luc?

“Wat betekent ons huwelijk voor Greet? Ik krijg het idee dat ik de portefeuille van dienst ben. Zolang ik betaal, blijft ze”

Luc: “Toen ik Greet leerde kennen, waren we allebei net aan de slag. Ik had altijd al een duidelijk carrièreplan voor ogen: het internationaal maken in het bedrijfsleven. Ik kom uit een gezin van landbouwers. Hard werken, geld verdienen, ‘voor de vooruit zijn’ zoals mijn ouders het noemden, stond centraal in mijn opvoeding. Die echte ondernemerszin mis ik bij Greet. Ze ging mee in mijn plannen, haakte gewoon aan, volgde. Ja, ze ondersteunde me, maar dat was het dan ook. Als ik de vrouwen in veel bedrijven bezig zie, die zijn toch uit een ander hout gesneden, hoor.

Greet wil bovendien altijd haar rol in mijn carrière uitvergroot zien. Komaan zeg, het lijkt op den duur wel alsof zij het deed in plaats van ik. Ja, ze stond er alleen voor met de kinderen, maar had altijd hulp in huis en geld genoeg. Waar spreken we dan over? Ondertussen werkte ik keihard, vaak zeven dagen per week, maar daarover kreeg ik toch vooral gezeur. Dat ik er nooit was. Dat ik weer eens een activiteit van de familie of de kinderen had gemist.

Terugkeren naar België vond ik erg moeilijk. Alles verloopt hier anders. Bovendien heb ik een tijdje tussen twee jobs in gezeten, ik wou niet om het even wat aannemen. Ik kan echter niet gewoon thuiszitten en heb me dan maar opnieuw toegelegd op pianospelen, een hobby uit mijn jeugd. Nooit gedacht dat het zo goed zou meevallen en ook, Nadia, mijn pianolerares is fantastisch inspirerend. Ik ben nooit naar iemand anders op zoek geweest, het is gewoon gebeurd. Wij zijn verliefd geworden op elkaar. Het hangt ook samen met de manier waarop Nadia affectie toont, haar vrouwelijkheid. Bij Greet is dat allemaal zo ingehouden.

Ik heb zelf opgebiecht dat ik iets heb met Nadia en daarop heeft Greet heel gematigd gereageerd. Ook dat vind ik wat vreemd, alsof het haar allemaal niet zoveel kan schelen. Ja, ik heb inderdaad een relatie met Nadia, maar stel me tegelijk toch ook vragen bij het engagement van Greet. Als ze dat zomaar naast zich kan neerleggen, wat betekent ons huwelijk dan voor haar? Ik krijg nu al eens het gevoel dat ik gewoon de portefeuille van dienst ben. Zolang ik alles betaal blijft ze, zoiets.

Ze wil ook dat ik een keuze maak, maar duwt dat verder niet door, wat het allemaal zo onduidelijk maakt. Ik vind het geen goed idee om nu grote beslissingen te nemen. De kinderen studeren, het is niet duidelijk waar mijn professionele toekomst nog kan liggen. Toch wil zij het uitgeklaard zien via deze weg, wil zij dat ik een beslissing neem, maar een huwelijk begin en eindig je met z’n tweeën. Of zie ik dat verkeerd?”

Hoe moet het nu verder?

“Greet blijft onbewogen tijdens onze gesprekken. Als ik Luc vraag wat hij verlangt, zegt hij: ‘Het gevoel dat het haar iets doet’”

Relatietherapeute Rika Ponnet: “In het huwelijk van Greet en Luc is er lang een machtsevenwicht geweest: Luc bepaalde en Greet paste zich zwijgend aan. Ze leidden duidelijk twee afzonderlijke levens. ‘Ik vormde met de kinderen een gezin, Luc stond daar buiten.’ ‘Een carrière als de mijne komt er niet door om vier uur aan de schoolpoort te staan.’ Dat oude patroon heeft zich nu gekeerd. Ook al blijft Luc kritisch en afwijzend, zijn overtuiging dat Greet altijd blijft, hem nodig heeft, wankelt duidelijk. ‘Waarom ga je niet weg als je Nadia toch zo fantastisch vindt?’ zegt ze heel nuchter. Waarop hij aangeeft: ‘Het lijkt wel alsof je hierop gewacht hebt, om me de deur te wijzen.’ Wat Luc vooral mist, zijn emoties van Greet. ‘Ze is in alles zo onderkoeld, alsof dit haar niet raakt.’

In de gesprekken komt hun huwelijksgeschiedenis uitgebreid aan bod. Greet heeft het over eenzaamheid, onderwaardering. ‘Ik heb me telkens weer aangepast aan nieuwe leefomstandigheden, in telkens andere landen, andere talen en daar ook de kinderen goed door geloodst, je hebt daar nooit een woord van waardering rond geuit.’ Toch blijft ze bij elke snoeiharde beschuldiging, heel rustig, schijnbaar onaangedaan. Als ik haar daarop wijs, zegt ze ‘Ik begrijp dat hij met haar is, ze is jonger, en kijkt naar hem op. Vooral dat laatste vindt hij bij mij al lang niet meer.’ Elk gesprek lijkt wel een afrekening. Telkens komt Greet terug op het verleden. Waarom hij zo gehandeld heeft. Of hij dan het huiselijke niet miste, zijn kinderen zien opgroeien. ‘Wat een treurnis van een leven, altijd dat werken. Hoe banaal ook.’ Hij verdedigt zich, klampt zelfs aan. ‘Ik heb geen zin in een ander leven, de kinderen zullen kwaad zijn, wat zal mijn familie denken.’ Maar zij blijft onbewogen. Als ik hem vraag wat hij verlangt, geeft hij aan: ‘Het gevoel dat het haar wat doet dit alles.’ Als ze daarop aangeeft dat het haar zeker iets doet, spreekt ze dat evenwel tegen met haar lichaamstaal.

Geen van beiden zegt ook maar iets positiefs over de andere, toont iets wat op gevoel lijkt voor de andere, maar wil wel overgave ervaren. De daaropvolgende weken komen ze niet, omwille van de lockdown. Daarna zie ik hen opnieuw. Het blijken intense maanden te zijn geweest. Greet geeft aan seksueel nog nooit zo dicht bij elkaar te hebben gestaan. ‘Luc probeert het mij enorm naar mijn zin te maken. En dat is leuk. Maar Nadia laat hij niet.’ Het is overduidelijk dat de therapie in een impasse zit. Greet sluit zich af, zolang Luc met Nadia is. Luc weigert te breken, maar wil ook zijn huwelijk niet opgeven. ‘Zo voor iemand gevochten heb ik nog nooit, dat zou ze toch als een teken van liefde moeten zien. Wat doet Nadia er nu nog toe?’ Twee weken later kondigt Greet aan dat ze de therapie wil stoppen. Ze komt erna nog eens alleen op gesprek. Blijkt dat zodra het voor Luc duidelijk was dat Greet zo niet verder wilde, zijn houding totaal keerde en het alleen nog over de centen ging. Ze is er zeker van dat een vechtscheiding onafwendbaar is.”

Uit Libelle 47/2020 – Tekst: Rika Ponnet

LEES OOK:

• SOS relatie: “Ik ben altijd voorzichtig geweest, maar pas nu dubbel op. Ik mag dit virus echt niet oplopen, want wat zou dat niet betekenen voor mijn gezin en de kinderen?”
• SOS relatie: “Op seksueel vlak klikt het niet goed tussen ons en dat is in de loop der tijd een almaar groter probleem geworden”
• SOS relatie: “Nu ons gezin compleet is, zou ik gelukkig moeten zijn. Alleen ervaar ik het niet altijd zo”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!