SOS relatie: “Hij bekende dat hij verliefd was op een ander, dat er even iets geweest was, maar dat hij het voor mij en ons gezin opgegeven had”

Isabel (43) en Steven (45) zijn zestien jaar getrouwd en hebben twee tienerdochters. Steven heeft een jaar geleden een affaire gehad. Isabel kan dit niet verwerken.

Wat zegt Isabel?

“Ik had het gevoel dat ik gewoon blij moest zijn dat hij bleef, dat ik geen recht had om boos te zijn”

Isabel: “Ik leerde Steven kennen op een muziekfestival. Het was een beetje liefde op het eerste gezicht. Hij zag er rustig en zelfverzekerd uit. Toen er een lomperik bruusk op mijn voet trapte, leidde hij me naar de EHBO-post. ‘Dit is een man op wie ik kan rekenen’, dacht ik toen. Steven werkte in de bouw als ploegbaas, ik studeerde verpleegkunde. We gingen samenwonen en toen Amélie er kwam, zijn we getrouwd. Dat had weinig met romantiek te maken, maar alles met ‘de zaken goed regelen’. Zo is Steven: heel praktisch ingesteld, van alles op de hoogte. Toen onze tweede dochter er kwam, heb ik het even moeilijk gehad. Ik had het gevoel er altijd alleen voor te staan. Ik wilde graag dat hij wat meer tijd maakte voor ons als gezin. Zijn werk liet dat echter niet toe, gaf hij aan, en hij vond het ook geen goed idee dat ik deeltijds zou gaan werken. Ook dat had hij allemaal berekend.

We zochten dus meer huishoudhulp, we schakelden Stevens mama meer in en zo kregen we het uiteindelijk allemaal wel geregeld. Al liet het bij mij een gevoel van leegte na. De jaren erna zijn we met veel tegelijk bezig geweest. We hebben een huis gebouwd, vatten een passie op voor wijnproeverij, kochten een huisje en wijngaard in Slovenië, reisden veel, werden lid van een marathonclub, en we waren actief betrokken bij alle activiteiten van de kinderen. Afgelopen zomer legden we ook een zwembad aan in onze tuin. Ik vond dat allemaal boeiend en leuk, maar ook vermoeiend. Het leek alsof er nooit rust was.

Rond Pasen vorig jaar bleef Steven nog vaker dan ervoor na op het werk. Toen ik hem erop aansprak, reageerde hij als door een bij gestoken. Ik mocht wel eens wat meer dankbaarheid aan de dag leggen, ik deed niets anders dan zagen, kon ik nu nooit eens gewoon gelukkig zijn! De ruzie escaleerde, alsof alles wat we jaren hadden ingehouden naar boven kwam. Hij bekende dat hij verliefd was op een ander, dat er even iets geweest was, maar dat hij het voor mij en ons gezin opgegeven had. Ik was volledig in de war. De daaropvolgende dagen kreeg ik vooral het gevoel dat ik blij moest zijn dat hij gebleven was. Ik heb me nooit zo eenzaam gevoeld. Ik dacht dat het wel zou overwaaien en probeerde op een positieve manier verder te gaan. Want misschien had hij wel gelijk: hij is toch een goede papa, werkt hard, we komen niets tekort, doen veel leuke dingen. Ik had het recht niet om boos te zijn.

Ik deed mijn best maar werd vanbinnen almaar ongelukkiger. Een paar maanden geleden ben ik gaan praten met iemand. Ik dacht dat er met mij iets mis was, dat ik een depressie doormaakte. Ik wilde weten wat ik daaraan moest doen. Daar is me toch duidelijk geworden dat als wij als koppel verder willen, er iets grondig moet veranderen in ons leven. Ik besef nu dat al die momenten waarop ik me zo raar voelde, het eigenlijk ging om eenzaamheid, het gevoel dat wij geen echte band hebben. En ik besefte in die therapie vooral dat wij alleen nooit uit deze crisis zouden uitkomen.”

Wat zegt Steven?

“Ik doe er alles aan om ons weer op het goede spoor te krijgen, maar Isabel blijft in het negatieve hangen”

Steven: “Ik was al een aantal jaren aan het werk toen ik Isabel leerde kennen. Ik kom uit een landbouwersgezin met zes kinderen. ‘Doen’ stond bij ons altijd centraal. Ik weet van jongs af aan dat als je vooruit wilt in het leven, je daarvoor moet werken. Ik ben mijn ouders dankbaar dat ik met die overtuiging en wilskracht in het leven sta, het heeft me al ver gebracht. In Isabel zag ik iemand die een gelijkaardige ondernemingszin heeft. Een gezin, een huis, een goed leven uitbouwen door er samen voor te gaan, zo zagen we het. Dat is ons ook aardig gelukt. Natuurlijk gebeuren er in elk huwelijk ook moeilijke dingen, komt er wat sleet. Zo heb ik het gevoel dat Isabel de laatste jaren alleen nog aandacht en oog heeft voor de kinderen. Zich nog eens opmaken, elkaar eens verwennen, het was er niet meer bij. We gingen vroeger ook vaak alleen op stap als koppel, maar dat gebeurt al langere tijd niet meer.

Ik ben ook altijd de drijvende kracht geweest bij al onze projecten: de aankoop van onze wijngaard, de keuze voor ons huis, de aanleg van de tuin, het bouwen van ons zwembad… Van Isabel uit komt er weinig initiatief. Ze doet wel altijd mee en is nadien wel tevreden, maar het initiatief zelf is er nooit van haar kant. Ik mis dat heel erg, dat gezamenlijke project, het doelen hebben samen. Bij Evelien op het werk had ik wél dat gevoel. Zij staat heel ondernemend in het leven, was net een huis aan het zoeken. De manier waarop zij dat aanpakte, gaf me een enorme energieboost. Ik hielp haar met het zoeken en zo is van het een ook het andere gekomen.

Evelien en ik hebben kort iets gehad, maar ik voelde me heel schuldig tegenover Isabel en de kinderen en wil ook mijn leven niet zomaar weg gooien. Bovendien weet ik dat Evelien heel andere levensdoelen heeft, ze wil bijvoorbeeld nog graag kinderen en dat is iets wat ik niet meer zie zitten. Ik heb alles opgebiecht aan Isabel, en ik besef dat ik haar daar enorm mee gekwetst heb. Ik doe er alles aan om ons weer op het goede spoor te krijgen, maar heb het gevoel dat zij liever in het negatieve blijft hangen. Ze stelt nu ineens ook alles in vraag. Ze heeft de laatste tijd boeken gelezen, is ook in therapie, maar dat heeft de zaken alleen maar bemoeilijkt. Plots is de band tussen ons niet goed, toon ik te weinig emoties. Ja, ik ben nogal daadkrachtig, laat het hoofd niet snel hangen, maar ben verder niet veranderd in die dingen. Ik wil alles doen om ons huwelijk te redden en hoop dat zij via deze weg zal inzien wat de waarde is van wat ze heeft, hoe goed wij het samen hebben en ze al die hersenspinsels wat los kan laten.”

Hoe moet het nu verder?

“Steven wil samen dingen dóén, terwijl Isabel verbondenheid vindt door te praten”

Relatietherapeute Rika Ponnet: “Isabel en Steven zijn een koppel dat elkaar in het begin heel sterk gevonden heeft in gemeenschappelijke levensdoelen. Naast het hebben van een gezin, waren die vooral materieel van aard. Uit hun verhaal komt naar voor dat ze de afgelopen jaren altijd bezig waren met een project. Dat gaf inhoud aan hun samenzijn. ‘Eigenlijk gaan onze gesprekken thuis over de dingen die moeten gebeuren, maar ook over wat anderen doen. Het meest opvallende was een recente wandeling waarbij we alleen praatten over de aanleg van tuin bij de buren, de keuze van de gevel… Nooit gaat het eens over ons.’ Steven reageert hierop verdedigend. ‘Je kunt toch niet de hele tijd jezelf of elkaar lopen analyseren? Wat heb je daar nou aan?’

Als Isabel praat over hoe eenzaam ze zich in hun relatie voelt, kan Steven zich daar niets bij voorstellen. ‘Ik weet eerlijk gezegd niet waarover zij het heeft. We hebben zoveel samen opgebouwd, dat betekent toch iets?’. We praten hierover door. Steven vertelt waaruit hij voldoening haalt in het leven en dat is het met anderen realiseren van dingen. ‘Zowel vroeger thuis als op het werk, maar ook binnen ons gezin vind ik het heel fijn als je samen voor een bepaald doel gaat. De dag van de oplevering van een gebouw vier ik met mijn team. Mij geeft dat het gevoel ergens bij te horen.’ Isabel heeft het ook over die projecten. ‘Ik vind dat tof, maar voel me toch ook alleen daarin. Ik heb het gevoel dat ons huwelijk een lang traject van projecten was en zodra die er niet meer waren, Steven elders ging. Waar blijf ik?’ Ze legt verder ook uit dat voor haar een gevoel van verbondenheid niet in doen zit, maar in het delen van je gevoelens. ‘Steven kan dat niet. Ik vroeg hem onlangs wat zijn waarden in het leven zijn en verder dan ‘het goed hebben’ kwamen we niet.’

Ik probeer met hen een gezamenlijke activiteit te zoeken om dan te bespreken wat dit gevoelsmatig met hen doet. Zo willen ze graag meedoen aan het groepstuinieren in de buurt. Ze vatten dit aan en de daaropvolgende weken brengen ze verslag uit. Steven vindt het fijn zijn schouders onder het buurtproject te kunnen zetten, samen met Isabel. Isabel geniet ervan omwille van de goede contacten met een aantal buren. In de therapie maak ik met hen de oefening wat dit met hen doet en vraag ik hen dit uit te spreken tegenover elkaar. Het is iets wat Isabel hard nodig heeft, maar wat Steven niet ‘kan’. Begeleid lukt dit beetje bij beetje. Steven vindt het eerst wat vreemd om zijn gevoelens onder woorden te brengen. Hij begint bij: ‘Ja, ik voel me gewoon, goed zeker. Wat kan ik daar anders over zeggen’, maar evolueert naar: ‘het feit dat ik samen met Isabel dit doe, geeft me het gevoel dat wij goed bij elkaar passen en wij elkaar ook goed aanvullen.’ De daarop volgende weken benaderen we wat ze doen elke keer op die manier. Het blijft iets waar Isabel actief naar moet vragen, maar Steven leert wel om het niet af te wijzen, maar open te staan voor Isabels nood om écht te praten. Ze willen het op die manier verder proberen.”